we zijn weer op reis! zuid west australie

Dit keer kwam het niet door een gebrek aan tijd, maar een gebrek aan internet. We zijn aan het trekken door het zuidwesten van Australie en het blijkt dat internet en mobiel bereik schaars goed zijn. We hebben voor het eerst bereik vanuit een huisje waar we zitten in Bremer Bay, aan de rand van de Fitzgerald Biosphere. Morgen duiken we onder in de wildernis.

Wat kan ik anders zeggen over deze vakantie dan dat het prachtig is. Zo mooi, fris, ongerept, schoon. De natuur is ruig en woest en bijna gevaarlijk. In de golven, die woest op de kusten beuken, huizen witte haaien. Er wordt voortdurend gewaarschuwd niet te dicht op de rotsen te komen en op "kingwaves" te passen, onverwacht huizenhoge golven. In het gras zitten slangen. De wandelpaden zijn lang en eenzaam.
Mobiel bereik beperkt. Maar oh wat is het mooi. En koud. We zitten midden in een koudefront dat recht van Antartica komt. Maar daardoor zijn de luchten woest, de natuur groen. Het is ook het seizoen van de lentebloemen, maar door de kou zijn ze nog niet volledig uitgekomen.

We genieten. Tussen de avontuurlijke dingen door spelen we tennis, gaan we mountain biken en hebben we gekanood. In Bremer Bay gaan we vooral voor de natuur en de dieren in het wild. EN daarna gaan we klimmen in de Porongurups en Stirling Ranges. We hebben rode wangen en vieze kleren. We stinken naar haardvuur omdat alle huizen vrijwel uitzonderlijk met houtvuur verwarmd worden. We zitten onder muggenbulten. Maar het humeur is goed en we slapen iedere nacht als rozen.

Hier een paar kleine plaatjes. Tot snel hoop ik (als internet ons niet in de steek laat :-))

3 jaar verschil

"Vandaag is de enige dag in het jaar dat we drie jaar verschillen" verzucht Simon vanochtend aan het ontbijt, als hij met Isis zit te praten. Ik weet dat hij een beetje zenuwachtig is voor zijn verjaardag. De taart is al uitgebreid besproken, hij heeft zijn kadootjes al gehad dus heel veel verrassingen zijn er niet op zijn verjaardag, maar hij verheugt zich er ontzettend op.

Een verjaardag op maandag is natuurlijk niet de leukste dag van de week om te vieren. Maar Isis maakt het niet uit op welke dag haar verjaardag is. Zo lang er maar taart op bed is en een kopje thee, kadootjes en tekeningen, en er gezongen wordt.
Haar locker was op school helemaal versierd door haar vriendinnen, er stonden kadootjes in en kaarten. Na school kwamen er onverwacht twee vriendinnen mee naar huis, om taart te eten en te zingen. Dat is zo leuk van deze leeftijd. De onafhankelijkheid en het ervoor zorgen dat er dingen gebeuren die je leuk vindt. Spontaan, onbevangen, vol vertrouwen je eigen feestje maken. Erop vertrouwen dat dat ook kan en dat er taart is en lekkere dingen.

En gezellig was het. Uiteraard was de aardbeien merengue taart niet geworden zoals het hoort, maar misschien was hij juist daardoor wel extra lekker.  Skype belt onafgebroken, kaarten en felicitaties staan uitgestald. Het is heel feestelijk. Na de zwemtraining een Mexicaans hapjes feest met kinderchampagne. Isis is helemaal tevreden. Vandaag is het haar eerste dag als tiener, en ze loopt naast haar schoenen van trots. Dertien. Een grote leeftijd! Wij zijn heel trots op haar.

Morgen weer een feest :-).

Ontbijt op bed.

Wachten tot de jongens thuis zijn uit school zodat we kunnen zingen. 

jong en oud

Morgen wordt Isis 13. Ze is de oudste en ieder jaar betrap ik mij erop dat ik op 11 september altijd reflecteer. Over hoe graag we een kindje wilden. Hoeveel geluk we hebben gehad. Hoe het ons leven heeft verreikt. Isis zelf loopt te zingen en te springen door het huis. De laatste dag 12, morgen is ze 13 en een echte tiener. Ze heeft er zin in, ze straalt. Nog zo jong en toch voelt ze zich al een beetje oud.

