We zetten schoenen. Bink speelt gitaar. Het is zonnig. De cycaden zijn voor het eerst weer aan het zoemen in de tuin. Een teken dat de zomer nu echt onderweg is. Ik eet dumplings met werk, Bud heeft late teleconferences. Tussendoor schipperen we met de praktische zaken en delen we kussen en knuffels uit aan de kinderen. We merken ook dat het feestseizoen begint. Sinterklaas en kerst zijn aan de orde van de dag.
Na weken van down voelen en het gevoel hebben dat we het niet kunnen bolwerken pakken we het anders aan. Een keer per week rijd ik met Bud mee naar werk. Dat betekent een rustigere ochtend en een uurtje meer slaap.
Ik haal de kinderen tegenwoordig vrolijk op. Als we niet op tijd een volledige maaltijd op tafel kunnen hebben bak ik een omelet en knabbelen we rauwe wortels en paprika en eten we bruine boterhammen. De wasmanden met ongevouwen schone was schuif ik gewoon achter een deur. Genieten van de momenten die we hebben is belangrijker dan al het praktische werk. Ik ga om 10uur naar bed. Dat betekent dat andere dingen eronder lijden, onder andere de blog. De fotolessen. Sport. Voor de blog ga ik een oplossing vinden. Misschien korter? Sporten doe ik door naar werk te fietsen. De fotolessen moeten gewoon even wachten. Dat komt wel weer.
Zo gaat het goed!
Vandaag ga ik naar school. Om de gewone milieucommissie te doen. Maar ook om voor het eerst in de jaren dat de kinderen naar school gaan een ernstig gesprek te hebben met een van de leraren. Het gaat over straffen van de hele klas, terwijl niet iedereen schuldig is aan vervelend gedrag. Een van onze kinderen leidt daar ernstig onder. Deze week is de maat vol. Ik wil niet dat onze kinderen de dupe worden van ongewenst gedrag van anderen. Ik ben niet de enige, er zit ook een andere moeder die een gesprek wil.
We hebben een gesprek. Het is niet makkelijk. Een andere leraar komt erbij. We eindigen bij het hoofd van de school. Om te praten over er andere strategieen verzonnen kunnen worden om kinderen goed gedrag bij te brengen.
Dit is buiten mijn comfortzone. Maar ik doe het voor de kinderen. Mijn moedergevoel en gevoel voor rechtvaardigheid is zo sterk dat ik het moet doen. Ik ben tevreden over de uitkomst. Het was constructief, niemand heeft de schuld gekregen en we hebben nagedacht over een positieve manier om dit te benaderen.
Ik lees een quote van Vincent van Gogh deze week en maakt de dingen die ik doe waardevol. Het is na aan mijn hart.
Vincent van Gogh: "Love many things, for therein lies the true strength, and whosoever loves much performs much, and can accomplish much, and what is done in love is done well."
