speciaal

Ongeveer drie maanden geleden liet ik mijn camera vallen. In een groentenwinkel in een aangrenzende suburb. Ik huilde, zo was ik ervan geschrokken. En dat terwijl ik vind dat je om materialistische zaken niet moet huilen. Bink was bij mij die dag en gaf mij spontaan zijn ballon die hij net had gekregen, om mij op te vrolijken. 

Nu, drie maanden later loop ik er weer langs. De man die destijds in de winkel stond herkent mij meteen en rent naar buiten. Hij vertelt mij dat hij er nog vaak aan had gedacht. Ik, met mijn aardbeien, mijn peuter en ballon en de vallende camera. Mijn gezicht. De tranen. 

Hij vraagt hoe het gaat. Of mijn camera weer gemaakt is. En is oprecht blij te zien dat ik weer kan lachen. Ik voel mij vereerd dat hij mij nog herkent. De enige keer dat ik in deze winkel was, was die keer. 

En zo voel ik mij een beetje speciaal. Door dat moment van herkenning en oprechte interesse. Een brede welgemeende lach. 

Een kleine verrassing in een verder heerlijke dag. 

Haren knippen! 

 Tijd voor kunst.

 Tom kweekt planten in ons keukenraam.

 Fietspauze.

Tom met haast.