Na het zwemmen van Isis vanavond laat ik de boodschappen die thuis klaarstaan voor wat ze zijn, en stel ik voor om bij de McDonalds te gaan eten. De kinderen vallen bijna flauw van ultiem geluk. Ze vinden het een fantastische verrassing. Ik moet even aan mijzelf denken, toen wij nog op Curacao woonden en we zegeltjes spaarden voor de McDonalds. Daar gaan eten was ontzettend bijzonder, en dus ook extra leuk. Zouden onze kinderen zich dit ook gaan herinneren?
De dichtstbijzijnde McDonalds is in de shoppingmall Southland en maakt onderdeel uit van de foodcourt, het "eetplein". In het midden van de ruimte staan allemaal tafels en stoelen, eromheen een grote diversiteit aan afhaalrestaurants. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Frans, Chinees, Japans, Mediterranees, Health food, Fast food, Koffiebars, Juicebars, broodjes en wraps.
Ik doe de bestelling en de kinderen zijn binnen een tel verdwenen om een tafel te zoeken in het midden van het plein. Als ik even later met een dienblad vol met frieten, chicken nuggets en fanta kijk waar ze zijn gebleven hoor ik Simon en Bink roepen en ik zie ze zwaaien "MAM MAM WE ZITTEN HIER, ER IS OOK EEN STOEL VOOR JOU!!!!". Mijn hart maakt een sprongetje, wat zijn ze al groot en wat zijn ze blij.
Even later is het stil aan onze tafel. Wat ik zie als slappe kleffe en te zoute frietjes, en sponsachtig rubber, vinden de kindjes heerlijk. Tom verzucht dat het lang geleden is dat hij zo lekker gegeten heeft. Dit is het twee na lekkerste eten dat hij kent zegt hij. Natuurlijk vraag ik hoopvol wat dan het allerlekkerste is. Hij denkt geen seconde na. "Pizza natuurlijk" roept hij schaterend uit......
Het is een groot succes.
Als iedereen in bed ligt eet ik thuis de noedels die over waren van van de week.
Bud is naar het kerstfeest van zijn werk.
Buiten is het 26 graden en giet het van de regen.
Ik heb een kop koffie gezet. Klaar om de kinderopvang voor de zomervakantie te regelen. Van de 6 weken zomervakantie hebben wij 10 dagen vrij. Voor de rest van de tijd moeten de kindjes onder de pannen zijn, het liefst met iets wat ze leuk vinden. Er is zoveel keuze dat het een avondvullend programma is om alles te bekijken, te berekenen en te beslissen. Wordt het op maandag de beach party, op dinsdag een tennis clinic en op woensdag een culturele reis? Of gaat Isis een dans en theaterworkshop doen van 4 dagen? Simon en Tom een cricket clinic van vier dagen? Hoe moeten we iedereen brengen en halen? Kan ik ook op tijd zijn voor Bink in die weken? Hoe duur is het eigenlijk allemaal..... dat zijn vragen die mij op dit moment bezighouden.
Een ding is in ieder geval duidelijk. Het wordt niet de culinaire workshop. Met de ervaring van vandaag denk ik niet dat ik ze daar een plezier mee doe.....tenzij er pizza gemaakt wordt ;-)
vrijdag 30 november 2012
nieuwe mensen
Al twee avonden ben ik op pad. Eten met de moeders van de klas van Isis. En vanavond met een vriendin die jarig is. Ik had haar al tijden niet gezien. Zij is arts in de eerstehulp afdeling van het ziekenhuis waar ik werk. Het was zo leuk. Er ging nog een vriendin mee, die net haar boek heeft gepubliceerd over juristen in de 21ste eeuw. Het was een animerende avond met felle discussies over wereldpolitiek, het rechtssysteem, de achterstelling van Aboriginals, de zin en onzin van prive scholen en de gemakken en ongemakken van ouder worden. Ik zag er voor het eerst een keer niet tegenop. Had vandaag de juiste dresscode onder de knie. Werd aangesproken in het restaurant door mensen die mij kennen maar die ik nog nooit had gezien......
Ik voel mij blij en warm van binnen. En dat komt niet alleen omdat het vandaag 40 graden was :-).
Komt het omdat ik het gevoel heb ook langzaam maar zeker een plekje te krijgen op deze plek van de wereld?
Morgen is het mijn vrije dag. Dan aan de slag, antwoorden sturen op mails en sms-jes, dingen regelen, opruimen........en misschien even sporten als er tijd over is. Want ik ben weer begonnen met fit worden. Ik heb allang in de gaten dat het anders niet vol te houden is het leven in dit razendsnelle tempo vol te houden. Genoeg te doen dus.
En nu eerst snel een centje onder het kussen van Simon leggen. Want die heeft weer een tand gewisseld vandaag :-)
dinsdag 27 november 2012
niet slapen
Ik kan niet slapen.
Dat komt omdat Isis op schoolkamp is.
