Sinds gisteren kunnen we helemaal los. Bud haalt een tas op uit een hotel in St Kilda. Het klinkt niet spannender dan het is. Het is reuzespannend. Deze tas komt uit Nederland van mensen die we nog nooit hebben gezien of gesproken. Maar die via de huidige social media kanalen bij deze blog terecht zijn gekomen. Mensen die al in Australie hebben gewoond, nu in Nederland wonen en binnenkort naar Melbourne gaan emigreren. Mensen die precies weten hoe het leuk het is om wat sinterklaasspullen te hebben als je aan de andere kant van de wereld bent.
Een van hen moet een paar dagen in Melbourne zijn en dus valt er een e-mailtje in onze mailbox. De koffer is vrijwel leeg, kunnen we wat Sint spullen meegeven die jullie dan ophalen? Ik ben aangenaam verrast. Wat een aardig aanbod!
We krijgen de naam van het hotel. Wij geven onze naam door. En de dag dat de uitwisseling plaats zal vinden.
Bud gaat 's ochtends vroeg de spullen ophalen. Hij vraagt aan mij of het wel allemaal ok is. Er komt vanavond toch geen grote Hummer bij ons het pad op om de "stash" te halen? Ik schrik. Nee natuurlijk niet. Het is allemaal ok. Maar toch ben ik onrustig. Dit contact is alleen ontstaan via LinkedIn, onze blog en e-mail. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dingen misschien anders zijn dan ze lijken. Ik geloof nog steeds dat er gewoon aardige mensen zijn.
Gelukkig heb ik gelijk. Er staat in het hotel in St Kilda inderdaad een tas voor ons. Bud belt meteen vanuit de auto dat hij de tas heeft. "Het is een Hema tas" roept hij door de telefoon, "en er steekt sinterklaaspapieruit. Er zitten ook chocolademuizen in!" Hij klinkt als een kind dat net het mooiste kado ooit heeft gekregen.
Twee wildvreemde families komen elkaar tegen op internet. En nu staat er een tas met Sinterklaasspullen bij ons thuis op de bank. Nog steeds kennen we elkaar niet. Maar toch hebben onze wegen elkaar gekruist. Het resultaat staat hier tastbaar op de bank. Dat is toch ongelooflijk.
