weer thuis

Vier intense weken liggen alweer achter ons. Het zit er weer op. We hebben niet iedereen kunnen zien, ondanks het feit dat we 5000 km hebben gereden en een strak plan hadden gemaakt. Ik heb zelfs nauwelijks gecommuniceerd via internet. Vaak omdat er geen internet beschikbaar was, maar ook omdat er simpelweg geen tijd was. Iedere minuut is intens benut, door ons allemaal.

We hebben natuurlijk heel veel ook wel gedaan en we hebben genoten van ons verblijf.
Nederland en Luxemburg zijn een wereld van verschil met Melbourne. Het is er anders maar ook heerlijk en mooi en vooral met veel mensen waar wij heel veel van houden.
En dat maakt het zo lastig om weer terug te gaan. Helemaal omdat we niet iedereen konden zien en we weten dat het nu weer een poos duurt.

Nu zijn we weer thuis. De buren bakten voor ons een appeltaart die klaarstaat op tafel. Er staan bloemen. De kinderen zijn verdrietig en ook blij. Wij ook. Hier is toch ook ons thuis. En dat voelde ook zo toen we de lichtjes van de uitgestrekte stad onder ons zagen verschijnen aan het einde van de vlucht.

Het is ongelooflijk. Gisteren dronken we nog koffie bij Karin en Rene in de keuken en liep ik mijn lievelingsrondje door de velden. Vanavond zitten we aan de gebakken eieren met brood aan onze eigen tafel. De vlucht ertussen is eenvoudig en plezierig. Geen centje pijn.

Pas maar op, anders staan we volgende week weer op de stoep.........

Ver weg en dus toch ook weer vlak bij.  Een wonder.

Dank jullie wel voor alles.

Dikke kus, Marit

En, nu de vakantie voorbij is en we weer terug naar normaal zijn schrijf ik ook weer de blog natuurlijk :-)

bekend en onbekend

Reizen door het land waar je toe behoort, terwijl je er niet woont, is een bijzondere ervaring. Het is heel bekend, maar we voelen ons ook een beetje onbekend. Hoe moet ik mijn telefoon opladen, mag je eigenlijk wel bellen als je iemand met de fiets wil inhalen, en waarom word ik bijna overreden als ik op een zebrapad stap om over te steken? Aan de andere kant, het is nauwelijks veranderd. We kunnen de weg vinden, spreken de taal en vragen nooit hoe het met iemand gaat als we tegen een wildvreemde praten. Bud werkt hard aan zijn lijst van dingen die hij al 4 jaar mist. Babi Pangang, check. Kroket, check. Croky bolognaise chips, check. Een Duveltje, check. De kindjes willen vruchtenhagel op brood, en vlokken. Check. Alleen Bink wil niets bijzonders. Hij wil bij ons zijn, dat is zijn grootste wens. En ook dat wordt geregeld ;-).

We genieten van alles. Vinden Nederland echt heel mooi en verzorgd. En ook wel heel erg druk en vol. De vrachtwagens suizen ons om de oren op de snelweg, waar je tegenwoordig op veel plekken 130km/uur mag rijden. Dat is heel hard voor mensen zoals wij die nooit harder dan 100 mogen in een land waar 50 auto's per uur op de weg als druk wordt beschouwd.
We vinden het heerlijk om iedereen te zien en te spreken. We voelen ons welkom en warm. Het kunnen aanraken van mensen van wie je houdt is heerlijk. Skype en e-mail zorgen ervoor dat je in contact blijft, maar valt volledig in het niet bij het zien en spreken van elkaar. Zelfs al is het soms kort.
De kinderen logeren bij opa's en oma's en bij ons. Ze genieten, wij ook. Bink wil voortdurend paarden, koeien en molens kijken. Simon is bij Karin en Rene inmiddels een vergevorderd ruiter geworden, Isis heeft in drie dagen 50% van de pretparken van Nederland bezocht terwijl Tom kampioen trampolinespringen wordt op de diverse locaties die we bezoeken (samen met Bink).
Het vult onze harten met plezier en weemoed. Is thuis dan toch waar iedereen is die we altijd zo missen?
Jullie hoef ik niet te laten zien hoe het Nederland eruit ziet dat wij zien. Dat zien jullie dagelijks. De knotwilgen langs een riviertje, windmolens in het landschap, boerderijen en koeien in het groene land, vrachtwagen en volle snelwegen, een eekhoorn in een boom. Die foto's houd ik voor ons.
Ik zal laten zien wat de gezichten vertellen.

