Dagzeggen

Het dagzeggen is begonnen. We doen nu steeds dingen voor de laatste keer. Of dat denken we want rationeel weten we natuurlijk dat we ieder moment weer terug kunnen komen. Isis zei toen we gisteren terugreden van het uit Luxemburg na een heerlijk weekend met z'n allen " ik snap dat je verdrietig bent, maar ze komen allemaal heel snel logeren". En dat is ook zo. De file die daarop volgde in de Belgische Ardennen, samen met 150.000 Nederlanders uit Basel, brachten ons weer terug in de realiteit. Rust, ruimte en vrijheid in Melbourne, een heerlijk vooruitzicht. Hoe is het daar eigenlijk met de files?

Belangrijke voorbereidingen die nu moeten omdat je niet weet hoe je 1) in het Engels de tandarts vertelt dat je denkt een gaatje in je verstandskies hebt en 2) de kapper duidelijk maakt om niet een boblijn te knippen maar speelse laagjes......

1) De tandarts hebben we vorige week gedaan, een vrolijke missie waarbij tanden werden geteld en Isis tot haar ontzetting 11 tanden boven had. Haha, leuk grapje van de tandarts.... Simon deed tot grote hilariteit zijn mond open bij het binnenlopen van de behandelkamer, en deed deze pas weer dicht bij de deur naar buiten, maar alleen nadat Tom er geïnteresseerd zijn vingers in had gestopt.

2) De kapper was een ander verhaal. Bud gaat nog, ik misschien. Tom heeft het braaf doorstaan. Simon wat minder. Niet vanwege het knippen maar vooral omdat hij met Isis wilde vechten om het eerste recht op de spelletjescomputer die bij de kapper prominent op tafel staat. Met cape zittend op een stoelverhoging en een kapper die dreigend kijkt omdat je niet stilzit was het gevecht snel verloren. Isis zelf ging twee dagen later. Gewapend met zachte babyborstel, Zoeffie de knuffelhond en een poppenfles stond ze klaar. Ik ga mijn haar kortknippen is wat ze zei en ze ging vastberaden onderweg. Nu blijkt dat ze eigenlijk kleurenstreepjes wilde, kort haar was een noodzakelijke bijkomstigheid ... alles kwam goed toen ze het compliment kreeg dat ze er nu uitziet als 6 jaar :-)

Rambler

Dit is een raadsel. Wat kan je niet krijgen in Australië? En wat heb je wel nodig een stad als Melbourne. Juist. Een rambler. Vandaag is hij thuis afgeleverd en staat symbool voor ruimte, gemak, vrijheid en mobiliteit. We hebben hem gezamenlijk in elkaar gezet en uitgebreid getest in het bos. Bushwalking in Nederland heet dat. Tom in het inbouwstoeltje wat hij zich heeft toegeëigend. Als er iemand alleen al naar die zitplek kijkt begint hij te schreeuwen. MIJ MIJ MIJ. Hij zit als een verlegen koning op zijn troon en laat zich graag rondrijden. We krijgen hem er met geen stok uit, wel met een ijsje gelukkig.

Zijn er nog dingen die je wil doen vroeg iemand. Voor je weggaat. Nee. Of toch wel. Ja. Veel dingen doe je niet omdat je denkt dat je ze ieder moment kan doen. Lukt het niet nu, dan doen we het toch morgen, of volgende week? Maar als je 16000 km verderop woont ontberen we die luxe. Dus we hebben toch een verlanglijst. Bijvoorbeeld familiebezoek in het Kapucijnenklooster in Breda deze week. Een feest. Een waardevolle toevoeging aan onze rugzak met herinneringen die wij overal met ons meedragen.

12 juni, nog precies 4 weken, dan komen de verhuizers. Isis baalt dat ze haar verjaardag niet meer hier kan vieren, ze is pas in september jarig. Wil je gewoon een feestje dan? Nee. Een alsof verjaardagsfeest? Nee. Helemaal geen feest. Nee.......
Isis "ik wil geen feest, ik wil een diner. Op de laaste dag dat ik naar school ga, 9 juli. En ik wil dat we tafels huren zodat iedereen kan zitten, en dan drinken we kinderwijn en we eten pizza, pannekoeken en patat en toe ijs en een vlavlip. En als mijn vrienden en vriendinnen komen krijgen ze eerst een spek. Mam, denk je dat dat gezellig wordt?"
Uiteraard maakt Isis zelf de lijst van haar genodigden en tekent ze zelf haar uitnodigingen, ondersteund door haar broers Simon en Tom.

10 juli komen de verhuizers, 11 juli vertrekt de container