Wat oud betekent zie ik  regelmatig in het verzorgingshuis waar ik met een dame, laten we haar Jess noemen, koffie ga drinken. Ze is dementerend en iedere keer als ik langskom maken we kennis. Inmiddels weet ik veel van haar. Want in tegenstelling to wat iedereen zegt, praat ze. In ieder geval met mij. Jess is moe, oud, en grijs en vaak als ik kom ligt ze nog in bed.

Deze week was ze er de hele week nauwelijks uitgeweest. Als ik kom voor mijn uurtje met haar ligt ze in bed. Ze heeft een mooie kamer, dit is een luxe verzorgingshuis. Maar hoe mooi het ook is, het oog voor detail ontbreekt. Jess heeft geen familie die haar regelmatig komt bezoeken. Het fotolijstje met de foto van haar moeder is omgevallen, de foto is er half uitgeschoven. De gordijnen zijn nog half dicht, het onaangeroerde ontbijt staat koud en uitgedroogd op haar tafeltje. Van het nog volle kopje koude koffie is de bodem van het kopje te zien, zo slap is het. Er hangt een setje kleren over een stoel, het dwarrelt stof in het rond als ik binnenloop.

Een klein vogelkopje kijkt mij vanonder de dekens aan. "Lief dat je komt" zegt ze, "maar vandaag blijf ik in bed, laat mij maar lekker met rust", en ze draait zich naar de muur. Ik vertel haar over de dag, dat het koud is buiten en dat ik heel goed begrijp dat ze geen zin heeft om eruit te komen.
Dat betekent dat ik koffie ga halen bij het cafe op de hoek. In plaats van dat we daar samen heen schuifelen.

Ik bestel sterke koffie, triple shot, oor mij zwart, voor haar met melk. Voor Jess neem ik ook altijd iets lekkers mee. Iedere keer iets anders. Vorige keer had ik een bladerdeeg driehoek met appel, maar die was moeilijk te eten met de trillende handen van de oude dame, en ze verzuchtte dat het goed was dat ze snel weer naar huis mocht, omdat ze haar beginnen te kennen als niet elegant en dat vond ze zo beschamend...... Geen driehoek dus dit keer maar een stevig passievrucht cakeje.
Als ik terugkomt bij Jess wil ze nog steeds niet opstaan of praten. Ik ga toch naast haar zitten en pak een krant om wat uit het nieuws voor te lezen en plaatjes te laten zien. Het paardenrace seizoen begint weer en er is een bijlage over de laatste mode. Ik laat haar foto's met jurken zien en vraag wat ze mooi vindt. Geel? Rood? Kort? Lang? Langzaam trekt Jess bij en begint ze interesse te tonen.
Ik zie dat ze een stapel cd's heeft, en een cd speler. Misschien helpt muziek? Ik ken geen enkele muzikant uit haar verzameling tot ik een cd van Andre Rieu zie staan, the best off.  Ik vertel haar dat hij een landgenoot is, en of ik mag luisteren. Dat vindt ze prima en ook wel een beetje grappig. Ik ben eigenlijk ook wel een beetje nieuwsgierig, nog nooit heb ik iets zijn muziek gehoord.
Terwijl de viool en orkest op de achtergrond walsen spelen praat ik over het footy-seizoen en de finales die net begonnen zijn. Ik vind uit voor welke club ze is (in Melbourne heeft iedereen een club waar hij of zij voor gaat, vrouwen zijn over het algemeen net zo fanatiek als de mannen),
We zoeken haar club op in de krant en Jess wil nu wel haar koffie. Ik zet haar (met bonkend hart, als ze maar niet valt!) in haar grote stoel, kussentje onder haar voeten, deken over haar benen en ze eet genoeglijk haar cakeje en drinkt haar koffie. Ik heb het in een grote mok geschonken, zodat ze die beter vast kan houden.

Na ruim een uur moet ik gaan. Ik zeg tegen Jess dat ik weg moet en ze wil meteen weer terug in bed, "voordat ze willen dat ik opsta" fluistert ze met angstige ogen. Ik heb het met haar te doen. Maar ik moet de staf waarschuwen dat ze op is, het is beter voor Jess dat ze aangekleed wordt en meedoet met een middagactiviteit . De staf vraagt of k nog even wil blijven om te helpen met de medicatie, zodat ze niet hoeven te dwingen dat Jess haar pillen inneemt. Ik blijf nog even en voor het eerst deze week neemt ze zonder enig probleem een tabletje in. De passievrucht cake doet wonderen.

