sneeuw!

Australië wordt niet snel geassocieerd met sneeuw. En eerlijk gezegd is de relatieve oppervlakte van sneeuw in vergelijking met het hele land minimaal. Maar we hebben het wel. Een vriendin van mij vraagt of we een weekend met haar en haar zoon, een goede vriend van Tom, de Hoppit willen doen. Een internationale langlauf skitocht. De korte afstand, 7 kilometer. Ik ben meestal wel in voor een avontuur, en Tom ook dus we zegen ja. Voor Tom is het de tweede keer in zijn leven dat hij bewust sneeuw meemaakt. En de eerste keer dat hij op ski's staat. Voor mij is het jaren geleden dat ik de langlaufski's aan heb gehad. En misschien ook maar twee keer. Hoe moeilijk kan het zijn?

We nemen vrijdag vrij en rijden naar de Victorian Alps, zoals het hier genoemd wordt. We verblijven in Mount Beauty, de vlakte waar we gaan skiën heet de Bogong Plains en de plaats waar het allemaal begint heet Falls Creek. We rijden er heen door de Happy Valley en de King Valley. Veelbelovende namen.

Het is er prachtig en koud. Echt winter. In de vallei aan de voet van de bergen ligt geen sneeuw. We verblijven daar in een low budget motel. Brandschoon, een beetje vervallen zoals zoveel hier en eenvoudig. Vier bedden op een kamer, een eigen badkamertje, een gemeenschappelijke keuken.  Precies goed voor ons vieren. Wij wandelen wat rond in de vallei terwijl de vele andere gasten in het motel hun langlaufski's staan voor te bereiden. Serieuze business. De zenuwen beginnen toe te slaan. Waar zijn we aan begonnen....

Zaterdag zitten we voor dag en dauw in de bus de berg op. Gehuurde ski's en skischoenen mee, goed humeur, koude handen. Het is een drukte van belang bij aankomst. Er zijn veel wedstrijdlanglaufers, broodmager en gespierd, hesjes aan, klaar voor de 21km of 42 km tochten. Gelukkig vertrekt de groep die de korte afstand doet als laatste en ik hoop met heel mijn hart dat het publiek dan al aan de koffie is en geen interesse meer heeft in de startlijn.

Een half uur voor de start doe ik mijn ski's aan, twee minuten later heb ik mijn enkel en duim gekneusd. Ik lach, maar vraag mij serieus af wat ik in mijn hoofd gehaald heb. Ik zie aan Tom dat hij bang is dat ik het niet wil doen. Voor hem zet ik door. Hij heeft zich er zo ontzettend op verheugd.
Tom valt de eerste 10 minuten minstens 30 keer. Maar dan heeft hij het onder de knie en gaat vrolijk heuvel op en af met zijn vriendje Ollie. Oh ja, die heuvels. Dat hadden ze er niet bijverteld. De jongens en mijn vriendin zijn geweldig. Ze wachten op mij, moedigen aan en blijven vrolijk aan mijn zijde gedurende de hele tocht. Ook ik haal het, luid aangemoedigd door het publiek, 5 minuten voor de eerste 21km wedstrijd racers binnenkomen. De eindstreep is aan het einde van een helling naar beneden en uiteraard ga ik met grote vaart onderuit. Maar of ik wil of niet, de eindstreep moet gehaald worden op ski's, lopen is geen optie. Dus met de moed der wanhoop sta ik op, en glijd wiebelend en met knikkende knieën de finish over, waar Tom mij stralend staat op te wachten. "Volgend jaar weer mam?" :-). Natuurlijk! Misschien met een paar lessen en wat oefening?

De rest van de dag gaat voorbij met sneeuwpoppen maken en sleeën en wij drinken thee bij mensen uit Melbourne die we kennen en gedurende het sneeuwseizoen op de berg wonen. Helaas heb ik tijdens het langlaufen twee enkels gekneusd en kunnen we niet meer een wandeling door de sneeuw maken. Ondanks dat is het is een sprookjesachtige belevenis en vinden we het jammer dat om 5pm de bus ons weer naar beneden brengt.

Zondag vroeg hinkel ik nog een stuk door de vallei om de zon achter de bergen op te zien komen, prachtig. We wijden op ons gemak terug en doen boodschappen in de regionale winkeltjes. Een avontuur op zich.

Wat een heerlijk weekend. Niet alleen vanwege de sneeuw, maar ook om iets samen met Tom te doen. We kunnen er weer even tegen!

In de Kiewa Vallei, rechts in de verte de bergen waar wij heengaan.

Boom. 

Anticipatie. 

Klaarmaken.

Gehaald! Spelen in de sneeuw.

Daar gaat Tom. 

Vroege ochtendwandeling, net voor zonsopgang. 

