Zes in OZ: sneeuw!

Australië wordt niet snel geassocieerd met sneeuw. En eerlijk gezegd is de relatieve oppervlakte van sneeuw in vergelijking met het hele land minimaal. Maar we hebben het wel. Een vriendin van mij vraagt of we een weekend met haar en haar zoon, een goede vriend van Tom, de Hoppit willen doen. Een internationale langlauf skitocht. De korte afstand, 7 kilometer. Ik ben meestal wel in voor een avontuur, en Tom ook dus we zegen ja. Voor Tom is het de tweede keer in zijn leven dat hij bewust sneeuw meemaakt. En de eerste keer dat hij op ski's staat. Voor mij is het jaren geleden dat ik de langlaufski's aan heb gehad. En misschien ook maar twee keer. Hoe moeilijk kan het zijn?

We nemen vrijdag vrij en rijden naar de Victorian Alps, zoals het hier genoemd wordt. We verblijven in Mount Beauty, de vlakte waar we gaan skiën heet de Bogong Plains en de plaats waar het allemaal begint heet Falls Creek. We rijden er heen door de Happy Valley en de King Valley. Veelbelovende namen.

Het is er prachtig en koud. Echt winter. In de vallei aan de voet van de bergen ligt geen sneeuw. We verblijven daar in een low budget motel. Brandschoon, een beetje vervallen zoals zoveel hier en eenvoudig. Vier bedden op een kamer, een eigen badkamertje, een gemeenschappelijke keuken. Precies goed voor ons vieren. Wij wandelen wat rond in de vallei terwijl de vele andere gasten in het motel hun langlaufski's staan voor te bereiden. Serieuze business. De zenuwen beginnen toe te slaan. Waar zijn we aan begonnen....

Zaterdag zitten we voor dag en dauw in de bus de berg op. Gehuurde ski's en skischoenen mee, goed humeur, koude handen. Het is een drukte van belang bij aankomst. Er zijn veel wedstrijdlanglaufers, broodmager en gespierd, hesjes aan, klaar voor de 21km of 42 km tochten. Gelukkig vertrekt de groep die de korte afstand doet als laatste en ik hoop met heel mijn hart dat het publiek dan al aan de koffie is en geen interesse meer heeft in de startlijn.

Een half uur voor de start doe ik mijn ski's aan, twee minuten later heb ik mijn enkel en duim gekneusd. Ik lach, maar vraag mij serieus af wat ik in mijn hoofd gehaald heb. Ik zie aan Tom dat hij bang is dat ik het niet wil doen. Voor hem zet ik door. Hij heeft zich er zo ontzettend op verheugd.
Tom valt de eerste 10 minuten minstens 30 keer. Maar dan heeft hij het onder de knie en gaat vrolijk heuvel op en af met zijn vriendje Ollie. Oh ja, die heuvels. Dat hadden ze er niet bijverteld. De jongens en mijn vriendin zijn geweldig. Ze wachten op mij, moedigen aan en blijven vrolijk aan mijn zijde gedurende de hele tocht. Ook ik haal het, luid aangemoedigd door het publiek, 5 minuten voor de eerste 21km wedstrijd racers binnenkomen. De eindstreep is aan het einde van een helling naar beneden en uiteraard ga ik met grote vaart onderuit. Maar of ik wil of niet, de eindstreep moet gehaald worden op ski's, lopen is geen optie. Dus met de moed der wanhoop sta ik op, en glijd wiebelend en met knikkende knieën de finish over, waar Tom mij stralend staat op te wachten. "Volgend jaar weer mam?" :-). Natuurlijk! Misschien met een paar lessen en wat oefening?

De rest van de dag gaat voorbij met sneeuwpoppen maken en sleeën en wij drinken thee bij mensen uit Melbourne die we kennen en gedurende het sneeuwseizoen op de berg wonen. Helaas heb ik tijdens het langlaufen twee enkels gekneusd en kunnen we niet meer een wandeling door de sneeuw maken. Ondanks dat is het is een sprookjesachtige belevenis en vinden we het jammer dat om 5pm de bus ons weer naar beneden brengt.

Zondag vroeg hinkel ik nog een stuk door de vallei om de zon achter de bergen op te zien komen, prachtig. We wijden op ons gemak terug en doen boodschappen in de regionale winkeltjes. Een avontuur op zich.

Wat een heerlijk weekend. Niet alleen vanwege de sneeuw, maar ook om iets samen met Tom te doen. We kunnen er weer even tegen!