een hulp?

Al jaren hebben wij geen hulp in huis om te helpen de boel schoon te houden. Maar vandaag, na bija de hele dag gewassen, gedweild, gesopt en opgeruimd te hebben is de maat vol. Zo kan het niet langer. We hebben een hulp in huis nodig om het bij te houden, maar ook om de uren die we hebben op een andere manier te kunnen besteden. Maandag op zoek naar een hulp. De maat is vol!

Met koken wordt het juist makkelijker. De kinderen beginnen steeds meer mee te helpen met andere dingen. Tom maakte beslag voor pannenkoeken afgelopen week en bakte op de buiten BBQ een enorme stapel pannenkoeken. Isis zorgde vanmorgen voor het ontbijt terwijl Tom en Bink koffie voor mij zette. 

Bink heeft de ramen gewassen ;-). Simon bladeren geharkt. We werken vandaag allemaal mee om morgen een vrije dag te hebben! 

Behalve dat het huis niet altijd spic en span is, zijn er nog andere nadelen verbonden aan het feit dat Bud en ik allebei werken. De kinderen kunnen niet meteen na school naar sport training. Simon gaat voor voetbal training altijd met een vriendje mee. Maar Tom heeft niemand die dat door de week voor hem kan doen. Nu is dat geen probleem meer. Hij gaat mee met Simon. Hij vindt het leuk en is trots. Wij zijn blij voor hem. 

Zo vliegen de weken voorbij. Morgen weer een leuke foto, ik heb deze week de camera niet een keer in mijn handen gehad!

netwerken

Donderdag - Een congres. Honderden onbekende mensen. Een interessant onderwerp. Ik moet mensen leren kennen. Doe mijn best. Vijf namen neem ik mee naar huis aan het eind van de dag. Een persoonlijk succes, maar het blijft natuurlijk heel weinig.

Donderdagavond - boekclub. Ik blijf op de hoogte van de laatste roddels uit een circuit waar ik al heel lang geen deel meer van uitmaak. Er wordt gesproken over de zorgen van waar je staat op de sociale ladder. Een zorg die mij onbekend is (ik sta naast de ladder ;-)). De laatste tips over make-up en waar je je spijkerbroek goedkoop kan laten repareren. Ik heb het verkeerde boek gelezen. Tot grote hilariteit van iedereen, inclusief mijzelf. Het boek dat ik had moeten lezen kende ik gelukkig nog van 20 jaar geleden. En zo kwam het toch nog goed.

Vrijdagavond - Laat thuis na een lange dag werk. Bud heeft de zwemlessen geregeld. De schat. We doen niets meer. Thuis op de bank. Een bakje chips. Helemaal niets. De televisie aan als behang. Zalig.

Zaterdagmiddag - Ik ben uitgenodigd voor een vrouwennetwerk. De kinderen klagen een beetje. Ga je weer weg….. Ja, sorry. Netwerken en sociale bijeenkomsten zijn hier aan de orde van de dag. Ik kan er niet omheen. Het zou informeel zijn. Bij iemand thuis. Dat zegt dus niets. Na zes jaar ken ik de regels nog steeds niet! Ik ben de enige die weliswaar netjes is aangekleed, maar wel in spijkerbroek, en zonder hakken. Dat ik de hakken had thuisgelaten was op zich niet erg, ik torende overal huizenhoog bovenuit. Het was bijna lachwekkend, voortdurend had ik het gevoel te moeten gaan zitten om op gelijke hoogte te komen met de rest. Het was eigenlijk best leuk. Ik heb geen vrienden voor het leven gemaakt, maar wel leuke contacten opgedaan. En mijn ogen uitgekeken. Er waren ook drie collega's uit het ziekenhuis waar ik werk. Het was verrassend leuk om ze te spreken als mens, en niet de drukke professional.
Zaterdagavond zitten Bud en ik op de bank te slapen :-). De wil om van alles te doen is er wel, maar de aantrekkingskracht van even niksen is te groot….

