Het wachten, het kijken naar de televisies op het vliegveld die de schuifdeuren aten zien is spannender dan een thriller. Door welke deur komen ze. En welke kant moeten we dan oprennen?
Gelukkig zie ik Rene bij de schuifdeur, terwijl hij nog niet in beeld is van de televisie. Wat ervoor zorgt dat we recht voor de deuren staan als ze naar buiten komen. Fief en vrolijk, zoals ik al aan de jongens had voorspeld. Het is een mooi moment en onze harten slaan allemaal een slag over.
Daarna is het bijna normaal. We rijden naar huis. Zetten Karin en Rene af bij hun hotel, dat er eigenlijk best redelijk uitziet. Uitzicht op het dak van de pub....en uitzicht op zee. Het voelt raar als ik naar huis rijdt, zonder koffers, zonder Karin en Rene. Maar ik weet dat ze heerlijk zitten en dat ze hier binnen 10 minuten kunnen zijn.
Vandaag was een drukke dag en dat was natuurlijk een beetje jammer. Isis moest spreken in het Parliament House over kiesrecht voor kinderen, ze zat om 7.30am al op de trein. Dan de normale pianolessen, school, ik moest naar de tandarts en er moesten boodschappen worden gedaan, de laatste kadootjes gekocht, cake gebakken, stomerij spullen ophalen en het gewoonlijke zwemmen.
Om ons te zien moeten Karin en Rene al om 7uur bij ons op de stoep staan. En dat doen ze, en wat is het heerlijk. We krijgen weer een momentje tussen de middag dat we elkaar tegenkomen. We drinken koffie op het trapje voor het huis en de voorjaarszon. En praten gewoon verder waar we gebleven waren de laatste keer dat we elkaar zagen een aantal maanden geleden. Aan de ene kant ben ik teleurgesteld in mijzelf dat ik het niet beter heb weten te regelen voor vandaag. Aan de andere kant vind ik het heerlijk dat we ongedwongen door kunnen gaan met de dagelijkse dingen. Het voelt niet als bezoek. Het voelt als thuiskomen voor mij, zelfs al is het in mijn eigen huis.
's Avonds gaan we in de pub eten met z'n allen. Of dat een goed idee was weet ik niet, met de tientallen kinderen die rondrennen om het einde van het footy seizoen te vieren met hun teams. Wat een chaos. Zelfs Bud, die ons wil komen vergezellen na een lange werkdag kan ons niet vinden tussen dit enorme vrijdag gedruis. Hij vertrekt weer en maakt thuis voor zichzelf "beans on toast"terwijl bij ons aan tafel een ingehuurde clown ballonnen tot zwaarden omtovert en Simon van de stoel valt omdat hij zo moe is. Het is dat de tafel zo plakt en het lastig was los te komen, anders waren we misschien ook nog even naar het feest aan de overkant van de straat gegaan, waar alle ouders van kinderen uit de klas van Tom een avond uit hebben vanavond. Nee hoor, zelfs al had ik gewild, dan had ik niet meer gekund......
Simon blijft bij Karin en Rene slapen. Heel vertrouwd, heel gezellig. Onvoorbereid. Als de pub zich nu maar rustig houdt gedurende de nacht. Ik heb het luchtbed klaargezet voor het geval ze hier willen slapen ;-)
Ik heb net de taart in de koelkast geschoven, een beetje scheef (zoals gewoonlijk). Morgen een feestje. De picknick staat klaar, voor dag en dauw gaat Isis met 3 vriendinnen een dag paardrijden. paardrijden. Dus dat betekent dat we al om 7 uur aan haar bed staan te zingen.
Voor Karin en Rene vooralsnog geen vakantie. Dat komt nog ;-).
Een paar snelle kiekjes van mijn telefoon geplukt:
Wachten op het vliegveld
Daar komen ze!!
Eten bij de Sandy pub...
Taart in voorbereiding...
