de dokter

De meeste mensen hier gaan bij het minste of geringste richting de huisarts. Dat gaat ook makkelijk want als je belt kan je meestal binnen een paar uur terecht. En als het echt urgent is kan je direkt komen.
Ik wacht meestal een tijdje. Kijk of er echt iets aan de hand is. Een beetje koorts op zijn tijd kan geen kwaad. Of een loopneus.
Nu was Tom ziek. Al een paar dagen. Vandaag ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Het duurt te lang. En inderdaad, de huisarts was blij hem te zien.
Een fixe bacteriele keelontsteking. Een Strep Throat noemen ze dat hier. De huisarts was verbaasd dat ik niet al eerder was gekomen en dat Tom niet meer had gehuild. Ik legde uit dat Tom nauwelijks piept. Er moet echt wat zijn voor hij begint te klagen. En zelfs nu klaagde hij nauwelijks terwijl zijn keel zo dik is dat hij nauwelijks kan slikken en zijn hoofd zo zeer dat hij het nauwelijks kan draaien.  Het wordt snel opgelost. Een antibioticumkuurtje en 24 uur rust in huis. Want het is vreselik besmettelijk..........we zullen zien hoe het de rest van de familie vergaat :-).  En ik zal voortaan iets eerder naar de huisarts gaan als er iets is.
Nu zit Tom lekker op de bank met een kopje kamillethee in zijn lievelingskopje. Televisie aan. Rust. Buiten regent het. Binnen hebben wij het allemaal onder controle.

ziek

Zijn we net de waterpokken door word ik snipverkouden. Is dat net voorbij, zijn Simon en Tom ziek.  Ik ben er nog niet achter wat zij hebben. In ieder geval waren ze allebei thuis bij mij vandaag. Een erg rustig dagje want beide heb ik nauwelijks gehoord. Een amechtig op de bank, de ander in diepe slaap in bed. De luidste in huis was uiteraard Bink die hard oefent om te lopen en met de poppenwagen van Isis door het huis wandelt. Dat levert veel lawaai omdat zodra de wagen ergens tegenaanstaat hij luidkeels begint te protesteren en MAJI MAJI roept. Daar bedoelt hij mee dat Marit, ik dus, ogenblikkelijk moet komen helpen. Om de rust te bewaren snel ik naturlijk meteen te hulp ;-).
Aan het eind van de middag presteren we het om pepernoten te bakken, de meest inspannende aktiviteit van de dag. Ik maak mij wel een beetje zorgen over Sinterklaas, alleen morgenochtend heb ik nog om wat dingen te halen. Maar als Tom en Simon dan nog ziek zijn kan ik er niet op uit. Nou ja, we zien wel. Dan vieren we het een dagje later. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat Sint pas een dag na Sinterklaas in Nederland, in Australie kan zijn. De goede man wordt ook een dagje ouder.......

de schooltuin en een elfje

Hadden wij al verteld welke avonturen wij allemaal beleven in de schooltuin? Hier is er een van:

In de link aan de rechterkant van de blog staat het hele verhaal "Straw and Berry in Sandringham".

gomme

Natuurlijk was de kabel er gewoon weer toen ik opstond. Tussen de fietshelmen en de kapstok.
Ik ben weer compleet ;-).

Dus nu meteen een nieuwe foto. Bink op de schommel. Hij kan geen speeltuin voorbij zonder gomme gomme te schreeuwen. Hij is schommelverslaafd. Hij heeft mijn zonnehoedop omdat ik zijn pet niet bij mij had.......

waar is mijn fotokabel!

Al een paar dagen verheug ik mij erop. Allemaal nieuwe foto's waar leuke verhalen bij horen. Ik ben al een heel eind met opschonen van andere foto's dus er is ook weer plek om foto's te laden. En nu, op het moment supreme, kan ik mijn fotokabel niet vinden. De kabel die ik gebruik om alles van mijn camera te halen en op de laptop te zetten.

Er zijn een aantal dingen heilig in dit huis. Natuurlijk mag er niemand aan het gezin komen. Dat is vanzelfsprekend. Maar o wee als iemand aan de haal gaat met mijn camera, of de fotokabel. Dan heeft die iemand een probleem.

