oefenen!

Het hebben van een hobbie vraagt studie. En het beter worden in een hobbie vraagt vooral veel oefening. En vandaag heb ik onverwacht tijd om een beetje te oefenen.
Ik word naar huis gestuurd van mijn werk. Door al het fietsen op het vaak koude, winderige, natte fietspad langs de baai, met bijna altijd tegenwind heb ik nu ontstoken ogen. Ik baal want ik ben eigenlijk zelden ziek en het komt slecht uit met werk. Maar er is niets aan te doen. Om 11.30u zit ik in de trein naar huis. Lezen kan ik nauwelijks op de computer kijken matig, dus in de rustpauzes die ik neem oefen ik met foto's maken.
Hier een paar foto's van vandaag. Ik blijf niet bezig met foto's laten zien, maar het geeft een indruk van waar ik liep, waar ik was, wat ik zag en in welke weertoestand.
Dit was het wat de hobbie betreft!  Volgende keer weer andere dingen die ons bezig houden. xx

de fiets

Aan alle regels probeer ik te voldoen. Een lamp voorop de fiets, een knipperende lamp achterop de fiets, een keurige helm (een echte merkhelm, niet een van 5 dollar van K-Mart) en ik heb zelfs een fluoriserend geel hesje aan, bovendien fiets ik zoveel mogelijk op de fietspaden en bijna nooit op de drukke wegen. Zoals heel veel anderen dat wel doen.
Ik heb net de fiets geruild thuis en ben op weg om Bink op te halen. Gaat mijn telefoon. Bud met de mededeling dat hij de andere kindjes op kan halen. Ik ben blij, dat scheel zeker een half uur.
Het gesprek duurt nog geen 20 seconden. Maar ik heb nog niet opgehangen of ik word aangehouden door de politie. Met de mededeling dat ik in overtreding ben. Stomverbaasd kijk ik ze aan. "Ye pheune, yer not allowed to pheune on yer bajk, next taim we see ye you'll have to paj" Gelukkig ben ik inmiddels gewend aan het platte Australisch en begrijp dat mijn telefoon het probleem is.
Het maakt wel indruk. Maar ik denk ook bij mijzelf dat ze beter echte boeven kunnen gaan vangen. En geen tijd verspillen aan een 20 seconde durend telefoongesprek op een fiets, waarvan ik overigens 10 seconden stilstond bij een stoplicht.......

Het goede nieuws. Ik heb mijn camera weer terug!!! Heel erg fijn. Ik ben blij. En ben meteen foto's gaan maken in het

afgesloten deel van het ziekenhuis dat niet meer gebruikt wordt en waar wij tegenwoordig met een paar mensen van het team trappen rennen (verdiepingen) om fit te worden.... Ik weet zeker dat er filmmaker veel geld willen betalen om hier een spannende thriller op te nemen.
Het is een beetje griezelig in de verlaten gangen.

"if you take care of the land, the land will take care of you"

Vandaag is het national sorry day in Australië (http://www.timeanddate.com/holidays/australia/national-sorry-day). Thuis hebben we het over de "Stolen Generation" (http://www.stolengenerations.info/index.php?option=com_content&view=article&id=60&Itemid=3) en plotseling blijkt dat Isis daar al weken mee bezig is op school. Met tranen in haar ogen vertelt ze over hoe Aboriginal kinderen bij hun ouders werden weggehaald en opgesloten werden in tehuizen. Over de film de "Rabbit Proof Fence".  Simon's lip trilt. We denken er allemaal aan. In het footy stadion wordt gespeeld met een speciale bal. Overal zijn schilderingen en activiteiten. Het is een zwaar onderwerp, maar een ook feestelijke dag in Melbourne. En wij hebben het over hoe de Aboriginals over hun land denken en hoe ze ervoor zorgen. "If you care for the land, the land will care for us". Een les voor ons.

