werk en een bloem

Afgelopen weekend hebben we Daniek weer naar het vliegveld gebracht en werd het weer stil in huis. Simon terug naar zijn eigen kamer, alles terug naar normaal. We griezelen bij de foto's die ik nam bij een workshop die ik zaterdag moest runnen. De chirurgen in opleiding moeten oefenen met hechten op varkenskoppen. Voor iedereen die niet al vegetarisch was, zou nu vegetarisch worden... Het was een lugubere business, helemaal omdat de varkenskoppen in het ziekenhuis mortuarium koel gehouden moeten worden. Ze passen op geen enkele andere koelkastplank.

Het was een bijzonder gezicht. Zaterdagochtend 7 uur in het halfschemer door de gangen van het oude donkere deel van het ziekenhuis. Met een roetig karretje dat de patholoog anatoom voor mij had klaargezet. Drie grote sloten openmaken van de deuren die krakend openzwaaien. Grauw linoleum op de grond, oud groen en beige op de muren, doodse stilte in de lange gangen. Gelukkig zijn er maar heel weinig mensen overleden vrijdagnacht. Ik kijk niet.

De workshop duurt tot halverwege de dag. Ik ben blij als het voorbij is en voel mij week in mijn knieën. Gelukkig kan ik mijn bril ophalen bij de winkel in de buurt en dat leidt de aandacht af van het minder leuke deel van mijn werk.....

Zondag word ik naar de markt gesleurd door de twee jongens. Ik heb helemaal geen zin maar zijn wel. Bink is naar een feestje en Isis gaat zelf naar de markt met zakgeld en een paar vriendinnen. Het is eigenlijk hartstikke leuk, helemaal omdat de jongens het zo naar hun zin hebben.

Daarna weekboodschappen en dan moeten we nieuwe schoenen voor Bink en Tom hebben die er bijlopen als landlopers. De jongens verslijten een paar schoenen per kwartaal..... Als we daarbij de laptops optellen die voor school gekocht moesten worden en de brieven lezen voor de kosten van school voor volgend jaar, zijn we blij dat we maar 4 kinderen hebben, en niet meer! We realiseren ons des te meer dat met 4 kinderen een privé school echt niet haalbaar is voor een gezin als wij. De kinderen zijn daar teleurgesteld over. De meeste kinderen van hun lagere school gaan naar een privé-school. We zijn in een fase aangekomen waarin de tweede vraag is die mensen stellen "En, welke school wordt het hierna?". Als je naar een openbare school gaat tel je niet mee.

Ik geloof erin dat iedereen recht heeft op gelijke scholing. Hier ligt dat niet zo simpel. De openbare school (public school) waar onze kinderen naartoe gaan is een prima school. Maar oud, met grotere klassen en minder individuele aandacht. Aan de andere kant, het is een school die een afspiegeling is van het echte leven.
Er is diversiteit. Bovendien wordt er van je verwacht dat je hard werkt. Als je dat doet, krijg je alle hulp die je mogelijk nodig hebt. Doe je dat niet, dan wordt het moeilijk om het gewenste niveau te halen. Op een privé school is er meer begeleiding, daar gebeurt het minder snel dat iemand  voortijdig stopt.

Wij geloven dat het wel goed komt. Bovendien bespaart het ons een hoop stress. De kinderen hoeven geen portfolio's te maken, intake gesprekken te voeren en hun uniformen op exact voorgeschreven lengte te dragen. Het is allemaal wat meer ontspannen. Dat past beter bij ons.

En dan is het zo weer maandag. En dinsdag. Isis krijgt een roos van de buurvrouw voor het uitlaten van de hond Flossy. Hij staat al in een schattig vaasje als ik uit mijn werk thuiskom. Ze is er zo blij mee en ik moet eraan ruiken. Heerlijk.

Uiteindelijk is het dat wat telt. Het kleine gebaar, de lieve wens en af en toe een mooie bloem uit de tuin. En als je dat kan waarderen, dan maakt het niet uit naar welke school je gaat. Of welk werk je doet. Dan ben je overal op je plek!

toerist in eigen land - deel 3 (the end)

De laatste vink op de checklist :-).
Picknick in Cardinia Resevoir Park.
100% kangoeroe garantie.

Dit is het laatste deel van de "toerist in eigen stad" serie....
Morgen gaat Daniek weer naar huis.
Dan zijn we gewoon weer bewoners van Melbourne :-).
Het was echt leuk om even toerist te zijn!
En om bezoek te hebben natuurlijk.

toerist in eigen land deel 2

We komen thuis na een lange warme dag werk. Binnen 10 minuten zitten we weer in de auto. Verandering van plan. Daniek gaat zaterdag weg en waarom zouden we een avond thuisblijven als er nog zoveel te beleven valt.
Het is 6.30u, we moeten de zonsondergang halen en nog wat te eten scoren, maar dat zen we daar wel. Ik ga vandaag met alleen de meisjes en binnen vijf minuten staan ze klaar om te gaan. Bud met een pan ontdooiende paste, een werktelefoongesprek en drie vermoeide jongens thuislatend.  Morgen mogen zij een vrije avond :-).