Ik heb dus nu een probleem. Hij ligt niet in het fotokabelvakje in mijn la. Hij ligt niet naast de laptop. Hij ligt niet onder het buro en ook niet tussen de spinnenwebben tussen mijn ladenkastje (die van het fotokabelvakje) en de muur. Iedereen wil ik de schuld geven. Maar de schuldige ben ik. Er is in dit huis geen hond die waagt alleen al naar de fotospullen te kijken, laat staan iets weg te maken. Zelfs de grijpgrage vingertjes van Bink zijn al getrained. Op het moment dat hij zijn hand uitsteekt naar het ladenkastje roept hij om het hardst "NEE"! En dan opent hij hem toch snel. Maar dan heeft hij zichzelf al verraden en komen Tom, Isis, Simon en ik aangerend. "Je komt toch niet aan de la, Bink?"......

Nu wacht de buurvrouw die vandaag samen met mij en de kindjes voor het eerst met haar 10 maanden oude baby ging fietsen op haar foto's met haar kleine engel bengelend achterop de fiets. Het schooltje van Tom wacht op een fotoalbum van hun zwemdag afgelopen dinsdag. Bink zijn eerste stappen achter de poppenwandelwagen van Isis kan ik jullie niet laten zien. En ook niet de woeste coupe van Isis na het verwijderen van de vlechtjes. Maar het ergste is dat ik al heel snel een fotoshoot moet doen voor iemand die uit Melbourne vertrekt. Ik maak een fotoboek over een dag uit haar leven. Ik kan de foto's wel maken, maar hoe trek ik ze van de camera?

Nu ga ik niet meer zoeken. Ik ben moe, ben snipverkouden en heb geen zin meer. Morgen ligt die kabel mij natuurlijk gewoon toe te lachen als ik opsta. Daar houd ik hem aan!

een middag voor drie

Bink is nog steeds herstellend van de waterpokken. Dat betekent dat we vanmiddag niet naar de BBQ van een collega van Bud kunnen. Ik niet en Bink niet. Bud gaat wel. Met Simon en Tom. Isis besluit ook thuis te blijven.
Buiten giet het van de regen. Bink gaat al vroeg in de middag naar bed. Hij is eindelijk aan de beterende had.
Dus Isis en ik hebben de middag samen, dat komt niet vaak voor. Isis gaat badderen, ik knip haar haren en tijdens het keuvelen en de dicteewoorden oefenen maak ik vlechtjes. Dan bakken we brood. Isis eet in haar eentje twee grote bakken chips. En speelt een uurtje met Bink als die weer wakker is. We eten met z'n drietjes aan tafel met de kaarsjes aan.
Een hele gezellige middag.

En de mannen? Die hebben zich ook vermaakt met trampolines, voetballen, Nintendo DS en de kennismaking met de X-Box. De middag van hun leven :-)

sociale media

Nu zijn we helemaal in de Sinterklaasstemming. Natuurlijk kijken we iedere dag naar het sinterklaasjournaal. En zetten we op zaterdag onze schoen. Kijken we rijkhalzend uit naar pakjesavond.

Sinds gisteren kunnen we helemaal los. Bud haalt een tas op uit een hotel in St Kilda. Het klinkt niet spannender dan het is. Het is reuzespannend. Deze tas komt uit Nederland van mensen die we nog nooit hebben gezien of gesproken. Maar die via de huidige social media kanalen bij deze blog terecht zijn gekomen. Mensen die al in Australie hebben gewoond, nu in Nederland wonen en binnenkort naar Melbourne gaan emigreren. Mensen die precies weten hoe het leuk het is om wat sinterklaasspullen te hebben als je aan de andere kant van de wereld bent.