Ze slaapt in een tent vanavond, in de dierentuin.
Maar ik weet hoe ze is.
Ze wil alles doen en vindt alles leuk.
Behalve 1 ding.
Niet bij ons slapen.
Dus nu ben ik onrustig.
Het zal toch wel goed gaan?
Heeft ze het wel naar haar zin?
Ik heb haar verteld dat ze altijd in mijn hart is.
En ook in het hart van Bud.
En de jongens hebben haar een dikke knuffel gegeven bij de bus.
Bink heeft een traan gelaten.
We denken allemaal aan haar, dus ze is niet alleen.
Als ze dat nu maar weet!
Morgen ben ik vrij.
Dan haal ik haar op.
Ik kan niet wachten tot de bus aankomt.
Moedergevoel......
Dat komt omdat Isis op schoolkamp is.
Ze slaapt in een tent vanavond, in de dierentuin.
Maar ik weet hoe ze is.
Ze wil alles doen en vindt alles leuk.
Behalve 1 ding.
Niet bij ons slapen.
Dus nu ben ik onrustig.
Het zal toch wel goed gaan?
Heeft ze het wel naar haar zin?
Ik heb haar verteld dat ze altijd in mijn hart is.
En ook in het hart van Bud.
En de jongens hebben haar een dikke knuffel gegeven bij de bus.
Bink heeft een traan gelaten.
We denken allemaal aan haar, dus ze is niet alleen.
Als ze dat nu maar weet!
Morgen ben ik vrij.
Dan haal ik haar op.
Ik kan niet wachten tot de bus aankomt.
Moedergevoel......
vrijdag 23 november 2012
paspoorten
Isis, Bink en ik gaan vandaag naar de stad. Om de paspoorten van mij en Isis te vernieuwen bij het Nederlandse consulaat.
Een impressie.
chocopasta
Vrijdagochtend.
Begint meteen goed.
Bink en ik brengen de kinderen naar school.
Daarna hang ik de was op.....
....terwijl Bink binnen vast de pot met chocopasta leeg eet.
Met zijn handen.
Een lekker begin.
;-)
Begint meteen goed.
Bink en ik brengen de kinderen naar school.
Daarna hang ik de was op.....
....terwijl Bink binnen vast de pot met chocopasta leeg eet.
Met zijn handen.
Een lekker begin.
;-)
donderdag 22 november 2012
genoeg
Donderdag. Mijn weekend is begonnen.
Vroeg vandaag, want school belt dat ik Tom moet ophalen. Niets ernstigs, maar hij wil naar huis. Ik bel Bud, die heeft een aantal sollicitatiegesprekken met mensen dus die kan niet weg. Dus ik verzet een afspraak, ren om de trein te halen en sta 45 minuten later op het schoolplein. Gelukkig heb ik heel veel uren gewerkt de afgelopen weken en kan ik dus wel voor een keer twee uur minder werken. De kinderen gaan voor.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om de andere kindjes ook vroeg op te halen. Bink al om 15u, hij straalt als ik binnenkom en gaat niet weg voor hij zijn fruit op heeft. Dan de twee andere kindjes. We halen een cake bij de bakker en doen net of het een klein feestje is. Een zee van tijd ligt voor ons. Het is 16u als we allemaal al thuis zijn. Ik hoef zelfs niets uit de vriezer te halen, we eten vers gekookt. Heerlijk. Buiten schijnt de zon. Aan het eind van de middag zoemen de cicaden hun luide lied.De zomer is begonnen.
We merken dat het eind van het jaar nadert. De rapportgesprekken voor de kinderen zijn gepland. Simon heeft die van hem al gehad. Hij gaat een jaar overslaan voor rekenen, hij heeft een test gedaan waaruit blijkt dat hij veel verder is dan het nivo waarop hij werkt. Hij vindt het spannend maar we denken dat het hem goed zal doen. Isis en Tom moeten nog maar we weten al dat ze allebei weer over gaan. We zijn trots, ze hebben alledrie hard gewerkt.
Natuurlijk is Sinterklaas ook aangekomen en hebben we gisteravond onze eerste lading pepernoten gebakken. Met de felle zon, de bloeiende bomen en het geruis van de zee op de achtergrond is het moeilijk in de stemming komen. Maar de geur van pepernoten, de eerste pakketjes in de kamer, het Sinterklaasjournaal en kadootjes in de schoenen zorgen ervoor dat we ondanks de zomer, aardig de smaak te pakken krijgen. Bink snapt er niets van, die is vooral bezig met het voorbereiden van de kerstvoorstelling en het versieren van de kerstboom op zijn schooltje.