Wij gaan vandaag nergens heen,een dag thuis is heerlijk voor een keer. En na alle activiteiten van gisteren en de lange week van afgelopen week was het nodig. Isis en ik hebben vandaag een kunstwerk gemaakt van handgemaakt papier uit Nepal dat zo mooi is, dat het ergens zichtbaar aan de muur moet komen. Bink oefent de hele dag met de diabolo van Isis, die haar aan het werk gezien heeft met het ding in circusschool. Hij kan het all heel goed en wij stralen van trots als hij hem omhoog gooit en weer opvangt. Simon en Tom zijn pikzwart van het voetballen en footyen in de tuin. Er blijft niets over van het gras, moeten wij ons daar zorgen over beginnen te maken? Hm, misschien wel. Gelukkig heeft het gras nu weer een paar dagen om bij te komen als iedereen wee lange dagen op school doorbrengt. Bud speelt spelletjes schaak met de kinderen en kijkt samen met mij naar mogelijke opties voor een vakantie.  Ik kook voor de week, maak een taart voor de fundraising actie bij Bud op het werk morgen "Australia's biggest morning tea" van de kankerbestrijding.

Op zondag praten we aan tafel meestal nog even na over de week. De special person's day afgelopen donderdag op school. Waarin ik met de kinderen een Venn diagram maak en Simon als special person een collega van mij heeft uitgenodigd. Hoe koud het is op de fiets op het ogenblik, vooral 's ochtends in het donker. Bud en zijn werk en hoe gelukkig wij zijn dat het zo goed gaat. Isis die zo hard is gevallen op school dat ze moest spugen en opgehaald moest worden. De schaatsbaan in Docklands (midden in de stad) waarvan de kinderen maar niet begrijpen hoe die bevroren kan zijn. De Saints footy wedstrijd van zaterdag waar Bud met Simon en Tom naartoe ging en Simon zo verschrikkelijk boos werd dat ze verloren dat hij aangaf een ander team te gaan supporten (dat is inmiddels weer bijgetrokken ;-)). Mijn camera die ergens is zoekgeraakt tussen de camera kliniek en het ziekenhuis waar ik werk. Ik ben volledig onthand........ Bink, die ieder moment dat hij heeft gitaar speelt op een badminton racket en heel hard liedjes van de Ramones zingt. Simon die pyramide gedichten op school leert schrijven. Tom waar ik ga voorlezen in de klas over Lizette's green sock en wat zo'n indruk maakt dat niemand de klas uitwil als de bel gaat. De tuin waar nodig wat in gedaan moet worden en waar we maar steeds geen tijd voor maken. De possums die zoveel lawaai maken op het dak. Jullie snappen dat we op zondag meestal vroeg aan tafel gaan om dit voor bedtijd af te krijgen :-).

En zo rommelen we voort.

De week vliegt voorbij. Het weekend ook. En deze dag helemaal. Veel te kort!

humor?

Dit moet ik met jullie delen.

Ik sta bekend als een serieus iemand met niet heel veel gevoel voor humor. Ik snap meestal de grappen van anderen niet, en als ik iets grappigs denk te vertellen, lacht niemand.....

Tot vrijdag.

Ik krijg net een mail van een juf van school waar ik altijd mee samenwerk voor de milieucommissie.
Dit schrijft ze "....My cheeks were hurting after I saw you last. You are a very funny lady....."

Afgelopen vrijdag kwam ik haar tegen toen we van de school wegliepen en ik vertel haar het verhaal over een training die ik een dag eerder moest openen, de lunch waarbij ik de trainer (een bekend en gerespecteerd persoon in Melbourne) had uitgenodigd, de salade die we hebben gegeten en vervolgens de vraag van de trainer net voor ze de zaal weer inliep "zit er sla tussen mijn tanden" en direct haar mond wijd open doet zodat ik kan kijken. Ongegeneerd. En hoe ik dat, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, vervolgens ook deed (er zat overigens geen sla tussen haar tanden....).

Ik weet niet meer wat de aanleiding was om het verhaal aan de juf te vertellen maar we moesten allebei zo hard lachen dat de tranen ons over onze wangen liepen en de kinderen ongerust kwamen kijken wat er aan de hand was.

Ik heb altijd gezegd dat je pas echt geïntegreerd bent als je de humor van het land begrijpt, of als je iets grappigs vertelt dat de ander ook als grappig opvat. Zou het nu eindelijk zo ver zijn?

:-)

we willen niet wandelen......

