de dinsdag

Altijd kijk ik uit naar dinsdag. Dinsdag is mijn vrije dag. Vast op het schema stond altijd een koffie drinken met Audrey, en sinds een paar maanden een lange wandeling met Stanley, onze woeste dingo zoals we hem noemen. Audrey is 91 geworden in april. Heel dement, in een rolstoel maar altijd met een lach en altijd in voor een koffie en een taartje in het cafe om de hoek. Ik vond het heel gezellig en heb veel geleerd over haar leven als alleenstaande werkende vrouw in een tijd waarin dat niet echt geaccepteerd was. Een paar weken na haar 91ste verjaardag kreeg ze een hersenbloeding en vlak daarna is ze overleden. De laatste van haar familie. Het voelt leeg op de dinsdag.

Vandaag is Simon thuis. Na een lang weekend waarin hij begon met Robot Soccer championships waar hij en een paar andere klasgenoten zelf een robot voor hadden gebouwd en geprogrammeerd, een verjaardagsfeest met overnachting, een voetbalwedstrijd en 4 uur mountainbiken, kon hij de maandag maar net doorkomen. Vandaag was hij doodmoe en bleef hij thuis. Heel gezellig. Een kopje thee, wat pianospelen, een croissantje een lekker boek en heel veel rust. Ik ruim op, boen het huis, doe de was, probeer het hek te repareren dat gisteren in een orkaanstorm is losgewaaid.

Ik neem de luxe om met een vriendin te lunchen, loop een heel eind over het strand met de hond. Kook, haal, breng en organiseer de week voor het voetbalteam van Tom, waar ik de manager van ben. Samen met Bink ga ik voor ons jaarlijkse bezoek naar de Aldi, waar we dachten daar het Nederlandse week zou zijn. Uiteraard waren we een week te laat. Geen stroopwafel of hagelslag meer te bekennen. Wel Nederlandse kaas en rookworst. Dat slaan we dus maar in.

Buiten waait het, regent het en schijnt de zon. Four seasons in one day, letterlijk.

Dinsdag. De beste dag van de week :-).

Simon en zijn vriend op de fiets in het bos.

Audrey, een van de laatste keren. 

Stanley op de breakwater bij het strand. 

Tulpen in het cafe vanmiddag.

Mooie lunch!

Nederlandse kaas. 

zoete kip

Tijdens mijn afwezigheid op de blog ben ik een poosje ziek geweest. Hersenvliesontsteking. Dat is niet erg, dat gaat weer over en het heeft uiteindelijk alleen maar goede dingen gebracht. Waardering voor gezond zijn. Onverwachte vriendschappen. Respect voor het ziekenhuissysteem en de zorg.

Mensen die we kenden, en minder goed kenden kwamen in touw om te helpen. Zonder vragen. Bossen bloemen, versgebakken broden, soep, iemand die kwam strijken, iemand die de kinderen kwam halen, kwam brengen. Bud kreeg zorgverlof van zijn baas. Zonder een moment twijfel.
Het heeft ons een ander beeld gegeven van de omgeving waarin we wonen en de mensen die we hebben leren kennen in de afgelopen jaren.

Maar het allerfijnste was dat Karin, mijn moeder, kwam om een paar weken om te helpen. We hebben ondanks alles een heerlijke tijd gehad. In de tuin gezeten met koffie. Gordijnen opgehangen, gekeuveld. Nauwelijks plaatjes, want daar is het niet van gekomen. Maar om weer even kind te zijn, dat was een ongelooflijke luxe.

Karin is allang weer naar huis. Ik ben allang weer helemaal beter.

Maar vandaag dacht ik er weer aan, omdat de laatste bak met eten van die periode uit de vriezer kwam. Zoete kip. Met liefde gemaakt.

Zoete kip, gezond en mooie herinneringen, het leven is goed.

Aan de tafel, begin mei, het was zo te zien koud in huis!

Gordijnen naaien. 

10 jaar

Na tien jaar op dezelfde plaats beginnen dingen zich te normaliseren. Ons oog wordt minder scherp, dingen vallen minder op. Het is ons nieuwe thuis. Tien jaar zijn omgevlogen. Precies 10 jaar geleden trokken we de deur achter ons dicht in Zeist. Het was ook op een dinsdag. Net als vandaag. Zonnig en winderig.

Karin, mijn moeder, vroeg mij pas of het het waard is. Of het heeft gebracht wat we hadden gehoopt. Dat is een moeilijke vraag. Is er een antwoord? Is het een vraag die iedereen zichzelf kan stellen met de beslissingen die ze maken in het leven?