Een van hen moet een paar dagen in Melbourne zijn en dus valt er een e-mailtje in onze mailbox. De koffer is vrijwel leeg, kunnen we wat Sint spullen meegeven die jullie dan ophalen? Ik ben aangenaam verrast. Wat een aardig aanbod!
We krijgen de naam van het hotel. Wij geven onze naam door. En de dag dat de uitwisseling plaats zal vinden.
Bud gaat 's ochtends vroeg de spullen ophalen. Hij vraagt aan mij of het wel allemaal ok is. Er komt vanavond toch geen grote Hummer bij ons het pad op om de "stash" te halen? Ik schrik. Nee natuurlijk niet. Het is allemaal ok. Maar toch ben ik onrustig. Dit contact is alleen ontstaan via LinkedIn, onze blog en e-mail. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dingen misschien anders zijn dan ze lijken. Ik geloof nog steeds dat er gewoon aardige mensen zijn.

Gelukkig heb ik gelijk. Er staat in het hotel in St Kilda inderdaad een tas voor ons. Bud belt meteen vanuit de auto dat hij de tas heeft. "Het is een Hema tas" roept hij door de telefoon, "en er steekt sinterklaaspapieruit. Er zitten ook chocolademuizen in!" Hij klinkt als een kind dat net het mooiste kado ooit heeft gekregen.

Twee wildvreemde families komen elkaar tegen op internet. En nu staat er een tas met Sinterklaasspullen bij ons thuis op de bank. Nog steeds kennen we elkaar niet. Maar toch hebben onze wegen elkaar gekruist. Het resultaat staat hier tastbaar op de bank. Dat is toch ongelooflijk.

o, werkt het zo?

In deze tijd van het jaar moeten wij onze autoverzekering vernieuwen. Daar sparen wij voor en als het zover is wordt het bedrag overgemaakt uit ons "autopotje" naar de verzekeraar. Echter, dit jaar is de premie voor de verzekering 15% hoger dan die van vorig jaar. Hmmmm, daar ben ik het niet mee eens.
We zijn in Australie en hier wordt over alles onderhandeld, dus ik pak direkt de telefoon. Hierover ga ik praten.

Binnen 5 minuten is de premie met 12% gedaald. Dat gaat makkelijk! Maar ik ben nog niet klaar. Voor de zekerheid had ik ook nog even gekeken hoe duur het is om dezelfde verzekering als nieuwe klant te openen. Ik doe het drie keer. Een op ons eigen adres, dan valt het 10% duurder uit dan de nieuwe premie die we al hadden. En dan een keer op het adres van de buren, en een keer op een adres een straat verderop. Voor beide valt de premie 35% goedkoper uit!

Ik geloof mijn ogen niet. Ik bespreek het resultaat uiteraard met de verzekeringsmaatschappij. Ze houden voet bij stuk. De statestieken bepalen hoe veilig je huis is en blijkbaar hebben wij een heel onveilig huis voor auto's....... dat beinvloedt de premie. Ieder jaar wordt het per huis opnieuw beoordeeld, er wordt letterlijk gezegd "maybe it will look very different for your house next year".  Ha ha ha ha ha, ik schater van het lachen en vraag of ze het zelf gelooft? Ze houdt voet bij stuk. En zegt dan ook nog dat ik binnenkort een "saffier" status heb en de speciale 10% korting krijg op de premie. Dat ik dan nog steeds veel duurder uit ben dan een nieuwe klant met exact dezelfde auto maar op een ander adres, dat is ze even vergeten.

Zo werkt het dus.

Ik ga maar eens shoppen voor een andere autoverzekering.

een week is niets

Een diepe zucht en de week is voorbij. Het is alweer woensdag. Waar zijn de dagen en uren gebleven? Ik weet het niet meer precies. In ieder geval in een hele leuke dag Brisbane. Een paar uur in Southlands met Isis in voorbereiding op Sinterklaas. Een paar uur op een zondagse schoolpicnic waar ik kinderen moest schmincken. Een klein uur voor een rapportoverleg met de juf van Simon. Een paar uur met een excursie met Tom. Een paar uur voor een investeerdersvergadering. Heel veel uur met Bink op de arm want hij heeft waterpokken. En nog een los uur hier en daar voor van alles en nog wat. Plus een hele lege dag waarin mijn hoofd niets anders kan dan stil te staan bij het verlies van een dierbaar iemand.
Bij elkaar alweer een week.
En vanmiddag? Een half uur om naar een vliegshow te kijken in onze achtertuin.
Ik vraag jullie, wie heeft voor het laatst een vliegshow in zijn achtertuin gehad?

