buurvrouw

Deze week ging ik met mijn buurvrouw naar de Costco, een Amerikaans groothandel waar je goedkoop spullen kan kopen als je een lidmaatschapskaart hebt. Buurvrouw wilde graag dat ik meeging zodat ik haar kon helpen spullen te halen voor een diner dat ze de volgende dag moest verzorgen. Ze was zenuwachtig. Haar zoon was vorig weekend als verrassing getrouwd met een vrouw uit Maleisië, en ze had zoon met kersverse bruid en de ouders va de bruid uitgenodigd voor een diner thuis. Maar wat nu! Wat te koken, wat te kopen, hoe de tafel te dekken........

Costco is een avontuur op zich. Het meest schokkende vind ik dat het eerste dat je ziet de doodskisten zijn die je voor een speciale prijs kan aanschaffen.......naast de tuinschuurtjes en autobanden. Buurvrouw lacht zich krom om mijn reactie, maar ik ben geschokt. De rest van de boodschappenmissie is een avontuur en ik kijk mijn ogen uit naar wat er verkocht wordt, de hoeveelheden en hoe druk het is. Bananenbroden van 3kg, kreeft uit Brazilië, chocola uit België en 5kg potten pindakaas uit the US. Wijn, motorolie, televisies, handdoeken, wasmiddel...alles. Misschien is dit heel normaal voor veel mensen maar ik had geen idee dat dit bestond. 

We komen thuis met liters wijn, 5 kg minipaprika's, 2kg cottage-cheese, vis, een grote taart, hele kippen, 3kg asperges, en nog meer. Buurvrouw vraagt om kooktips en loopt vrijdag drie keer binnen om te laten zien hoe het gaat.... Het gaat natuurlijk goed. Ik vraag de kinderen vanaf 7pm geen harde muziek te luisteren of te drummen....... 

Als ik Buurvrouw zaterdagochtend vroeg zie is ze blij. Diner geslaagd, ouders van bruid tevreden en weer onderweg terug naar Maleisië. Zoon tevreden en bruid noemt haar nu "moeder". Ze pinkt een traantje weg als ze het verteld, en gaat dan over tot de orde van de dag. De Bowls clubkampioenschappen zijn dit weekend en ze moet spelen :-). 

Dit weekend clubkampioenschappen spelen is geen sinicure.

Al dagen stormt het. Er komt geen einde aan. Takken liggen her en der verspreid. Straten zijn afgezet door de grote plassen (waar wij met veel plezier doorheen rijden :-). Cricket wordt gespeeld in de hagel en gietende regen. De wedstrijd kan pas gestopt worden als het een half uur aan een stuk door regent. Dat is halverwege de wedstrijd. Mijn droom dat cricket betekent twee uur langs de lijn zitten in een stoel, met mooi weer en een koffie wordt ruw verstoord. Het is bikkelen et blauwe handen, natte pagina's in het scoreboek en druk van ouders om de wedstrijd alsnog af te lassen. Maar regels zijn regels, helemaal in cricket.....

De kachel is stuk in huis, dus als de temperatuur binnen 11 graden bereikt hebben we het echt een beetje koud. Het is mijn schuld. Ik heb afgelopen week niet gemeld  dat de kachel stuk is, wie had dan ook gedacht dat het nog zo koud zou worden deze tijd van het jaar. Het staat op mijn "to do" lijst voor morgen, de eerste actie van de dag. 

In plaats van binnen te gaan zitten koukleumen gaan we eropuit, de storm in. Het is prachtig en wild, zelfs aan de baai, die normaal vrij rustig is, zijn de golven hoog en ruig. Er zijn zelfs surfers in de baai, meestal zie je die alleen aan de oceaanstranden. 

Bowls clubkampioenschappen zijn afgelast, de cricket wedstrijd alsnog halverwege de wedstrijd gestopt, paardrijden een dag verzet. De water reservoirs van Melbourne zijn al jaren niet zo vol geweest. Wij weten inmiddels dat wonen in Australië niet automatisch kangoeroes, koala's mooi weer en zonneschijn betekent :-). 

Hier wat foto's van het stormachtige weekend aan de baai: 

Hampton strand

Hampton strand, surfers!

Brighton beach

Green Point, Brighton Beach. 

St Kilda Harbour.