Wij zijn blij dat we het hebben gedaan. Australië is wat natuur en vrijheid betreft het beloofde land. We genieten er nog steeds van, ookal is het minder toegankelijk met opgroeiende kinderen. Sport, school, afspraken, muziek spelen een steeds grotere rol in het dagelijkse leven en maken het minder makkelijk er even tussenuit te gaan. En eerlijk gezegd hebben de kinderen niet altijd evenveel zin als wij om eropuit te gaan met een rugzak.

Wat betreft werk is het aanpoten. Door grote tijdverschillen met de rest van de wereld zit Bud vaak 's avonds laat nog aan de telefoon. De dagen zijn lang. Maar dat heeft niet met Australië te maken. Dat is denk ik inherent aan werken in een veeleisende baan. Ik ben inmiddels ook weer van baan veranderd, ik had het niet naar mijn zin. Nu werk ik op contract basis en ben ik eigen baas. Ik werk bij een heel leuk bedrijf dat gedagsveranderingsprogrammas ontwikkelt voor verslaafde gevangenen in Victoria. Weer iets heel anders, en iets waar ik energie van krijg, in plaats van dat het alleen maar energie kost.

We zijn blij met ons Australische huis. Het is wel oud en heeft onderhoud nodig. Het is te duur om het in een keer op te laten knappen, en voor kleinere klussen wil geen hond komen, daar is de markt te goed voor. We zitten dus een beetje in een impasse. Gelukkig is het huis functioneel, warm en gezellig. Volgens Australische begrippen niet geschikt voor "entertaining" maar een kniesoor die daar op let. Wij zijn niet van die entertainers, en de mensen die wel komen komen niet voor het huis maar voor ons :-).

Natuurlijk lopen we tegen dingen aan. Het schoolsysteem bijvoorbeeld. Onze kinderen gaan naar een openbare school, en niet een privé-school. Wij vinden het een prima systeem, maar de meningen zijn sterk verdeeld en volgens een aantal mensen stellen wij onze kinderen achter door ze naar de openbare school te sturen. Onze kinderen hebben het naar hun zin, doen het goed en na gesprekken met de school zelf zijn we gerustgesteld. Alle scholen doorlopen hetzelfde curriculum, en moeten voldoen aan dezelfde examencriteria. Waar het wel verschil kan maken is in je gemiddelde eindcijfer op je eindexamen. Het cijfer bepaalt of je wel of niet naar de universiteit kan. Privé-scholen scoren over het algemeen hoger. Maar ook daar kan aan gewerkt worden, als de kinderen strategisch hun vakken kiezen.

Na 10 jaar zijn we gewend aan Footy, Cricket, vrijstaande huizen zonder tweede verdieping, barbecues in het park en afgelegen doodstille plekken. Nog steeds gaan we veel op de fiets en het openbaar vervoer, kunnen we het redden met 1 auto, daar zijn we niet Australisch in geworden. De kinderen spreken nog steeds Nederlands, wel met een Engels accent inmiddels. De jongens dragen onverminderd hun korte broeken in de winter, en lopen altijd en overal op blote voeten in de zomer. We hebben een Australische Cattledog, Stanley, die we goed in de gaten moeten houden omdat hij ervan houdt om iedereen bij elkaar te drijven, vooral kinderen die op bezoek zijn.....

Heeft het gebracht wat we hadden gehoopt? Na 10 jaar kan ik zeggen "ja". Het heeft ons het avontuur gebracht. Maar ook het gewone leven. Het kan niet altijd een avontuur zijn. En voor iemand als ik met "itchy feet" was dat even wennen. Nu besef ik mij dat het gewone leven het heerlijkste is wat er is.

Maanden heb ik niet geschreven. Het gevoel dat er langzaam aan aan het avontuur een einde komt, en dat we meegesleept worden in de repeterende molen van werk, eten, slapen, school heeft de inspiratie weggenomen. Maar ik ben er ook achter dat dat een keuze is. Het hoeft niet zo te zijn. De natuur is er nog steeds, de 4WD staat voor de deur om er ieder moment op uit te kunnen gaan. En dat doen we ook. We zijn terug in goede doen. En terug op de blog. Want er is nog zoveel om over te schrijven.

Carpe diem.

Stanley

Wandelen met vrienden

Bezoek aan het quarantaine centrum op Point Nepean. 

Bezoek aan oud goudmijnershuisje in Bendigo

4WD trip naar Lerderberg Statepark

Bink aan het spelen in het bos

Bink, You Yangs

Tom, koud en blij

Simon, vol met grappen. 

Bezoek aan Luna Park, St Kilda vorige week.