Op mijn werk gaat het goed. Vandaag zat ik met mijn baas te overleggen in een cafe twee blokken verderop. Echt op z'n Melbourne's. Piepklein cafe, een beetje smoezelig, een divers publiek en heel erg leuk. Een Soj Latte voor mijn baas, een extra hot long black voor mij. Zo gaat dat soms met vergaderen hier. Veel beter kan het niet :-). Langzaam maar zeker kom ik op mijn plek. Ik denk dat ik mijn proeftijd van drie maanden wel doorkom. Of dat na ons afdelingskerstfeest ook nog zo is weet ik niet. Zoals het hoort wordt er nu al gesproken over de hoeveelheden drank die genuttigd gaan worden en wie zijn karaoke machine meeneemt. Mijn karaoke competenties laten ernstig te wensen over, net zoals mijn alcohol inname kpi......
Bud werkt zoals altijd hard. Thuis draait hij veel meer mee. We zien hem meer door de week. Het is een fijne verandering. Voor ons allemaal.
Nu ga ik gauw naar bed. De administratie is gedaan. De afwas staat voor het eerst deze week nog op het aanrecht. Ik laat het maar even. Het was of dat, of een stukje schrijven. Ik koos voor het laatste. Een mens kan nu eenmaal niet alles. Maar wel veel. En dat is genoeg.
Vroeg vandaag, want school belt dat ik Tom moet ophalen. Niets ernstigs, maar hij wil naar huis. Ik bel Bud, die heeft een aantal sollicitatiegesprekken met mensen dus die kan niet weg. Dus ik verzet een afspraak, ren om de trein te halen en sta 45 minuten later op het schoolplein. Gelukkig heb ik heel veel uren gewerkt de afgelopen weken en kan ik dus wel voor een keer twee uur minder werken. De kinderen gaan voor.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om de andere kindjes ook vroeg op te halen. Bink al om 15u, hij straalt als ik binnenkom en gaat niet weg voor hij zijn fruit op heeft. Dan de twee andere kindjes. We halen een cake bij de bakker en doen net of het een klein feestje is. Een zee van tijd ligt voor ons. Het is 16u als we allemaal al thuis zijn. Ik hoef zelfs niets uit de vriezer te halen, we eten vers gekookt. Heerlijk. Buiten schijnt de zon. Aan het eind van de middag zoemen de cicaden hun luide lied.De zomer is begonnen.
We merken dat het eind van het jaar nadert. De rapportgesprekken voor de kinderen zijn gepland. Simon heeft die van hem al gehad. Hij gaat een jaar overslaan voor rekenen, hij heeft een test gedaan waaruit blijkt dat hij veel verder is dan het nivo waarop hij werkt. Hij vindt het spannend maar we denken dat het hem goed zal doen. Isis en Tom moeten nog maar we weten al dat ze allebei weer over gaan. We zijn trots, ze hebben alledrie hard gewerkt.
Natuurlijk is Sinterklaas ook aangekomen en hebben we gisteravond onze eerste lading pepernoten gebakken. Met de felle zon, de bloeiende bomen en het geruis van de zee op de achtergrond is het moeilijk in de stemming komen. Maar de geur van pepernoten, de eerste pakketjes in de kamer, het Sinterklaasjournaal en kadootjes in de schoenen zorgen ervoor dat we ondanks de zomer, aardig de smaak te pakken krijgen. Bink snapt er niets van, die is vooral bezig met het voorbereiden van de kerstvoorstelling en het versieren van de kerstboom op zijn schooltje.
Op mijn werk gaat het goed. Vandaag zat ik met mijn baas te overleggen in een cafe twee blokken verderop. Echt op z'n Melbourne's. Piepklein cafe, een beetje smoezelig, een divers publiek en heel erg leuk. Een Soj Latte voor mijn baas, een extra hot long black voor mij. Zo gaat dat soms met vergaderen hier. Veel beter kan het niet :-). Langzaam maar zeker kom ik op mijn plek. Ik denk dat ik mijn proeftijd van drie maanden wel doorkom. Of dat na ons afdelingskerstfeest ook nog zo is weet ik niet. Zoals het hoort wordt er nu al gesproken over de hoeveelheden drank die genuttigd gaan worden en wie zijn karaoke machine meeneemt. Mijn karaoke competenties laten ernstig te wensen over, net zoals mijn alcohol inname kpi......
Bud werkt zoals altijd hard. Thuis draait hij veel meer mee. We zien hem meer door de week. Het is een fijne verandering. Voor ons allemaal.
Nu ga ik gauw naar bed. De administratie is gedaan. De afwas staat voor het eerst deze week nog op het aanrecht. Ik laat het maar even. Het was of dat, of een stukje schrijven. Ik koos voor het laatste. Een mens kan nu eenmaal niet alles. Maar wel veel. En dat is genoeg.
zondag 18 november 2012
op de vierde verdieping
De kerstgekte is begonnen. Als ik boodschappen wil gaan doen op zaterdag vind ik gen plekje op de megaparkeerplaats van Southland, de shopping mall bij ons in de buurt. Mensen rijden ge-agiteerd rondjes en slaan elkaar bijna de hersens in om een parkeerplek te krijgen. Ik bedenk mij geen moment en rijd door naar de dakverdieping van het complex. De vierde etage. Het is er uitgestorven. Blijkbaar is het te lastig voor mensen dat je alleen met een lift naar binnen en buiten kan.