Ik zwaai en roep "Tot volgende week".  Ze zegt haar standaard zin terug " Misschien, want ik denk dat ik naar huis mag morgen......."
Ik ga terug naar huis om taart te bakken en verjaardskadootjes in te pakken. Het contrast tussen jong en oud is enorm. En in mijn reflectie denk ik na over oud worden. Hoe het is als ouderdom en dementie toeslaan zoals bij Jess. Die afhankelijk is van mensen zoals ik, die een keer in de week een praatje maken, en koffie met haar drinken, betaald.....

Ik geniet extra van de voorbereiding voor de verjaardag morgen. Van mijn onafhankelijkheid en bewegingsvrijheid. Een luxe. Natuurlijk breng ook een taartje naar Jess.

Oud en jong, eigenlijk maakt het niet uit. We zijn allemaal maar gewoon mens :-). En daar hoort een taartje op een verjaardag bij.

r u okay day

Vandaag is het "r u okay day". Een dag bedoeld om meer aandacht aan elkaar te geven en te vragen hoe het echt met iemand gaat. In Australië neemt het aantal mensen met depressie jaarlijks toe. De campagne streeft ernaar dat we wat meer aandacht aan elkaar besteden en elkaar helpen waar nodig. Ik ben vandaag met een vriendin die werkt op de Intensive Care Unit naar het Mornington Peninsula geweest en we hebben onszelf getrakteerd op een dagje hot springs. Relaxen in de natuurbronnen en een dagje helemaal niets. We vragen aan elkaar "R u okay"? Zij is ok. Ik ben ok. Wow.

Op school vraag ik aan een paar mensen die ik ken hoe het met ze gaat. Verrassend genoeg weten de meesten dat het "r u okay day" is en geven een serieus antwoord. Terwijl de jongens zich vermaken in de speeltuin en op hun steps met hun vrienden, praat ik met hun ouders over dingen die ze bezig houden in het leven. Dat kan op 'r u ok day'. Maar ik weet ook dat het de rest van het jaar weer heel stil zal zijn op dat front.

Intussen slaat de lente toe en ruikt de suburb naar Fresia's en bloesembomen. Alle tuinen bloeien in volle glorie.

Simon werkt intussen gestaag door aan het project "kruiwagen". Het einde is bijna in zicht, en het spreekwoord is waar, de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik ga toch maar weer even helpen......want uiteindelijk is het allerbelangrijkste dat hij ok is, en de kruiwagen komt op de tweede plaats!

Fresia groeit overal als onkruid in alle tuinen.

Bloesembomen in onze tuin, nog wel grijze luchten op de achtergrond. 

De kruiwagen in de maak eerder deze week.....

De druk neemt toe. Het moet af....

de kruiwagen

Er is weer een huiswerkproject op school voor een van de kinderen. Het maken van een kruiwagen. Al dagen sleep ik knutselspullen af en aan. Zet alles uitnodigend klaar, inclusief en schaaltje met koekjes binnen handbereik. Het mag niet baten. En de deadline komt steeds dichterbij, vrijdag moet het af zijn.

Er is een frame voor een kruiwagen gemaakt en daar blijft het bij. Vrijdag is de deadline en bijna alles moet nog gedaan worden. Van planningen maken, een kruiwagengedicht schrijven, omtrek meten, inhoud meten tot een conclusie schrijven over hoe het is om zelf een kruiwagen te maken. Moedig bied ik aan om morgen vroeg op te staan. Zodat er toch nog verder geknutseld kan worden. Ik wil zo graag dat de deadline gehaald wordt.

Vandaag was voor het eerst de wil er wel, maar ook de eerste cricket training van het seizoen. Het is niet moeilijk raden wat er voor ging.

Ik weet al precies hoe het er morgen aan toe gaat. Stress. Chagrijn. En dan moet ik verzinnen hoe we de ijzerdraad door het wiel krijgen, en twee handvaten aan het frame moeten vastmaken.....
Oh die huiswerkprojecten... ik ben bang dat ik de enige ben die veel leert......

Morgen een update en een foto ;-)

vaderdag

Zondag willen we op Blue Ring octopus jacht. Voor het zover is moet er een vaderdag ontbijt geserveerd worden. Het was hier vaderdag en dat moet gevierd worden. Wij vinden dat vaderdag vooral commercieel is en wille er eigenlijk niet aan meedoen. Het is tenslotte iedere dag vaderdag. Maar de kinderen willen het natuurlijk een beetje extra vieren. Ieder jaar is er op school een vaderdag markt waar alle kinderen een klein kadootje kunnen kopen. Bink koopt dit jaar een BBQ schort, en om een USB hub met ingebouwde klok. Simon heeft besloten het geld terug te stoppen in het spaarpotje, hij heeft voorgesteld om met Bud een koffie te gaan drinken voor dat geld. Hij vond de kadootjes niet veel toevoegen..... Wat een volwassen beslissing, ik ben zo trots! En Isis doet wat ze altijd al het liefste heeft gedaan. Op school bouwt ze tijdens de houtbewerkingslessen een boot. Met een hart op het zeil. Bud is verguld.

