hoe lang?

Het seizoen is weer begonnen :-)

Maar hoe lang kunnen we nog in dit heerlijke huis blijven?
Deze week horen we het......

springen

We springen een gat in de lucht.

Vandaag hebben ook wij een trampoline. Na jaren afwegen, uitstellen, meten. We hebben het gewoon gedaan. Je leeft tenslotte maar een keer. En met Sint in het lane paard in het land was het een uitgelezen mogelijkheid. De Springfree R54, made in New Zealand, in elkaar gezet door Chris de trampolineman, onder toeziend oog van Bink en mijzelf.

En nu maar springen!!!

Dank u Sinterklaas XXxxxx

thuis

Een dag thuiswerken.
Het heerlijkste wat er is. Mozart aan. Koffie. De tuindeuren open. Een berg werk die langzaam slinkt.

Daarna. In alle rust op de fiets om de kinderen op te halen. We kunnen zelfs nog even langs de winkel om wat lekkers te halen voor het eten.

Een dag thuiswerken. Het gebeurt niet vaak. En daarom extra fijn!

schoen

Sint is al dagen niet in een winkel geweest. De schoenen blijven leeg....er wordt ook niet gezongen en de wortels liggen te verkleumen in de koelkast.
Vandaag kwam er een pak met de post. UIt Spanje.  Ik zie hoopvol glimmende ogen. Misschien vanavond?
Wie weet!

oh nee

Oh nee, het seizoen is weer begonnen. Voorbereidingen voor kerst. Met als hoofdvraag, wat gaan we doen op het werk kerstfeest. Welke spellen! En het thema is ....1985.
Nee!
Ja. Ik zit in de spellen organisatie commissie.

Wordt het triviant variant? Gaan we ronde tafel tennissen? Tekenen en raden?
Het zal iets leuks moeten worden anders heb ik echt een probleem. Dan is er namelijk op die avond tijd over voor karaoke.......

Drukke tijden ;-)

koken

Wat een plezier kan koken zijn! Bu doet voor dag en dauw de boodschappen. De kinderen maken met citroenen, limoenen, veel te veel suiker en prikwater "lemonade". En ik kook zoete peren en een hartige taart en een mislukte griesmeelpudding. We gaan BBQen en krijgen bezoek.

Tom heeft ook een vriendje te spelen.

Mensen over de vloer. Er wordt gespeeld en geravot. De BBQ brandt er lustig op los. De grote kinderen racen met hun skateborden en fietsen door de straat, de twee kleine kinderen bouwen met blokken aan een kasteel. En wij eten chocoladetaart en bespreken de Australische economie.

Aan het eind van de dag geven we Bink allemaal dikke felicitatiekussen omdat hij nu een week helemaal zindelijk is en geen stickers meer nodig heeft, lezen we boeken over reuzachtige dieren, griezels van Roald Dahl en het laatste hoofdstuk van de Meester van de zwarte molen. En dan is het om 19.30u nog licht buiten, maar doodstil in huis. Het jonge volk ligt uitgeteld te slapen.

Het is een zondag zoals een zondag bedoeld is.

Terwijl de afwasmachine staat te draaien en wij nog achter de computer zitten om onze administratieve zaken af te handelen, komen er andere vrienden langs om verhuisdozen op te halen die altijd paraat staan in ons schuurtje.

En zo eindigt het weekend.

Met een opgeruimd huis, een lege schuur, een uitgelopen griesmeelpudding op een bord, geen gekookt eten voor de week.

Maar een fijn en tevreden gevoel.

speciaal

Ongeveer drie maanden geleden liet ik mijn camera vallen. In een groentenwinkel in een aangrenzende suburb. Ik huilde, zo was ik ervan geschrokken. En dat terwijl ik vind dat je om materialistische zaken niet moet huilen. Bink was bij mij die dag en gaf mij spontaan zijn ballon die hij net had gekregen, om mij op te vrolijken. 

