Eigenlijk hoort het niet, om over je werk te schrijven op social media. Dit verhaaltje gaat ook niet echt over werk, maar over de gebeurtenissen van vandaag. Ik ben deze week verantwoordelijk voor het oriëntatie programma van de eerste jaars artsen in opleiding. Afgelopen vrijdag zijn we al begonnen. De ene na de andere spreker komt voorbij om de nieuwe artsen te vertellen wat de transitie van theorie naar praktijk betekent. Zaterdag - meer sprekers. Zondag - trainingsmodules doen op de computer. En Maandag, de startvan het uitgebreide programma.
Inmiddels is het dinsdag.
De dag begint al vroeg, om 6.15 open ik alles ruimtes, haal het alarm eraf en begin met voorbereiden. Er zijn 4 workshops. Een daarvan is "hechttechnieken", en een daarvan is "Basic Life Support". De twee anderen zijn ook interessant maar misschien voor een andere keer. Mijn taak is om het programma te "managen op inhoud en uitvoering". In de praktijk komt het er ook op neer dat ik deze week de blaren op mijn voeten loop om alles in goede banen te leiden. Ik ben alles. Loopjongen. Technicus. Koffiemeisje. Uithuilschouder. Beoordelaar. Deurenontgrendelaar. Masterkey bezitter. Regelneef. Netwerker. Sociaal talent. Introductiepraatjes houder. Centraal contactpersoon. Cateringchef. Poster printer. Presentatiemaker. Systeembeheerder. En later blijkt ook "slager".....
Ik heb met de chirurg die de hechttechnieken gaat onderwijzen om 7.30u afgesproken om alles klaar te zetten. Ze belt om 7.45u dat het uitloopt in de operatiekamer en dat ze later komt. Inmiddels zijn ook de BLS mensen ge-arriveerd om de simulatiepoppen (SimMan en ResusciAnn) klaar te leggen voor het onderwijs in levensreddende technieken en defibrilleren. Het ziet er levensecht uit in de simulatie-ziekenhuiszaal. Echter, het blijkt dat geen van de simulatiepoppen het doet. De stroomkabels zijn niet bijgeleverd. Degene die ervoor had moeten zorgen krijgt bijna een hartverzakking. En anders ik wel. Ik ren van hot naar her, een oor aan de telefoon, hand aan de computer, instructies gevend aan de facilitator.
Terwijl er in oplossingen wordt gedacht om de boel aan de praat te krijgen haal ik de varkensbuiken op die ik heb besteld bij het slachthuis. Deze zijn bestemd voor de hechttechnieken workshop. Zestig stukken van 15cm had ik gevraagd. Ik haal de dozen op uit de inloop koelkast van het anatomische lab. De dozen zijn zwaar. Ik laad er twee op een karretje en met degene die mij helpt rennen we met parels en hakken en jurken door het ziekenhuis om op tijd op de lokatie te kunnen zijn. De workshop begint om 8u. We zijn net op tijd. De chirurg is er nog steeds niet. We maken de dozen open en.......
Ik krijg de tweede schok van de dag. Er zitten prachtige varkensbuiken in de dozen, maar ze zijn niet in stukken gesneden zoals ik had gevraagd. Denk in oplossingen zegt de stem in mijn hoofd, niet in problemen.....
Een mes hebben we nodig! Ik bel meteen de chirurg om te vragen of ze een mes mee wil nemen uit de operatiekamers. "
O dat is goed, er ligt hier wel wat" zegt ze. "
Ik kom eraan"
Tien minuten later komt ze binnenlopen en ik kijk vol verwachting naar het mes dat ze heeft meegenomen. En zie het in eerste instantie niet. Dan geeft ze het aan mij, een klein gekarteld broodmesje uit de koffiekamer! Ze is trots. Eigenlijk zou ik heel hard moeten lachen om deze absurde situatie, maar het zweet staat op mijn rug. En intussen staan in de andere kamer de fibrillatie-machines te piepen dat het een lieve lust is maar willen SimMan en ResusciAnn maar geen hartstilstand krijgen. Stress.
Ik bel het café.
"Wij hebben hier 50 kilo varkensbuiken die in stukken van 15 cm gesneden moeten worden, mogen we een mes uit de keuken lenen." De chef komt aan de telefoon en vertelt dat er al genoeg patiënten op de eerste hulp afdeling zijn en dat wij dat mes niet krijgen. Hij biedt aan om het voor ons te snijden.
Nu moet ik jullie vertellen dat ik vegetarisch ben. Degene die meehelpt is ook vegetarisch. En de derde persoon die inmiddels is ge-arriveerd voor ondersteuning is een Joodse. Twee vegetariërs en een Joodse met 50 kilo varkensbuik. In een hilarische optocht gaan we door het ziekenhuis naar het café waar de chef on op staat te wachten met een enorme grijns. Hij gaat ons redden. Al het keukenpersoneel staat erbij als hij professioneel aan het werk gaat. Er is applaus als de klus geklaard is en er zijn verschillende mensen die vragen of er een kans is dat iemand zo'n lekker buiklapje mee naar huis kan nemen. Ik antwoordt dat als er wat over is, ik het meeneem naar de BBQ van donderdag...... Weer applaus. En de opmerking dat ze graag meewekren aan het opleiden van goede artsen ;-).
Dit probleem is uit de weg. Met SimMan gaat het nog steeds heel goed, en dat is niet goed voor de training. ResusciAnn heeft inmiddels een verstoord hartritme en we kunnen in ieder geval met iets beginnen. Ik heb zweetdruppels op mijn voorhoofd en blaren op mijn voeten maar ben blij.
Ik haal voor iedereen koffie. Van opluchting.
En als laat in de middag iedereen is geslaagd voor zijn BLS examen en ik mijn verhaal begin kies ik de quote van Atul Gawande:
“The core predicament of medicine - the thing that makes being a patient so wrenching, being a doctor so difficult, and being a part of society that pays the bills they run up so vexing - is uncertainty. With all that we know nowadays about people and diseases and how to diagnose and treat them, it can be hard to see this, hard to grasp how deeply uncertainty runs. As a doctor, you come to find, however, that the struggle in caring for people is more often with what you do not know than what you do. Medicine's ground state is uncertainty. And wisdom - for both the patients and doctors - is defined by how one copes with it.”
Deze dag is ook doorstaan. De onzekerheden en drempels zijn overwonnen. Ik ben blijven lachen. En ik kan er opgelucht over schrijven. Foto's volgen, die zitten op de camera op mijn werk.
