naar de stad

Het belooft een leuke dag te worden. Samen met een vriendin gaan we een historische wandeling maken in South Melbourne, een deel van de stad dat we nog niet zo goed kennen en dat bekend staat om de prachtige South Melbourne Market.

Om de wandeling hoeven we het niet te doen. Muren staan er niet meer, huizen van bekende architecten zijn onherkenbaar veranderd en de oude weegschaal op het marktplein is verdwenen.

Gelukkig hebben we de kaart niet nodig om een stukje geschiedenis mee te pikken in de oude starten uit de mid 19e eeuw. Vroeger heette South Melbourne "Emerald Hill", dat hebben we vandaag geleerd.  We lopen door straten die vergelijkbaar zijn met een openlucht museum, de ijzeren hekwerken langs de porches, de gekleurde gevels en de oude warenhuizen. Bij de oude textiles Mills gaan we naar binnen om naar het gebouw te kijken en vinden er een grote weverij van kunstige kleden. Op dit moment zijn ze bezig met een goot kleed dat in april in Frankrijk moet zijn. De weefgetouwen, kleuren en het gebouw nemen on terug in de tijd. De techniek die gebruikt wordt stamt uit de middeleeuwen in Frankrijk.

We lopen langs een pop-up cafeetje (zonder klanten....), eten falafel bij de "Left Handed Chef" en kopen gedroogde kamille bij een marktstandje. De groenten zijn betaalbaar, de marktkooplui vriendelijk, de mensen stads. We weerstaan de gekleurde bakjes!

Op tijd ben ik weer thuis. De jongens hebben hun rapporten bij zich. We vieren dat het goed gaat met gedroogde appeltjes en geroosterde amandels van de markt. En dan krijg ik een berichtje wanneer ik kan langskomen voor een interview voor een baan waarop ik heb gesolliciteerd. En plotseling twijfel ik.  Kan dit ook nog als ik weer werk?

Het was een feestelijke dag.

Pop-up cafe.

De textile mills.

Miranda en ik.  

Wat een leuke bakjes!

oud, maar niet op

Gisteren kwam ik weer langs iets wat ik niet kon laten staan. Een leuk oud ladenkastje, zomaar in de grasstrook langs de weg, bedolven onder een hoop rotzooi. Gelukkig is buurvrouw met de auto thuis, want het kasje kan ik niet in mijn eentje een kilometer dragen en ik ben ongerust dat iemand anders het ook leuk vindt. Thuisgekomen zet ik er een vaasje op met een bloem om de kleur te bepalen die ik het wil gaan geven. Dit kastje gaat er weer uitzien als nieuw!

Vandaag was ik voor Audrey gaan zorgen, de oude dame met dementie. Ze heeft vorige week haar heup gebroken en dat vraagt nu extra zorg en aandacht. Als je 90 bent en steeds vergeet dat je bent gevallen wordt je niet vrolijk. Op deze leeftijd is dat een risico voor herstel. We doen er alles aan een lach op haar gezicht te brengen.
Gelukkig was ik twee dagen voor ze viel met haar naar de nagelstudio geweest om haar handen te laten masseren en haar nagels te laten lakken.  En dat helpt haar nu om zich beter te voelen. Nagellak, een mooie bloes en een bloem op haar tafeltje. Steeds als ze er naar kijkt verschijnt er een dunne glimlach. En met de belofte dat haar medicijnen energiedrankjes zijn om haar weer snel naar een koffiecafeetje te krijgen, neemt ze zelfs haar drankjes. We komen er wel.

Twee heel verschillende dingen. Maar dezelfde boodschap. Overal toepasbaar. Oud betekent zeker niet op! 

solstice

Deze week zijn de dagen het kortst, het wordt vroeg donker en het wordt laat licht. Het is mid winter en we worden uitgenodigd om te vieren dat de dagen weer gaan lengen. Een mid winter feest, solstice. Zoals gebruikelijk zijn we laat met het maken van de lantaarntjes. Een kwartier voor we worden verwacht staan we oude jampotten te schilderen en de beloofde pan pompoensoep te maken. De jongens mopperen, het is koud, donker en eigenlijk hebben ze niet zo'n zin om buiten te gaan lopen met hun kaarsjes.