Nu, drie maanden later loop ik er weer langs. De man die destijds in de winkel stond herkent mij meteen en rent naar buiten. Hij vertelt mij dat hij er nog vaak aan had gedacht. Ik, met mijn aardbeien, mijn peuter en ballon en de vallende camera. Mijn gezicht. De tranen. 

Hij vraagt hoe het gaat. Of mijn camera weer gemaakt is. En is oprecht blij te zien dat ik weer kan lachen. Ik voel mij vereerd dat hij mij nog herkent. De enige keer dat ik in deze winkel was, was die keer. 

En zo voel ik mij een beetje speciaal. Door dat moment van herkenning en oprechte interesse. Een brede welgemeende lach. 

Een kleine verrassing in een verder heerlijke dag. 

Haren knippen! 

 Tijd voor kunst.

 Tom kweekt planten in ons keukenraam.

 Fietspauze.

Tom met haast. 

de dagen

De dagen vliegen voorbij. Het is niet bij te houden. De tijd tikt en wij hollen erachter aan.
We zetten schoenen. Bink speelt gitaar. Het is zonnig. De cycaden zijn voor het eerst weer aan het zoemen in de tuin. Een teken dat de zomer nu echt onderweg is. Ik eet dumplings met werk, Bud heeft late teleconferences. Tussendoor schipperen we met de praktische zaken en delen we kussen en knuffels uit aan de kinderen. We merken ook dat het feestseizoen begint. Sinterklaas en kerst zijn aan de orde van de dag.

Na weken van down voelen en het gevoel hebben dat we het niet kunnen bolwerken pakken we het anders aan. Een keer per week rijd ik met Bud mee naar werk. Dat betekent een rustigere ochtend en een uurtje meer slaap.
Ik haal de kinderen tegenwoordig vrolijk op. Als we niet op tijd een volledige maaltijd op tafel kunnen hebben bak ik een omelet en knabbelen we rauwe wortels en paprika en eten we bruine boterhammen. De wasmanden met ongevouwen schone was schuif ik gewoon achter een deur. Genieten van de momenten die we hebben is belangrijker dan al het praktische werk. Ik ga om 10uur naar bed. Dat betekent dat andere dingen eronder lijden, onder andere de blog. De fotolessen. Sport. Voor de blog ga ik een oplossing vinden. Misschien korter? Sporten doe ik door naar werk te fietsen. De fotolessen moeten gewoon even wachten. Dat komt wel weer.
Zo gaat het goed!

Vandaag ga ik naar school. Om de gewone milieucommissie te doen. Maar ook om voor het eerst in de jaren dat de kinderen naar school gaan een ernstig gesprek te hebben met een van de leraren. Het gaat over straffen van de hele klas, terwijl niet iedereen schuldig is aan vervelend gedrag. Een van onze kinderen leidt daar ernstig onder. Deze week is de maat vol. Ik wil niet dat onze kinderen de dupe worden van ongewenst gedrag van anderen. Ik ben niet de enige, er zit ook een andere moeder die een gesprek wil.

We hebben een gesprek. Het is niet makkelijk. Een andere leraar komt erbij. We eindigen bij het hoofd van de school. Om te praten over er andere strategieen verzonnen kunnen worden om kinderen goed gedrag bij te brengen.

Dit is buiten mijn comfortzone. Maar ik doe het voor de kinderen. Mijn moedergevoel en gevoel voor rechtvaardigheid is zo sterk dat ik het moet doen. Ik ben tevreden over de uitkomst. Het was constructief, niemand heeft de schuld gekregen en we hebben nagedacht over een positieve manier om dit te benaderen.

Ik lees een quote van Vincent van Gogh deze week en maakt de dingen die ik doe waardevol. Het is na aan mijn hart.

Vincent van Gogh: "Love many things, for therein lies the true strength, and whosoever loves much performs much, and can accomplish much, and what is done in love is done well."

geluk

Een week lang kon ik niet schrijven. Alle rampen in de wereld. 

Woorden schieten te kort. 