St Kilda Beach

Bink singing in the rain....

Voorbereidingen cricket match zaterdagochtend vroeg. 

rondom huis

Wie had ooit gedacht dat je ook rondom, huis, school, sport en de normale dagelijkse klusjes ook druk kan zijn. Langzaam maar zeker begin ik te wennen aan het nieuwe leven. De dagen zijn anders. Korter. Tussen 9am en 3.30pm doe ik mijn vrijwilligers werk, sport, administratie, huisklusjes, een verfwerkje, een kop koffie, mijn waslijst van alles wat ik al 12 jaar wil doen en nog nooit aan toe ben gekomen. Af en toe help ik op school.
Daarvoor en daarna staan de kinderen, hun vrienden en de logistiek centraal. Mar we hebben wel wat aanpassingen gedaan. Iedereen mag nog maar twee sport activiteiten doen, en muziek als ze willen. Het is heerlijk dat we ook eens een middag vrij hebben, zonder verplichtingen. De jongens begeven zich nu naar het skatepark na school, of vrienden en vriendinnen komen mee naar huis. Er wordt weer meer muziek gemaakt in huis, en ik kan mee naar paardrijden en cricket zonder dat dat grote consequenties heeft voor de logistiek in huis de rest van de week.
Er is meer tijd. Meer aandacht. Meer plezier.

Maar ik weet ook, als ik heel eerlijk ben, dat ik in de toekomst ook weer wil gaan werken. Ondanks alle voordelen van het thuis zijn, voelt het als een groot gemis dat ik niet meer onderdeel ben van een professioneel leven. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het allebei kan. Werken en een gezin. Maar wel in een goede balans.

Een paar voorbeelden van het goede leven :-).

Simon aan het bowlen tijdens de cricket wedstrijd afgelopen zaterdag.

Muziek avond - 1

Muziek avond - 2

Muziekavond - 3

 Paardrijden. 

Helpen met science tijdens een oefendag op de middelbare school, klas van Simon

de kleine gelukjes van een dag

Het plezier van een dag zit hem in de kleine gelukjes.
De wasmachine doet het weer.
Een zak citroenen van de citroenboom van de overburen.
Een onverwacht bezoekje van een vriendin.
Maar vooral, de eerste verloren tand van Bink.
En de gezonde mond met tanden van Tom.

de nieuwe paardrijjuf

Iedere zaterdag gaat Isis naar paardrijles, bij Foxy. Foxy is een jonge amazone met een passie voor horsemanship en eventing. Horsemanship staat ook wel bekend als "paarden fluisteren". Isis heeft van haar de paardrijbasis geleerd. Let op het paard, luister naar het paard, gebruik je benen, nauwelijks je teugels. Ze leerde prachtig rijden en het lespaard was als een lammetje zo braaf Als het mis ging en het paard niet luisterde naar een commando was de standaard regel " het komt altijd door de ruiter, niet door het paard." Een interessant maar goed principe.
Twee weken geleden kregen we een berichtje dat Foxy plaats moet maken voor iemand die voltijds les kan geven. Foxy komt niet meer terug. We zijn teleurgesteld.
Gisteren heeft Isis de eerste les van Hannah gehad. In echte Engelse stijl. Iedere fout ligt aan het paard en niet aan Isis volgens de juf, dus continu moet er gestraft worden. Het paardje is onwennig, het kent de nieuwe stijl niet. Hij wordt ongedurig. Isis is verdrietig maar ook vastberaden om de nieuwe manier te leren. En ook het paard op en vriendelijke manier de nieuwe commando's bij te brengen. Volgende week zullen we het erover hebben met de nieuwe juf. We gaan dus door, maar weten inmiddels dat de andere stijl ons meer aanspreekt. En als Foxy weer ergens lesgeeft, staan wij als eerste in de rij!

Het is niet ons weekend dit weekend.
Na de intensieve paardrijles blijkt dat de wasmachine het heeft begeven. Overal komt water uit, uit de deur, het zeepbakje, het filter. Alles staat blank. Het is weekend dus we kunnen niemand bellen om de machine te repareren. In een huishouden van 6 actieve mensen is een kapotte wasmachine een onhandig probleem. Niet meer dan dat eigenlijk. Vandaag stormde het. Voor ons kwam dat heel goed uit. De op de hand gewassen twee wassen wapperen bij windvlagen van 100km/uur in korte tijd droog. Als een reparatie lang gaat duren kan ik altijd naar de wasserette in de volgende suburb. Ik heb dat nog nooit gedaan, dus eigenlijk ben ik wel een beetje nieuwsgierig hoe zoiets werkt.
En tot slot, gewoon wat langer met een shirt doen kan ook geen kwaad. We zijn het nog gewend van de vakantie :-).

