het feestje

Met al het geweld in de wereld is er niets heerlijkers dan dicht bij huis te blijven en te schrijven over de kleine vrolijke avonturen naast de deur.

Zoals over Tom die groot wordt en kan koken als de beste. Wat ik het leukste vind van koken is als er een nieuw, niet vaak gebruikt item uit de keukenkast komt. Als twee nieuwsgierige jonge honden lopen Tom en Bink om mij heen. "Wat is dat, kan ik je helpen, wat doe je nu, hoe moet dat vastgemaakt worden, wat ga je nu doen, mag ik het doen......"   
In tegenstelling tot de meeste gezinnen hier hebben wij nog een gewone keukenmachine, en geen thermomix. Wij vinden een keukenmachine al een hele luxe, helemaal als we kaas gaan respen. Meestal doen de kinderen dat op de grote oude rasp, die we ooit nog eens van Bakker Bart kregen bij het opdoeken van de bakkerij. Nu ik de rasp van de keukenmachine een keer heb gebruikt denk de dat de oude rasp niet meer tevoorschijn komt. Wat misschien maar goed is ook, want de hoeveelheid geraspte kindervingertjes was misschien wel erg groot de laatste tijd ;-).

Vandaag gaat Bink naar een feest in het Lunapark. Hij vertelt mij stellig dat het een "drop-off" feestje is. Wij nemen zijn vriendje ook mee en Isis gaat mee voor de gezelligheid.
Bij aankomst in het Lunapark is de chaos groot. Moeder van het jarige vriendje heeft rode wangen en balanceert in haar armen een stapel kado's terwijl ze op haar telefoon probeert te kijken. Vader kijkt voortdurend rond en probeert zenuwachtig kinderhoofdjes te tellen. Jarige is alvast op de draaimolen gaan zitten maar heeft dat niemand verteld....
Voorzichtig vraag ik of het inderdaad een drop-off feestje is. De moeder kijkt mij geschokt aan en zegt weifelend, nou ja, als je dat echt wil kunnen wij wel opletten....
Dat wil ik inmiddels "echt niet" dus ik koop een kaartje voor Isis voor onbeperkte ritjes op alles wat ze wil en hol 2 uur lang achter de kinderen aan van vliegende olifanten, tot silly serpents en de minitrein. En langs de kerstman, want oh ja, het is bijna "Christmas in July", het moet niet gekker worden. De meeste kinderen willen er met een grote boog omheen.

Aan het eind van het feest zijn er heel veel patatjes, snoep en taart. Van de twaalf kinderen zijn er maar twee die spugen, dus het gaat goed. Moeder is blij, vader ook. De jarige ziet wat bleek maar is ook blij. En spuugt later ook, op de antieke draaimolen.....maar dan is het feest al voorbij.

Uitgeput en blij zitten de twee jongens drie uur later achterin de auto. Ook met een spuugzak, ze voelen zich niet zo lekker. Maar ze halen het veilig thuis, gaan nog even schommelen in het park terwijl Isis en ik de ouders van het vriendje van Bink nog even een uurtje helpen in het huis dat ze aan het renoveren zijn. Gaten vullen in de planken vloeren.....
Voortdurend komen er mensen langs om even hallo te zeggen en naar het nieuwe (oude) huis te kijken. Als de zoveelste prachtige vrouw binnenkomt op hakken en mooie broek van dunne design stof en maar blijft praten en praten, bied ik haar vriendelijk doch dringend mijn plamuurmes aan en de pot met stopverf. "Voor iedere 5 minuten visite moet er een half uur gewerkt worden, dat zijn de nieuwe regels" zeg ik er glimlachend bij. Geschokt kijk ze mij aan. En de moeder van Bink z'n vriendje is doodstil en verschiet van kleur en kijkt star de andere kant op. Ik zie dat ze haar lachen maar nauwelijks kan inhouden. De pratende dame is binnen 3 minuten vertrokken, de rust weergekeerd en wij schateren van het lachen. Een goede nieuwe regel, nu zal het huis wel snel af zijn.....

Als we dan nog even naar de supermarkt moeten voor de weekboodschappen en thuiskomen zijn we een beetje teleurgesteld dat het weekend alweer voorbij is. Maar ook blij dat het zo gezellig was. En dat we straks weer veilig in onze bedden kunnen kruipen.

