Zes in OZ: 2015

woensdag 30 december 2015

onze modem

Vol goede moed ging ik gisteren meteen weer achter de computer zitten om een nieuw bericht te schrijven. Maar meteen zonder succes want voor de zoveelste keer in de afgelopen paar maanden laat de modem het afweten. Ik kijk op de "internet outage" site om te kijken of het aan onze modem ligt, of aan een storing bij de provider. Dit keer zijn wij het. Onze modem is al bijna 8 jaar oud en vervanging toe.
Dat is het volgende project, in februari roep ik steeds bij ieder nieuw karwei dat aan de lijst wordt toegevoegd. In februari is de drukste tijd op mijn werk weer voorbij en kunnen we weer andere dingen gaan regelen. Tot dan zullen we het af en toe met een uitgevallen modem moeten doen. We beginnen er al een beetje aan te wennen zelfs. En in het kader van "minder computer tijd" is het zelfs wel goed. Tijdelijk dan ;-)

De temperatuur loopt deze week op naar de 40 graden, het is volop zomer. We hebben besloten niet naar onze jaarlijkse Oud en Nieuw picnic in het park te gaan om naar het kindervuurwerk te kijken. We blijven thuis en gelukkig is iedereen het er mee eens. Het was of het park, of oliebollen en sjoelen, en ze hebben voor het laatste gekozen. Ik ben nog aan het werk tot morgenavond, dus ik ben blij met de beslissing. Lekker thuis.

Bud is deze week huisman, en het gaat hem uitstekend af. Ik ben vreselijk jaloers. Vandaag is hij met de kinderen naar de zandbeelden geweest in Frankston, daarna hebben ze tassen met boeken gehaald bij de bibliotheek, die ik bij thuiskomst allemaal moest bekijken. En tot slot hebben ze mij opgehaald van mijn werk en zijn we pizza's gaan eten in het ultra hippe Prahran. Het publiek in Prahran is jong, moderen en mooi gekleed. Het was natuurlijk heel warm dus alle vrouwen liepen in hemdjes, luchtige jurken en open schoenen met hoge hakken. De mannen op z'n Australisch in bermuda's, stoere overhemden en wilde haardossen. Overal is muziek. In drie restaurants kijken de kinderen naar binnen en zeggen ze verschrikt "nee, ik geloof niet dat dat voor kinderen is". Het is vakantie, de mensen zijn aan het bier en de wijn, en er hangt een uitbundige sfeer. Bij de houtoven pizza bakker gaan we zitten, dit is een plek voor iedereen, dus ook voor ons. Bud en ik kijken elkaar een beetje teleurgesteld aan, de hippe Thai, de nieuwe Nepalees, het moderne Australische tentje hadden ons eigenijk ook wel leuk geleken....... Maar we zijn met z'n allen uit, dus iedereen moet het leuk vinden.

Het is een groot succes, we voelen ons echt uit en we lopen door de drukke warme straat allemaal hand in hand weer naar de auto. Dat we de stoep op die manier blokkeren vindt niemand erg. We praten over roken (er wordt heel veel gerookt en dat vinden de kinderen maar niks), dakloze mensen (er zitten er een paar op de stoep) en mooie auto's (die in grote getalen langsrijden, tussen de fietsen en de oude houten tram).
En nu is het laat, nog steeds 34 graden. Ik heb net nog snel even boodschappen gedaan voor de oliebollen en het nieuwsjaarseten, want er komen vrienden op bezoek op 1 januari om het nieuwe jaar in te luiden. We zijn goed bezig een nieuwe balans te vinden, ik weet zeker dat het gaat lukken.

En zo is ook 30 december 2015 bijna voorbij, we gaan aftellen en kijken uit naar de start van het nieuwe jaar. Altijd een beetje spannend!

maandag 28 december 2015

als het te veel is

Als het teveel is leidt de blog eronder. En dat is niet goed. Het is onze communicatie tool met jullie. Een teken van leven, het houden van contact.

2015 is te druk geweest voor ons allemaal. Vooral de laatste twee maanden hebben er in gehakt.

Dat Karin en Rene weer vertrokken was lastig. Het is zo ver weg. En tegelijkertijd brak de drukste tijd van het jaar aan. De overgang van Isis naar de middelbare school en Bink naar de lagere school. De sport en muziek door de week en in de weekenden en het veel te drukke werk met avonden en weekenden die door werk ingenomen worden.

De enorme duk heeft invloed op mijn welzijn, en ik ben niet mijn vrolijke zelf. De verjaardagskaarten en sinterklaas kadootjes liggen hier nog allemaal in de kast, wel gekocht maar geen tijd gehad om ze in te pakken. Vrienden zien we nauwelijks.

Vorige week zijn we een week weggeweest om even uit te rusten en bij te komen. en na te denken over dat het anders moet. Uiteindelijk zijn het de mensen die het verschil maken en als we die alleen maar zien omdat het te maken heeft met halen en brengen van de kinderen, dan is er iets mis.

Dus, voor het eerst in mijn leven doe ik aan een voornemen. We gaan meer tijd maken voor wat echt belangrijk is. De komende tijd gaan we daar aan werken. 2016 wordt het jaar van het plan :-).

Mijn oprechte excuses voor het laten gaan van de blog. Ik heb het zelf ook gemist. Maar het is nooit te laat voor een nieuwe start. Bij dezen een update en vanaf hier weer verder.

Hele dikke kussen van ons.