Zondag. Geen netwerken vandaag. Heerlijk voor een keer. De kinderen willen heel graag een gezinsactiviteit, als het maar niet wandelen is. Simon kiest minigolf. En daar gaan we.
18 holes op de baan. Bink schuift zijn roze bal overal in. Het kost de anderen wat moeite om dat toe te laten. Ze zijn zo fanatiek en schrijven het aantal slagen nauwkeurig op de scorelijst. We proberen uit te leggen dat Bink vooral voor de lol meedoet. We klappen en juichen voor iedere bal die in een gat valt. We liggen op knieën om ballen uit het water te vissen. Ontwijken zwiepende golfsticks handig. Een heerlijke middag. Het weekend eindigen we met een film.  Terwijl de kinderen met hapjes en drankjes voor de film zitten, race ik nog even met de stofzuiger en een lapje door het huis.
Zondagavond. Einde van het weekend.

Netwerken, het was een belangrijk onderdeel van de afgelopen dagen. Ik vind het niet meer zo moeilijk als vroeger. Maar als ik diep in mijn hart kijk…..ruil ik het glas champagne en de canapés met de onbekende dames graag met met een wandeling langs het strand met het gezin. Het is een balans die we met z'n allen moeten zoeken. We komen er wel :-)

special persons day

Vandaag was "special persons day" op school. Ik bakte gisteravond een "special persons cheesecake" voor alle speciale personen die naar school zouden komen. Opa's, oma's, tantes, broers, buren, vrienden, zelfs een hond.....

Waarom een cheesecake? Toen ik een tiener was kwam Karin, mijn moeder, mij wel eens ophalen van school om in een tussenuur een sterke kop koffie te drinken een een stukje "Kasetorte" te eten bij Oberweis in Luxemburg. Bij iedere cheesecake die ik maak, of die ik tegenkom denk ik aan die speciale momenten. 

Mijn moeder is een heel speciaal persoon. Vandaag, toen ik de cake deelde met al die speciale personen op school dacht ik aan mijn moeder. Als ze hier zou zijn en niet aan de andere kant van de wereld, had ik het allereerste stuk met haar gedeeld. :-)

Special persons day!

houden van

Heb ik wel eens verteld hoeveel ik van de kinderen houd? Van hier tot de maan en weer terug. En dan nog meer.

Ze zijn zo verschillend. Zo lief. Zo stout. Zo ondeugend. Grappig. En hulpvaardig. Als het ze uitkomt ;-). Isis met haar enorme empathische vermogen, Simon die alles in cijfers vertaald en van alles de regels wil weten, Tom die zo logisch denkt dat hij ons allemaal voorbijstreeft in zijn begrip van computers en techniek, Bink die altijd zonnig is en het liefst de hele dag "helpend" doorbrengt.

Een klein dieptepunt in het weekend is dat 3 van de 4 het vertikken om een wandeling te gaan maken. Na heel veel gedoe zeg ik dat we niet gaan. Klaar. Te laat. Bud doet zijn wandelschoenen weer uit. De gezichten worden bleek. De stilte is oorverdovend.
Nu wil iedereen toch graag wandelen. De rivier, de rotsen en de paddestoelen lijken het mooiste avontuur wat er is.

Maar nu is het te laat. Een groot deel van de dag verloopt in gespannen stilte. Een paar dingen worden gevraagd maar ik antwoord "nee, ik heb geen zin dus ik doe het niet". Het gaat mij wel aan mijn hart, meestal ben ik niet de moeilijkste.
Dan vanmiddag de ommekeer. Er wordt geholpen, opgeruimd. Ik ga even met Isis eropuit en ze biedt haar excuses aan. De jongens maken de pizza's voor het diner, spontaan wordt de tafel gedekt.

En bij het eten zegt Simon dat hij volgende keer heel graag mee wil wandelen. "Wanneer gaan we weer eens een wandeling maken?" verzucht Tom 10 minuten later. Het is over. We maken weer grappen. Praten er niet meer over.

