leiderschap

Het is niet voor niets dat paarden vaak ingezet worden om mensen hun leiderschap kwaliteiten te laten testen en te oefenen. Om een paard te kunnen rijden is de eerste stap te weten wat je wil en daarvan overtuigd zijn. Een paard voelt dat aan en reageert daarop.
Het paardje dat Isis rijdt accepteert niet iedere leider. Om de positie te krijgen moeten er heel wat strijden gestreden worden. Het is geen groot gevecht, gelukkig is het niet kwaadaardig. Het gevecht gaat om wie de langste adem heeft. Het grondwerk is geen probleem meer. Bellz doet alles wat gevraagd wordt met een vrolijk gezicht. Het gevecht op het paard moet worden gevoerd, gewenst gedrag wordt uitbundig beloond, ongewenst gedrag genegeerd. Isis leert. Het paard leert. Ze zijn er nog niet uit met z'n tweeën. Gelukkig zit er vooruitgang in. De woest draf en galop zijn inmiddels gekalmeerd. We zijn in de fase aangekomen dat het paard op andere manieren probeert de baas te zijn. De houdingen en het gedrag zijn zoals je die ziet in een kudde. Ik ben trots op Isis die haar hoofd hoog houdt en lacht om de bokkensprongen. Circusschool helpt duidelijk om een vaste zit te behouden. Een positieve instelling om door te zetten.

Zodra de leiderschap posities bepaald zijn laat ik het weten :-).

Grondwerk

Draf onder controle krijgen....

Wie is de baas????

"you made my day"

Het is weer eens een warme dag. De ramen en deuren zijn dicht. De gordijnen ook. De stick insects hebben meer dorst dan normaal. De fan zoemt zachtjes tegen het plafond. Buiten stijgt het kwik, binnen houden we het koel. We werken het vakantielijstje van Janske af, met een bezoek aan de Prahran Markets, mooi als altijd. Okra en koolrabi zijn in seizoen, maar op de wensenlijst staat rijst met kip kerrie, en daar kunnen we geen van beide voor gebruiken ;-).

Ik ga aan het eind van de ochtend naar huis en Janske gaat moedig met 35 graden in de schaduw van de Botanische tuinen wandelen. Nog even genieten van de warme zon, de bloemen en enorme bomen En de rust, want met deze temperaturen is er weinig volk op straat.

Aan het eind van de middag spreken we af bij het Luna park. Ik neem met de kinderen de trein en de tram, Janske komt moedig met de tram. Trots zegt ze dat ze de weg al begint te kennen :-)
In het Luna Park is het uitgestorven. Veel te heet. Verlangend kijken de kinderen naar de lege karretjes. En dus koop ik voor allevier een enkel ritje. Nu begint de twijfel. Als je maar een keer kunt gaan, waar ga je dan in? Simon en Isis kiezen samen het grote schip. Bink Tom en ik moedigen aan en roepen ze toe. Ik ben blij dat ik op de grond sta.

Bink kan niet kiezen en Tom wil het liefste iets samen met Bink doen. Maar Bink laat zich niet overhalen, hij wil iets voor hemzelf en neemt een ritje in de verlaten botsautoring. Niemand om tegen te botsen, maar lol voor 10. Tom kiest het 104 jaar oude kleine reuzenrad. Hij zit alleen. De vrouw die het rad bedient geeft hem twee extra rondjes. Als het afgelopen is loopt ze naar mij toe en vraagt, "Heb jij 1 kaartje voor je zoon gekocht?". Ik antwoord bevestigend. Ze vraagt ontroerd "Koos hij van alle attracties voor mijn rad?" Ik knik weer bevestigend.

Ze straalt. Vertelt over de geschiedenis van het rad. Dat zij voor het rad verantwoordelijk is. Hoe ze iedereen die erin gaat moet uitbalanceren om het te kunnen laten draaien. Dat Tom haar dag heeft gemaakt door voor haar rad te kiezen. "You really made my day!" Hoe blij en trots ze daarmee is.

