Ze zijn zo verschillend. Zo lief. Zo stout. Zo ondeugend. Grappig. En hulpvaardig. Als het ze uitkomt ;-). Isis met haar enorme empathische vermogen, Simon die alles in cijfers vertaald en van alles de regels wil weten, Tom die zo logisch denkt dat hij ons allemaal voorbijstreeft in zijn begrip van computers en techniek, Bink die altijd zonnig is en het liefst de hele dag "helpend" doorbrengt.
Een klein dieptepunt in het weekend is dat 3 van de 4 het vertikken om een wandeling te gaan maken. Na heel veel gedoe zeg ik dat we niet gaan. Klaar. Te laat. Bud doet zijn wandelschoenen weer uit. De gezichten worden bleek. De stilte is oorverdovend.
Nu wil iedereen toch graag wandelen. De rivier, de rotsen en de paddestoelen lijken het mooiste avontuur wat er is.
Maar nu is het te laat. Een groot deel van de dag verloopt in gespannen stilte. Een paar dingen worden gevraagd maar ik antwoord "nee, ik heb geen zin dus ik doe het niet". Het gaat mij wel aan mijn hart, meestal ben ik niet de moeilijkste.
Dan vanmiddag de ommekeer. Er wordt geholpen, opgeruimd. Ik ga even met Isis eropuit en ze biedt haar excuses aan. De jongens maken de pizza's voor het diner, spontaan wordt de tafel gedekt.
En bij het eten zegt Simon dat hij volgende keer heel graag mee wil wandelen. "Wanneer gaan we weer eens een wandeling maken?" verzucht Tom 10 minuten later. Het is over. We maken weer grappen. Praten er niet meer over.
Niet de leukste dag. Maar met een goede afloop. Het blijven kinderen. En ik houd zoveel van ze!
Een groot geluk!