Boerenschuur.

Winkeltje onderweg waar we wat regionale dingen halen. Geld gaat in het doosje op de toonbank. 

urban jungle

Nu de kinderen minder vaak zin hebben om erop te gaan moeten we de natuur wat vaker dichter bij huis zoeken. En zo komt het dat ik vaker langs het strand loop, dat 400 meter bij ons huis vandaan ligt.

We kregen vorige week een boompje van de gemeente om onze kale grasstrook te vullen. We proberen wat worteltjes te oogsten uit de moestuin. Niet echt jungle achtig, maar toch. Op een tocht langs een tuintje van een 85 jarige dame krijgen we allemaal stekjes uit haar tuin omdat we haar bloemen zo mooi vinden. Met de 4WD rijd ik een avontuurlijke tocht door de stad, ook een beetje een jungle.....

Maar wat vooral de stadsnatuur meer opvallend maakt zijn de wandelingen met de hond Stanley. Hij is een Australische cattledog en moet eigenlijk 8 uur per dag werken om gelukkig te zijn. Omdat wij ook meer dan 8 uur werken blijft er voor hem maar 2 uur per dag over waarin hij langs het strand kan rennen, in het park of door de lanen naast de golfbaan. Stanley is geen sociale hond, hij heeft nooit geleerd hoe hij met andere honden om moet gaan dus we moeten het van afgelegen plekken hebben. Gelukkig wonen we in een urban jungle!
Afgelopen week heeft Stanley Simon ook als "cattle" geclassificeerd en heeft hem twee keer achter elkaar "genipt". Van de trainer mag ik niet "nippen"zeggen, nippen is een vorm van bijten. Dus ik moet zeggen dat hij Simon heeft "gebeten". En nu kan Stanley niet meer bij ons blijven. Hij is niet 100% te vertrouwen, zelfs al is het gedrag dat hij vertoont typisch cattledog gedrag en is hij gefokt om dit te doen als "de kudde" in het gareel moet komen.
Stanley hoort niet in een urban jungle, hoeveel we ook van hem houden, hoeveel we ook met hem lopen. Stanley moet naar een boerderij. Aan het werk. Nu zijn we dus op zoek naar een nieuwe baas voor hem, tot ons grote grote verdriet. Want hij is ook ontzettend lief en braaf. Hij luistert ongelooflijk goed en bewaakt ons met zijn leven, ook als de buurvouw een bosje bloemen komt brengen en wij niet in gevaar zijn.... Gelukkig is hij nog bij ons, een hond als deze vindt niet snel een ander huis. En de twee boeren die wij kennen willen hem niet, hij is  en dus te oud om het vak helemaal goed te leren. De meeste cattledogs gaan al vanaf 12 weken mee met de koeien.....

Laten we hopen dat er een heel goed huis gevonden kan worden voor hem.

Bloemen van de oude dame voor onze tuin. 

Een mooie jonge gumtree voor onze grasstrook. 

Stanley op het strand. 

Storm, gisteren op het strand.

De bomen zijn nog kaal, nog steeds winter. 

Met de 4WD door de urban jungle van Melbourne, afgelopen zaterdag. 

Winterwortels uit de tuin......

de maan

We aren er allemaal vol van. De lunar eclipse van afgelopen zaterdag. Om 5uur 's ochtends staan we achterin de tuin naar de eclipse te kijken, met verrekijkers. Het is prachtig. Bink en ik gaan nog even naar het strand als de maan te laag staat om hem nog vanuit de tuin te zien, en tot onze verbazing is het er om 6 uur 's ochtends ontzettend druk met mensen zoals wij. Het is koud buiten, maar de kiosk is open om mensen van koffie te voorzien en de rode gloed van de maan houdt ons arm vanbinnen.

Het is een natuurwonder. En nu we het toch over de natuur hebben.....We kunnen niet uit over het Australische beleid van de supermarkten om de plastic tasjes te bannen. Dat is een heel goed streven. Maar wat wij niet begrijpen is dat, omdat de kopers geen eigen tassen meenemen, de supermarkten blijven doorgaan met het uitgeven van plastic tassen. Weliswaar herbruikbare plastic tassen, maar er is geen hond die dat doet. Ze gaan gewoon in de vuilnis, en zijn veel moeilijker afbreekbaar dan de oude plastic tasjes die er voorheen waren. De gedachte was dat we moesten gaan betalen voor die tassen.... Hoe moeilijk is het om een eigen tas mee te nemen? Wij snappen er niets van. Waarom wordt er niet gekeken en geleerd van het Nederlandse model, waar volgens mij plastic tassen al jaren uit de running zijn. Ongelooflijk.

Lunar Eclipse, 6.30am, Half Moon Bay