de markt

Er is weer een excursie georganiseerd door school. Voor het jaar van Simon. Ze leren budgetteren en gaan naar de Queen Victoria Market in de stad om boodschappen te doen voor een recept dat ze hebben gemaakt. Ik ga mee om een groepje te begeleiden, Simon had gevraagd of ik dat wilde.

Simon en ik maken soms ruzie over onbenullige dingen. Hij vindt het vaak niet leuk om mee te helpen of dingen te doen, en is dan teleurgesteld als ik geen tijd heb om iets met hem te doen. Dat botst. Dus als hij mij uitnodigt om iets te doen met hem en school vind ik dat extra leuk.

Het is een leuke en speciale dag. De Queen Victoria Market is de grootste markt op het zuidelijk halfrond. Er werken 3000 mensen en de markt is 7 dagen per week open. We beginnen met een rondleiding over de vleesmarkt. De gids vraagt of er vegetariërs in de groep zijn en ik zie Simon verschrikt naar mij kijken. Ik houd wijselijk mijn mond en hij is mij daar dankbaar voor. Voor vlees- en viseters zijn de vleesmarkt en de vismarkt paradijselijk. Ze hebben alles, het is dagvers (volgens de gids.....) en betaalbaar. Betaalbaarheid in Melbourne is tegenwoordig een zeldzaamheid.....
Iedere nacht komt het vlees binnen over een rails die door de hele hal loopt. Dat doen ze al sinds 1880. Iedereen is onder de indruk. We maken kennis met een 3e generatie slager (zie foto) die trots vertelt over orgaanvlees dat hij verkoopt. De kinderen rillen en zetten een stap achteruit als hij een koeienhart laat zien.

Op de vismarkt leren we over hoe het hoort te ruiken en hoe verse vis te herkennen. De kinderen mogen een inktvis vasthouden, en opnieuw wordt er gerild. Simon durft nauwelijks naar mij te kijken maar ik houd vol.
Iedereen slaakt een zucht van opluchting als we naar de groenten en fruitmarkt gaan. Daar begint de missie van de groep. Ze hebben een budget en moeten gaan selecteren op prijs, kwaliteit en waar de spullen vandaan komen. Als ze aan mij hebben gevraagd hoe je weet of een ananas rijp is, en ik vertel over het blaadje dat je uit de kroon kan trekken kijken ze bedenkelijk. Maar als ze het later verlegen aan een fruitverkoper vragen en hij laat een ananas zien waar je makkelijk een blaadje uit kan trekken, heb ik het vertrouwen van de groep gewonnen. Ze vragen honderd uit. Testen sinaasappels op smaak, checken de afkomst van aardbeien, gaan rond om de meest florissante verse munt te kopen.

We mogen alleen fruit en groeten kopen maar als we langs de broodmarkt lopen kijken ze verlangend naar de broden, bollen en croissants. Onder het motto dat ik voor mijzelf een amandelcroissant wil hebben, koop ik er een om direct te concluderen dat dat veel te veel is voor 1 persoon. Ze glunderen, terwijl de croissant in stukken verdeeld wordt en iedereen een stukje krijgt. Het is ons geheim :-).

Simon straalt. De rest van de dag is hij in een goed humeur. Ik mag op de terugweg naast hem zitten in de bus. Hij helpt met koken 's avonds en vraagt zelfs advies over hoe hij het het beste aan kan pakken als zijn groep de volgende dag aan de slag moet met het fruit dat ze hebben gekocht.

De markt bracht Simon en mij dichter bij elkaar. Ik ben blij. We gaan snel weer een keer!

Het koeienhart.

 De inktvis....

Het is winter, dus sinaasappelseizoen!

De vleesrails. 

Een bakkersraam. 

Straatmuzikanten tegenover de markt.

walvissen

Totaal ongepland hebben we besloten een weekend weg te gaan om walvissen te kijken in Warrnambool. Over 3 weken eindigt het seizoen dat ze in Logan's Bay hun kalfjes baren en ze en aantal dagen zogen voor ze verder trekken. We hebben heel veel dingen waar we enorm van houden in Australië, maar walvissen zien spelen met hun jongen, op 20 meter uit de kust, is denk ik wel een van onze favorieten.
Het is een heerlijk weekend. We zijn veel buiten, spelen op het strand, kijken naar de woeste golven en bezoeken een slapende vulkaan. In totaal zien we ongeveer 25 walvissen, ongelooflijk. Het beste jaar dat wij tot nu toe hebben meegemaakt. Het zijn Southern Right Whales. Niet enorm, wel majestueus en ontroerend met hun kalfjes. Omdat ze zo langzaam zwemmen kan je er uren naar kijken!

