En dan blijkt dat wij ook maar een heel gewoon gezin zijn. We beginnen te wennen aan het nieuwe leven in en om het huis, in de straat, in het Seaview winkelcentrumpje. Skypen de kinderen al meer dan wijzelf, lezen we dezelfde verhalen voor voor het slapengaan en moeten we rennen voor naderende regenbuien. Hebben we al een favoriete speeltuin en een favoriete pizzeria. De herkenbare patronen zijn alweer zichtbaar.
Deze dagen zijn vooral gevuld met het zoeken en bezichtigen van huizen. Vandaag hebben we iets gezien wat ons bevalt. Tegenover het strand en een grote speeltuin. Weliswaar geen tuin maar we met alle andere faciliteiten die we belangrijk vinden. (School (200meter), station (200 meter), winkels ( 30 meter) en op 5 meter van een fietspad (!) dat ons of naar het stadscentrum brengt zonder gevaar voor eigen leven, of de vele kilometers langs het strand van de stad af. We gaan morgen de "application forms" inleveren en dan maar hopen dat we goed genoeg bevonden worden en dat er geen mensen zijn die een betere indruk hebben gemaakt. Met twee snipverkouden kinderen en een oververmoeide derde niet eens zo moeilijk...... We weten nog niet precies wat voor soort referenties je moet hebben en hoeveel je moet verdienen (wordt allemaal gevraagd) om een kans te maken.
We hebben alle soorten weer meegemaakt. Maar het is overwegend KOUD. We wonen in een mooi huis, maar van hout en niet geisoleerd dus we slapen onder dikke dekbedden en lopen voortdurend met dikke truien aan. Als de zon eenmaal schijnt is het heerlijk en voorjaar. Door de regen ruik je de Gumtrees die overal staan, het is alsof je voortdurend in een badkamer met veel Eucaliptus geurolie loopt. We zien veel papagaaien en kakatoes, vooral buiten de stad, maar in de stad zitten ze ook. Je hoort 's ochtends bij het opstaan niet de merels maar de kukaburro's lachen in de bomen. We wennen ook aan het boodschappen doen. Je kan werkelijk alles krijgen, behalve pindasaus voor de nasi. Gelukkig hebben we al een zeer betrouwbare bron die ons gaat voorzien van het ultieme pindasaus recept. We zijn benieuwd hoe dat met Australische pindakaas smaakt :-). Boodschappen zijn overigens ontzettend duur hier, niet te vergelijken met Nederland. Dus we gaan al over op de lokale produkten. Inmiddels begrijpen we dus ook waarom daar zoveel reclame voor wordt gemaakt.
Vanmiddag zijn de meisjes gaan shoppen, de ultieme wens van Isis. Ze is heel goed geslaagd en voelt zich erg thuis tussen alle roze bloemenjurken en lakschoenen. Ze kwam thuis met een knalroze lange broek, een opengewerkt bruin vestje, een roze ballerinajurk met "diamanten" gesp en bordeauxrode lakschoenen. Alles zelf uitgezocht. De Ozzie kledingsmaak bevalt haar wel. Bovendien werden we ongevraagd van advies voorzien dat meisjes van Isis leeftijd allemaal Fairy parties geven dus dat een roze jurk met glitters een must is. Isis is dus helemaal klaar voor de volgende cultuurshock. Verder hadden we eindelijk eens tijd om rustig alle langslopende kinderen in schooluniform te bestuderen, dat is nu nog een intrigerend gezicht. Isis maakt zich vooral zorgen over de schoenen die de kinderen aan hebben, horen die nu wel of niet bij zo'n uniform? En hoera, we hebben ook een nieuw roze paard gezien, aan te schaffen als we in ons nieuwe huis wonen.
En vanavond hebben we voor het eerst de televisie aangehad! Programma's: "Boer zoekt vrouw" en Ozzie rules football. Het is hier helemaal niet anders dan in NL....behalve de grappen die gemaakt worden. De humor, dat moeten we echt nog in de vingers krijgen.
Morgen zijn we toerist en gaan we naar de dierentuin. Overigens niet eerder dan dat de afwasmachine vervangen is ;-). In de dierentuin gaan we ons ook eens even verdiepen in alle slangen en spinnen waar je niet mee in aanraking met komen. Dat wordt vast een spannende dag.
Vrijdag gaat Bud alweer aan het werk. Wat gaat het allemaal snel!
