weerpraatje

ook in Melbourne wordt er over het weer gepraat. Iedereen is er druk mee. Het gaat regenen. De verwachting is dat er in 24 uur net zoveel regen gaat vallen als normaal in de hele maand december. 

De hele dag is het warm en broeierig. De moestuin is ge-explodeerd. Je kan letterlijk de planten horen groeien. Ik heb geprobeerd de overloop van onze 3000 liter regentank te ontstoppen. Hij stroomt over en dat komt het huis niet ten goede. Zonder succes overigens, ik krijg de overloop pijp niet vrij.  Dus uit voorzorgsmaatregelen heb ik vanochtend vroeg de kraan van de tank opengezet. Ook zonder succes, want ook al loopt het water er rustig uit, de buien die vallen zijn zo intens dat binnen de kortste keren het water weer is aangevuld. 

Victoria maakt zich klaar voor noodweer, het ziet er naar uit dat ons deel van Melbourne niet zo hard getroffen wordt als andere delen van de stad of de staat. Het goede nieuws is dat de waterreservoirs van de stad goed aangevuld zullen worden. Wordt vervolgd. 

De moestuin is een oerwoud. 

Het filter van de regentank waar het water uit de regenpijp inloopt terwijl het giet van de regen. De tank zit in een mum van tijd weer vol en stroomt over. 

De dakgoten kunnen het ook niet aan. 

Na een paar uur regenpauze komt nu de "Grote Regen". Ik ga even bij de baai kijken hoe het eruit ziet. Prachtig!

De zon gaat onzichtbaar onder, de lucht heeft een bijzondere kleur. 

cricket, dans en piano

De week is absurd snel omgevlogen. Isis met haar robotics club doen mee aan een scholen competitie. Ze halen een lage score met hun zelfgebouwde en geprogrammeerde robot, maar zo'n hoge score met hun innovatieve waterproject (onderdeel van de competitie) dat de Universiteit het project verder wil gaan ontwikkelen. We zijn zo trots!

Het loopt tegen het einde van het jaar. Dat betekent dat het een drukte van belang is met het afronden van projecten, schoolvoorstellingen, dansvoorstellingen, muziek, terwijl het cricket seizoen op het hoogtepunt zit. In 35 graden Celsius slaan de jongens genadeloos bal na bal terwijl het publiek zit te zweten langs de lijn. En echt niet alleen omdat het zo spannend is.

De moestuin is ge-explodeerd. Niet omdat het oude hek wat we hebben gebruikt om de moestuin te bouwen het heeft begeven, maar omdat het zo warm is geweest, en er zoveel regen is gevallen dat zelfs het miezerigste uiensprietje is uitgegroeid tot een volwassen bos haar. De tuin wordt echter gedomineerd door de courgette planten, als we er niet snel iets aandoen nemen ze de hele tuin over en kan ik mijn baan bij het meteorologisch instituut omruilen voor courgette handelaar (biologisch dynamisch ....).

Mijn baan gaat goed. Ik heb inmiddels uitgevonden dat je alleen praat over weer als er "weer" is. Dat wil zeggen als er iets gebeurt. De meeste tijd is er namelijk "geen weer". Allemaal heel verwarrend maar zo langzaam maar zeker begin ook ik de taal van de meteorologen te spreken. Het is nog steeds ongelooflijk leuk en morgen ga ik drie dagen op cursus zodat ik ook een beetje beter weet wat ik moet doen.... Managing Successful Programs, met een examen op woensdag. Ik werk maar drie dagen per week, maar het lijken er wel vijf als het met deze intensiteit doorgaat.

Stanley is helemaal geïntegreerd in het gezin. Hij luistert goed, taalt er niet naar om weg te lopen, zelf al staat het buitenhek wagenwijd open. Het liefste is hij bij ons. Hij woont buiten en we hebben een echt hondenhuis voor hem aangeschaft waar hij inmiddels in slaapt. Het is een buitenhond en ik vermoed dat de moestuin zo welvarend is omdat Stanley de hele nacht zorgt dat er geen possum in de buurt komt van het sappige groen.

Het robotics team, zondagochtend 8am. Power girls!

Tom en ik gaan oefenen. Ik leer bowlen, onder toeziend oog van Tom. Na teveel zachte misplaatste ballen gebruik uiteindelijk de werper die we voor de tennisballen voor de hond gebruiken. Met succes. Ik heb een week spierpijn.... 

Dansvoorstelling Isis. Spookachtig. 

Bink speelt iedere zaterdagochtend T20 cricket. Een verkorte versie. Hier is hij aan het bowlen.

Simon aan het batten. 

Verloren met 20 runs, all out :-(. Teleurgesteld maar niet verdrietig. 

Daarna meteen door piano spelen, "The river flows in you". Helaas mag ik het opgenomen stuk niet publiceren van Simon... Het is prachtig. 

De courgette explosie in de moestuin. Komen jullie binnenkort een courgettensoepje eten?