Wat in hun gedachten een vreselijke avond lijkt te worden, wordt in werkelijkheid een feestelijk succes. We wandelen met een groep van ongeveer 60 volwassenen en kinderen met de kaarsjes naar een veld in de buurt waar we grote rijstpapieren lampions in de lucht oplaten. Er zijn veel vuurtjes, en wat maakt jongens blijer dan vuurtjes stoken (onder toezicht!).

Terug bij het huis waar het feest gevierd wordt, brandt de open haard. Alle kinderen hebben hun muziekinstrumenten meegenomen en  om de beurt wordt er gespeeld. Violen, cellos, piano  en uiteindelijk ook onze kinderen met hun clarinet en trompet. Bink had zijn drumstel thuis klaargezet om op te halen, maar dat is toch wat minder makkelijk te transporteren......

Het mooiste van de avond vond ik zelf dat de kinderen erachter zijn gekomen dat met een groep mensen muziek maken ontzetten leuk is. En toen Simon een liedje van Adele speelde en een van de volwassenen begon mee te zingen was ik ontroerd. Prachtig.

Laat de dagen gauw weer lengen :-). Een mooi vooruitzicht.

het voordeel van een virtuele wereld

Wintertijd betekent voor Bud extra uren maken. Om 6am zet ik in de donkere koude keuken een kopje thee terwijl hij zich klaarmaakt voor de eerste vergadering van de dag. Een teleconferentie met het team dat verdeeld zit over Amerika en Europa. Wintertijd maakt het een uitdaging een tijd te vinden om iedereen aanwezig te kunnen laten zijn.

De kinderen sluipen door het huis en kijken af en toe of hij al klaar is, zodat ze de muziek aan kunnen zetten. Tom, die altijd als eerste op is van de kinderen, brengt de verse kopjes thee.
Vanavond om 10pm is de laatste vergadering, dan moet ook Azië inbellen. Dat is de lastigste tijd voor het bellen. Geen kopjes thee, het huis is stil, iedereen op 1 oor, de possums scharrelend op het dak.

De virtuele wereld maakt het mogelijk dat iedereen wereldwijd überhaupt bij elkaar kan komen. En Bud hoeft niet dagen van huis te zijn me reizen. Ik vind het wel gezellig een kantoor aan huis. Helemaal omdat we nog steeds een beetje aan het kamperen zijn in de werkkamer. De lampen hangen nog niet en we hebben nog geen werktafel. Maar met een oplaadbaar lampje en de kampeertafel komen we een heel eind. Nog een voordeel van de virtuele wereld, niemand ziet hoe hij er bij zit!

Vanochtend 6.30am, onze held.

onze buurvrouw

Onze buurvrouw is een leuk mens. Super sociaal en begaan met het milieu.
Haar kinderen zijn vaak hier, onze kinderen vaak daar. Vandaag vond zoon onze soep er lekkerder uitzien dan thuis en had gevraag of hij bij ons mocht komen eten. Dat vond buurvrouw ook een gezellig idee en brach haar eigen pannetje soep, zelfgebakken broodjes en de twee kinderen mee.

Buurvouw heeft groene soep gemaakt van broccoli uit de schooltuin waar ze werkt. En zelfgebakken broodjes van organisch meel uit een grote linnen zak. Ik heb zelfgemaakte minestronesoep, maar de wraps waar ik pitabrood van maak komen uit een pak, dat ik snel verdonkeremaan. Wij zijn milieubewust en doen ons best om verpakkingsmateriaal te verminderen, maar tegen haar kan ik niet op.

Voor mij is het nieuw om zo'n buurvrouw te hebben. Zij brengt een potje honing uit haar bijenkorf, wij passen een keer op de kinderen. Zij brengt kafirbladeren uit de tuin van haar oom, ik bak een zandkoek voor bij hun thee. Zij droogt 40 persimmons uit de boomgaard van haar moeder en brengt ons er een paar, ik leen haar een pak ongebleekte suiker. De kinderen spelen voetbal op straat, maken continu gebruik van de trampoline en moedigen elkaar aan bij voetbalwedstrijden. Het is echt heel leuk zulke buren.