Tom is nu ook blij. Haar brede lach werkt aanstekelijk.
Het positieve gevoel blijft als we later aan St Kilda Beach zitten met Fish en Chips, mocktails en salade. Als we door afgeladen Acland street lopen om te kijken in de vale bakkers etalages met de taartjes hoog opgestapeld. We tikken het ene na het andere hokje af op de vakantielijst.

Zomer. Nog steeds.  Heerlijk.

Bink denkt na over wat hij gaat doen met zijn kaartje voor een rit. 

Het schip. 

Het oude reuzenrad.

Bud komt ook naar het strand. 

Janske op vakantie.

van het bos naar de tuin

Soms voelen we ons in een sprookje.

Vandaag lopen we in een sprookjesbos en zitten we in een sprookjestuin.

In het sprookjesbos zingen de lyrebirds de melodie van het bos.

Later, in de sprookjestuin, is het een komen en gaan van vriendjes en vriendinnetjes.
De sprookjestuin is een aangename bijkomstigheid van het huis waar Janske op past.  Het zwembad houdt het jonge volk bezig, de bloemen houden de bijen bezig. 

Als nu ook de elfjes zouden komen om de hapjes en drankjes te verzorgen........

Wandelen....

....in het sprookjesbos. 

De sprookjestuin. 

spelletjes

Van al het moois dat we kunnen zien en doen hebben de kinderen eigenlijk maar een wens. Spelletjes in de spelletjestuin op het Mornington Peninsula. 

Het compromis is dat ze eerst meegaan naar de paardrijles. En dat ze de regen trotseren. De regen maakt ze niets uit en wordt volledig genegeerd. De paardrijles kostte wat meer moeite. Gelukkig heeft de paardrij juf haar grote vrolijke grote hond mee. De kinderen vragen toestemming om de hond van de lijn te halen en te spelen. Anderhalf uur is op die manier snel voorbij. Ze leren hun angsten overwinnen en leren de hond stokken te halen, terug te brengen en los te laten. Van mij mogen ze de stok niet pakken als de hond hem nog vast heeft. De hond is slim en heeft door dat er weinig gebeurt als hij de stok vasthoudt. Zodra de hond het doorheeft en netjes de stok steeds neerlegt, leren ze hem de stok om de beurt naar een van de kinderen te brengen. Simon, Bink, Tom en dan weer opnieuw. Het werkt! De hond vindt het zo leuk dat hij ook nog even aan de haal gaat met de pet van Bink, ervoor zorgt dat het paard dat net wordt afgezadeld aan de haal gaat, zonder halster of hoofdstel, met met zadel nog op de rug.... Alles komt gelukkig goed en niemand heeft het gezien ;-). We leren heel snel. 

Het omgaan met de dieren heeft een positief effect op de kinderen, de rest van de dag wordt in vrolijke stemming doorgebracht. Zelfs in de competitieve strijd van het schaken en dammen, minigolven in de gietende regen. We hebben de spelletjestuin voor onszelf, druppen van de regen, hebben rimpelige vingers en zijn koud, drinken warme chocolademelk en koffie en als het echt te hard regen schilderen de kinderen lampionnetjes. Wat een contrast met donderdag! Maar evenveel plezier :-)

Opzetten van het schaakspel.

Schilderen en chocolademelk.

Regen deert ons niet. Er is geen slecht weer als je de juiste kleding hebt. 

lach

Vandaag weet ik het zeker. Het mooiste kado dat ik kan krijgen is een lach van de mensen waarvan ik houd. Vandaag op Smiths Beach, Philip Island.
Janske zegt dat ze wilde dat ze eerder een bodyboard had geprobeerd. Zo leuk vond ze het.
Van de 5 uur dat we op deze plek waren, waren we allemaal 4 uur in de golven.
We hebben eigenlijk een beetje te veel van onze zon dosis gehad, maar oh wat is het lekker om aan het eind van de dag zanderig, met de zon gloeiend op onze huid en rozig naar huis te gaan.