De boot op de ontbijttafel

Vader mag ook mee op stap met onze gast. We gaan naar het Mornington Peninsula, alwaar we geen octopus vinden. Het tij was precies verkeerd. Laag tij 's ochtends vroeg en vroeg in de avond. Ondanks dat zijn de rotspoelen prachtig, de zee schoon en lawaaiig. De jongens gaan op het strand wat wij Elephant Rock noemen kastelen bouwen van aangespoeld zeewier ("Kelp"). Kristine en ik gaan een wandeling maken. Isis ontbreekt, ze was thuisgebleven om later te gaan zwemmen bij een vriendin. Zij was de enige die kon, alle andere vriendjes en vriendinnetjes zijn vaderdag aan het vieren.

Vandaag is alles weer terug naar normaal. Ik begin eraan te wennen dat er geen stress is na een weekend zoals afgelopen weekend. Ik loop gewoon even naar de winkel met mijn mand om wat boodschappen voor de week te halen. Dit weekend was het er niet van gekomen weekboodschappen te doen.
Bink moet vroeger van school gehaald worden want die is niet lekker. Ook daarom ben ik blij dat ik thuis ben. Het is zo makkelijk. Als we aan het eind van de middag een badminton toernooi in de tuin houden, Tom even bij een vriendje langsgaat, de buren ons uitnodigen voor een "sing along" met de gitaar op de voorporch (Nee dank je!) ben ik helemaal tevreden. Misschien is dit leven thuis zo gek nog niet.

Het vroege voorjaar is de tijd van de kaketoes

Kristine in het bos

Zoeken naar inktvissen, Mushroom reef

Rotspoeltje

De natuur is nog steeds de beste speeltuin....

een oude vriendschap

Een vriendin van Inne, mijn zus, is bij ons op bezoek. Door Inne ken ik haar al jaren, en in een ver verleden reisden wij samen met een rugzak door Azie om Inne op te zoeken die toen op wereldreis was. Het is bijzonder om iemand al zo lang te kennen, iemand die teruggaat tot de tijd dat we nog thuis woonden en op onze paarden door het bos galoppeerden.
Kristine is bioloog en doet onderzoek naar hittestress in schapen die vanuit Perth naar het Midden Oosten worden getransporteerd, en naar mogelijkheden om de kwaliteit vanleven te verbeteren. Kristine is niet zomaar de eerste de beste. Een vrouw van de wereld en superslim. Ze kent Perth en West Australie op haar duimpje, maar in Melbourne is ze nog nooit geweest. Met z'n allen willen we heel graag dat ze onder de indruk is van de omgeving hier, en dat ze een leuke tijd heeft.
Donderdagnacht  komt ze aan en ik haal haar op. Het is de budgetvlucht  dus ik moet even zoeken waar ze aankomt. Het vliegveld om deze tijd is fascinerend. Een sterk verlichte aankomsthal, drie kofferbanden waar ook ik makkelijk een koffer af zou kunnen halen, een donker gesloten cafe. Drie vluchten komen vlak na elkaar aan. Sydney, vol met trendy mensen, Cairns, vol met tropisch geklede informele Australiers en vakantiegangers, en dan Perth, met keurige mensen en nette kapsels. Wat  een verschil in passagiers. In de Perth vlucht zit Kristine, stralend en vrolijk en al van verre zwaaiend.
Het wordt een korte nacht :).
Ik breek mijn hoofd over wat we gaan doen, er zoveel om te kiezen, en er moet indruk gemaakt worden. Ik gok op de Lyrebirds, een soort fazant met pluimen die ieder geluid kan nadoen dat het ooit heeft gehoord. Het is vroeg in de lente en ze zijn nu op hun actiefst. We rijden naar het semi droge regenenwoud in de Dandenongs, een sprookjesbos met boomvarens en reuzebomen. Het is er ongooflijk mooi, maar ook nat en modderig. Van de mooie sportieve loopschoenen is binnen de kortste tijd niets meer de bekennen....maar het is het waard. We horen hem al van verre zingen in een medly van vogelgeluiden en kwakende kikkers. Dit zijn echt ongelooflijke vogels. Als we hem ook zien, in vol ornaat met staartpluimen trots wapperend kan onze dag niet meer stuk. Dag 1 is geslaagd, de Lyrebird gespot.
Om dat te overtreffen, of minstens even indrukwekkend te maken moet ik goed polsen wat de verwachtingen zijn. "Ik wil zien waar jij van houdt" luidt de opdracht van vandaag. Ik ga bij mijzelf te rade en besef dat ik van heel veel dingen houd. Ik kies uiteindelijk voor de Prahran Market en een wandeling langs de rotsen van het lokale strand waar wij 200 meter vandaan wonen. Het is een heerlijke dag. De markt prachtig zoals altijd met kleurige groenten en fruit, noten, broden. Op het grote bord staat dat venkel, asperges, rode bieten en boerenkool in seizoen zijn. We kopen ze allemaal. De vleesmarkt laat ik aan Kristine over, die spontaan met lamsbouten voor de bbq aankomt. Ze legt er wel bij uit dat de lammetjes in Australie een heerlijk leven hebben ("hadden"denk ik erbij maar zeg het gelukkig niet...). Thuis zetten we alles in de koelkast en gaan wandelen. We lopen een eind over bet strand en beklimmen de kliffen van Red Bluff. Ik was bijna vergeten hoe mooi het hier is, en hoe stil. Weer thuis trekken we een fles Pinot Noir open en koken we een feestmaal op de bbq.
Aan tafel vertellen de kinderen alles over hun sporten, school, vrienden en computerspellen. Het klikt. Het is warm en gezellig.
Een oude vriendschap blijft altijd bestaan, ongeacht de tijd die ertussen zit dat je elkaar spreekt. En aan tafel zie ik nieuwe vriendschappen ontstaan. En zelfs de wetenschap komt nog even aan bod als Simon de werking van een zelfgemaakte lavalamp laat zien.
Morgen gaan we op zoek naar een Blue Ringed octopus in een rotspoel in het Mushroom reef op het
Mornington Peninsula. Helaas kan de ranger er niet stiekem eentje voor ons uitzetten....