Prachtig weer wordt het vandaag. Zonnig, 20 graden. Bud en ik hebben zin in frisse lucht en een mooie wandeling langs een oceaanstrand of door de bossen. Maar we hebben het niet voor het zeggen vandaag. Aan het ontbijt wordt er steen en been geklaagd. "Waarom mogen jullie altijd kiezen". "Moeten we weer wandelen, we zijn pas geweest". "Picknicken is saai". "We weten nu wel hoe een echidna eruitziet of hoe een lyrebird klinkt.....". "We willen alleen naar de oceaan als we mogen bodyboarden".  Bud en ik kijken elkaar aan. Wat nu? 

We vragen wat de kinderen willen. Ze hebben hun antwoord klaar. Ze willen naar GESAC, het grote nieuwe zwembad met twee mega glijbanen, een buitenbad met banen van 50m, een piraten waterspeeltuin. Weer kijken Bud en ik elkaar aan. Vanbinnen zuchten we diep. Het zwembad......

Maar ze hebben gelijk, iedereen moet een keer kunnen kiezen. Dus met het ontbijt nog maar nauwelijks achter de kiezen zitten we de in auto op weg naar het zwembad.

Dit wordt de toekomst. We willen niet wandelen...... We zullen er een andere naam aan moeten gaan geven om de kinderen nog mee te krijgen. Termen als "avonturentocht", "rotsklimmen", "wild zoeken", "rivierentocht" en "schelpenjacht" kunnen misschien helpen toch nog de stad te kunnen verlaten de komende jaren. Zucht.  

 

doco's en mekkahs

De herfst heeft toegeslagen in al zijn kracht. Stormachtige wind, regen, en kou teisteren ons al de hele week. Natuurlijk zeg ik dat met een knipoog, het valt reuze mee, maar de eerste dikke winterjassen hebben we al gezien.

Voor we goed en wel kunnen adem halen is er alweer een week voorbij. Ik heb moeite met tijd vinden, vooral omdat het druk is op het werk en we allemaal wat meer slaap nodig hebben dan normaal. Dan blijft er minder tijd over om dingen te doen.

Behalve op vrijdag avond. Dan doen we gewoon helemaal niets. Niets. Dus ik kan snel even een blog tikken. Even iets over taal:

Op kantoor: "....can you pllease close tha doco's for me on the computah...." (documents)
In de train: "....lets go to Mekkahs aftah school......".(McDonalds)
De politie op het afgesloten fietspad "...you can go threuh tha cahpahk...." (Car park)

Wij begrijpen inmiddels wat de woorden betekenen, maar laten het over aan de kinderen om ze te gebruiken in hun dagelijkse taal.

Na een drukke week vandaag een vrije dag. Eindelijk. Samen met Bink ga ik naar Collingwood, een suburb aan de noordkant van de stad. We moeten mijn camera naar de zogeheten "camera kliniek" brengen voor een grote schoonmaakbeurt. Degene die mij de fotocursus geeft kan mij geen huiswerkopdracht geven als mijn camera niet spic en span in orde is.

De camerakliniek klonk als een ziekenhuis voor fototoestellen. En echt waar, dat is het ook. Inclusief een echte receptie, identificatiepapieren en een diagnose formulier. Achter grote glazen ramen en deuren is het lab, daar worden alle camera's gerepareerd en schoongemaakt. Het ziet er steriel uit met veel wit en blauw. Mijn camera gaat er ook heen. Ik vind het niet fijn om hem in te moeten leveren, zo ben ik aan dat ding gehecht geraakt. Volgende week heb ik hem alweer terug, maar toch.....

Intussen zijn bijna alle foto's die ik heb gemaakt mislukt. Volgens de fotograaf is dat normaal, ik ben nu pas aan het leren hoe je moet fotograferen. En dat kost tijd. Dat is duidelijk......Ik moet ook harder gaan studeren, met het schaamrood op mijn kaken kon ik gisteren niet precies vertellen wat de optimale belichtingstijd voor een portret was, bij een 88mm lens, in een relatief donkere kamer waarbij ik zelf de iso instelling mocht kiezen. Dat had ik twee weken geleden allemaal geleerd en ik kon het nu al niet meer toepassen. Studeren dus. Alle sluitertijden stops uit mijn hoofd, en de f stops. En dan combineren voor optimale belichting voor de foto die je wil. Ik voel mij een tiener in de schoolbanken. Met als grote verschil dat ik het echt heel erg leuk vind.

