Karin
Het mooiste van de reis is de hereniging. Het gevoel erbij te horen. De warmte. Welkom. De interactie tussen de kindjes die automatisch gaat.
Op vrijdag regelen we fietsen en boodschappen en komen we thuis. Met recht want oh wat is het heerlijk om iedereen te zien, de kleine Enna vast te houden en te ontmoeten, en gewoon met elkaar koffie te drinken aan een grote tafel. Meer hebben we niet nodig.
Op zaterdag is het grote feest. Karin wordt 65. We leven er al weken naartoe. Het is prachtig weer. Waar op vrijdag het zand nog huizenhoog door de lucht joeg door een razende storm, is het strand nu zonnig en fris. We hebben onze feestkleren aan en zijn in vrolijke stemming.
Een groot deel van de familie is er. Er zijn vrienden. Het is wat we ons hadden voorgesteld. Meer dan dat. Wij genieten. Karin geniet. De kinderen genieten en spelen de hele dag met neefjes en nichtjes, achterneefjes en -nichtjes.
Zondag. Ik heb migraine van de zware soort. De ontspanning, het plezier, de blijheid van het weerzien zorgt ervoor dat ik bijna de hele dag op bed lig. Een gemiste dag. Ik baal voor mijzelf. De anderen hebben gelukkig een heerlijke dag. Strand, speeltuin, frietjes en spelletjes in de tuin. Tom gaat logeren bij Cees en Mientje die vlak bij het huis waar wij verblijven, ook en huisje hebben gehuurd.
Vandaag. De zon komt op, mistflarden tegen de landelijke achtergrond. In de verte zie ik Wendy wandelen met Enna, Isis, Nout en Sib. Ik zit buiten aan de picknicktafel. Een kop koffie binnen handbereik. De migraine vrijwel verdwenen.
Het is zo fijn. Kon het maar iedere dag zo zijn.
Inne, Marit en Wendy vlak voor het feest
Joppe, Simon, Wendy en Enna op het strand in Catzand
Noordzeestrand bij Catzand
Wendy aan het wandelen in de vroege ochtend