een hoed, een sleutel en de storm de stormen

Iedere dag is een klein avontuur. En ieder klein avontuur is een kadootje.
Isis wint de klassenprijs voor de mooiste zelfgemaakte hoed. Ze heeft nog nooit wat gewonnen en is letterlijk in de zevende hemel.
Simon krijgt een "key" voor "persistence" omdat hij altijd zijn beste best doet bij de opdrachten die ze in de klas krijgen. Hij loopt naast zijn schoenen van trots.
Tom graaft een gat in de tuin zo diep dat hij mij vraagt even te komen kijken. "Ik graaf een tunnel naar Nederland mam, zodat ik even heen en weer kan om bij iedereen langs te gaan".
Bink verorbert een klein ijsje op een horentje en verzucht gelukzalig "nog?".
En dan wordt het donker buiten. Het is het eind van de middag en het lijkt wel nacht. Het onweer der onweren barst los, de storm der stormen. Gedurende 30 minuten is er een continue gedonder in de lucht. Het lijkt alsof er voortdurend gebouwen in storten, gelukkig zijn het slechts de wolken die botsen. Er valt een hoeveelheid wat die de straat voor ons huis in 5 minuten omtovert tot een rivier.
De kinderen zijn er niet meer bang voor, voor deze escapades van het weer. Tom komt met grote laarzen en een paraplu om even in de stromende regen te dansen. Simon haalt zijn lichtzwaard te voorschijn om met de bliksem te vechten en Isis staat in ochtendjas onder een megaparaplu. Bink slaapt er gewoon doorheen.....

 Green hat day

 Simon en zijn "key"

 Onze straat in de onweersbui

Onweer is leuk!

Nu regent het, staan er 4 lunchboxen in de koelkast klaar voor morgen. Bink gaat voor het eerst naar de creche en de rest in naar school, kleuterschool, een vriendje. Want ik ben een dagje naar Brisbane voor 321Water. Om 04.30u komt een taxi mij ophalen. Ik mag hopen dat de storm der stormen tegen die tijd is gaan liggen........

gold coin donation

Bink traint de vissen 

Het jaar is nog niet voorbij, dus ook de fundraising niet. Hoe had ik anders kunnen denken. Nog maar net zijn we bekomen van de sponsorloop, of nu moeten de schoolhoeden veersierd worden voor "Green Hat Day". Geld inzamelen voor de groententuin. Iedereen met een versierde hoed neemt een gold coin donation mee. Dat is een goudkleurig twee dollar muntje. 

En natuurlijk zijn er weer prijzen te winnen voor de beste, de mooiste, de meest originele hoed. 

Dus als we om 16u thuis zijn gaan we meteen aan het werk. Tom kijkt toe en Bink ploetert bij de vijver. Het zweet staat op mijn rug. De kinderen helpen verbeten mee. De druk is hoog. 

Schaterend laat Bink regelmatig weten dat het water rondvliegt en de vissen aan conditietraining doen. Wij moeten er ook om lachen. Dit jaar twee hoeden. Isis en Simon vinden ze mooi, dat is het belangrijkste. Het wordt tijd dat we er handigheid in krijgen, volgend jaar deze tijd zijn er drie hoeden om te versieren.......

Dit jaar twee hoeden.....volgend jaar drie.......

een weekendje met 2 jongens

In het kader van het eerlijk verdelen van de tijd tussen de kinderen gaat Bud dit weekend naar een feestje met Isis en Bink en ga ik kamperen met Simon en Tom.

Onze kampeeruitrusting staat altijd startklaar in de schuur. We hebben een half uur nodig om te laden en dan zijn we onderweg. We kiezen voor de optie om niet ang te rijden en extra lang te genieten, dus we rijden naar het Mornington Peninsula. Point Leo om precies te zijn. Gretha, een goede vriendin van mij gaat daar bijna ieder weekend kamperen en verzekert ons dat we een plek op het strand kunnen krijgen.
We rijden een uur, het is 30 graden, de zon schijnt en we hebben inderdaad een plek op het strand. Het is eb, we zien koffervissen en veel ander moois. De jongens peddelen in het water en we maken een strandwandeling, eten een ijsje. Aan het eind van de dag bak ik worstjes op de kamping BBQ die naast de speeltuin staat. Even lijkt het weekend hiermee afgelopen te zijn omdat Simon zo hard op de draaischijf draait dat hij groen ziet en flauwvalt. In eerste instantie denk ik dat het zonnesteek is maar als hij na een spuugpartij weer bijkomt weet ik zeker dat dat het niet is. Hij belooft uit de grond van zijn hard dat hij NOOIT meer cheddar cheese en red onion chips eet en NOOIT meer op de draaischijf in de speeltuin gaat. En het kan echt, groen zien.