Ik ga met de lift naar beneden en kom in het hart van de shopping mall uit. Het is een overweldigend gevoel. Top drukte. Stromen met mensen. Kerstmuziek. Een DJ die keiharde dansmuziek draait in een net geopende winkel. Huilende kinderen in karren. Rijen bij kassa's. Plastic tassen gevuld met grote, grotere en grootste kado's. Dringen bij de gratis chocola. Duwen in de Apple winkel.
Ik haal diep adem en begeef mij in de stroom.
Vier uur later kom ook ik met kadootjes en de weekboodschappen weer boven drijven. Letterlijk. Ik voelde mij ondergedompeld in de drukte en snak naar adem en frisse lucht.
Als ik het parkeerdek weer oploop sta ik stil bij de rand en kijk over de stad. Recht vooruit ligt de skyline van Melbourne, in de verte liggen de Brisbane Ranges en het vliegveld. Links zie ik de baai liggen, rechts in de verte de heuvels van de Dandenongs. Daartussen alle suburbs. Het is een prachtig uitzicht. De zon schijnt. De lucht is felblauw. Het is 17.15u en ik knap helemaal op.
Thuisgekomen wil ik geen eten meer koken. Dus we halen fish and chips en lopen naar de speeltuin vlak bij het strand. We spelen 1,5 uur in de avondzon. Het is heerlijk.
De vierde verdieping heeft mij laten zien wat we hebben en dat we er meer gebruik van kunnen maken. Dank zij de shopping mall. Zo was de top drukte toch nog ergens goed voor.
Ik ga met de lift naar beneden en kom in het hart van de shopping mall uit. Het is een overweldigend gevoel. Top drukte. Stromen met mensen. Kerstmuziek. Een DJ die keiharde dansmuziek draait in een net geopende winkel. Huilende kinderen in karren. Rijen bij kassa's. Plastic tassen gevuld met grote, grotere en grootste kado's. Dringen bij de gratis chocola. Duwen in de Apple winkel.
Ik haal diep adem en begeef mij in de stroom.
Vier uur later kom ook ik met kadootjes en de weekboodschappen weer boven drijven. Letterlijk. Ik voelde mij ondergedompeld in de drukte en snak naar adem en frisse lucht.
Als ik het parkeerdek weer oploop sta ik stil bij de rand en kijk over de stad. Recht vooruit ligt de skyline van Melbourne, in de verte liggen de Brisbane Ranges en het vliegveld. Links zie ik de baai liggen, rechts in de verte de heuvels van de Dandenongs. Daartussen alle suburbs. Het is een prachtig uitzicht. De zon schijnt. De lucht is felblauw. Het is 17.15u en ik knap helemaal op.
Thuisgekomen wil ik geen eten meer koken. Dus we halen fish and chips en lopen naar de speeltuin vlak bij het strand. We spelen 1,5 uur in de avondzon. Het is heerlijk.
De vierde verdieping heeft mij laten zien wat we hebben en dat we er meer gebruik van kunnen maken. Dank zij de shopping mall. Zo was de top drukte toch nog ergens goed voor.
vrijdag 16 november 2012
verhuizen
We hebben een nieuw huis gevonden, uiteindelijk is het heel snel gegaan.
We gaan verhuizen. Vanaf begin januari gaan we een paar huizen verderop wonen, in een huis van mensen die naar Nederland gaan voor een of twee jaar. Het is een kleine wereld want zij gaan er heen omdat de man gaat werken in Zeist...... Hoe is het mogelijk.
Het huis heeft een zwembad en is een oud Beach House. Heel leuk. We hebben er heel veel zin in. Mijn handen jeuken om aan de slag te gaan. Nu we niet alleen maar verhuisklaar moeten zijn, maar we ook weten wanneer we gaan verhuizen, is er vast weer veel te doen.
De week die we vrij hebben met kerst gaan we dus niet op vakantie, dat is wel een beetje jammer, maar het komt ook heel goed uit. Het wordt een leuke verhuizing, in alle rust.
Intussen heeft Isis met mij samen bekeken of ze het wel eens is met alles wat op het internet gezet wordt over haar op de blog. We hebben foto's gezocht, en haar naam gegoogled. Ze heeft mij verteld dat we je eenmaal op internet zet, er nooit meer af kan. Ze is gerustgesteld over de informatie die er te vinden is, en we hebben afspraken gemaakt over wat er wel en wat er niet op mag. En, heel volwassen, heeft ze mij haar vertrouwen gegeven om toch te blijven schrijven, ook over haar.
Ik blijf de blog schrijven, maar ik zet de knop uit dat je de blog kan vinden op internet. Zo wordt de kans dat iemand die de blog niet kent, deze kan vinden.