de familie van jimmie

Wie kan zich Jimmie nog herinneren? Die gezellige magpie die regelmatig even een hapje op ons terras kwam eten? Ons semi- huisdier...... door sommigen gewenst, door anderen wat minder?

Jimmie heeft een familie en die is minder goed opgevoed dan hij. Het is voorjaar en alle magpies zijn nesten aan het bouwen. Een magpie met een est is geen pretje. Ze verdedigen het met grote passie en agressie. Met name fietsers zijn hun leven niet veilig.

De eerste die met dit ongemak van Jimmies familie te maken heeft is Tom. Hij heeft een fluoriserende gele fietshelm en magpies denken waarschijnlijk dat dat een hele gevaarlijke slang is. Sinds een paar weken wordt hij voortduren aangevallen. Hij heeft heeft zelfs een nieuwe fietsroute naar school uitgestippeld om veilig en ongedeerd op school, en weer thuis aan te komen. Hij kan iedere boom aanwijzen waar het gevaar schuilt en adviseert de fieters uit de buurt (gelukkig zijn dat er niet zo veel). Zoals meestal met dit soort angstaanjagende verhalen denk ik dat het allemaal wel meevalt. Dus vandaag fiets ik een keer door zijn gevreesde straat... Bovendien is mijn fietshelm rood. Ik word niet teleurgesteld. Twee magpies vallen letterlijk uit de boom en gaan tekeer op mijn helm. Ik hoor de snavels tikken op het plastic, het boze geschreeuw in mijn oren. Vijf keer vallen ze aan. Mijn wapperende hand als een teken van triomfantelijk succes interpreterend. Ik sprint ervandoor.
Het nest is veilig, de vijand is gevlucht.....

Trots vertel ik Tom aan het eind van de dag dat ik ook "geswooped" ben, zoals dat hier heet. Hij straalt. Eindelijk wordt hij serieus genomen.
Ik ga voor ons allemaal grote spikes kopen voor op onze helmen. Nu weten we (na 8 jaar!) waarom mensen met grote witte plastic spikes op hun helm fietsen in de lente.
Het gevaar zit soms in onverwachte hoeken....ik denk niet dat ze dit hebben meegerekend toen een paar weken geleden Melbourne opnieuw als meest leefbare stad in de wereld is uitgeroepen.

We zullen niet snel weer een magpie als huisdier nemen ;-).