Het was een bijzonder gezicht. Zaterdagochtend 7 uur in het halfschemer door de gangen van het oude donkere deel van het ziekenhuis. Met een roetig karretje dat de patholoog anatoom voor mij had klaargezet. Drie grote sloten openmaken van de deuren die krakend openzwaaien. Grauw linoleum op de grond, oud groen en beige op de muren, doodse stilte in de lange gangen. Gelukkig zijn er maar heel weinig mensen overleden vrijdagnacht. Ik kijk niet.
De workshop duurt tot halverwege de dag. Ik ben blij als het voorbij is en voel mij week in mijn knieën. Gelukkig kan ik mijn bril ophalen bij de winkel in de buurt en dat leidt de aandacht af van het minder leuke deel van mijn werk.....
Zondag word ik naar de markt gesleurd door de twee jongens. Ik heb helemaal geen zin maar zijn wel. Bink is naar een feestje en Isis gaat zelf naar de markt met zakgeld en een paar vriendinnen. Het is eigenlijk hartstikke leuk, helemaal omdat de jongens het zo naar hun zin hebben.
Daarna weekboodschappen en dan moeten we nieuwe schoenen voor Bink en Tom hebben die er bijlopen als landlopers. De jongens verslijten een paar schoenen per kwartaal..... Als we daarbij de laptops optellen die voor school gekocht moesten worden en de brieven lezen voor de kosten van school voor volgend jaar, zijn we blij dat we maar 4 kinderen hebben, en niet meer! We realiseren ons des te meer dat met 4 kinderen een privé school echt niet haalbaar is voor een gezin als wij. De kinderen zijn daar teleurgesteld over. De meeste kinderen van hun lagere school gaan naar een privé-school. We zijn in een fase aangekomen waarin de tweede vraag is die mensen stellen "En, welke school wordt het hierna?". Als je naar een openbare school gaat tel je niet mee.
Ik geloof erin dat iedereen recht heeft op gelijke scholing. Hier ligt dat niet zo simpel. De openbare school (public school) waar onze kinderen naartoe gaan is een prima school. Maar oud, met grotere klassen en minder individuele aandacht. Aan de andere kant, het is een school die een afspiegeling is van het echte leven.
Er is diversiteit. Bovendien wordt er van je verwacht dat je hard werkt. Als je dat doet, krijg je alle hulp die je mogelijk nodig hebt. Doe je dat niet, dan wordt het moeilijk om het gewenste niveau te halen. Op een privé school is er meer begeleiding, daar gebeurt het minder snel dat iemand voortijdig stopt.
Wij geloven dat het wel goed komt. Bovendien bespaart het ons een hoop stress. De kinderen hoeven geen portfolio's te maken, intake gesprekken te voeren en hun uniformen op exact voorgeschreven lengte te dragen. Het is allemaal wat meer ontspannen. Dat past beter bij ons.
En dan is het zo weer maandag. En dinsdag. Isis krijgt een roos van de buurvrouw voor het uitlaten van de hond Flossy. Hij staat al in een schattig vaasje als ik uit mijn werk thuiskom. Ze is er zo blij mee en ik moet eraan ruiken. Heerlijk.
Uiteindelijk is het dat wat telt. Het kleine gebaar, de lieve wens en af en toe een mooie bloem uit de tuin. En als je dat kan waarderen, dan maakt het niet uit naar welke school je gaat. Of welk werk je doet. Dan ben je overal op je plek!