Niet de leukste dag. Maar met een goede afloop. Het blijven kinderen. En ik houd zoveel van ze!
Een groot geluk!

de dokter

Vorige week vrijdag viel ik. Ik struikelde en viel zo om. Boem. Met mijn knie stuiterde ik op het asfalt. Au! Na een weekendje rustig aan ging het wel weer. Een blauwe knie, dat is alles.
Maar toch bleef het zeer doen en hinkepinkte ik door het ziekenhuis. Dat gaat niet ongemerkt voorbij. Vooral niet als je met dokters samenwerkt. Na diverse pogingen van diverse mensen om aan mijn knie te voelen was ik het vandaag zat.
Mijn baas, de professor, blijft zeggen dat ik er naar moet laten kijken. Om van het gedoe af te zijn zeg ik ja. Ik weet toch dat er niets aan de hand is, maar dan is iedereen gerust. Ze schrijft een briefje voor een foto van mijn knie en ik mag meteen doorlopen. Gelukkig is het niet druk dus in twee tellen ben ik klaar. Een orthopedisch chirurg (!!!) is al ingeschakeld en belt mij 10 minuten nadat de foto is gemaakt op. Niets gebroken, maar of ik nog wel even langs wil komen bij de chirurgen om voor de zekerheid even wat testjes te doen. Met het schaamrood op mijn kaken meld ik mij met met blauwe knie bij de baas van de orthopedisch chirurgen. Ik zeg dat ik er niets aan kan doen maar dat ik min of meer moest... Alles is goed. Een ontstoken pees, een bloeduitstorting, dat is alles. Wat een drukte om niets.

Natuurlijk is er niets met mijn knie. Maar mijn baas is gerust. En stuurt me naar huis met het advies dat ik vooral veel pijnstillers moet blijven gebruiken. Alsof ik tijd heb om naar huis te gaan.
Stiekem sluip ik terug naar mijn kantoor.  Aan de slag. Alle verloren tijd inhalen. Dat lukt natuurlijk niet. Rennen naar de trein ook niet.

Het wordt dus laat vanavond. Voor iedereen. Om het goed te maken laat ik de noedelsoep die ik gisteren had gemaakt voor wat die is. We halen fish and chips.

En zo loopt de dag goed af. En die knie, die is alles allang weer vergeten.

werk

En zo is het weer maandag. Na een Moederdag met koffie op bed en vier uur om oude computers te ontmantelen en te overschrijven en een nieuwe computer te installeren. Bud maakt ondertussen de belastingaangiftes af.  Hier loopt het financiële jaar af op  30 juni. Onze deadline van vorige jaar is op 15 mei. "Just in time management".
Werk was druk, de tijd vliegt. Ik praat veel maar doe weinig. Althans zo voelt het. Maar ik ben er ook achter dat je soms eerst veel moet praten om uiteindelijk iets voor elkaar te krijgen. Ik probeer tijd te vinden om het congres materiaal van afgelopen vrijdag door te nemen maar het lukt niet. Dat komt waarschijnlijk op de stapel "te doen" die er over een jaar nog ligt.

Isis en Simon hebben testen deze week en zijn een beetje zenuwachtig. Simon gaat voor het eerst naar de nieuwe zwemtraining. Hij zit nu in wat ze hier noemen "squad" training. Samen met Isis. Keihard trainen, eindeloze banen trekken in schoolslag, borstcrawl en vlinderslag. Krachttraining op de kant. Techniek oefenen. Uitgeput komen ze thuis na de training en vallen aan op de spaghetti met biersaus die ik heb gekookt. Niet zo lekker als de saus van Rene (mijn vader) of van Bud verzuchten ze. En dan vallen ze aan alsof ze in geen dagen hebben gegeten.

Bink ligt dan allang te slapen nadat hij uitgebreid uit een van de verhalen boeken is voorgelezen. om doet nog wat huiswerk. En dan is da dag alweer voorbij. Voor ons ook. We zijn moe. Nu al...aan het begin van de week.... Ik maak een ommetje in het park met een vriend van ons en check bij hem of zijn gezin daar ook last van heeft. Moeheid. Niet zoveel vrienden meer zien. 's Avonds vroeg naar bed. De wasmand met was nog in de kamer. Hij moet lachen en stelt mij gerust. "Bij ons rot langzaam het hout uit de kozijnen maar we kunnen het niet opbrengen om dat ook nog te doen in de schaarse tijd van ons weekend. Het laten doen is geen optie. Al het verdiende geld naar naar de priveschool van de kinderen....We beschouwen het als een fase van ons leven...." 

Wat wij nodig hebben is een vakantie. Erop uit. Energie opdoen, frisse lucht opsnuiven, op "walkabout". Deze week beginnen we weer met een trip plannen. Het rode centrum misschien?

