de overbuurvrouw

Inmiddels hebben ook wij een rol in onze "community" gekregen. De overbuurvrouw Merle van 90 is alleen. Haar kinderen wonen her en der door Australië verspreid. Ze woont in een huis achteraf, afgesloten door een groot bruin hek. 1 keer per twee weken is er voor Merle een boodschappen- en bibliotheekdienst geregeld. Dat is niet genoeg. Dus zorgen we met de straat ervoor dat er tussendoor ook nog eens iemand langskomt om te kijken of ze iets nodig heeft en of het goed gaat.

Degene die dat het meeste doet is op vakantie. Nu heb ik die taak. Als ik vandaag aanbel duurt het even voor de opendoet. Ze heeft haar pyjama aan, het is 6.45u in de avond. Ze giechelt een beetje terwijl ze het tweepits elektrische fornuisje uitzet waarop ze een aardappeltje aan het bakken is.

Ze legt uit waarom ze haar pyjama al aan heeft. Ze wilde een keer zelf de planten water geven met de sproeier, het was vandaag 37 graden. Maar ze had zichzelf ook natgesproeid, ze kon de kraan niet uitkrijgen. En omdat ze toch niemand meer verwachtte, had ze meteen haar nachtkleding vast aangedaan.

"Niet dat ik vroeg slaap hoor" fluistert ze mij toe. "Als je morgen weer komt moet je niet te vroeg komen!" Ik beloof dat niet te doen, als zij belooft niet meer met de sproeier aan de gang te gaan.

De bloemen die ik vandaag heb meegenomen mogen meteen weer mee terug naar huis. Ze heeft astma en mag geen bloemen en planten in huis. Wel lief van je hoor, maar volgende keer mag je wat lekkers meenemen zegt ze met glimmende ogen. "Ik houd niet van spinazie. En neem de jongens mee, dan kan ik weer eens over cricket praten, mijn favoriete sport. Ik weet nog dat in de zomer van 1968.........."

Ik vertel haar dat ik de jongens mee zal nemen en dat ook ik nog moet koken.

Tevreden zet ze het kookplaatje weer aan, zet ik de vuilnisbakken op hun plek en wens haar een goede nacht en tot morgen  - niet te vroeg!