We gaan verhuizen. Vanaf begin januari gaan we een paar huizen verderop wonen, in een huis van mensen die naar Nederland gaan voor een of twee jaar. Het is een kleine wereld want zij gaan er heen omdat de man gaat werken in Zeist...... Hoe is het mogelijk.
Het huis heeft een zwembad en is een oud Beach House. Heel leuk. We hebben er heel veel zin in. Mijn handen jeuken om aan de slag te gaan. Nu we niet alleen maar verhuisklaar moeten zijn, maar we ook weten wanneer we gaan verhuizen, is er vast weer veel te doen.
De week die we vrij hebben met kerst gaan we dus niet op vakantie, dat is wel een beetje jammer, maar het komt ook heel goed uit. Het wordt een leuke verhuizing, in alle rust.
Intussen heeft Isis met mij samen bekeken of ze het wel eens is met alles wat op het internet gezet wordt over haar op de blog. We hebben foto's gezocht, en haar naam gegoogled. Ze heeft mij verteld dat we je eenmaal op internet zet, er nooit meer af kan. Ze is gerustgesteld over de informatie die er te vinden is, en we hebben afspraken gemaakt over wat er wel en wat er niet op mag. En, heel volwassen, heeft ze mij haar vertrouwen gegeven om toch te blijven schrijven, ook over haar.
Ik blijf de blog schrijven, maar ik zet de knop uit dat je de blog kan vinden op internet. Zo wordt de kans dat iemand die de blog niet kent, deze kan vinden.
woensdag 14 november 2012
veiligheid op internet
Op school is er deze avond een presentatie over cyber safety. Het veilig gebruik maken van internet door kinderen. En ik ben enorm geschrokken.
Aan de ene kant ben ik lij dat wij nog niet volledig zijn geïntegreerd in de cyber wereld. Aan de andere kant besef ik mij hoe belangrijk het is dat we weten hoe onze kinderen opgroeien met internet en alle multimedia mogelijkheden eromheen. Overal loert gevaar. Voor je het weet gaat een tekst of foto viraal. Een foto van je kind op internet zetten is helemaal uit den boze. Wat er eenmaal opstaat kan er nooit meer af. Weten wij wel wat onze kinderen allemaal doen op internet, met hun i-pods, ds-en, i-pads. Als ik het goed begrip spelen alle kinderen tegenwoordig spelletjes en chatten ze met bekende of onbekende vrienden, terwijl ze uit eten gaan. Zodat vader en moeder rustig kunnen praten. De meest ruige schietspellen worden online gespeeld met denkbeeldige vrienden waarvan je geen idee hebt wie het is achter de andere computer. Er bestaan lieve internet clubs en forums waar ik nog nooit van gehoord heb maar die allemaal doelgroepen bereiken van kinderen in de leeftijd van Simon en Isis. Tachtig procent van de kinderen in die leeftijdsgroep is er lid van.
Het is tijd voor bezinning. En voorbereiding op wat er komen gaat op cyber gebied. Voor ons en voor de kinderen. Maar ik moet zelf ook nadenken over de blog bijvoorbeeld. En facebook.
Moet ik ook stoppen met foto's en blogs waarin kleine verhaaltjes staan over ons dagelijks leven? Gaat het het even van onze kinderen later negatief beïnvloeden? Of zal ik eens kijken hoe ik het kan afschermen, zodat niemand er op kan kijken zonder dat ik daar toestemming voor geef. Ik denk dat ik dat laatste doe. Zodra er tijd is.
We leven in een nieuwe tijd. We moeten er maar gauw aan wennen. Ik zal Bink zijn eerste i-pad zo snel mogelijk aan moeten schaffen want nu al loopt hij achter....... en dat Tom nog geen smart phone heeft, dat is werkelijk een schande....
Aan de ene kant ben ik lij dat wij nog niet volledig zijn geïntegreerd in de cyber wereld. Aan de andere kant besef ik mij hoe belangrijk het is dat we weten hoe onze kinderen opgroeien met internet en alle multimedia mogelijkheden eromheen. Overal loert gevaar. Voor je het weet gaat een tekst of foto viraal. Een foto van je kind op internet zetten is helemaal uit den boze. Wat er eenmaal opstaat kan er nooit meer af. Weten wij wel wat onze kinderen allemaal doen op internet, met hun i-pods, ds-en, i-pads. Als ik het goed begrip spelen alle kinderen tegenwoordig spelletjes en chatten ze met bekende of onbekende vrienden, terwijl ze uit eten gaan. Zodat vader en moeder rustig kunnen praten. De meest ruige schietspellen worden online gespeeld met denkbeeldige vrienden waarvan je geen idee hebt wie het is achter de andere computer. Er bestaan lieve internet clubs en forums waar ik nog nooit van gehoord heb maar die allemaal doelgroepen bereiken van kinderen in de leeftijd van Simon en Isis. Tachtig procent van de kinderen in die leeftijdsgroep is er lid van.
