genoeg

Donderdag. Mijn weekend is begonnen.
Vroeg vandaag, want school belt dat ik Tom moet ophalen. Niets ernstigs, maar hij wil naar huis. Ik bel Bud, die heeft een aantal sollicitatiegesprekken met mensen dus die kan niet weg. Dus ik verzet een afspraak, ren om de trein te halen en sta 45 minuten later op het schoolplein. Gelukkig heb ik heel veel uren gewerkt de afgelopen weken en kan ik dus wel voor een keer twee uur minder werken. De kinderen gaan voor.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om de andere kindjes ook vroeg op te halen. Bink al om 15u, hij straalt als ik binnenkom en gaat niet weg voor hij zijn fruit op heeft. Dan de twee andere kindjes. We halen een cake bij de bakker en doen net of het een klein feestje is. Een zee van tijd ligt voor ons. Het is  16u als we allemaal al thuis zijn. Ik hoef zelfs niets uit de vriezer te halen, we eten vers gekookt. Heerlijk. Buiten schijnt de zon. Aan het eind van de middag zoemen de cicaden hun luide lied.De zomer is begonnen.

We merken dat het eind van het jaar nadert. De rapportgesprekken voor de kinderen zijn gepland. Simon heeft die van hem al gehad. Hij gaat een jaar overslaan voor rekenen, hij heeft een test gedaan waaruit blijkt dat hij veel verder is dan het nivo waarop hij werkt. Hij vindt het spannend maar we denken dat het hem goed zal doen. Isis en Tom moeten nog maar we weten al dat ze allebei weer over gaan. We zijn trots, ze hebben alledrie hard gewerkt.

Natuurlijk is Sinterklaas ook aangekomen en hebben we gisteravond onze eerste lading pepernoten gebakken. Met de felle zon, de bloeiende bomen en het geruis van de zee op de achtergrond is het moeilijk in de stemming komen. Maar de geur van pepernoten, de eerste pakketjes in de kamer, het Sinterklaasjournaal en kadootjes in de schoenen zorgen ervoor dat we ondanks de zomer, aardig de smaak te pakken krijgen. Bink snapt er niets van, die is vooral bezig met het voorbereiden van de kerstvoorstelling en het versieren van de kerstboom op zijn schooltje.

Op mijn werk gaat het goed. Vandaag zat ik met mijn baas te overleggen in een cafe twee blokken verderop.  Echt op z'n Melbourne's. Piepklein cafe, een beetje smoezelig, een divers publiek en heel erg leuk. Een Soj Latte voor mijn baas, een extra hot long black voor mij. Zo gaat dat soms met vergaderen hier. Veel beter kan het niet :-). Langzaam maar zeker kom ik op mijn plek. Ik denk dat ik mijn proeftijd van drie maanden wel doorkom. Of dat na ons afdelingskerstfeest ook nog zo is weet ik niet. Zoals het hoort wordt er nu al gesproken over de hoeveelheden drank die genuttigd gaan worden en wie zijn karaoke machine meeneemt. Mijn karaoke competenties laten ernstig te wensen over, net zoals mijn alcohol inname kpi......

Bud werkt zoals altijd hard. Thuis draait hij veel meer mee. We zien hem meer door de week. Het is een fijne verandering. Voor ons allemaal.

Nu ga ik gauw naar bed. De administratie is gedaan. De afwas staat voor het eerst deze week nog op het aanrecht. Ik laat het maar even. Het was of dat, of een stukje schrijven. Ik koos voor het laatste. Een mens kan nu eenmaal niet alles. Maar wel veel. En dat is genoeg.