De afgelopen week stonden in het teken van het gezin. Voor het eerst in drie jaar zijn Bud en ik weer een keer een avond uit geweest. We praten over de toekomst. De volgende stappen. Ik heb gesolliciteerd op een hele leuke baan. Solliciteren op zich is een voltijds baan. Hoe gaan we het aanpakken als ik weer terug aan het werk ga. Kinderopvang, vakanties, wat als er iemand ziek is. Hoe moet het met de sport, de muziek, vriendjes, huiswerk. Tom heeft het voor elkaar gekregen om vanaf zijn computer een aantal computers van mede leerlingen op afstand uit te zetten. Heel slim, maar ook heel stout. Hoe houden we dat in de gaten als we niet altijd thuis zijn om een oogje in het zeil te houden?
Veel andere mensen in onze omgeving krijgen het voor elkaar, dus ons zal het ook wel weer lukken, maar we moeten het er wel over hebben. Uiteindelijk gaat het gezin voor. Hoe dan ook. Wordt vervolgd...
De kinderen groeien als kool. Afgelopen week waren we met z'n allen in de stad en kreeg ik een kans om een foto te maken van de kinderen en Bud. Ik ben trots.
Verder gaat het hier gewoon door. Langzaam maar zeker beginnen de dagen te lengen. De eerste e-mails over het starten van het cricket seizoen komen binnen. Tom en Simon zijn gevraagd om een "trial" te doen voor het cricket A team. Ze weten het niet, ze spelen liever met hun vrienden zeggen ze. Ik heb ze toch opgegeven vanuit het principe dat het leuk is om te spelen en te leren met kinderen die op hetzelfde niveau zitten. Bovendien is er niets mis met nieuwe mensen leren kennen. Als het niet bevalt kunnen ze altijd nog nee zeggen. Afgelopen jaar werden de broers van Mook met een knipoog "de toekomst van het Nederlandse Cricket" genoemd. Misschien kunnen ze het waarmaken ;-).
Het huis valt intussen in bonkjes uit een..... Het dak lekt, de schutting is in een megastorm naar beneden gewaaid, de lampen hangen nog niet. Het duurt eindeloos om mensen te vinden die kleine klussen willen doen aan het huis. Er is zoveel werk in de omgeving dat de bouwbedrijven en klusjesmannen alleen grote klussen accepteren. "Tradies" worden de vakmensen hier genoemd, ze verdienen net zoveel als de specialisten in een ziekenhuis, als het niet meer is. De huizenmarkt blijft in waarde stijgen, dat heeft dus ook nadelen. We leren snel, en zoals het in Australië gewoonte is gebruiken we nu het netwerk van bekenden om toch toegang te krijgen tot mensen die het werk wel willen doen.
Intussen ben ik naar Ikea geweest om wat kleine spullen te halen die in ieder geval ervoor zorgen dat het het er op het eerste oog toch redelijk uit ziet. Met succes. Een vaas voor verse bloemen, wat glazen potten, een streng gekleurde buitenlampjes maken een groot verschil. Bovendien is een bezoek aan Ikea heerlijk voor mensen met een beetje heimwee :-).
Tot snel weer!