Stanley thuis in de regen. Hij is heel tevreden. 

herinneringen maken

Het is meer dan 30 graden. Al een paar dagen schijnt de zon volop. De straten ruiken naar de honderden bloemen die bloeien, bij de buren is er een eendje uit het ei gekropen, het voorjaar is eindelijk dan toch losgebarsten.
De jongens komen thuis uit school en hebben maar een wens. Het strand. Smekend kijken ze mij aan.  Isis is allang vertrokken met vriendin en hond en zelfverdiende centjes voor een ijsje. Gelukkig is Bink met een vriendje mee naar huis, die doet niet mee in de discussie.

De moeder van een vriendje van Tom belt en vraag wat ik er van vindt als ze op de fiets naar het strand gaan. Flitsen van mijn jeugd schieten door mijn hoofd. Curacao, thuiskomen uit school, surfplank op de auto binden en zwemmen in de baai. Paradijs.
Ik bedenkt mij geen tel. Natuurlijk mogen ze gaan. Met het advies dat ze op elkaar en hun vrienden moeten passen, niet van de pier mogen springen, hun handdoek in hun tas moeten doen en niet om hun nek mogen hangen pakken ze hun rugzakjes. Vriendjes arriveren in een tel, op de fiets. Ik geef ze allemaal 5 dollar zodat ze bij de kiosk  patatjes mogen halen en laat ze dan gaan.
Ik denk dat dit een herinnering wordt waar ze later nog aan zullen denken. De eerste keer dat ze zelf naar het strand gingen. Ik denk dat er nog heel veel keren zullen volgen :-).

Daar gaan ze

Het buureendje :-)

stanley

Terugkomen van een fantastische reis valt nooit mee. Dagzeggen tegen familie nog minder.  De weken rijden zich aaneen in een stroomversnelling. Ik ploeter om evenwicht te brengen in werk, de dagelijkse bezigheden met het gezin, de wekelijkse wandeling met een snel achteruitgaande Audrey, en de normaliteit van het leven.

Normaal is goed, we willen niet anders, maar het is aanpoten. Mijn baan is ongelooflijk leuk, nieuw, inspirerend, maar omdat het allemaal nieuw is, is het ook zwaar. De mensen werken anders, ik moet alles leren over meteorologie en de luchtvaartindustrie, en over het werken bij de overheid. De ongeschreven regels, maar ook vooral de geschreven. Het is geen sinecure.....
Ik heb het gevoel een verschil te kunnen maken, op werk, maar ook voor de industrie, en dat is bijzonder en geeft veel positieve energie.

Thuis zit de vaart erin. De jongens zijn alledrie volledig in de ban van het cricket, het seizoen draait op volle toeren. Gisteren vertelde de jongens grappen die ze op het veld vertellen tegen de bowlers of batters van de tegenpartij zeggen om ze af te leiden (dat mag bij cricket blijkbaar....).

• "More leaves than on a tree"  - als een slagman de bal heel hard wil slaan maar mist, en dat een paar keer....
• "More ducks than fit the pond" - een duck als als je met de eerste bal in je eerste over uitgaat
• "More dots than on an Aboriginal painting" - een "dot" bal is een bal die geslagen wordt maar waar geen punt mee wordt gescoord

We lachen zo hard dat we van onze stoelen vallen. Letterlijk. 

Het hoogtepunt deze week is dat we een nieuwe huisgenoot hebben gekregen. De eigenaren van Stanley hebben eindelijk de knoop doorgehakt. Ze willen hem niet meer en hopen dat wij hem willen hebben. Woensdag bellen ze mij. Donderdag woont Stanley al bij ons. We zijn heel gelukkig met deze wending. En de meest gelukkige is Stanley. Als een hond kon stralen, dan deed hij het. Hij is vrolijk, checkt voortdurend waar we allemaal zijn en wil ons bij elkaar houden. Stanley is een Australische werkhond en "rounding" zit hem in het bloed. Hij is slim en zou heel erg van bewegen moeten houden. Hij is echter zo onfit, dat het bewegen er nog een beetje bij inschiet. Twee korte en een langere wandeling per dag houdt hij net vol..... Stanley slaapt buiten en houdt onze tuin vrij van possums en andere dieren. Heel belangrijk want in de week nadat we terug zijn gekomen van vakantie hebben Karin en Rene een prachtige moestuin gebouwd achterin de tuin. Die staat vol met planten en kruiden, en daar zijn possums dol op. Trots heb ik het net van de tuin afgehaald vanmiddag, want met Stanley in de buurt komt er geen dier mee in de buurt en zijn de tomaten en paprikas weer veilig. 

Het gaat goed in ons huis. We zijn compleet met Stanley, hebben (bijna) groenten uit eigen tuin en nu nog een bank om op te zitten en een picknick tafel buiten en dan denk ik dat we gesettled zijn in ons nieuwe huis. 

Tot snel!

Vanavond eten we buiten aan ons kampeertafeltje.