En verder? Bink heeft een nieuwe step en maakt plannen om naar het grote step en skate park te gaan met zijn (oudere) vrienden. Isis had en feest en Tom is een hele dag vertrokken naar een vriendje.  Simon heeft gecricket met zijn vrienden in de "nets"..zoals dat heet. Grote kooien met dik ijzeren gaas waar in veilig getraind kan worden me bowlen en batten.

Ik schreef dat het niet ons weekend was. Maar dat is het wel. Helemaal als je ziet welke verwoestingen zijn aangericht door orkaan Matthew. Dan realiseer je je dat een rustig weekend met een paar luxeproblemen het beste weekend is dat je kan hebben!

zes

Zes. Waar blijft de tijd. Bink is al de hele week opgewonden over zijn verjaardag. Maar op de vraag wat hij graag wil hebben zegt hij “niets”, ik heb alles al. “Maar je mag mij wel verrassen hoor!”

Het taartritueel is het belangrijkste van de verjaardag. Gisteren werd door iedereen al gevraagd “Mam, ben je al begonnen aan de taart?”. Bink wil een maan taart. Met bergen en kraters.

Het zweet staat alweer op mijn rug. Hoe moet ik dat maken? Kan ik dat wel? Hoe ziet een maan eruit? Isis komt regelmatig kijken als de cake gebakken wordt. Respectvol maakt iedereen even tijd als er nog wat aardbeien en zwarte bessen bi de winkel gehaald moeten worden. De Taart is heilig. ‘

De dag van Bink begint met twee grote glimmende ogen die ons vanonder het dekbed aanstaren. “Komen jullie al!” vraag hij ongeduldig. Maar zoals gewoonlijk is de rest nog bezig met de tekeningen,

Als we eindelijk alles bij elkaar hebben, de thee in het kopje, de bloemetjes uit de tuin, kaarten uit de brievenbus en de tekeningen in de hand zit Bink te glunderen in bed.  Nu het begonnen is kan de dag niet meer stuk.

Naar school neemt hij smarties mee. “Zelfgemaakte dingen zijn voor babies” zegt hij overtuigd, “Mijn vrienden willen smarties”. Daar kan ik niets tegeninbrengen….

De taart ‘s middags is gelukt. Behalve ons gezin zou niemand het hebben herkend als een maantaart, maar een kniesoor die daar op let.  Hij is verrukkelijk, voldoet aan de verwachtingen en na het taart ritueel is iedereen vertrokken op de step. Ook op een verjaardag gaat het normale leven door. Simon geeft Bink vast steples, morgen krijgt hij van on seen step die hij mag gaan uitzoeken. Een echte, die ook op de ramps in het skatepark kan.

We sluiten de dag af met de normale zwemles waarna Bink teleurgesteld zegt dat het geen verschil is met toen hij nog 5 was……. Maar als hij later in het plaatselijke café keurig een vis met mes en vork eet herziet hij zijn mening.  “Ik merk nu toch echt dat ik 6 ben zegt hij, kijk eens hoe netjes ik eet”. En zo is het.

Het ochtendritueel.

Jarig :-)

Simon geeft steples.

integreren voor gevorderden

Nu we terug zijn beginnen ook alle activiteiten weer. Het voorjaar en de zomer zijn voor cricket en vandaag is de eerste training met het nieuwe team. Gelukkig zitten Tom en Simon weer bij elkaar dit jaar. De cricket trainingen en wedstrijden worden begeleid door ouders. Een heleboel van de ouders ken ik al, van voetbal, het vorige cricket seizoen, school. Ik begin er zelfs een beetje beter in te worden namen te onthouden en een praatje te maken. Vandaag ben ik bij de eerste training aanwezig. Ik heb uiteindelijk tijd, en het is leuk om betrokken te zijn bij de sport van de kinderen. Bovendien hebben we maar 1 auto en die heeft Bud mee. De jongens kunnen de loodzware cricket tas niet dragen, laat staan op de fiets meenemen. Dus daar ga ik. Op de fiets, cricket tas op mijn rug, Simon en Tom keurig in het wit ook op de fiets.