Smiths Beach, Philip Island

de rookworsten halen het niet

In mijn agenda stond dat Janske, mijn vriendin uit Nederland op zondag zou arriveren. Op dinsdag kreeg ik een berichtje van haar "tot morgen!" Oeps....
We vinden het heel gezellig dat ze komt. Simon staat zoals altijd zijn kamer af. Dat vindt hij fijn want hij slaapt liever aan onze kant van het huis.
Isis en ik gaan samen Janske ophalen van het vliegveld. Het duurt heel lang voor ze door de douane is. Ik zeg tegen Isis dat Janske of eten bij zich heeft, of dat ze een tas heeft van onmogelijke afmetingen die apart geleverd moet worden. We hebben al twee keer gecontroleerd of er nog steeds mensen van de vlucht waarop Janske zit door de deuren komen. En dan eindelijk, door de B uitgang (de etenswarencontrole uitgang) zien we haar stralend aan komen wandelen.
Haar eerste woorden zijn "De rookworsten hebben het niet gehaald, maar de kaas wel".
Gelukkig is iedereen nog wakker als we thuiskomen want een van de tassen zit helemaal vol met 22 kilo aan kadootjes en Nederlandse lekkernijen. Van bitterkoekjes tot roggebrood, gekleurde hageltjes tot stroopwafels, twee kilo Nederlandse kaas en borrelnootjes, ontbijtkoek met kandijsuiker en Jupiler biertjes. En meer. We weten niet wat we zien.......We wisten niet eens dat het kon.....en mocht. Er klinkt gejuich, de eerste dropjes worden verorberd, de beschuiten en chocoladevlokken klaargezet voor het ontbijt. Janske is gearriveerd. En hoe!

Het is wennen aan de zomer. Het is heet. Heel heet. Het houdt Janske niet tegen om met alles mee te doen. Spelletjes doen met de jongens terwijl Isis en ik naar het paard zijn, mee naar Audrey om de rolstoel te duwen en praatjes te maken, koffie. Praat buiten aan de tafel.

Na een dag acclimatiseren gaan we vrijdag naar het paard met Isis die haar eerste les krijgt op Bellz. Ze krijgt alleen maar complimenten, Isis is blij en trots, het lukt om 15 minuten normaal te draven.... Na het paard rijden we over hobbelweggetjes naar een aardbeienboerderij om twee kilo aardbeien te kopen die smaken als zoete taartjes zo lekker.
Via koffie in en speeltuin in Flinders rijden we naar een nieuw strand dat we nog nooit bezocht hebben. Sorrento Back Beach. Het is inmiddels 35 graden en een duik kunnen we wel gebruiken. Ik weet niet wat ik zie. Het is zo druk dat er niet eens een plaatsje is voor de auto. Heel Melbourne zit op dit strand. Dit is misschien waarom we hier nog nooit zijn geweest.......... Gelukkig rijdt er net een auto weg en kunnen we zonder invechten parkeren.
Het is er ondanks de drukte goed toeven. De kinderen kunnen van de rotsten in het water springen, de golven zijn niet te groot, de zon warm op onze huid. Het is onze eerste strandmiddag deze vakantie en we zijn nu helemaal in vakantiestemming.

Zaterdag loopt de temperatuur op tot 42 graden. De vijgenboom buiten biedt schaduw voor een stoel en een boek. Rust. We doen zelfs de airco even aan....oh, niets fijners 's avonds dan het gezoem van de airco, de krekels buiten in de hitte en de koele lakens van mijn bed. De zomer mag van mij eindeloos duren.

