Muziek is belangrijk in ons leven. Voor de vrolijke momenten, nostalgische momenten, stille momenten of voor de poezie in de teksten. Drie jaar lang hebben we muziek geluisterd op onze kleine Bose boombox. Leuk en makkelijk. En makkelijk mee te nemen. Maar een echte dansavond zoals vroeger zat er niet meer in. Of helemaal opgaan in kamervullende muziek.
Tot vanavond. Muziek bracht ons vanavond samen. We hebben vandaag nieuwe boxen gekocht. We hebben de platenspeler na 9 jaar uitgepakt en ge-installeerd. Paul, een goede vriend van ons kwam mij helpen alles aan te sluiten. We wilden Bud verrassen. Als hij thuis zou komen na een lange dag werken moest het allemaal klaar zijn. De jongens draaien om Paul heen en kijken met verwondering en bewondering hoe het eindelijk lukt een plaat te draaien. Paul legt geduldig uit hoe het werkt. Toerentallen. Een naald. Groeven. En dat gekoppeld aan draadloze boxen, die aangestuurd worden door de computer die in een andere kamer staat. Of vanaf de telefoon, ipad of ipod van een van de kinderen. Oud en modern, hand in hand. Perfect.
Eerst de lach terwijl ik de boxen uitpak. Later, tijdens het luisteren naar de prachtige muziek komen de tranen.
Het volume gaat omhoog, en de Ramones gaan aan zodra Bud binnenloopt. Het huis is gevuld met lach, plezier, herinneringen. Bud vertelt aan Paul over plaatjes die hij kocht met zijn toenmalige vriendin. Verhalen en avonturen uit de jaren tachtig komen boven. De jongens drentelen er omheen, onrustig. Zij willen ook graag meepraten over hun herinneringen en wat van hun eigen liedjes laten horen en zijn teleurgesteld dat die niet op een LP staan. Het compromis voor hun is uiteindelijk een nummer van Boy George, die op dit moment in de jury zit van de Australische versie van de Voice, en waar Bud een singeltje van blijkt te hebben.
Ik voel mij een beetje schuldig dat prioriteit hebben gesteld aan het kopen van boxen, boven het repareren van het dak van ons nieuwe huis. Maar als ik de gezichten zie, het plezier, Bink die danst, Bud die lacht, Tom die met precisie platen terugdoet in de hoezen, Isis die de kaarsen aansteekt, Simon die een playlist maakt, Cees en Mientje die lachend toekijken en Paul die doet wat het het liefste doet, muzieksystemen opzetten, dan ben ik blij dat ik het gedaan heb. Dit is geen retail therapie. Dit is voor ons bijna een levensbehoefte. En ik voel mij zo gelukkig met deze aanschaf om wat het ons brengt.
En nu, nu iedereen naar bed is en ik nog even alleen ben, doe ik waar ik het meest naar heb verlangd. In alle stilte luisteren naar de prachtige klanken van Valse Triste (Sibelius) terwijl ik denk aan mijn lieve tante, die aan de andere kant van de wereld in haar bed ligt, bij het lichte raam, en die weet dat er voor haar aan dit leven binnenkort een einde komt door het woekeren van ontembare kankercellen. En ik denk aan haar dierbaren die haar zo zullen missen. En aan alle mooie en warme herinneringen. Aan hoe sterk ze altijd is. De nieuwe boxen doen eer aan de muziek. En al luisterend komen de tranen. Ik ben verdrietig om het onomkeerbare. En om het contrast van leven dat doorgaat voor wie achterblijft, en de tijd die stilstaat voor degene die loslaat. š¢