Het is tijd voor bezinning. En voorbereiding op wat er komen gaat op cyber gebied. Voor ons en voor de kinderen. Maar ik moet zelf ook nadenken over de blog bijvoorbeeld. En facebook.
Moet ik ook stoppen met foto's en blogs waarin kleine verhaaltjes staan over ons dagelijks leven? Gaat het het even van onze kinderen later negatief beïnvloeden? Of zal ik eens kijken hoe ik het kan afschermen, zodat niemand er op kan kijken zonder dat ik daar toestemming voor geef. Ik denk dat ik dat laatste doe. Zodra er tijd is.
We leven in een nieuwe tijd. We moeten er maar gauw aan wennen. Ik zal Bink zijn eerste i-pad zo snel mogelijk aan moeten schaffen want nu al loopt hij achter....... en dat Tom nog geen smart phone heeft, dat is werkelijk een schande....
dinsdag 13 november 2012
een bosje bloemen
Er gebeurde iets bijzonders op kantoor.
Een mevrouw met een grote pot bloemen in haar armen klopte op de deur.
Ze noemde de naam van mijnbaas en vroeg of die er was.
"Nee, helaas niet", antwoordde ik haar, "maar ze komt zo."
"Nou dan zet ik de bloemen vast neer, ik ben haar moeder en kom even succes wensen voor het grote project dat morgen start..........."
Mijn hart maakt een sprongetje. Wat ontzettend bijzonder. Een moeder die persoonlijk een pot bloemen komt brengen voor haar dochter, op kantoor, om haar succes te wensen.
Echt ongebruikelijk. En daarom extra leuk.
Een mevrouw met een grote pot bloemen in haar armen klopte op de deur.
Ze noemde de naam van mijnbaas en vroeg of die er was.
"Nee, helaas niet", antwoordde ik haar, "maar ze komt zo."
"Nou dan zet ik de bloemen vast neer, ik ben haar moeder en kom even succes wensen voor het grote project dat morgen start..........."
Mijn hart maakt een sprongetje. Wat ontzettend bijzonder. Een moeder die persoonlijk een pot bloemen komt brengen voor haar dochter, op kantoor, om haar succes te wensen.
Echt ongebruikelijk. En daarom extra leuk.
zondag 11 november 2012
kansloos of glansrijk
Het is gebeurd.
Op onze zondagmiddag zwemmiddag bij de Fitness First.
Ik ben verslagen. Ik was kansloos.
De kinderen hebben gewonnen, glansrijk.
Isis raced mij gemoedelijk voorbij in borstcrawl. Simon kan ik nog net voorblijven.
Maar dan de race met het plankje.
We houden de plank vast en trappelen zo hard mogelijk met onze benen.
Isis schiet vooruit. Simon gaat er vlak achter. Dan komt Tom. En uiteindelijk kom ik. Zwoegend in het water. Ik trap mij een ongeluk maar kom nauwelijks vooruit.
De kinderen stralen. Een grote overwinning.
Ik vind het leuk dat ze zo goed zijn in techniek. Het blijkt dat je dus vreselijk hard kan zwemmen met techniek, en een beetje kracht. Ik dacht altijd dat je ook heel hard kon zwemmen met kracht, een een beetje techniek. Dat laatste klopt dus helemaal niet. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. De vier jaar zwemles begint zijn vruchten af te werpen.
Tom wint daarna "wie blijft het langst op de zwemnoedel zitten". Ook dat vereist veel techniek, maar ook een paar ijzersterke benen. Tom is tevreden met het resultaat en beslist dat dit onderdeel volgende keer weer op het programma komt te staan.
Gelukkig kan ik ook nog iets beter dan de andere drie. Onderwaterzwemmen.
Maar voor hoelang? Ik vraag het mij af. Ik zal stiekem vaak gaan oefenen. Want ik ben nog niet bereid alles uit handen te geven. Nog niet ;-).
Op onze zondagmiddag zwemmiddag bij de Fitness First.
Ik ben verslagen. Ik was kansloos.
De kinderen hebben gewonnen, glansrijk.
Isis raced mij gemoedelijk voorbij in borstcrawl. Simon kan ik nog net voorblijven.
Maar dan de race met het plankje.
We houden de plank vast en trappelen zo hard mogelijk met onze benen.
Isis schiet vooruit. Simon gaat er vlak achter. Dan komt Tom. En uiteindelijk kom ik. Zwoegend in het water. Ik trap mij een ongeluk maar kom nauwelijks vooruit.
De kinderen stralen. Een grote overwinning.
Ik vind het leuk dat ze zo goed zijn in techniek. Het blijkt dat je dus vreselijk hard kan zwemmen met techniek, en een beetje kracht. Ik dacht altijd dat je ook heel hard kon zwemmen met kracht, een een beetje techniek. Dat laatste klopt dus helemaal niet. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. De vier jaar zwemles begint zijn vruchten af te werpen.
