Slappe koffie onderweg in een oud winkeltje dat sinds 1890 nauwelijks is aangepast. Het staat te koop, mijn handen jeuken. De houten muren zijn hier en daar nog beslagen met het oude aluminium uit de tijd van de goudzoekers. Er staat zelfs een stoffig spinnenwiel in een hoekje weggedrukt. De ambachtelijke honing is uitverkocht, maar ik kan wel een zelfgebreide alpaca trui kopen. Ik sla vriendelijk het aanbod af. Als ik had geweten hoe koud het in de bergen is had ik direct toegeslagen….
Half Melbourne gaat richting Mansfield blijkt nu. We rijden in kolonne over de tweebaansweg naar onze bestemming. Regelmatig gestopt door vrijwilligers die geld ophalen voor de Good Friday Appeal. En o wee als je niets geeft. Ik geef een keer, ik weet niet eens waar ze geld voor inzamelen. En het staat ook nergens aangegeven……
Het huis staat op een heuvel en kijkt uit over Lake Eildon. Er is een ping pong tafel. De kachel doet het. De waterman brengt water, de houtman het hout. Bud haalt een zak hot cross buns bij de bakker. Dat zijn kleine paasbolletjes. Het feest kan beginnen. We liggen om 9uur in bed. Moe.
Zaterdag rijden we naar Mount Stirling, we gaan een wandeling doen in Mount Buffalo National Park. Het is prachtig, maar omdat het alleen maar lopen door het bos is wordt er hier en daar gemopperd. We nemen ook nog de verkeerde weg. Dat valt niet in goede aarde bij het jonge volk. Maar als we alle paddestoelen hebben geteld, prachtige wandelstokken van red gum hebben gemaakt en kabouters hebben gezocht bij de waterval gaat het weer goed. Fris met rode wangen en koud komen we terug. Ons humeur kan niet meer verpest worden, behalve misschien door de salt en vinegar rijst crackers. Oeps, verkeerde keuze. We gaan koffie drinken in Mansfield waar we aansluiten in de rijen mensen., en parkeren tussen bemodderde 4WD's. Het is helemaal vol. Het wordt koffie en cake in het park. Ook leuk. En dan gauw naar huis, met drinkbaar water uit de supermarkt en zakken met bevroren ovenfrietjes. In al het lekkere eten heeft niemand zin. Fish en chips moet er op het menu.
Zondag gaan we naar het skidorp op Mount Buller. Ijzig is het er. En ook druk. Er is een Easter Egg Hunt maar de jongens in hun korte broeken vinden het echt te koud m bij 4 graden paaseieren te zoeken. Koffie dus maar weer. En warm worden. Dan wandelen. Het standbeeld aaien van een cowboy te paard en de poten van een reuzeneland. Een eland?? Ja echt waar!
Terug naar Mansfield. Het lukt om koffie te drinken en een verlate lunch te eten. Het is 3 uur. Bij onze familie weet je maar nooit wanneer je weer iets te eten krijgt. Dus iedere keer als je iets voorgezet wordt moet je zorgen dat je voor de volgende paar uren energie binnenkrijgt. Je weet nooit welke berg je moet beklimmen, hoe lang het duurt en of er misschien nog een detour naar een afgelegen waterval gemaakt moet worden om die ene bijzondere Kingfisher te kunnen zien.. Zondag niet. We gaan naar huis. Chips en borrel en Bud en ik gaan nog een toer maken. Een beetje met de auto door de afgelegen gebieden. Natuur opsnuiven.
En dan moeten we alweer terug naar de stad. Het is maandag. De kinderen huilen. Slaan elkaar even de hersens in. Dat hoort er ook bij, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Helemaal als de chocola verdeeld moet worden en blijkt dat de iPods niet zijn opgeladen. Daar had niemand het hele weekend aan gedacht. We hadden het hele weekend ook geen internet. Dat is voor een keer heerlijk!
We rijden opnieuw door de oude plaats Yae en stoppen bij dezelfde plek voor koffie. Nu drinken we het op bij het oude station en de speeltuin. We voelen ons alweer een beetje thuis. Ook de kinderen die we met geen mogelijkheid meer de auto in krijgen.
Thuis. De was. De auto terugbrengen. Nog even voetbalsokken voor Simon halen. Op de valreep. Boodschappen voor de week. Voorbereiden voor school.
Een heerlijk weekend. Nu weer terug naar normaal. Ook weer fijn. Maar steeds als we terugkomen in de stad, net zoals na iedere tocht, mis ik de uitgestrektheid en eenzaamheid van het landschap.