Vandaag spelen Janske en ik toerist. Ik ben nieuwsgierig naar de plaatsen waar we normaal gesproken tijdens zomerdrukte altijd met een grote boog omheen rijden. De Great Ocean Road. Bells Beach. Lorne. Erskine Falls. Otway National Park. Het is er prachtig, ondanks de drukte. We rijden in totaal 450km, lopen 10km, drinken koffie, picknicken in het sprookjesbos. Heerlijk.

Lekker!

Flinders speeltuin, blijft leuk. 

Strand! 

Simon van de rots.

Tom snorkelt.

Het is een prachtig strand. 

Janske

Zeeleeuw in Lorne

Otway Ranges, wandelen in het bos. 

Eskirne Waterfall

onze "huisdieren"

In ons huis mogen wij geen huisdieren houden. Dat is een straf want wij zijn allemaal grote liefhebbers van dieren. Dat wil niet zeggen dat er geen dieren in ons leven zijn. 

Stanley, de jonge hond van de oude buren, een kruising tussen een Kelpie en een Dingo. Stanley moet een waakhond worden maar heeft de eerste twee jaar op een landgoed in Darwin gewoond. Hij moet nu wennen aan een kleine tuin in een grote stad bij mensen in de tachtig die niet zo goed ter been zijn. Hij was doodsbang voor auto's, mensen, wandelen aan een lijn. Isis wil een hondenwandel dienst opzetten en dit is haar eerste officiële klant. 

Dan het lease paard. Het heeft heel wat voeten in aarde. Het paard is wild, snel, en wil alleen stappen of rennen door de bak. Ondanks dat krijgt het duizend knuffels en met veel geduld hopen we dat we het een succes kunnen maken. Ons doel is iedere interactie met het paard te eindigen met een klein succes. Het wennen aan het paard en er mee lopen, het rijden, de woeste draf en galop, controle. Vandaag was het doel 20 stappen rustig draven. Het duurde precies 2.5 uur om dat te bereiken.......mijn hart bonkt in mijn keel, mijn knieën knikken......maar we zetten door. 

Vanmiddag was het mijn beurt om de stick insects te verzorgen. Om de dag struinen we de buurt door op zoek naar lekkere Eucalyptus. Ze eten alleen Eucalyptus bladeren, en alleen een bepaalde soort. Het verschonen van de tientallen stick insects is een nauwkeurig werkje. Over het algemeen hangen ze doodstil aan een takje, maar als er beweging is zijn ze razendsnel en ze laten hun stokjes niet graag los. De kleintjes zitten voor je het weet in je haar, op de kast, onder je bord aan de ontbijttafel. Anderhalf uur kost het om ze van hun oude takken af te krijgen, het hok schoon te maken en ze met verse takken weer terug te zetten.  De stick insects doen het goed. Bijna te goed. De grote stick insects worden enorm. De baby's groeien als kool en afgelopen week hebben we vijftig jonge stick insects buiten losgelaten onder het motto dat vrijheid gaat boven de beperkte ruimte waarin ze elkaar het licht niet in de ogen gunden. 

De moraal van dit verhaal? Dat we de huisbaas niet ons leven laten bepalen! 

Bellz

Potato James

Stanley

het nieuwe jaar

Gelukkig Nieuw Jaar!
Ongelooflijk dat we alweer in 2017 zijn beland.

De laatste dag van 2016 eindigen we met paardrijden, spelletjes, zwemmen, oliebollen en kindervuurwerk in het park bij de stad.

Het nieuwe jaar leiden we in met Big Bash Cricket wedstrijd in the Melbourne Cricket Ground met het cricket team van de jongens en hun families. Een mooi einde en een goed begin.

We wensen iedereen een gelukkig, gezond en vrolijk 2017.

Het paard begint in vorm te komen

Spelletjes

Bijkomen na het zwemmen

Oliebollen! 

In het park waar het kindervuurwerk wordt afgestoken.

Het wordt donker....

2017! Kijken naar de Melbourne Stars in de MCG. Ze verliezen :-(

Maar oh wat hebben we veel plezier. Hier danst Bink in het gangpad van het gevulde stadion.