En verder? Alles goed. Geen grote veranderingen. De groenten en fruit duur in de winkels, dat hoort bij het seizoen. De kinderen druk op school. Simon bijna tegen de grond na 60 banen zwemmen vandaag, hij gaat door zelfs al kan hij eigenlijk niet meer. Bink bijna zindelijk en de koning te rijk dat hij even op zijn autostoel voorin mocht zitten vandaag.  "Nu ben ik echt groot" verzuchtte hij met een grijns op zijn gezicht zo groot, dat het mij moeite zal kosten hem niet altijd voorin te zetten. Isis is helemaal in pianospelen en oefent iedere dag trouw zonder dat wij iets zeggen. Tom een groot fietsenrek in zijn mijn van de tanden die hij wisselt en aan onze lippend hangend als we voorlezen uit "Beast Quest".

Voor diegenen die aan het weekend gaan beginnen
"Have a good one!"

leeuw

Nog geen seconde terug uit zakelijk en heerlijk Brisbane of ik val midden in de thuislogistiek. Voor dag en dauw moet de verkleed doos tevoorschijn gehaald worden want vandaag is het sprookjes en helden dag op school.

Isis gaat zoals altijd in haar Nederlandse schort. Dat is haar lievelings verkleedpak en ondanks het feit dat ze het 4 jaar gelden al aan had, staat het nog steeds leuk. Het rokje en het schort worden steeds korter, maar het kan nog steeds. Simon doet een ridderpak aan. Tom niets, die houdt niet van verkleden.

De verkleed doos staat nog open als Bink langsloopt en er de leeuw in ziet liggen. Hij trekt het eruit en weet niet hoe snel hij zijn pyama uit moet doen zodat hij het leeuwenpak aan kan. Hij noemt de leeuw geen leeuw, maar "lion". Dat is zijn naam. Verguld is hij ermee. Bud moet van hem de olifantenpet op en dan kan de pret beginnen. Samen stampen ze door het huis en maken ze dierengeluiden. Simon gaat uiteraard direkt op leeuwenjacht. Tom maakt van de gelegenheid gebruik om Bink zijn gitaar te stelen en muziek te maken. Isis roept dat ze zich niet kan concentreren op de laatste regels huiswerk dat vandaag ingeleverd moet worden.......

Opgetuigd als leeuw gaat hij naar zijn schooltje (ik moet werken).
Met zijn leeuw onder zijn arm komt hij aanrennen als ik hem op kom halen. Het was te warm om het pak de hele dag aan te houden, tot zijn groot verdriet.
Nu ligt leeuw naast hem te slapen in bed, met een pyama aan, wat etensvlekken om zijn harige mond omdat hij niet wilde eten aan tafel, en Bink aan het voeren ging ;-)

Lion is favoriet. En ik vind het heerlijk om weer thuis te zijn. Echt! ;-)

automatisering

Ik ben 3 dagen naar een conferentie over lean management in de gezondheidszorg in Brisbane. Heerlijk tropisch Brisbane.

Ik ben verbaasd over hoe snel de ontwikkelingen gaan ten aanzien van automatisering van de logistiek op het vliegveld. Ik heb een paar maanden niet gevlogen en meteen loop ik achter. Nergens zijn meer mensen betrokken. Ik loop naar 1 van de vele incheck schermen in de vertrek hal. Daar print ik een label voor mijn tas, die ik vervolgens zelf op een band moet laden. Een verborgen scanner zorgt ervoor dat het label wordt gelezen en dat ik een bevestiging krijg dat mijn tas is ingeleverd. Vervolgend gaat de band automatisch rollen, eerst langzaam en binnen 5 seconden met zo'n snelheid dat het mij duizelt. Dat gaat efficiënt!

