vermoeid

Als er iedere nacht 8 uur geslapen moet worden schieten er een aantal dingen bij in. Het boek voor de boekclub had ik gelukkig al uit, dus dat leidt er niet onder. Maar wel extra werk, de was, de blog, foto's, vrienden, kaarten, voorbereidend koken, de afwas.  De energie ontbrak mij deze week. Opgeslurpt door werk, slaapgebrek, sport, de kinderen, de logistiek, de milieucommissie en ik eet eigenlijk niet wat nog meer. Normaal levert het energie, behalve deze week. Het is alsof ik door dikke modder loop. De enige oplossing is slapen. En dat doe ik vol overgave Iedere avond om 22.30u naar bed. Iedere ochtend sleep ik mij om 6u uit bed, terwijl ik er normaal om 5.30u zonder mopperen naast sta.
Gelukkig is het een korte week. Donderdag is het Anzac Day, Australische dodenherdenking. Wij praten er thuis natuurlijk wel over, maar we gaan niet naar de grote herdenkingsdienst in de stad. De meeste mensen doen dat wel. Ik bak wel Anzac koekjes. Dit zijn koekjes die in de eerste wereld oorlog naar de soldaten werden gestuurd als proviand, ze staan bekend om hun lange houdbaarheid. Ze zijn  ook erg lekker! 's middags krijgen we bezoek van mensen die we twee weken eerder n de dierentuin hebben ontmoet. Een Nederlandse jonge vrouw, getrouwd met een Australiër, en hun twee jonge kinderen. Het is een spontane actie, en het is ontzettend leuk. Ik heb appeltaart gemaakt en nasi, en vraag voorzichtig of ze daar geen heimwee van krijgt..... We praten over de leuke en niet leuke dingen van het hier wonen. Over culturele verschillen en de kunst van het kunnen lezen tussen de regels. Het is jammer dat ze buiten de stad wonen, aan de andere kant van Melbourne, anders zouden we elkaar zeker vaker zien.
Vrijdag heb ik heel veel plannen maar ik kom tot niets. Als de jongens aan het eind van de middag uit school komen vol met verhalen, staan de ontbijtborden nog op het aanrecht. Ik heb wat werk afgemaakt voor een posterpresentatie in  Brisbane over een week, met Bink een kopje koffie gedronken bij zijn favoriete café, en de was weggewerkt. Dat was het wel. Geen boodschappen voor de week, geen eten voor de week, niet eens een koffie met een vriendin of een uurtje sportschool. Ik krijg weer wat plezier en energie als we naar zwemles gaan aan het eind van de middag. Simon zit inmiddels ook in een groep die "pre-squad" heet, de voorbereidende groep voor wedstrijdzwemmen. Isis zit daar ook in. De kinderen worden helemaal afgetraind, maar ze hebben plezier en lachen elkaar vrolijk en bemoedigend toe om een baan mislukte vlinderslag, of als iemand de 20 meter onder water niet haalt.
Bink, die tussen de middag niet heeft geslapen is druk met ringen. Tom heeft eindelijk de kans om een keer ongestoord op de DS te spelen. Ik experimenteer wat met de camera.
Simon gaat zodra we thuis zijn met migraine naar bed in een donkere kamer, het is iets teveel geweest. Terwijl ik met een spuugemmer en schone lakens in de weer ben maak ik wat pizza's die we tussen de bedrijven door opeten. Bink heeft het dan al opgegeven en is in bed gecrashed, letterlijk. Hij heeft nu al 5 dagen zijn speen niet meer, en ookal klaagt hij niet, hij is vermoeider dan anders.
Zodra iedereen in bed ligt haal ik de schone lakens van ons bed van de lijn. Ze zijn alweer vochtig aan het worden van de avondlucht, maar het kan mij niet schelen. Ik maak ons bed ermee op en duik er zelf meteen in. Ik slaap binnen 3 minuten, terwijl die arme Bud net thuis is, een koude pizza heeft gehad en nog staat af te wassen.
Vandaag gaat het beter. Zwemles met Tom en Bink vandaag, Bud naar de kapper (hij heeft er speciaal nog even voor naar "The Voice" gekeken zodat hij iets heeft om over te praten....), dan gaan Tom en Simon voetballen en Isis naar circusschool. De ochtend is zo om. Na de lunch probeer ik iedereen aan een karweitje te krijgen, maar helaas zonder succes. Er moet gespeeld worden. Omdat ze hun hele leven nog karweitjes moeten doen laat ik het maar. Bud en ik ruimen op, ik maak schoon en zorg dat we klaar zijn voor de visite die om 15u komt borrelen. Ik zie er tegenop, eigenlijk voel ik mij nog steeds te moe. Maar we laten het doorgaan en gelukkig maar. Want het is heel gezellig. En ik heb het gevoel dat ik uit mijn moeheid ben gestapt. Niet dat ik na het bezoek nog heb gekookt, we halen eten bij de Maleis hier vlakbij, hebben dan een disco, weken alle zwarte modderplekken van de jongens af in de douche, lezen nog voor en dan ligt iedereen binnen 5 minuten te ronken.

Het is weer onder controle. De moeheid is over. Het plezier is weer terug. En we hebben nog een dag weekend te gaan. Wat een heerlijke luxe. Dan kan ik mij nu eindelijk gaan verdiepen in het huiswerk voor mijn fotocursus die woensdag start. De eerste opdrachten na het eerste oriënterend gesprek met de fotograaf lijken simpel. Maar het tegendeel is waar. Ik mag alleen nog maar RAW foto's maken, niets meer centreren, andere hoeken gebruiken, alleen maar handmatig sluitertijd en diafragma instellen en ik moet toewerken naar abstractie........... . En dat in een vermoeide week ......
De foto's van deze week zijn hierdoor bijna allemaal mislukt. Hier toch een klein kijkje in onze week.