Kaas raspen

 Met de kadootjes, op weg naar het feest

Oh nee, de kerstman!

 Bink tevreden.....

eind van een lange "term"

Het is schoolvakantie. Eindelijk. De term duurde 11 weken, en dat was voor iedereen lang. De kinderen zijn moe. De rapporten waren goed, iedereen heeft hard gewerkt. Voor de kinderen is er een plan, twee weken lang leuke dingen doen. Dat Bud en ik in die tijd allebei moeten werken heeft nadelen, maar natuurlijk ook voordelen. Ik weet niet zeker of ik in staat was geweest iedere dag opnieuw een avontuur te verzinnen. Op de vakantieopvang kunnen ze dat gelukkig heel goed :-)

Deze vrijdag ben ik vrij en we houden al een beetje vakantie. Met Bink ga ik naar een park. En als de school vroeg in de middag uit gaat neem ik iedereen mee naar Brighton om milkshakes te drinken en taartjes te eten.

Nog 1 keer zwemles, pianoles, voetballen en circusschool voor we een pauze van twee weken tegemoet gaan. Iedereen is in goede stemming.  De trampoline draait overuren. Vakantie!

De jongens op de trampoline, gezien door een gaatje in het hek.

Bink in het park. 

Taartjes!

En nog meer trampoline.

als iedereen iemand op bezoek heeft

Als iedereen iemand op bezoek heeft in ons huis, dan is het aantal tosti's niet aan te slepen, zijn de cakejes op voor ze op tafel staan en is het gecultiveerde grasveld voor het huis binnen een half uur verworden to footy veld met gaten zo groot dat er bomen in geplant kunnen worden.

vrije dag

De afgelopen weken heb ik avonden en delen van het weekend gewerkt. Dat heeft nadelen, maar ook voordelen. Vandaag kon ik een vrije dage nemen voor de uren die ik extra heb gewerkt. Dat is handig want Tom heeft een excursie en ik mag mee, de rapportgesprekken heb ik vandaag geregeld en Simon heeft een project dat hij moet presenteren en de ouders zijn uitgenodigd. Dit soort dingen gebeuren altijd overdag, en het is niet altijd eenvoudig om dat in te passen in het werkschema.

Vandaag lukt het allemaal :-).

Met als hoogtepunt de excursie naar het MCG (Melbourne Cricket Ground) sportmuseum en een bezoek aan het stadion waar gisteravond nog 91000 fans zaten om een wedstrijd Rugby League van States of Origin te kijken (Queensland tegen New South Wales). Hoe ik dat weet? Of je wil of niet, je bent altijd op de hoogte van het laatste sportnieuws. Sport is hier altijd het eerste gesprek van de dag, dan het weer en dan de rest van de wereld......

De sport kennis van deze 8-jarige kinderen is ongelooflijk. De beste footy spelers worden moeiteloos opgenoemd. De beste cricketspelers en hun wedstrijdgemiddelden. De regels. In het sportmuseum kunnen ze zichzelf oefenen in reaktie snelheid, balvaardigheid, handballen en schoppen van footyballen tot het gooien van een "OUT" op de cricket stumps. Ik word in twee uur bijgespijkerd op al het begied van Australische balsporten, inclusief soorten cricket bats en geschiedenis.

Het is echt een leuke dag.

En om hem op z'n Australisch te eindigen gaan we eten in de Sandy pub. Om goede rapporten te vieren en om de vrije dag compleet te maken.

Op weg naar school vanmorgen. 

Tom gooit te bal met succes. 

MCG

De kinderen mogen even op de VIP plaatsen zitten.

de speech

Het is de tijd van het jaar dat de rapportgesprekken plaatsvinden. Wij zijn zo blij met onze school en hoeveel kansen de kinderen te krijgen om zich te ontplooien tot wie ze willen zijn. Er wordt heel veel aandacht besteed aan openbaar spreken, zelf reflectie, zelf management, leiderschap, welzijn en samenwerken. Daarnaast zijn ze op de hoogte en gebruiken ze de meest hoogwaardige technologie, werken ze op tablets alsof er nooit iets anders geweest is en voel ik mij "ouderwets" als ik thuis een powerpoint presentatie voor mijn werk zit voor te bereiden. De jeugd van tegenwoordig doet dat allemaal heel anders. Dynamisch, interactief, afwisselend en vol met plaatjes, links en video's. Als volwassenen leren we iedere dag bij. 