Wat moet ik dan schrijven over ons? In ons makkelijke leven. We zijn veilig, er zijn geen natuurrampen, we hebben altijd te eten, meer dan een dak boven ons hoofd, elkaar, familie, vrienden.

Natuurlijk gebeuren er altijd vreselijke dingen. Maar nu vond ik het moeilijk om te schrijven over wat wij doen en wat ons bezighoudt. Het lijkt zo onbelangrijk in het licht van het wereldnieuws. 

Misschien wel door het bewustzijn van ons geluk, genieten we extra van de kleine dingen in en rondom  ons huis. Of misschien zijn ze niet zo klein. Het is maar net door wiens ogen je het bekijkt.....

Een heerlijk weekend in rust. De kinderen fietsen met vriendjes door de straat, er zijn logeerpartijtjes, strandwandelingen, en tuinactiviteiten. We bereiden het zwembad voor op de zomer. Plukken korianderbolletjes uit de kruidentuin, snoeien de roos. De zon schijnt. 

nog 1 dag

Morgen is het voorbij.......Karin en Rene gaan weer naar huis. 

 Nog snel een live uitvoering.

We kiezen een door Karin met zorg uitgezochte steen.

Isis verzamelt glitter en glamour op de grond bij de op shop. 

Wandelen langs het strand.  

Isis op haar nieuwe fiets.  

 Simon knutselt een afscheidskado......

Toch nog tranen. 

warm

Vanavond hebben we voor het eerst sinds tijden weer eens wat vrienden over de vloer.
We houden een BBQ. Het geeft een gevoel van geborgenheid en warmte.
Wat een fijne avond.

verwennerij

Verwennerij.

Een bos voorjaarsbloemen.
En een aardbei zo groot als een appel en zo zoet als een kus.
Een tas vol kleurige groeten en fruit.

De markt.

quality time

Werk na werk samen met Rene :-).
We lopen door de meest populaire wijk van Melbourne naar onze bestemming.
South Yarra, met de groene lanen en de rivier.
We hebben een plezierige vergadering.
En lopen daarna terug via Chapel street in Prahran.
Naar de trein.
Maar niet voor we eerst in een van de vele restaurantjes hebben gegeten.
Een avond op pad met mijn vader.
Quality time!

houden van

Vanavond schoven Karin en Rene bij ons aan de eettafel. Er staat lasagne op het menu. Ik hoef het maar een beetje uit de ovenschaal te bikken...... Simon sluit Karin in zijn armen, Isis probeert alle verhalen van de laatste 4 weken in 5 minuten samen te vatten, Tom verheugt zich op een slaapliedje en Bink zingt Sunday Bloody Sunday van U2 en begeleidt zichzelf op zijn gitaar.

Ze zijn we weer.
Ik houd zoveel van ze.
En niet alleen ik.
Dat is duidelijk.
:-)

Nog 5 dagen.

een simpele dag

Twee leuke dingen vandaag zegt Isis
1) Mijn tand is er uit gevallen
2) Ik heb andere oorbellen in

Ik heb twee ideeën zegt Bink
1) Ik wil buiten met water spuiten
2) Ik houd niet van tomaat

Tom houdt het op twee activiteiten
1) Ik wil naar het Lunapark
2) Ik wil rennen met mijn i-pod om de afstand te meten

En Simon wil maar een ding
1) Sudoko's maken

Uiteindelijk doen we twee dingen vandaag.
1) Bud gaat met de drie oudsten naar het Luna park
2) Ik doe de was en blijf in de tuin, met Bink

Een simpele dag.

mungo national park

Zaterdag: Als ik uit de regenwater douche stap voelt mijn handdoek heet op mijn huid. Veertig graden is het in Mungo National Park. We worden van een fris Melbourne in een keer in de zomerstemming geshocked.

We verblijven in de Sheep Shearers Quarters, een kamer met 3 stapelbedden. Er zijn nog 4 van zulke kamers. Douches en toiletten worden gedeeld, evenals de keuken en de patio met twee lange grote houten tafels.