Honden als Stanley zijn eigenlijk geen schoothonden........met hun dingobloed en krachtige kaken.

Stanley

Tom checkt de moestuin waar zijn zelfgeplante watermeloenplantjes het al goed doen. 

remote

Het duurde even tot de volgende blog. Er is niet veel mobiel bereik in de Outback. En via een gewone telefoonlijn is data moeilijk verstuurbaar.  Het zorgt ervoor dat we al onze tijd volledig kunnen gebruiken voor het reizen, rondkijken, wandelen, bij elkaar zijn en vooral genieten van het hier en nu. Zo vaak gebeurt dat niet.

De oorspronkelijk route die we hebben gepland is nog steeds afgesloten door de regen. Teleurgesteld staan we voor het bord, bellen alle informatiediensten die mogelijk zijn voor updates en moeten concluderen dat het er echt niet in zit.

Coober Pedy is een aparte plaats. Er wonen vooral mensen die er hun geluk zoeken in het zoeken naar opalen. De omgeving rond Coober Pedy ziet er uit als een mijnenveld, vol met gaten en bergen wit zand. Er zijn blijkbaar geen richtlijnen over wat te doen als je in je mijn niets gevonden hebt. Het blijft liggen zoals  er gegraven is. De omgeving van Coober Pedy is dan ook niet toegankelijk voor mensen die geen mijn licentie hebben, het is levensgevaarlijk. Daardoor is het extra speciaal om hier te zijn en het leven te aanschouwen. De meeste huizen zijn in de rotsen gebouwd om het koel te houden. Op een koude dag als die als wij bezoeken ziet het er een beetje troosteloos en verlaten uit. Mijn werktuigen worden gemaakt uit oud ijzer, overal staan afgedankte auto's en verroeste vrachtwagens. Hier moet het idee over de film Mad Max ontstaan zijn......
We bezoeken de Breakaways, oude heuvels in een lege uitgestrekte 75000 jaar oude zeebedding. We bekijken een opaalmijn vanbinnen. Voor Simon het hoogtepunt van de reis. We kamperen niet. Om te gaan staan in de rode modder en de stromende regen vinden we een beetje veel van het goede. Bovendien is het hoog tijd om te wassen, in Coober Pedy doen we het luxe en slapen in een appartement, met wasmachine!

De wegen blijven gesloten en dus rijden we na Coober Pedy een stukje terug om een andere track te doen. Misschien nog wel mooier en avontuurlijker. We gaan naar Kingoonya en rijden dan langs het Lake Gairdner National Park naar de Gawler Ranges en een groot schapen station. De reis is prachtig. De stilte oorverdovend, het landschap uitgestrekt, de weg hobbelig. We zien emoes, kangoeroes, verschillende soorten hagedissen en de majestueuze Wedgetail Eagels (Adelaar). Zo mooi.

Omdat we het schapenstation niet halen moeten we een nachtje wild kamperen, in het midden van het niets. Tom gooit de frisbee zo hard en hoog mogelijk met de woorden "hier kan hij nergens op een dak terechtkomen". Dat beschrijft hoe heerlijk ze het vonden. Natuurlijk vonden ze het ook een beetje spannend.

Mount Ive is een grote schapen- en geitenboerderij in het midden van verlatenheid. We kamperen er een paar dagen om het zoutmeer te bezoeken, de "orgelpijpen" te bekijken en wat van het stoffige boerderij leven mee te krijgen. Het warme water wordt gegenereerd door een "Donkey", een groot houtvuur in een ijzeren kist. Het drinkwater komt uit een tank, al het andere water komt uit de grond en wordt opgepompt met een windmolen.

Het is stil, het waait, het is stoffig en warm.

Na een paar dagen op de boerderij rijden we via Port Augusta naar de groene heuvels. Ze ronde heuvels, gifgroene velden en grote bomen doen bijna zeer aan onze ogen. Het is alsof we een andere wereld binnenrijden.

We overnachten in idyllisch Burra, de laatste nacht in de tent. Dan rijden we naar gezellige stad Mildura waar we dan toch eindelijk een keer hamburgers eten, de grote wens van de kinderen. We vallen met onze neus in de boter, het is het Country muziek festival, en de kinderen die meer dan twee weken van alles weg zijn geweest vinden het fantastisch. De laatste stop voor we thuiskomen is in Castlemaine, nadat we de graansilo's met grote kunst schilderingen hebben bezocht. Het is een lange rit en naarmate we dichter bij Melbourne komen neemt de bevolkingsdichtheid toe, de grootte van de landerijen af en wordt de begroeiing dicht en met veel bloemen. We komen aan in het voorjaar.

Zaterdag is het de verjaardag van Bink. We hebben de kroon en de vlaggen de hele weg met ons meegenomen en o wat is hij gelukkig. Als we later in Melbourne thuiskomen hebben de buren een verjaardagstaart gebakken. We zijn weer thuis :-)

Hier een impressie van de reis vanaf Coober Pedy.