Zes in OZ: darwin en thuis

Aan het begin van afgelopen week moet ik voor een paar dagen naar Darwin voor mijn werk. Van Melbourne naar Darwin is ruim 4 uur vliegen en zoals altijd als ik op reis ben stroomt het bloed wat sneller door mijn vaten. Ik geniet van het uitzicht vanuit het vliegtuig, we vliegen dwars over Australië en ik krijg niet genoeg van het uitzicht.

Darwin is tropisch en heet. Omdat ik er op zondag aankom, en het congres pas op maandag begint heb ik een halve dag om de toerist uit te hangen. Darwin ruikt naar gedroogde pittige bladeren en Frangipane bloemen. Ik maak een wandeling door het oude deel van Darwin waar niet veel gelopen wordt, langs de standen en langs de Northern Territory Art Gallery. Veel verder kom ik niet omdat ik geen hoed op heb en inmiddels al aardig aan het verbranden ben. Zoveel zon zijn wij niet gewend.

Darwin is heel klein en een stad vol contrasten. Rijk en arm, prachtige huizen en armoedige appartementen, mooie stranden maar vol met afval. Er wonen veel Aboriginal mensen hier, ze hebben het niet makkelijk. Werkeloosheid is hoog, drankmisbruik ook.

Omdat dit congres in de "Top North" is, gaan veel praatjes over Aboriginal health en hoe wij, als opleiders van artsen, meer gezondheidszorg naar de afgelegen gebieden kunnen brengen. De cijfers over de gezondheid van de Aboriginals in afgelegen plaatsen zijn schokkend. Kindersterfte, infecties, hart- en vaat ziekten, diabetes. Gemiddeld worden mannen 63, vrouwen iets ouder.....

Het is in Darwin een andere wereld en ik ben geïntrigeerd door de problematiek. Wat zou ik hier graag een steentje bij willen dragen! De congresdagen vliegen voorbij, en op de avond van het grote gala ga ik alweer naar huis. Gala's zijn niet echt iets voor mijn, bovendien wacht er thuis een enorme berg werk.... Het was echt heerlijk om er even uit te zijn, maar ook heerlijk om weer thuis te komen.

Vrijdag krijg ik eindelijk mijn brug, dus ik kan weer lachen. De rest van de dag krummel ik bij huis met Bink, we hebben het heel gezellig samen en omdat hij over 2 maanden ook naar school gaat geniet ik extra van de tijd die we samen hebben. We gaan uiteraard naar pianoles, maar Bink wil veel liever zijn Aboriginal music sticks laten zien die ik voor hem heb meegenomen uit Darwin. Sinds hij die heeft gehad hebben ze zijn handen niet meer verlaten.

Dit weekend staat in het teken van Cricket. Alweer! De jongens winnen een wedstrijd en Tom blijkt een waanzinnig talent te zijn met het "bowlen" van de bal. Als hij gooit raakt hij bijna altijd de wicket, gaat de tegenstander uit en verdient hij veel punten. Hij is trots en er ook een beetje verlegen over. Ze zijn nog maar 10 minuten thuis van de wedstrijd of ze vertrekken alweer om naar een wedstrijd te gaan kijken waarin de beroemde cricketer Shane Warne speelt. Ik had nog nooit van de goede man gehoord, maar in Australië is hij een legende. Hij is naar de lagere school geweest waar onze kinderen opzitten en heeft ook bij dezelfde club gespeeld als waar de jongens spelen. Ze komen om 6.30pm thuis met handtekeningen en een stralende lach.

Ik ga met Bink naar Ikea voor een groot bed, eindelijk. Bink loopt naast zijn schoenen van trots. Ik vind het leuk om naar Ikea te gaan, ik voel mij heel Europees en thuis in de winkel. Isis gaat naar een feestje en de bioscoop. Ze wordt groot.

Vandaag blijven we allemaal thuis, op de voetbaltraining na. We hebben televisieban en i-pad ban en dat zorgt voor een hele gezellige dag. De kinderen bakken en versieren koekjes, verplanten de jonge wortels naar grote bakken, tekenen, schilderen en doen hun huiswerk. We picknicken in de tuin en doen wetenschappelijke experimenten aan de tafel op de porch.

Karin en Rene maken het fantastisch, iedere dag lezen we de kleurige verhalen van hun avonturen, ik zal er deze week eentje posten :-). Op dit moment zitten ze op Kangaroo Island.

Het was een beetje een rare week, maar na vandaag zitten we weer helemaal in het normale ritme. Helemaal fijn.