Wij rijden vanuit Bendigo naar Mildura waar we inslaan voor en lang weekend ver weg van alles. We moeten alles zelf meenemen. We kijken even rond, eten een ijsje en zin dan onderweg naar het park.

Er is geen internet. Water komt uit grote regentanks. Elektriciteit van zonnepanelen. Het is er heet en droog. Uitgestrekt, kaal en mooi.. Het park bevindt zich aan de rand van drie grote droge meren. Vroeger was dit zeebedding. In de vete zien we de zogenaamde “Walls of China”, grote witte duinen en rotsen die rand van de zee aangeven. Hier woonden veertig duizend jaar geleden mensen van een ras dat het niet heeft gered. Er woonden reuzenemu’s en reuzenwombats.

De gids waarmee we een wandeling maken laat ons de heilige plekken zien. Vuurplaatsen van 20000 jaar oud. Ondertanden van een reuzenwombat die uit de grond steken. Heilige begraafplaatsen, belangrijke bomen en hoe te overleven in dit hele droge gebied.

We leren over Saltbush en Black Kangaroo. Bessen en medicijnen. Hoe je een emoe stoomt, tot het maken van reuzenroerei en een didgeridoo van Mallee bomen.

Wat er niet bijverteld was was dat het twee uur zou duren, in 35 graden en volle zon. We krijgen steeds meer respect voor mensen die hierin kunnen overleven, de kindjes houden het een uur uit en wij vinden het bikkels.

We maken de dag verder af met een tocht door het National Park, een wandeling over wandelende duinen en met een avondwandeling door de heuvels. Het ruikt naar droge eucalyptus, kruiden en aarde. 

We drinken met z’n zessen 30 liter water uit onze drinkwatertank. Het is nodig, we verdampen bijna.

Oh heerlijk is het.

Heerlijk.

En verder? We wandelen als het weer wat is afgekoeld. Ik zak door de vloer van een oude schuur en ben bont en blauw. We spreken met verschillende leuke mensen die ook in de schapen scheerders kamers verblijven. Neil de militair uit Canberra die net arts is geworden en een maand op zijn cross motor door Australië rijdt voor het serieuze leven begint, Ralph uit Melbourne, de fotograaf die panoramafoto’s maakt en de hele dag met 30kg op zijn rug loop,  Heather de verloskundige uit Echuca die samen met partner en twee andere oudere stellen hun jaarlijkse lange weekend doen, een moeder met 5 tienerdochters die niet in een national park willen zijn, Barbara met kanker die hier is met haar gezin om een beetje bij te komen. Het is een gekleurd en illuster gezelschap. En het maakt het verblijf inspirerend.

Vandaag rijden we terug over verharde en onverharde wegen.  We stoppen regelmatig. In onooglijk Balnarat waar twee fietsen felgekleurd geverfd zijn. We stoppen in Swan River waar iedereen over spreekt. We rijden door boomgaarden in gebieden die eigenlijk woestijn zijn. En daar waar de irrigatie stop is ook alleen woestijn. Het is droger dan de Nullarbor Plains waar we eerder dit jaar doorheen reden.  Langzaam maar zeker, naarmate we meer richting het zuiden rijden wordt het land bebouwd en veranderd woestijn in graanvelden. Het is landelijk. Het is prachtig weer. We stoppen in Bendigo de laatste keer, bij de Mc Donalds. Tot grote verrassing en vreugde van de kinderen.

We zijn om 9 uur weggereden uit het national park en we komen om 8 uur thuis vanavond. Vol van alles wat we gezien hebben, gedaan hebben en meegemaakt hebben. De kilometers zitten in de benen en in de wielen van de auto’s. We hebben tientallen kangoeroes gezien en meer dan 80 emu’s geteld. We hebben het heel warm gehad, en ook heel koud. We zijn lekgeprikt door de muggen. 
Maar vooral zijn we uitgerust en blij. 

En morgen nog een dag vrij!

Voor de was ;-)

(Foto's komen morgen, de computer heeft kuren)