Om 19u liggen de jongens knock-out in bed . Ik drink nog een kopje thee bij Gretha die ook kampeert dit weekend en dan duik ik er ook in. Met een boek, het geluid van de golven op de achtergrond en twee paar blozende wangen naast mij.

Uiteraard is het weer vroeg dag en terwijl we de zon zien opkomen uit de zee bakken we eitjes op het gasstelletje en zetten we thee. Ik pak weer in en nog voor openingstijd zijn we in Boneo Maze, het laatste doolhof dat we nog niet gezien hebben. Het gaat vandaag niet zozeer om het doolhof, als om de tuin die vol staat met reuzen schaak- en damspellen. We hebben het rijk alleen zo vroeg in de morgen. De jongens stralen.
In de loop van de middag zijn we weer thuis. Moe en voldaan. Luisterend naar de avonturen die zich thuis hebben afgespeeld. Iedereen is blij elkaar weer te zien. er wordt niet geruzied. EN we zijn het er allemaal over eens, het was heerlijk maar de volgende keer gaan we met z'n allen. Dan is het nog leuker!

sponsorloop

De laatste fundraising aktiviteit van het jaar. Gelukkig. Dit keer verdienen de kinderen het geld met hun benen. Ze lopen rondjes om school. Simon en Isis zijn teleurgesteld dat ze maximaal 10 rondjes mogen lopen. En dat ze niet mogen rennen. Ze hadden zoveel mogelijk geld willen verdienen. Maar dit keer zijn de sponsors beschermd ;-).
Ik stempel kaarten. Tom helpt. Bink slaapt in de kar. Weer een bijdrage geleverd. De laatste van 2011?

aquarium

Vandaag hebben we een vrije dag. Het is Melbourne cup day. Melburnians zijn trots op deze dag. Ze noemen het "the race that stops a nation". Deze paardenrace wordt sinds 1861 gehouden en het is de populairste race van Australie. Wij zijn ook vrij vandaag. De school is dicht, het kantoor van Bud ook. Ingeburgerd als ze zijn hebben de kinderen op school op een lijst staan voor welk paard ze zijn. Bud heeft meegedaan aan een kleine weddenschap op het werk. Dus wat we ook doen vandaag, om 15u, als de race gelopen wordt moeten we weer thuis zijn.
We besluiten wel weg te gaan maar niet zo ver. We gaan naar een klein national park op het Mornington Peninsula. We gaan naar de Blow Hole waar we kunnen wandelen en machtige golven op de rotsen kunnen zien spatten. Machtige golven zijn er vandaag niet, het water is vrij rustig. We kunnen over de rotsen lopen en bekijken in plaats van golven de glasheldere waterplassen in de rotsen. Er speelt zich voor onze ogen een onderwaterleven af waar we geen snorkel voor op hoeven zetten. We zijn uren zoet op dit zwarte strand. We hernoemen het strand "Aquarium Strand".
We zijn terug om klokslag 14.57u. "Just in Time Management" noem ik dat. Iedereen vliegt de auto uit en gaat voor de televisie zitten. Het aquariumstrand is vergeten. We gaan naadloos over in het paardenracen. Niemand van ons wint wat. Dat is niet erg want wij wedden alleen om de eer.......

Met het aquarium nog in ons achterhoofd besteden we de rest van vandaag in rust en in voorbereiding op de avonturen van morgen. Een sponsorloop op school.........

 The Blowhole, Mornington Peninsula National Park

Aangespoeld stuk hout op het strand

"Het Aquarium"

Het publiek ;-)