Natuurlijk is het een risico om naar de eerste training te gaan kijken. Want we hebben nog geen team manager....... Ik ben mij ervan bewust dat de meeste ouder de jongens afzetten en dan als een haas vertrekken.....

Omdat ik niets van cricket weet maak ik mij daar geen zorgen over. Zonder cricket ervaring kan ik natuurlijk geen manager zijn.

In werkelijkheid loopt het natuurlijk anders. Terwijl ik namen aftik op de lijst van het team van Simon en Tom denken mensen meteen dat ik weet wat ik aan het doen ben. De ventolin van speler X wordt in een hand gedrukt, de regels van het cricket in een andere, en Dik, de grote regelneef van het geheel komt mij vertellen wanneer de managers en coaches informatie avond is........ Volgens hem is het geen probleem dat ik niet veel van cricket begrijp. Het enige wat ik hoef te doen is een schema te maken van de bowlers, de batters en de fielders voor iedere wedstrijd, zorgen dat het veld goed is opgezet, dat het scoreboek er ligt en er punten geteld worden, e-mails moet sturen met de wedstrijdstatistieken, ouders te woord staan en aan het eind van het seizoen een Barbie te organiseren. En volgens Bud moet ik naar de Aussie Disposal winkel om twee uitvouwbare stoelen te halen zodat we kunnen zitten als het onze beurt is om te scoren.
Als Richard de coach aan het eind van de training hoort dat ik de manager wordt drukt hij spontaan een kus op mijn wang. Hij is blij en hij zegt dat we een uitstekend seizoen tegemoet zullen gaan. Nu ben ik ook een blij.... maar nog wel een beetje aarzelend.

Iedereen speelt hier cricket en kent de regels. Ik ben een beetje vreemde eend in de bijt wat dat betreft. Ik zie het als een uitdaging om dit jaar alles over cricket te leren, en als een volgende stap in het integratieproces - integreren voor gevorderden.

Team manager van het jeugd cricket team. Aan de studie!

we zijn weer terug uit zuid west australie

Het is altijd weer even slikken als de vakantie is afgelopen. We zijn weer terug. Zondagavond laat landden we in Melbourne na een hobbelige vlucht. Het is de natste en koudste lente in Australie in 50 jaar en dat hebben we niet alleen op vakantie gemerkt, maar ook aan de turbulentie op de weg terug. 

Twee en een halve week zijn we weggeweest, 3100km hebben we gereden. Het is toch altijd weer verrassend hoeveel afstand we afleggen, zonder dat we het echt merken. Het is een ongelooflijk groot land. De plaatsten liggen ver uit elkaar, de national parks zijn enorm. 

Wij houden daarvan. 

De uitdaging van de vakantie met een gezin van 6 zit hem in het feit dat er voor iedereen iets leuks te doen moet zijn. Als je vergelijkt wat mijn mooiste moment van de dag is, met wat bijvoorbeeld Simon vindt, is dat een wereld van verschil. En zo is dat voor alle zes anders. 

Onze reis verliep van een "tacky" hotel in Perth de eerste nacht, naar een cabin op een camping in Yallingup. Ons hoogtepunt was het prachtige strand en Cape Naturaliste met het lighthouse. De kinderen wilden alleen maar naar de enorme speeltuin aan het strand waar ze met de brullende oceaan op de achtergrond snelheidstesten deden.

Vervolgens gingen we via de surfstranden naar Margaret River, met een tussenstop bij een chocolade fabriek. Margaret River staat bekend om de wijngaarden, olijfolie, kazen en chocola. Behalve de chocola hebben we niet veel van de heerlijke dingen gezien, een compromis voor de kinderen :-). We zaten in een ecolodge zaten. Een cabin op een eco camping. Het is ijskoud en het regent. Maar er is een kachel in de cabin en iedere dag een krat hout om te stoken. Hoe eco dat is vraag ik mij af, maar we hebben het niet koud gehad :-). Bud is een ware vuurstoker. Mannenwerk! We eten bij de lokale taverne met een goede vriend van ons die daar woont. Heel Australisch. Bestellen en betalen aan de bar, dan met een nummer naar onze tafel waar het eten vervolgens gebracht wordt. Uiteraard Fish and Chips voor de kinderen. Wel met verse vis, rechtstreeks uit de baai 9km verderop.