Vandaag was buurvrouw verdrietig. Ze maakt zich zorgen over het milieu en weet niet wat ze nog meer kan doen. Ik vind het moeilijk om haar te troosten, ik weet ook niet hoe we het plastic probleem in de oceaan moeten oplossen.
Ik vertel haar over wat wij doen. Dat het niet perfect is, maar dat we een kleine bijdrage leveren waar we kunnen. Geen plastic tassen voor boodschappen, op de fiets naar school, geen mueslierepen omdat die apart verpakt zijn, geen flesjes water, minder vlees, afvalplastic van het strand meenemen als we het zien liggen tijdens een wandeling.
Ik geef aan haar toe dat we het niet zo goed doen als zij. Het kan altijd beter.  Maar dat we ons concentreren op wat binnen onze mogelijkheden en controle ligt. Ik vertel haar dat ze een groot voorbeeld is. Voor ons, en voor anderen. En dat dat alleen al een verandering teweeg brengt. Een verbetering. Als we allemaal een beetje doen, is het effect groot. Dat stelt haar een beetje gerust.

Daarom deze blog. Voor buurvrouw. Omdat de lezer misschien ook een klein verschil kan maken in het minder creëren van onnodig afval en het vaker nemen van de fiets. Hm, misschien is dat laatste niet een goed voorbeeld - zie foto ;-) 

Exact een jaar geleden, fietsen aan de Oude Gracht in Utrecht. 

Daar kunnen wij nog wat van leren..... 

om 6.30 uur 's ochtends gaat de telefoon

Zaterdagochtend. Het is 6.30am. Ik begin net met het bakken van een appeltaart om door de 15kg appels te komen die we vorig weekend hebben geplukt in een appelboomgaard. De telefoon gaat. Het is een vriendin. Of ik met haar hun nieuwe puppy op wil halen, haar man is ziek met een longinfectie. Waarschijnlijk dezelfde als waar ik 3 weken mee heb rondgelopen. Ik voel mij een beetje schuldig want ik squash altijd met hem, ook toen ik ziek was..........
Dus natuurlijk wil ik met haar het hondje ophalen. Weet jij waar het is vraag ik aan haar? Ja hoor antwoordt ze, ik neem de kaart me, het is vlak bij Bendigo (185km van waar we wonen).

Om 7.30am vertrekken we. Onderweg stoppen we in Castlemaine om de prachtige Botanische tuinen te bekijken en koffie te drinken in een echt Weens (!) cafe, met Apfelstrudel en Topfkuche. Ik mag rijden in de sportieve Mercedes, de muziek staat hard en we hebben het reuze naar ons zin. Zelfs als blijkt dat het hondje in Pyramid Hill opgehaald moet worden, nog 100km verder dan Bendigo.... We rijden 3.5 uur heen en 3.5 uur terug met het hondje, die zo wagenziek is dat hij voortdurend moet spugen.... Mijn vriendin bedankt wel 20 keer dat ik ben meegegaan. Maar ik ben degene die wil bedanken. Een heerlijke dag onderweg door afgelegen Victoria, langs dorpen waar in 100 jaar niets is veranderd. Langs eindeloze velden. In een sportieve auto, en goed gezelschap. Heerlijk. Ik voel mij weer beter, en ben ook weer beter.

Er is in de weken tussen deze blog en de vorige niet heel veel gebeurd want ik was ziek. Natuurlijk gaat het leven door, ook als je ziek bent, en vooral als je niet ziek wil zijn. De Weber BBQ omtoveren tot winters tuinvuur, een prachtige wandeling in Werribee Gorge met vrienden, appels plukken op de laatste dag van de oogst, mistige strandwandeling in de vroege ochtend vlak bij huis, jonge paard trainen, zorgen voor de planten in de tuin die we kregen van vrienden, voetbal aanmoedigen bij de jongens, naar de dansuitvoering van Isis.  Het goede leven.

Hier een korte samenvatting.

Marshmellows roosteren in de tuin.

Half Moon Bay zondagochtend heel vroeg. 

Simon in de dug out wachtend op een wissel. 

Bloeiende plant in onze tuin. 

Bud en Bink in Werribee Gorge 1. 

Bud en Bink in Werribee Gorge 2.

Appels plukken in Bacchus Marsh. 

Naar de rommelmarkt in Ballarat, meubels zoeken.

Tom moe. Man of the match. 

Op weg naar Pyramid Hill, hondje ophalen. 

Dansvoorstelling, een succes. 

Trainen van Skye 1. 

Trainen van Skye 2.