Isis deed in de afgelopen weken mee aan een speech competitie en schreef deze speech. Wij zijn geraakt door haar emotionele woorden. 

Interschool speech competition

Hi my name is IVM and I’m going to tell you my story.

It all happened so fast… I still find it unbelievable that I am standing here right now in front of you. Around seven years ago I would have been in prep, crying, wanting to go home. I would not have known a word of English and would not have understood anything or anything anyone was saying to me.

But now look at me, I’m in my last year of primary school; Speaking English like you would never have known that I was Dutch. Now I enjoy school, coming every day learning new things, making new friends and getting along with others!  I remember looking up to those older than I was and now I’m the older one and the younger kids are looking up to me!

Over the years I have even earned some leadership positions. This year I get to represent our school with 3 other students as a bully stopper, or as we now call it, a friendship ambassador. We make sure that no one is feeling sad or unhappy and if so we make them feel better, we also try to make our school the best place it could possibly be. I also get to be an arts captain. This really shows that I love art and that I like to help out around the school, not only in the art room but also out in the playground. I participate in most activities there are and like to help out where or whenever I can.

It all happened so fast… only now do I realise how quickly it has gone. Prep; starting school and learning how to speak English. Year one; doing investigation time and making new friends. Year two; playing with friends and learning how to read and write properly. Year three; Camp at the Melbourne Zoo and feeding the giraffes. Year four; at camp week-away going canoeing and going on the flying-fox. Year five; camp at Sovereign Hill, learning how things were in the olden days. And finally, the most amazing one, year six. The biggest year of all. Going to Canberra for camp, doing earn and learn, learning how to run our own business and getting ready for high school! Each year was so busy it went by in a flash.

It really has gone so fast, maybe even too fast. Coming here from the other side of the world, knowing no one and knowing nothing about this strange new country, leaving behind all our family and friends was really hard. But this strange new country happened to be Australia, with its lovely nature and the outback; you wouldn’t believe it! Different creatures everywhere and who knows what else.

It all happened so quickly but I am so glad to have come here. Learning a new language, being able to travel for hours without being stuck in traffic, having good friends that are always there for me, a lovely teacher teaching me new things every day, the list could go on for ever. Turns out this really is the place to be. It all happened so fast, it’s a total new world but I wouldn’t change a thing.

Thankyou

J

twee generaties terug

Kijk eens naar deze foto. Twee generaties geleden woonden ouders van de vader van de twee mannen rechts in de foto in hetzelfde huis in Biak, Nieuw Guinea, als mijn grootouders, de ouders van mijn moeder.

Hun oom, links in beeld, is de vriend van mijn vader, zij kennen elkaar al sinds de kleuterschool in Amstelveen, Nederland. De zus van de oom, Mieke, woont in Melbourne en is een aantal keer op deze blog te zien geweest  toen we hier net waren. Mieke is de moeder van de twee mannen in de foto. Volgen jullie het nog?

Deze week waren de drie op bezoek bij Mieke. En ook bij ons. Omdat wij Rob al zolang kennen.
Het is ongelooflijk om mensen te ontmoeten waarvan mijn grootouders hun grootouders hebben ontmoet, tientallen jaren gelden, in Biak, van alle plekken in de wereld.....

De vriend van mijn vader trouwde met de beste vriendin van moeder
En zo ontmoette mijn vader mijn moeder
En Mieke ontmoette de vader van de twee mannen rechts in de foto
Ze kregen allemaal kinderen.
Die gingen allemaal hun eigen weg.
Wij gingen naar Australië en ontmoette Mieke.
Waar we het heel goed mee konden vinden.
En nu zij Mieke opzoeken, ontmoeten wij hen.
En kunnen we het heel goed met hen vinden.