Dat was lang geleden dat we iets hebben gedaan!
We kunnen er weer even tegenaan :-).

Een oud uithangbord in het plaatsje. 

De golven slaan op een muur in Warrnambool. We besteden minstens een uur aan het inschatten van opspattende golven en het voorspellen bestuderen van de waterfonteinen die ze veroorzaken. 

Wachten op de golven. 

De "kraamkamer" van de walvissen is versierd :-). Logan's Bay, Warrnambool.

Spelen op het strand, Logan's Bay.

De walvissen spelen op 20 meter van het strand. 

Mimosa in volle bloei, Tower Hill (een slapende vulkaan in de buurt van Warrnambool)

Beklimmen van Tower Hill. 

Koalas!

In de krater ligt veel vulkanisch zwart basalt. Het paradijs voor slangen. Hier een Brown Snake. 

het gezin

De afgelopen week stonden in het teken van het gezin. Voor het eerst in drie jaar zijn Bud en ik weer een keer een avond uit geweest. We praten over de toekomst. De volgende stappen. Ik heb gesolliciteerd op een hele leuke baan. Solliciteren op zich is een voltijds baan. Hoe gaan we het aanpakken als ik weer terug aan het werk ga. Kinderopvang, vakanties, wat als er iemand ziek is. Hoe moet het met de sport, de muziek, vriendjes, huiswerk. Tom heeft het voor elkaar gekregen om vanaf zijn computer een aantal computers van mede leerlingen op afstand uit te zetten. Heel slim, maar ook heel stout. Hoe houden we dat in de gaten als we niet altijd thuis zijn om een oogje in het zeil te houden?

Veel andere mensen in onze omgeving krijgen het voor elkaar, dus ons zal het ook wel weer lukken, maar we moeten het er wel over hebben. Uiteindelijk gaat het gezin voor. Hoe dan ook. Wordt vervolgd...

De kinderen groeien als kool. Afgelopen week waren we met z'n allen in de stad en kreeg ik een kans om een foto te maken van de kinderen en Bud. Ik ben trots.

Verder gaat het hier gewoon door. Langzaam maar zeker beginnen de dagen te lengen. De eerste e-mails over het starten van het cricket seizoen komen binnen. Tom en Simon zijn gevraagd om een "trial" te doen voor het cricket A team. Ze weten het niet, ze spelen liever met hun vrienden zeggen ze. Ik heb ze toch opgegeven vanuit het principe dat het leuk is om te spelen en te leren met kinderen die op hetzelfde niveau zitten. Bovendien is er niets mis met nieuwe mensen leren kennen. Als het niet bevalt kunnen ze altijd nog nee zeggen. Afgelopen jaar werden de broers van Mook met een knipoog "de toekomst van het Nederlandse Cricket" genoemd. Misschien kunnen ze het waarmaken ;-).

Het huis valt intussen in bonkjes uit een..... Het dak lekt, de schutting is in een megastorm naar beneden gewaaid, de lampen hangen nog niet. Het duurt eindeloos om mensen te vinden die kleine klussen willen doen aan het huis. Er is zoveel werk in de omgeving dat de bouwbedrijven en klusjesmannen alleen grote klussen accepteren. "Tradies" worden de vakmensen hier genoemd, ze verdienen net zoveel als de specialisten in een ziekenhuis, als het niet meer is. De huizenmarkt blijft in waarde stijgen, dat heeft dus ook nadelen. We leren snel, en zoals het in Australië gewoonte is gebruiken we nu het netwerk van bekenden om toch toegang te krijgen tot mensen die het werk  wel willen doen.

Intussen ben ik naar Ikea geweest om wat kleine spullen te halen die in ieder geval ervoor zorgen dat het het er op het eerste oog toch redelijk uit ziet. Met succes. Een vaas voor verse bloemen, wat glazen potten, een streng gekleurde buitenlampjes maken een groot verschil. Bovendien is een bezoek aan Ikea heerlijk voor mensen met een beetje heimwee :-).

Tot snel weer!