Brisbane is heerlijk. Ik zit in een hotel midden in de stad, aan  de rivier en vlak bij het exhibition and convention centre. Vandaag hebben we een intrigerende workshop van iemand uit de USA. Morgen begint de conferentie en mag ik een poster presenteren. Als je van verbeteringen in de gezondheidszorg houdt dan is dit congres de plek waar je moet zijn de komende twee dagen.

Brisbane is leuk. Er hangt een informele en vrolijke sfeer. Mensen op straat zijn aardig en beginnen graag een praatje. Op South Bank zijn tientallen restaurantjes. Ik eet samen met de collega waar ik de poster mee heb gemaakt in een klein restaurant pompoen risotto en Tasmaanse Pinot Noir. Het voelt als vakantie. De realiteit is natuurlijk dat er na het eten nog gewerkt moet worden, maar het vakantiegevoel blijft.

Heerlijk om er even uit te zijn. Heerlijk om een andere stad te zien. En heerlijk om nieuwe dingen te leren. En vooral fantastisch dat Bud thuis de boel regelt. Zonder dat had dit niet gekund.

 Uitzicht uit mijn hotelkamer

 Loopbrug over de rivier

 Kunst

Uitzicht op South Bank vanaf North Quay

cake en een motor

Een traditioneel huishouden voeren wij...

Isis bakt de cake.
Simon bouwt en miniatuur motor van een benzine auto.
Mam doet de was.
Pap gaat met de jongens naar voetbal.
Tom ruilt footy kaartjes.
Bink speelt zijn eerste DS spel.
:-)

 Mixen is hard werk.

 De was is schoon, en blauw!

Morgen maken we hem af en starten we hem. Het miniatuur motorblok. 

week....

Weekwassen
Weekboodschappen
Weekkoken
Weekschoonmaken
Weekknuffelen Bink
Weekadministratie
Weekschoollogistiek
Weekplanning

Het is duidelijk.
De vrijdag is aangebroken.
Het resultaat van de lijst hierboven?

Een opgeruimd huis
Een bijgewerkte agenda
Betaalde rekeningen
Schone was
Een koelkast vol
Tevreden bezoek
Blije kinderen
Een opgeruimde start van het weekend
En overzicht van wat er moet gebeuren
:-)

 Tomatensoep in de maak

De boodschappen gedaan en opgeruimd 

's Avonds cheesecake als toetje :-)

foto's

Wat een prachtige foto's op internet van het nieuwe koningspaar. Natuurlijk hebben wij op afstand meegekeken en een beetje meebeleefd. Op mijn werk feliciteren een aantal mensen mij. Mij? Ja echt! Met de nieuwe koning. Het is algemeen bekend dat Nederlanders van hun koninklijke familie houden. Dat schijnt iedereen hier te weten. Net zoals het feit dat veel mensen weten dat er een troonwisseling heeft plaatsgevonden. Ik zie net op Facebook dat er ook een groep Nederlanders op Federation Square in de stad de kroning heeft meebeleefd op een groot scherm. Dat hadden wij weer gemist.....

Als ik naar die prachtige foto's kijk heb ik bewondering voor de fotograaf (of waren het meerdere?) die het allemaal zo mooi heeft vastgelegd. Inmiddels weet ik hoe moeilijk het is om dat te doen.

Gisteravond heb ik mijn eerste les fotografie gehad. Wat een openbaring. Les 1 ging over lenzen, afstand, diafragma's, sluitertijd, belichting, berekenen van van alles en nog wat en verschillende soorten camera's. Het voelt alsof ik helemaal opnieuw moet beginnen. De eerste opdracht is om mijn camera + lenzen weg te brengen voor een flinke schoonmaakbeurt. Want zoals ik mijn camera overal naartoe meeneem, gewoon in mijn tas, dat moet vanaf nu afgelopen zijn.
Of de lessen een verschil gaan maken weet ik nog niet. De volgende les gaat nog steeds over de camera, daarna moet ik leren kijken.........

Zo goed als degene die Maxima, Beatrix, Willem-Alexander en hun kindjes heeft gefotografeerd zal ik nooit worden. En dat hoeft ook niet. Inmiddels weet ik dat het een kunst is om dat te kunnen, er een studie achter zit, en een behoorlijke dosis creativiteit en inzicht noodzakelijk is. Aan de slag!