We hebben verhalen verteld, oude foto's bekeken. Raakvlakken gezocht, en verschillen. Het was ontzettend leuk. Er was meteen een klik. Ik weet zeker dat als ze hier hadden gewoond met hun families, wij elkaar zeker nog eens gezien zouden hebben.

Een aangenaam weekend, een aangename verrassing. Met een BBQ en een Pavlova als afsluiting. Op zijn Australisch :-). Om te vieren dat wereld zo groot is, maar klein genoeg om mensen tegen te komen waarvan de ouders al de banden hebben gelegd.

koninginnedag

Het is vandaag Koninginnedag in Australië. En dus hebben we vrij. Meestal zijn we dit weekend op pad in de afgelegen plekken van Victoria, maar dit weekend heeft Isis afspraken, dus zijn we gewoon thuis. We hebben niet zoveel zin om naar de festiviteiten in de stad te gaan.

We gaan naar een park in de buurt en het luchtvaartmuseum. Het museum valt in goede aard en er zijn 5 vliegtuigen opgesteld. De jongens zitten in de cockpit, maken noodlandingen, flapperen met de staart en vleugelkleppen. Het is puur genieten en met geen stok krijgen we ze weg. Nu willen ze piloot worden, en voetballer, en astronaut. Het is moeilijk kiezen in deze tijd van mogelijkheden ;-).

De rest van de middag zitten we in tuin, doen we spelletjes en ik lees alvast mijn boekclub boek, Je weet nooit wanneer er weer een moment komt dat dat kan ;-). Het huiswerk is af, piano ge-oefend de was weggewerkt, de krant gelezen, het eten voor de week gekookt.

Bud heeft spierpijn van de hoeveelheid voetballen die hij dit weekend heeft getrapt. Isis is uitgeput van het optreden en de filmopnames de afgelopen twee dagen. De jongens hebben een kleur van de buitenlucht. Het was een heerlijk weekend. En om heel eerlijk te zijn, ik heb nog niet zoveel zin in de komende werkweek.......zelf al zijn we er klaar voor, en zelfs al is die maar kort.

 Balletje trappen in de winterzon. 

Tom in de cockpit van een klein oorlogsvliegtuig. Serieus!

Bink doet ook een poging. 

Ooohhh wow, we gaan opstijgen!

De jongens mogen overal aankomen. 

Er zitten nog asbakken met as(!) in de stoelleuningen van dit oude lijnvliegtuig. 

iedere dag

Iedere dag kijk ik verlangend naar de tickets om even naar Europa te vliegen en een kusje te geven aan de kleine tweeling. Maar het kan nu nog even niet. De prijzen schommelen enrom en op de dagen dat het betaalbaar is, kan ik niet weg van mijn werk. Geduld dus.

Ondertussen hebben we gedag gezegd tegen onze goede vriend Jonathon. Hij is terug naar Western Australia. Zo gaat dat hier voortdurend. Mensen komen en gaan. Ze maken je rijker. Maar als ze weer vertrekken of doorreizen laten ze ook een leegte achter. Het blijft een lastig iets, de vriendschappen over de wereld, de vreugde van het zien en weerzien, en het gemis.

Dit weekend hebben we een lang weekend. Ik ben al sinds vrijdag vrij en vind het heerlijk. We rommelen aan. Het is een komen en gaan van mensen en vriendjes. Met Bink haal ik een doos met oude nieuwe kleren tevoorschijn in de volgende maat en hij is heel gelukkig met de nieuwe t-shirten en broeken die uit de doos komen. Het meest komt van zijn neef Kees in Nederland en is inmiddels al gedragen door Simon en Tom. Het zijn zulke goede merken dat alles wat bij Bink uit de la komt (na 4 eigenaren!) met een gerust hart naar de kinderen kan die het niet zo breed hebben.

Bud, Simon en Tom zijn naar Footy vanmiddag en ik ga met de kinderen even naar het strand in de bittere kou. Het is echt winter. Wat automatisch betekent dat de zonsondergangen prachtig zijn!

Dag Jonathon!

Koud!

 Mooi!

Lief!

