Karin, mijn moeder, vroeg mij pas of het het waard is. Of het heeft gebracht wat we hadden gehoopt. Dat is een moeilijke vraag. Is er een antwoord? Is het een vraag die iedereen zichzelf kan stellen met de beslissingen die ze maken in het leven?
Wij zijn blij dat we het hebben gedaan. Australië is wat natuur en vrijheid betreft het beloofde land. We genieten er nog steeds van, ookal is het minder toegankelijk met opgroeiende kinderen. Sport, school, afspraken, muziek spelen een steeds grotere rol in het dagelijkse leven en maken het minder makkelijk er even tussenuit te gaan. En eerlijk gezegd hebben de kinderen niet altijd evenveel zin als wij om eropuit te gaan met een rugzak.
Wat betreft werk is het aanpoten. Door grote tijdverschillen met de rest van de wereld zit Bud vaak 's avonds laat nog aan de telefoon. De dagen zijn lang. Maar dat heeft niet met Australië te maken. Dat is denk ik inherent aan werken in een veeleisende baan. Ik ben inmiddels ook weer van baan veranderd, ik had het niet naar mijn zin. Nu werk ik op contract basis en ben ik eigen baas. Ik werk bij een heel leuk bedrijf dat gedagsveranderingsprogrammas ontwikkelt voor verslaafde gevangenen in Victoria. Weer iets heel anders, en iets waar ik energie van krijg, in plaats van dat het alleen maar energie kost.
We zijn blij met ons Australische huis. Het is wel oud en heeft onderhoud nodig. Het is te duur om het in een keer op te laten knappen, en voor kleinere klussen wil geen hond komen, daar is de markt te goed voor. We zitten dus een beetje in een impasse. Gelukkig is het huis functioneel, warm en gezellig. Volgens Australische begrippen niet geschikt voor "entertaining" maar een kniesoor die daar op let. Wij zijn niet van die entertainers, en de mensen die wel komen komen niet voor het huis maar voor ons :-).
Natuurlijk lopen we tegen dingen aan. Het schoolsysteem bijvoorbeeld. Onze kinderen gaan naar een openbare school, en niet een privé-school. Wij vinden het een prima systeem, maar de meningen zijn sterk verdeeld en volgens een aantal mensen stellen wij onze kinderen achter door ze naar de openbare school te sturen. Onze kinderen hebben het naar hun zin, doen het goed en na gesprekken met de school zelf zijn we gerustgesteld. Alle scholen doorlopen hetzelfde curriculum, en moeten voldoen aan dezelfde examencriteria. Waar het wel verschil kan maken is in je gemiddelde eindcijfer op je eindexamen. Het cijfer bepaalt of je wel of niet naar de universiteit kan. Privé-scholen scoren over het algemeen hoger. Maar ook daar kan aan gewerkt worden, als de kinderen strategisch hun vakken kiezen.
Na 10 jaar zijn we gewend aan Footy, Cricket, vrijstaande huizen zonder tweede verdieping, barbecues in het park en afgelegen doodstille plekken. Nog steeds gaan we veel op de fiets en het openbaar vervoer, kunnen we het redden met 1 auto, daar zijn we niet Australisch in geworden. De kinderen spreken nog steeds Nederlands, wel met een Engels accent inmiddels. De jongens dragen onverminderd hun korte broeken in de winter, en lopen altijd en overal op blote voeten in de zomer. We hebben een Australische Cattledog, Stanley, die we goed in de gaten moeten houden omdat hij ervan houdt om iedereen bij elkaar te drijven, vooral kinderen die op bezoek zijn.....
Heeft het gebracht wat we hadden gehoopt? Na 10 jaar kan ik zeggen "ja". Het heeft ons het avontuur gebracht. Maar ook het gewone leven. Het kan niet altijd een avontuur zijn. En voor iemand als ik met "itchy feet" was dat even wennen. Nu besef ik mij dat het gewone leven het heerlijkste is wat er is.
Maanden heb ik niet geschreven. Het gevoel dat er langzaam aan aan het avontuur een einde komt, en dat we meegesleept worden in de repeterende molen van werk, eten, slapen, school heeft de inspiratie weggenomen. Maar ik ben er ook achter dat dat een keuze is. Het hoeft niet zo te zijn. De natuur is er nog steeds, de 4WD staat voor de deur om er ieder moment op uit te kunnen gaan. En dat doen we ook. We zijn terug in goede doen. En terug op de blog. Want er is nog zoveel om over te schrijven.
Carpe diem.
Stanley
Wandelen met vrienden
Bezoek aan het quarantaine centrum op Point Nepean.
Bezoek aan oud goudmijnershuisje in Bendigo
4WD trip naar Lerderberg Statepark
Bink aan het spelen in het bos
Bink, You Yangs
Tom, koud en blij
Simon, vol met grappen.
Bezoek aan Luna Park, St Kilda vorige week.