We hebben allemaal zin. Nu eerst even tijd vinden om het voor elkaar te krijgen ;-).

wens

De bladeren aan de bomen zijn net sterren. Bij iedere ster die valt mogen we een wens doen. De regels? Wensen kunnen niet voor jezelf zijn en alleen de positieve wensen komen uit. :-)
Een heerlijke dag!

school

We moeten een school gaan kiezen voor Isis. Open avond vanavond. Spannend. En leuk. We gaan samen. Luisteren naar de presentaties van de leraren. En onder begeleiding van een scholier lopen we door de school en gaan we langs de verschillende lessen. Wiskunde, Debatteren, Engels, Indonesisch, Frans, Gym, Dans, Theater, Politiek, Muziek, Wetenschap, Kunst, World Challenge (geld inzamelen en werken in een dorp in een ontwikkelingsland), Leiderschap studies,  (werken in een en er is nog veel meer waar we niet aan toe komen. Het is een oude school, een openbare school. Er straalt een sfeer van plezier en activiteit uit. We zijn een beetje zenuwachtig als we gaan, en blij als we terugkomen. Het was een succes! Een leuke school.

 We denken allebei dat de surflessen de leukste lessen zullen zijn!

De gang….

Wetenschap en techniek les.

lekke band

Een lekke band. Meteen blijkt hoe strak ons leven geregeld is. 

Als er iets mis gaat in de planning is alles ontregeld. 

Ons geluk is dat we er al om 6.30u vanochtend achterkomen, als ik op weg ga naar de trein. Er is even paniek. De kinderen, hoe moeten die naar school. Het bezoek uit de USA van Bud kan niet wachten. De trein rijdt al weg. Kunnen we de avond ophaal ronde wel doen. En ik moet om 18.30u 's avonds in de stad zijn. Help hoe met het allemaal!

We maken razendsnel een plan. Ik zeg alles af en werk thuis. Ik was toch niet zo heel lekker en het komt eigenlijk wel goed uit.  Ik bel met het schaamrood op mijn wangen de wegenwacht terwijl ik denk dat ik een band verwisselen best zelf kan. Wat zullen ze denken, zo'n grote 4WD voor de deur en dan geen wiel kunnen verwisselen……. De mevrouw van de wegenwacht lacht heel hard als ik voorzicht vraag of ze ook lekke banden verwisselen. Ze stelt me gerust en zegt dat ze daarvoor zijn.  Binnen een uur komt er een mannetje. 

Ik loop met de jongens naar school, die willen voetballen bij voorschoolse opvang. Isis wil zelf naar school en blijft gezellig thuis tot half negen. Tegen die tijd is ook de wegenwacht meneer aangekomen en terwijl hij het wiel verwisselt kwettert hij in het Afrikaans met Bink, die dat de normaalste zaak van de wereld lijkt te vinden. 

Band naar de bandenreparatie dienst, Bink naar school, grote pot koffie en aan de slag. 

Ik bel de moeder die altijd de haal en brengdienst voor de voetbaltraining met de jongens doet. Of ik vandaag kan rijden. En zo komt het dat ik ook een keer naar de voetbaltraining kan gaan. Met een auto volgeladen met jongens van 8. In de stromende regen. Met een hoofd dat nog steeds niet lekker is. Maar ik geniet even van dit andere leven. Het leven van de moeder langs de lijn die tijd heeft om de vriendjes te halen en te brengen. Even deel te zijn van hun doordeweekse drukke leven. Simon en Tom vinden het echt leuk dat ik er ben. 

Best fijn zo'n dagje lekke band. Inmiddels is alles weer terug naar normaal. De band gerepareerd en terug op de auto. Het werk bijna af. Iedereen op een oor. Alsof er niets gebeurd is. Heel vroeg naar bed nu, want dat niet lekkere hoofd moet morgen weer aan de slag. Bud doet nog even een teleconference en dan is dinsdag voorbij.

Morgen graag weer een normale dag :-). Bijna jammer……

Zoveel regen dat er een waas over de foto lijkt te hangen. Voetbal training. 

dag

De pijn van het dagzeggen….

….. betekent dat we het heerlijk gehad hebben.