 Bud

 Genieten van een kippenpoot, Kees

 Casper

 Marie-jose

Concentratie. Simon, Nout en Bud

 Bink

 Opa Cees en Tom

 Karin met Simon die klaar staat om te gaan paardrijden

 Isis uit logeren

 Inne met Hedde en Sib

 Strandlunch

 Jorrit, Wendy en Enna

Maurice en Hedde

mirgraine

Geen enthousiaste blogs en verhalen over alle leuke dingen die we doen. Wat een pech. Ik heb migraine. Al sinds zaterdagavond. Zo erg dat ik vandaag zelfs bij de huisarts ben geweest voor pillen zodat ik weer een beetje kan functioneren.
Met succes, want ook al voel ik nog een dof gedreun op de achtergrond, ik ben weer aan tafel geweest, heb Enna vastgehouden en voel dat ik langzaam weer deel uitmaak van deze wereld. Ik kan zelfs het scherm van mijn computer weer zien.
Morgen hoop ik gezellige dingen te kunnen melden.
De rest van de familie maakt het overigens uitstekend. Ze hebben plezier, grote lol en genieten van het schitterende weer, strand en familie. Ze zijn zelfs al een beetje bruin geworden. Dat is bij ons in Australië uit den boze. Hier vinden we het een gezonde kleur ;-)
Tot snel!

hereniging

Karin

Het mooiste van de reis is de hereniging. Het gevoel erbij te horen. De warmte. Welkom. De interactie tussen de kindjes die automatisch gaat.
Op vrijdag regelen we fietsen en boodschappen en komen we thuis. Met recht want oh wat is het heerlijk om iedereen te zien, de kleine Enna vast te houden en te ontmoeten, en gewoon met elkaar koffie te drinken aan een grote tafel. Meer hebben we niet nodig.
Op zaterdag is het grote feest. Karin wordt 65. We leven er al weken naartoe. Het is prachtig weer. Waar op vrijdag het zand nog huizenhoog door de lucht joeg door een razende storm, is het strand nu zonnig en fris. We hebben onze feestkleren aan en zijn in vrolijke stemming.
Een groot deel van de familie is er. Er zijn vrienden. Het is wat we ons hadden voorgesteld. Meer dan dat. Wij genieten. Karin geniet. De kinderen genieten en spelen de hele dag met neefjes en nichtjes, achterneefjes en -nichtjes.
Zondag. Ik heb migraine van de zware soort. De ontspanning, het plezier, de blijheid van het weerzien zorgt ervoor dat ik bijna de hele dag op bed lig. Een gemiste dag. Ik baal voor mijzelf. De anderen hebben gelukkig een heerlijke dag. Strand, speeltuin, frietjes en spelletjes in de tuin. Tom gaat logeren bij Cees en Mientje die vlak bij het huis waar wij verblijven, ook en huisje hebben gehuurd.
Vandaag. De zon komt op, mistflarden tegen de landelijke achtergrond. In de verte zie ik Wendy wandelen met Enna, Isis, Nout en Sib. Ik zit buiten aan de picknicktafel. Een kop koffie binnen handbereik. De migraine vrijwel verdwenen.
Het is zo fijn. Kon het maar iedere dag zo zijn.

 Inne, Marit en Wendy vlak voor het feest

Joppe, Simon, Wendy en Enna op het strand in Catzand 

Noordzeestrand bij Catzand

Wendy aan het wandelen in de vroege ochtend