We gaan vissen en wandelen. We bezoeken grotten (Jewel Cave, prachtig!), huren mountainbikes en spelen tafeltennis. Margaret River is een succes en Bink is het meest onder de indruk van de Tasmanian Tiger skeletten die in de grot te zien zijn. 

Na drie nachten rijden we door naar Walpole Noralup National Park. Aan de rand van ht park is een voormalige boer die op zijn land 5 vakantiehuisjes heeft gebouwd, met uitzicht over de Frankland River. De kangoeroes springen voor het huisje dat wij hebben langs. Ik zie een Quokka aan de rand van het National Park. We kanoën, spelen tennis op de verlaten tennisbaan en bezoeken het national park en de valley of the giants met de reuzen Tingle trees. Uiteraard stoken we weer op hout en ik kan wassen in de aftandse bovenlader in een schuurtje. We hebben maar heel weinig spullen mee, dus ik ben blij dat we tussendoor even kunnen wassen. 

Overal waar we komen komt het water uit regentanks. Het heeft ontzettend veel geregend dus het water is fris en ijskoud. We zijn het er allemaal over eens dat het water in Walpole het lekkerste is dat we ooit hebben gedronken. 

Na Walpole rijden we via afgelegen havenstadje Albany naar Bremer Bay om walvissen te bekijken met hun kalfjes en het Fitzgerald River National Park te bezoeken. Het heeft zoveel geregend dat we 60 kilometer om  moeten rijden om het National Park in te kunnen komen. Alle onverharde wegen staan gedeeltelijk onder water, de riviertjes en stroompjes zijn overstroomd. Bremer Bay is een afgelegen plaats, waar vooral vissers komen. Het is er prachtig en verlaten. Ik heb Simon beloofd een verse vis te kopen, maar behalve de general store (die vissticks van Iglo verkoopt) is er geen winkeltje te bekken. Iedereen vangt hier zijn eigen maaltje. 

Het hoogtepunt zijn de walvissen. We kunnen er niet genoeg van krijgen om ze te zien zwemmen en spelen met hun kleintjes. Indrukwekkende dieren. We hebben Bremer Bay een echt huis en Simon bakt cakejes. 

Na twee nachten Bremer Bay rijden we terug naar Albany om voor 4 dagen boodschappen te doen. We aan naar een oude homestead in de Porongurups. De homestead is uit 1907. De Porongurup Ranges zijn 1100 miljoen jaar oud :-). Terug in de geschiedenis, in alle opzichten. 

De homestead moet eerst spinvrij gemaakt worden. Ze zitten overal, groot en zwart, met enorme kleverige webben. Wij zijn over het algemeen niet bang voor spinnen, maar om te slapen onder een raam waarvan je weet dat er 4 achter het randje zitten, nee, liever niet. We zijn er niet trots op, maar de spinnen die zich niet lieten vangen (Bud, de held en dierenvriend!!) zijn vredig naar de spinnenhemel vertrokken. 

De kachel moet hoog gestookt worden om de kou en het vocht uit het huis te krijgen. Niemand is zo gek om hier te gaan zitten in het vroege voorjaar. Behalve wij. En we vinden het prachtig. Alles is antiek. In 100 jaar is er niets veranderd. Het deel van het huis waar wij slapen is de oude keuken. Het bed van Bud en mij staat naast de oude schouw. Isis en Simon slapen naast een ouderwetste koelkast waarin vlees en melk koel gehouden werd met water en luchtstroming. 

De biljarttafel in de schuur is uit 1930, toen een groot deel van de Homestead gebruikt werd als gastenverblijf..... Het is een interessant huis met veel geschiedenis. 

Het is er idyllisch. De bomen beginnen net te bloeien, over grazen kangoeroes en de kookaburra houdt ons vrolijk met zijn schaterlach vanuit de grote boom achter het huis. We wandelen, doen spelletjes en we spelen tafeltennistoernooien en biljartwedstrijden in de oude schuur. We blijven 4 nachten, weten te koken op het fornuisje uit begin jaren 60 en hebben een schema voor wie er aan de beurt is flessen drinkwater te tappen uit de grote regentank 50 meter verderop. Telefoon is er niet, internet ook niet. Er staan bloemen uit de tuin in een oude vaas op tafel. We doen spelletjes terwijl buiten de heuvels zijn bedekt onder een deken van grijze wolken en het stroomt van de regen. 