Het dorp. 

drie maaltijden

Ochtend
We zijn laat op. Het is 7 graden in huis. De trein van 6.30am haal ik allang niet meer. Die is een half uur eerder al vertrokken. We nemen het ervan. Ik zet koffie en maak havermoutpap voor de kinderen. Dat vinden ze heerlijk maar door de week is er meestal geen tijd voor. Vandaag maken we tijd.
De bruine suiker is op, gelukkig hebben we een nieuwe fles maple syrup in huis. Dus het komt toch nog goed, want oh als het anders is dan anders dan kan de dag meteen verpest zijn. Vandaag gaat het goed. Het is een goede start van de dag. Er wordt piano ge-oefend, nog snel wat huiswerk gemaakt en televisie gekeken voor diegenen die klaar zijn. Het is echt een feestje om een keer rustig aan te doen 's ochtends.
Natuurlijk gaat juist vandaag mijn telefoon met de vraag of ik de data van een spreadsheet even kan komen bespreken.....met het schaamrood op mijn kaken en de hete koffie nog in mijn hand beken ik dat ik nog thuis ben.....gelukkig wordt erom gelachen en om 9uur zit ik keurig op kantoor. Toch niet zo heel laat, en zelfs met een feestje achter de rug.

Middag
Vanmiddag ging ik lunchen met een Duitse collega. Dat doen we ongeveer en keer per twee maanden. We klagen uitgebreid over de vooroordelen die de Australiërs hebben over de Europeanen en het weer. Het weer is het praatje van de dag vandaag. Het is10 graden vandaag, er staat een harde zuidpool wind en het is echt heel koud.
Iedereen denkt dat wij Europeanen van de kou houden en er aan gewend zijn. Bovendien neem ik nooit een jas mee (we wonen tenslotte in Australië) en dat wordt als teken gezien dat ik de kou zelf s niet voel.
We waaien letterlijk een lunch café in. Waar gelukkig de open haard brandt en de aardappel prei soep op het vuur staat (gelukkig voor een keer geen pompoensoep!).
We zijn het met elkaar eens dat we niet meer aan koud weer gewend zijn. Zij woont hier al 4 jaar, en ik 7. We voelen ons een beetje local, en willen eigenlijk ook zo behandeld worden. Dat betekent dat ik mijn jas aan moet doen, dat we ons niet meer buiten moeten wagen bij 10 graden. We gaan er aan werken :-).

Avond.
"Hallo Mam, hoe was je dag" vraagt Bink als hij thuiskomt. Hij ziet dat ik gehaktballetjes aan het maken ben en weet dat ik aan weinig dingen meer een hekel heb als aan gehaktballen maken. Dus hij pakt zijn kleine kruk, wast zijn handen en zegt, "ik ben je helper vandaag". Met zorg maakt hij mooie kleine balletjes en vraagt bij iedere bal of deze perfect is. Natuurlijk!!

Als we later aan tafel zitten is hij heel trots op het resultaat, alles gaat op.

Een goede vriend van ons die morgen Melbourne gaat verlaten eet ook mee. Het is een hilarisch gebeuren want we spelen het spel "Ik ga op reis en neem mee".... Het is grappig om de verschillen te zien. Bink neemt zijn bed mee, zijn knuffels en de maan. Tom, onze grappenmaker een stuk beef, een stuk kip en een stuk steak. Simon, de serieuze van ons neemt Bud en mij mee, zijn i-pod en alle kadootjes van de wereld. Bud neemt een zwemband mee en een boek (voor mij :-)) plus, heel belangrijk, een tandenborstel. Isis neemt het andere zwembandje mee, een koala die uit de boom valt en een appeltaart voor onderweg. En ik neem mijn familie mee en mijn camera, en een bioscoop op wielen. En dan zijn we aan de vierde ronde van het spel toe en geven we toe dat iedereen gewonnen heeft, de lijst met spullen die meemoeten wordt te lang en niemand kan meer precies herinneren waar we waren begonnen.

Het gaat goed. We hebben het gezellig. Het zijn lange drukke dagen, maar als we thuiskomen en de kachel aandoen en de kaarsjes aansteken is het knus. Als we om 10uur 's avonds ons bed inrollen slapen we diep. En bij de gedachte dat ik morgenochtend weer een kopje koffie kan zetten en dat we weer een nieuwe dag in gaan voel ik mij blij. Of komt dat omdat ik morgen vrij ben...... :-)