Tom wint daarna "wie blijft het langst op de zwemnoedel zitten". Ook dat vereist veel techniek, maar ook een paar ijzersterke benen. Tom is tevreden met het resultaat en beslist dat dit onderdeel volgende keer weer op het programma komt te staan.
Gelukkig kan ik ook nog iets beter dan de andere drie. Onderwaterzwemmen.
Maar voor hoelang? Ik vraag het mij af. Ik zal stiekem vaak gaan oefenen. Want ik ben nog niet bereid alles uit handen te geven. Nog niet ;-).
zaterdag 10 november 2012
to sell or not to sell
Het ene moment doen we niets anders dan naar huizen zoeken.
Het volgende moment belt de huisbaas dat hij toch nog even blijft en niet gaat verkopen.
Wat exact de achterliggende reden is weten we niet, maar hij wil liever zelf bouwen en dan pas verkopen. Wij vermoeden dat het huis en de grond toch niet zoveel opleveren als hij had gehoopt.
Dat geeft ons wat meer tijd voor we gaan verhuizen.
En het is heerlijk dat er niet twee keer in de week mensen over de vloer komen om het huis te bezichtigen.
We hebben plotseling een zee van tijd, en rust.
De Ozzie manier, ieder dag kan weer heel anders zijn.
No worries.
Het volgende moment belt de huisbaas dat hij toch nog even blijft en niet gaat verkopen.
Wat exact de achterliggende reden is weten we niet, maar hij wil liever zelf bouwen en dan pas verkopen. Wij vermoeden dat het huis en de grond toch niet zoveel opleveren als hij had gehoopt.
Dat geeft ons wat meer tijd voor we gaan verhuizen.
En het is heerlijk dat er niet twee keer in de week mensen over de vloer komen om het huis te bezichtigen.
We hebben plotseling een zee van tijd, en rust.
De Ozzie manier, ieder dag kan weer heel anders zijn.
No worries.
donderdag 8 november 2012
thuis
Vandaag kwam een collega van drie gebouwen verderop mij spontaan halen voor een kop koffie. Ergens anders kwam ik een Nederlandse bekende tegen, die ook net koffie ging halen. En op een opname afdeling kwam ik een vriendin van mijn zus Wendy tegen, uit Luxemburg. Een van de verplegingshoofden kwam voor iemand anders vragen of ik de moeder van Tom ben.
Ik geloof dat ik mij thuis begin te voelen in mijn nieuwe werkomgeving.
Fijn.
Ik geloof dat ik mij thuis begin te voelen in mijn nieuwe werkomgeving.
Fijn.
dinsdag 6 november 2012
green moon
Helemaal onverwacht wint vandaag het paard Green Moon, de Melbourne cup. Vanochtend om 8.30u zitten er al mensen in de trein om deze grote race bij te wonen. De mooiste jurken hebben ze aan, en onvoorstelbare hoedjes op hun hoofd. Het is naast de grote paardenrace ook het grote uitgaansevenement van het jaar, en de belangrijkste mode bijeenkomst. Zien en gezien worden, daar gaat het om. Op deze dag is iedereen vrij.
De kinderen en Bud beleven de race voor de televisie.
Ik ben aan het werk in het ziekenhuis, er moeten patiënten ge-interviewed worden, en dat gaat gewoon door, ook op een vrije dag als vandaag. Het gaat al veel beter, vandaag heb ik binnen de eerste hulp afdeling 12 patiënten ge-interviewed, ik ben niet een keer flauwgevallen.... zelfs niet een beetje. En dat terwijl ik alles zie, hoor en van een afstandje meemaak. Misschien ben ik toch geschikt voor dit vak?
Moe maar voldaan kom ik thuis.
Thuis is iedereen aan de chips, wordt de Wii gebruikt en heeft Isis geld verdiend met balonnen en bloemen verlopen in de straat.Het bruist van het leven.
Nu is het huis is weer helemaal netjes voor de inspectie morgen, het krat met de gevouwen schone was proppen we even in een kast achter een deur. Die ga ik niet meer opruimen.
Morgen eer een dag :-)
De kinderen en Bud beleven de race voor de televisie.
Ik ben aan het werk in het ziekenhuis, er moeten patiënten ge-interviewed worden, en dat gaat gewoon door, ook op een vrije dag als vandaag. Het gaat al veel beter, vandaag heb ik binnen de eerste hulp afdeling 12 patiënten ge-interviewed, ik ben niet een keer flauwgevallen.... zelfs niet een beetje. En dat terwijl ik alles zie, hoor en van een afstandje meemaak. Misschien ben ik toch geschikt voor dit vak?
Moe maar voldaan kom ik thuis.
Thuis is iedereen aan de chips, wordt de Wii gebruikt en heeft Isis geld verdiend met balonnen en bloemen verlopen in de straat.Het bruist van het leven.
