de fiets

Aan alle regels probeer ik te voldoen. Een lamp voorop de fiets, een knipperende lamp achterop de fiets, een keurige helm (een echte merkhelm, niet een van 5 dollar van K-Mart) en ik heb zelfs een fluoriserend geel hesje aan, bovendien fiets ik zoveel mogelijk op de fietspaden en bijna nooit op de drukke wegen. Zoals heel veel anderen dat wel doen.
Ik heb net de fiets geruild thuis en ben op weg om Bink op te halen. Gaat mijn telefoon. Bud met de mededeling dat hij de andere kindjes op kan halen. Ik ben blij, dat scheel zeker een half uur.
Het gesprek duurt nog geen 20 seconden. Maar ik heb nog niet opgehangen of ik word aangehouden door de politie. Met de mededeling dat ik in overtreding ben. Stomverbaasd kijk ik ze aan. "Ye pheune, yer not allowed to pheune on yer bajk, next taim we see ye you'll have to paj" Gelukkig ben ik inmiddels gewend aan het platte Australisch en begrijp dat mijn telefoon het probleem is.
Het maakt wel indruk. Maar ik denk ook bij mijzelf dat ze beter echte boeven kunnen gaan vangen. En geen tijd verspillen aan een 20 seconde durend telefoongesprek op een fiets, waarvan ik overigens 10 seconden stilstond bij een stoplicht.......

Het goede nieuws. Ik heb mijn camera weer terug!!! Heel erg fijn. Ik ben blij. En ben meteen foto's gaan maken in het

afgesloten deel van het ziekenhuis dat niet meer gebruikt wordt en waar wij tegenwoordig met een paar mensen van het team trappen rennen (verdiepingen) om fit te worden.... Ik weet zeker dat er filmmaker veel geld willen betalen om hier een spannende thriller op te nemen.
Het is een beetje griezelig in de verlaten gangen.