We hebben een paar veranderingen aangebracht in ons leven en dat had tijd nodig. Grote beslissingen nemen valt niet mee. Maar we hebben uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Voor ons, voor de kinderen, voor het gezin, voor mijzelf.
Ik ben even gestopt met werken. Althans, bijna gestopt want ik doe nog steeds 10 uur per week op consultancy basis. Maar dat is natuurlijk niets in vergelijking met wat het was. Bink vroeg eerder deze week ongerust wanneer onze "vakantie" voorbij zou zijn. Waarop mijn antwoord is dat de vakantie pas over een week echt begint.
De kinderen vinden het heerlijk. Het stress niveau is aanzienlijk gedaald. Geen stress meer voor school, na school, nog om 10pm 's avonds lunchboxen maken. Geen gedetailleerd plan of we wel of niet naar voorstellingen kunnen op school, wanneer we een doktersafspraak kunnen maken, of er iemand kan komen spelen, of wanneer er tijd is een nieuw schrift te kopen.
Geen weekboodschappen meer. Dat is trouwens niet helemaal waar. Na dag twee van boodschappen doen was ik het al zat en zijn we weer terug op het weekboodschappen schema.
Er zit heel veel tijd in een dag. Heel veel tijd. Ik heb al de tuin aangeharkt, en met mijn oudere buurvrouw twee keer koffiegedronken. Ik wordt "leesmoeder" voor dyslectische kinderen op de middelbare school bij Isis, en over een paar weken ga ik iedere donderdag met een oude lieve dame uit het verzorgingshuis een koffie drinken bij een café. Ik krijg daar zelfs een vergoeding voor, iets dat ik helemaal niet wilde.
In de afgelopen drie maanden is gebleken dat het intensieve leven dat we leidden, met twee voltijds banen en een druk dagelijks sport- en muziek programma voor de kinderen, niet meer haalbaar was. We werden er allemaal een beetje ongelukkig van. En van sociale contacten, telefoontjes, blogs kwam helemaal niets.
Sind ik ben gestopt ben ik op zaterdag weer naar voetbalwedstrijden gegaan van de jongens. Isis is begonnen met paardrijlessen. We zijn naar schoolconcerten geweest, dansvoorstellingen, filmavonden met films door de kinderen geproduceerd. Bud en ik zijn zelfs samen naar mijn allereerste footy wedstrijd geweest. En we hebben samen een dag gewandeld.
Al maanden zeur ik dat het te druk was. Ik werden een vervelende repeterende lp met een naald die vast zat in de groef. Dat is nu voorbij. We nemen een adempauze.
Het is wennen. Het valt niet mee. Week drie is net voorbij. En het is goed. Ik ben trots en blij dat we de beslissing genomen hebben. Als gezin. Samen staan we sterk. :-)
Dansvoorstelling
Bink
Wandelen onder de lachvogels door
Strand met vriendjes
Wandelen met Bud door de Ti tree tunnel
Na school aan een kopje thee. Blij!