Nu is het huis is weer helemaal netjes voor de inspectie morgen, het krat met de gevouwen schone was proppen we even in een kast achter een deur. Die ga ik niet meer opruimen.
Morgen eer een dag :-)
zondag 4 november 2012
toch goed
We hebben een weekend waarin we huizen bezichtigen, waarin ons huis wordt bezichtigd en een feest. Verder hebben we vrij en genieten we in de tuin van de 30 graden die het vandaag was.
Een prima weekend, veel te kort, maar is dat wel eens anders met een weekend?
We zijn blij over Bink. Op het feest waar we waren heeft hij niet een keer gejammerd of aan mijn been gehangen. Hij het gespeeld, rondgelopen, zelf een worstje van de BBQ gehaald. Als we vroeg in de avond naar huis gaan roept hij het hardste NEE NEE NEE. Het komt tch goed met de kleine Bink.
Het kinderdagverblijf heeft zichtbaar effect. Een positief effect. Wat zijn we blij voor hem, en voor onszelf.
De volgende dag.
In de tuin worden manieren bedacht om geld te verdienen. Isis wil koekjes en limonade gaan verkopen langs de weg, terwijl ze aandacht trekt met circuskunsten. Tom en Simon moeten ook meedoen. Er wordt vlijtig ge-oefend.....
Een prima weekend, veel te kort, maar is dat wel eens anders met een weekend?
We zijn blij over Bink. Op het feest waar we waren heeft hij niet een keer gejammerd of aan mijn been gehangen. Hij het gespeeld, rondgelopen, zelf een worstje van de BBQ gehaald. Als we vroeg in de avond naar huis gaan roept hij het hardste NEE NEE NEE. Het komt tch goed met de kleine Bink.
Het kinderdagverblijf heeft zichtbaar effect. Een positief effect. Wat zijn we blij voor hem, en voor onszelf.
De volgende dag.
In de tuin worden manieren bedacht om geld te verdienen. Isis wil koekjes en limonade gaan verkopen langs de weg, terwijl ze aandacht trekt met circuskunsten. Tom en Simon moeten ook meedoen. Er wordt vlijtig ge-oefend.....
Isis begeleidt Simon.
Tom probeert ook.
Isis - 1 - VOORBEREIDING
Isis - 2 - GOOI
Isis - 3 - PAS OP!!
De boom zit weer in de bladeren. We hopen dat hij mag blijven als hier gebouwd gaat worden.
vrijdag 2 november 2012
te koop
Gisteren werd er een reuzenbord voor ons huis geplaatst.
Te koop.
Ons huis.
Op 24 november wordt het geveild.
Eigenlijk wordt ons huis niet geveild, maar de grond met een plan.
Het huis op zich is niet goed genoeg om op de foto te zetten.
Ze zijn bang dat anders geen hond het wil hebben.
Het gaat mij toch een beetje aan mijn hart.
Want ookal is het oud en afgeleefd, wij zijn van dit huis gaan houden.
Kijk voor de grap even op de website http://www.hodges.com.au/sale/4638627/17simsstreetsandringham.html
Om te zien wat er verkocht wordt.
Je gelooft je ogen niet.
Dat is niet het ergste.
Wij vertrekken zo snel mogelijk.
Door een regel in de verkooptekst.
Het zegt dat er al mensen in dit huis wonen.
"....at the very least, this already tenanted home will pay its way while you plan."
Lees: "Hoe heerlijk het is als je je plannen maakt voor geweldige nieuwbouw, dat er iemand in dit krot wil wonen en intussen de kosten van je hypotheek dekt."
Mooi niet dus.
Daar pass ik voor, wij allemaal.
We verhuizen zo snel mogelijk. Als er morgen iets vrijkomt zijn wij weg. En anders overmorgen.
Te koop.
Ons huis.
Op 24 november wordt het geveild.
Eigenlijk wordt ons huis niet geveild, maar de grond met een plan.
Het huis op zich is niet goed genoeg om op de foto te zetten.
Ze zijn bang dat anders geen hond het wil hebben.
Het gaat mij toch een beetje aan mijn hart.
Want ookal is het oud en afgeleefd, wij zijn van dit huis gaan houden.
Kijk voor de grap even op de website http://www.hodges.com.au/sale/4638627/17simsstreetsandringham.html
Om te zien wat er verkocht wordt.
Je gelooft je ogen niet.
Dat is niet het ergste.
Wij vertrekken zo snel mogelijk.
Door een regel in de verkooptekst.
Het zegt dat er al mensen in dit huis wonen.
"....at the very least, this already tenanted home will pay its way while you plan."
Lees: "Hoe heerlijk het is als je je plannen maakt voor geweldige nieuwbouw, dat er iemand in dit krot wil wonen en intussen de kosten van je hypotheek dekt."
Mooi niet dus.
Daar pass ik voor, wij allemaal.
We verhuizen zo snel mogelijk. Als er morgen iets vrijkomt zijn wij weg. En anders overmorgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