We gaan naar St Kilda om de toeristenchecklist bij te werken. Langs het Lunapark lopen, pinguins kijken die na zonsondergang op het strand komen en cake te eten in een van de cakeshops van het hippe uitgaanscentrum Acland Street.

Als we ook nog een Kenyaanse neurochirurg tegenkomen bij ons uit het ziekenhuis, die in z'n eentje aan het sightseeing is, is de de avond compleet. We zijn een bijzondere groep met z'n vieren en hebben reuzenlol. Bovendien wil Daniek misschien neuroloog of neurochirurg worden, dus dat komt goed uit. Het lijkt bijna geen toeval dat de avond zo loopt.....

Toerist zijn in eigen stad bevalt goed. Het is verfrissend om te zien dat er naast het drukke bestaan van werk, huis, gezin zich een heel ander leven afspeelt in de stad. Wij doen er vanavond even aan mee. Het is een onverwacht kadootje.

 St Kilda Beach

 St Kilda Pier bij zonsondergang

 We zijn niet de enigen...

 Hij is ook niet de enige.....

 Cakes!

We zijn blij!

big yam dreaming

Er is altijd wat te doen in Melbourne, vandaag kunnen we er ook aan meedoen. Isis heeft een Aboriginal kunst workshop in de National art Gallery of Victoria en ik mag haar ophalen. Het plein waar ik overheen loop heeft vandaag een aantal ligstoelen en parasollen staan en mensen worden uitgenodigd om even lekker te gaan zitten. Ik voel me aangetrokken tot een stoel, maar heb helaas geen tijd om even te zitten.

Isis en de groep presenteren hun prachtige werk, daarna lopen we nog even langs een expositie. Isis vertelt over haar favoriete schilderij "Big Yam Dreaming". Hier komen we als laatste, de andere kunstwerken die ze laat zien zijn prachtig maar ook droevig en gaan over de geschiedenis van de Aboriginals, voor en na de komst van de Europeanen.

We hebben een heel bijzonder uur samen, voor we de trein nemen richting huis. Onderweg stoppen we nog even bij de brillenwinkel, zodat Isis kan beoordelen of de bril die ik heb uitgezocht een leuk model is. Ze keurt hem goed :-). Dus ik krijg een nieuwe bril! 

Thuis hartige taart en pannenkoeken met de meute en Daniek. Het is een vrolijke ongeorganiseerde bende, en we hebben het gezellig aan tafel. Time flies.....

 

toerist in eigen land

We voelen ons een beetje toerist zijn in eigen land :-).  Vandaag gaan we naar Puffing Billy, hij is geen steek veranderd.... Er zijn meer mensen die gaan, we hebben een dag gekozen dat half Melbourne bij Puffing Billy wil zijn....

Ik volg de puffende Billy met de auto. En vindt al snel een medegenoot die ook volgt met de auto. We stoppen op dezelfde plekken. Bij de laatste stop vraagt hij lachend aan mij " I wonder in all honesty, are they the silly ones or are we???" 

We picknicken op de gebruikelijke plek. Zonder koffie dit keer, de rijen bij de bakker waar we meestal koffie halen zijn te lang.

Als we na afloop kangoeroes willen gaan spotten bij het Cardinia waterreservoir is het park vol met mensen, en er is geen kangoeroe te bekennen. We kunnen eindeloos mensen spotten als we willen, maar daar is niet zoveel aan als je voor kangoeroes komt.

Het is verrassend, We wonen in zo'n groot land, met zoveel natuur. En als het zondagmiddag is, zit iedereen bij elkaar op 1 plek, kan er geen parkeerplaats meer gevonden worden en zijn alle dieren verdwenen.

In de verte, als we voor de derde keer door het park rijden, zien we een kangoeroe op een heuveltje. Check!

Morgen maken we een lijst met onze gast van alles wat ze nog heel graag wil doen. We vinden het leuk om toerist in eigen stad en eigen land te zijn. Hadden we maar wat meer tijd!

over het strand

Vanmiddag rijden Simon, Isis en Daniek over het strand. De oceaan is in een woeste bui. De paarden zijn onverstoord.

We tikken langzaam de vinkjes aan op de verlanglijst. Waar nog kangoeroes en koala's op staan. Misschien een oerbos en een paar pinguins. Chinatown en de Twelve Apostles.....

Twee weken op werkbezoek, dat is hard werken :-).

Morgen echt aan de slag.

veel te zien

Een gezellige Nederlandse gast die bij ons verblijft, een kleurige parkeerplaats, een verlaten stukje stad, een blad aan een boom en een verkleedfeest. Dat kan niet anders dan een gewone doordeweekse zaterdag zijn.

de maan

Klop klop klop.

