Dit weekend staat in het teken van opruimen. We wonen in een klein huis en de rotzooi stapellt zich razendsnel op. Alle kasten gaan open, alle planken leeg. Alle foto's nog zo mooi in lijstjes, maar nog steeds ingepakt, gaan door mijn handen. We mogen hier niets aan de muren hangen, al 7 jaar niet. Huurhuizen :-(.
Oude kleren gaan weg, te kleine kleren ook.
De voorraadkast. Opgeruimd.
De kampeerspullen en picknickdozen. Schoon en opgeruimd.
De schuur. Spinvrij......
Alles wat 5 jaar niet is aangeraakt staat bij de stapel voor de tweedehandswinkel.
Zoveel is het eigenlijk niet. Als ik aan het eind van het weekend naar de stapel kijk ben ik eigenlijk een beetje teleurgesteld. Een hoopje tweedehandswinkel en een nog kleiner hoopje grof vuil. En een vuilniszak met spullen die over datum zijn uit de voorraadkast. Inclusief bellenblazen waar geschift sop in zit, beschimmelde playdough en wat uitgedroogde stiften. Ik had veel meer rommel verwacht.
's Avonds ga ik naar het Scandinavische filmfestival en kijk een Finse film met een Australische vriendin. Er zijn zoveel Europese dingen die ik herken en die ik hier toch nog steeds een beetje mis. De filterkoffie, de mistige velden, de gezinnen waar beide ouders werken, de prachtige moderne huizen,, met isolatie en centrale verwarming. De verschillen tussen ons en de Australische cultuur zien we tegenwoordig niet meer zoveel maar na de film merk ik toch dat we nog steeds heel Europees zijn. "Wat een ander leven" verzucht mijn vriendin. En we lachen er hard om. Ze moest eens weten hoeveel ervan ik herken......en mis....
Nu we zelf weer het overzicht hebben in ons eigen huis gaan Isis en ik naar de open huizen dag in Melbourne. Hoe ziet het er in andere huizen en gebouwen uit? We beginnen bij de bereden politie die stallen hebben in het hartje van de stad. We eindigen daar onze tocht ook. Het is bitterkoud, het regent en stormt en de rij is 1.5 uur lang, iets dat we hier nog nooit hebben meegemaakt. Maar natuurlijk houden we vol en we hebben een hele leuke middag samen. In de rij en in de stallen. Die overigens in de eerste wereld oorlog ook als ziekenhuis hebben gefunctioneerd. De paarden zijn prachtig. Het tuig, de stallen en de werkruimtes ook.
Het is zo koud dat mijn handen al het gevoel hebben verloren en Isis moet mij helpen de camera uit de tas te halen en op de terugweg de autosleutel uit mijn zak. Autorijden doe ik zonder gevoel in mijn handen en de blazer van de autoverwarming op 28 graden. Isis zegt heel lief dat het ok is en vraagt 1 minuut later of haar raam misschien een heeeeel klein beetje open mag.
Als we allebei zijn bijgekomen halen we nog snel bloemen bij de bloemenwinkel in Prahran en een hyacint voor vrienden die vorig weekend zijn verhuisd. We geven de hyacint af en kijken de gebruikelijke verhuiswanorde aan. Er zit nog geen keuken in het huis en de deuren sluiten niet waardoor het binnen bijna net zo koud is als buiten. Toch is het er gezellig en de vrienden vertellen heel blij dat ze van de buren alvast een barbeque te leen hebben gekregen. Zolang er een barbeque in huis is, komt alles verder goed :-). En zo is het.
We gaan we helemaal tevreden naar huis waar de jongens heel stereotype met z'n allen op de bank footy aan het kijken zijn.
We eindigen dit weekend op tijd met Bink die uit de grond van zijn hart zegt over mijn met liefde gebakken hartige taartjes en aardappelpuree uit de oven "Mam, dit is werkelijk niet te eten, ik maak wel even een boterham met pindakaas....."
Tja.
