dag

Wat een dag.

We horen dat we waarschijnlijk tot 9 februari in ons huis kunnen blijven, daarna moeten we weer verhuizen. We balen. Het is niet het verhuizen waar we tegenop zien, daar zijn we inmiddels handig in geworden. Maar de tijd die het neemt, het zoeken van een plek, kunnen we het betalen. Is het op loop en fietsafstand van school en kinderdagverblijf. De trein. Een zwembad kunnen we missen, dat was een kadootje.

Behalve dat geen nieuws. Het was een werkdag. Geen makkelijke. Ik ben vroeg weg, Bud pas heel laat thuis. Houden we dit vol? Moet ik niet gewoon stoppen en accepteren dat het ongelooflijk is als al je dromen uit zijn gekomen en dat het nu tijd is een droom van het lijstje te schrappen?

Een vriendin belt dat ze de kinderen ophaalt in de gietende regen. Ze levert ook nog eten af. Onaangekondigd. Zo lief. Ik haal Bink op. Die is stralend als altijd. De kindjes zijn lief. Het scheelt dat we meteen aan tafel kunnen. Er is tijd om even bij iedereen te zitten en voor te lezen.

Ik hang nog snel een was op, zet de lunchboxen klaar en schrijf jullie even dit bericht. En dan ga ik naar bed. Morgen weer vroeg op.

En weer een dag dichterbij wat vrije dagen rond de kerst. Heerlijk. We kijken er naar uit.