Het is kwart voor acht 's avonds en er wordt aan de deur geklopt. Ik loop net met pyjama's in mijn hand door het huis om iedereen te helpen naar bed te gaan.

Het is de buurman van 78. Hij roept naar binnen dat hij mij even wil spreken, dus ik haast mij geschrokken naar de deur.

Hij kijkt mij lachend aan en zegt, het is vanavond lunar eclipse (blood moon) en mijn buurvrouw staat niet buiten met haar statief en camera. Dat kan maar 1 ding betekenen, ze weet het niet...... Dus ik kom even waarschuwen. Kom je kijken?

Met het jonge volk op mijn hielen, half in pyjama, op blote voeten, tandenborstel in hand lopen we naar buiten om naar de beginnende eclipse te kijken. Omdat de Blood Moon pas bij de volledige eclipse zichtbaar wordt spreken we af om later weer naar buiten te komen om te kijken.

Ik doe zingend de afwas. Zet mijn statief en camera klaar (ik kan de buurman natuurlijk niet teleurstellen) en vertrek een uur later weer naar buiten.

Het is een gezellig samenzijn in de straat. Ik vind het zo leuk dat de buurman heeft aangebeld aan aan ons gedacht heeft. Plotseling voel ik mij een beetje thuis.

Het zijn de kleine gebaren die het grote verschil maken. :-)

4

Hallo. Ik ben Bink. Vandaag ben ik 4 jaar geworden.
Ik neem smarties mee naar school om uit te delen. En een kroon voor als we gaan zingen. En mijn nieuwe discolicht, want we gaan dansen op mijn muziek. Ik heb zelf mijn overhemd uitgezocht, en mijn zachte lievelingsbroek. Want vandaag ben ik jarig. Dan kies ik zelf wat ik aandoe.

Ik wil om drie uur opgehaald worden van school, maar dat kan niet. Daar ben ik boos over.

Vanavond, als ik thuiskom wil ik televisie kijken. Mijn eigen programma. Daarna wil ik uit eten, bij de Sandy. Want daar hebben ze fish and chips en een speeltuin in het restaurant.

Ik wil niet dat deze dag voorbij gaat. Als ik thuiskom huil ik heel hard. Ik wil niets meer. Niet in bed, niet mijn pyjama aan, niet skypen. Ik wil alleen maar huilen en op schoot zitten.

Ik ben Bink. Gisteren was ik klein. Nu ben ik groot. Ik ben 4.

een feestje

Bink is snipverkouden als hij wakker word. We horen hem in alle vroegte tegen Tom zeggen dat hij vandaag echt jarig is. We vieren zin verjaardag vandaag in plaats van dinsdag, zijn echte verjaardag. Zodat we er alle tijd aan kunnen besteden die hij verdient.

Het is een prachtige dag.

De twee vrienden die hij heeft uitgenodigd zijn heel lief en kijken hun ogen uit bij de kinderchampagne en dat we met de taart beginnen. Daarna vermaken Isis en Tom het stel met spelletjes waar ik nog nooit van heb gehoord, zoals Goose Goose Duck en What;'s the time Mr Wolf?
Simon en ik bakken koekjes om te versieren. Het is aanpoten, want het feest duurt maar 1.5 uur! Dat had best at langer gekund…..

's Middags komt een goede vriend van ons en doen we spelletjes, bakken we pannenkoeken en eten we ijs met aardbeien en veel warme chocoladesaus.

Een perfecte verjaardag zegt Bink tevreden als hij in bed ploft.

Vier jaar (min twee dagen ;-)).

een taart

Het is weer zo ver. Een taart wordt er verwacht. Door Bink dit keer. Hij wordt vier en heeft een taart uitgezocht waarin veel werkauto's voorkomen. Zoals gewoonlijk zijn de verwachtingen hooggespannen. Hij drentelt al de hele middag om mij heen, met zijn werkhelm op.
Twee cakes gaan er in de oven. De berg wordt gebouwd. Hij zet de graafmachines vast klaar. Hij inspecteert het plaatje terwijl ik met plakvingers van vloeibare glucose en poedersuiker asfalt probeer na te maken. Ik dacht dat blauw en rood samen aardig in de buurt van grijs konden komen, maar niets is minder waar. Een dromerig lila. Past overigens goed bij de kleur van de berg niet niet donkerder wil worden dan donker beige..... De grond is in Australië vast veel lichter dan die in Europa (waar het cakeboek vandaan komt....;-))
De strepen vallen van de weg. Gelukkig zijn er schuifauto's die de boel weer goed kunnen leggen. En kom ik erachter dat de berg zo mooi hoog geworden is dat hij niet in de koelkast past.....
Een taartentalent zal ik nooit worden. Maar Bink vindt dat niet erg. Hij is dik tevreden. En ik dus ook.

Morgen vieren we de verjaardag van Bink.
Hij wil geen kroon. Alleen een werkman helm. Zo!