Op de droge momenten lopen we over de oude rotsten van de Ranges, beklimmen Castle Rock, Duwen tegen Balancing Rock en beklimmen de hoogste berg van de Stirling Ranges, 40 km verderop. Een prachtige klim die we bijna tot de top hebben gehaald. Maar door de hele harde wind konden we het niet afmaken. Maar uiteindelijk was niet het doel om de top te bereiken, maar plezier te hebben met de lopen over rotsen en te kijken naar de uitzichten. En spannend was het! 

De tocht terug naar Margaret River rijden we door verlaten gebieden. Houtindustrie is groot hier, road trains met tonnen hout van Karri Trees rijden af en aan. Er zijn kersen- en perzikboomgaarden en er wordt honing verkocht. En er zijn boerderijen met koeien. De koffie is slap en de tosties vet, de koppen lauwwarme chocola zo groot als een emmer. Precies zoals je verwacht in een afgelegen dorp. We genieten van ieder moment. 

Terug in Margaret River zitten we in een ander huis. Modern. De kinderen zijn teleurgesteld. Ze wilden liever terug naar de kleine cabin met het haardvuur en het modderige pad en mountainbikes. Maar dat was volgeboekt, in West Australie is de schoolvakantie ook begonnen. 

Tom,Bink en Simon smeken of ze mogen minigolven en naar het doolhof mogen. Het is tenslotte vakantie zeggen ze met hun allerliefste gezicht. Isis wil cakejes bakken voor de verjaardagen van nichtje Hedde en opa Cees. Bud wil gewoon even lekker zitten en zijn boek uitlezen. Dus we verdelen de activiteiten en ik neem de jongens mee op golf avontuur. 

De vakantie zit er dan bijna op. De laatste twee dagen brengen we door in Perth waar we een vriendin bezoeken en de jongens in een Freemantle cafe de footy Grand Final willen kijken. En naar de grote speeltuin willen. 

En zo beginnen we met de speeltuin, en eindigen we ook met de speeltuin. Daartussenin was de natuur onze speeltuin. En oh, wat hebben we gespeeld. Jammer dat het voorbij is, maar heerlijk dat het kon, en goed om te weten dat we hier nog een keer terug willen komen!

Nu zijn we weer terug naar normaal. De school is weer begonnen, alle spullen zijn opgeruimd, de foto's uitgezocht, de eerste zwemtraining alweer achter de rug. 

Wat hebben we het goed. :-)

Simon bakt cakejes in Bremer Bay

Fitzgerald River National Park is niet eenvoudig te bereiken

Point Ann, Fitzgerald River National Park

French Bay, Albany

Vanuit het keukenraam van de Bolganup Homestead

Spel in de tuin

De vaste bewoner van de homestead

Bink op weg naar Castle Rock

Familie portret bij Balancing Rock, gemaakt door een man uit Queensland die ons vertelt dat er in Queensland een veel mooiere grotere Balancing Rock is. Wij weten waar we de volgende keer heen moeten ;-)

Spel bij de homestead

Ondanks de kou en het voorjaar dat maar niet wil beginnen, toch wat voorzichtige eerste bloemen.

Kleine bloemetjes op de Porongurup graniet rotsen.

Porongurups, uitzicht vanaf Nancy's Peak

Stirling Ranges, uitzicht vanaf Bluff Knol, de hoogste berg

De achtertuin

Wandeling door het sprookjesbos met reuzenbomen. Karri Trees. 

Prehistorische bloemen in het bos. 

Uitzicht op de driveway naar de homestead. De huidige (bejaarde) eigenaren ontmoetten elkaar onder de grote boom. 

Overblijfselen van de oude bloementuin.

Op weg terug naar Margaret River, Lake Muir

Onze stopplaats onderweg. Verlaten. 

Hamelin Bay, vlak bij Margaret River. Dit is een natuurreservaat voor roggen. We hebben ze weer niet gezien door het slechte weer en het onrustige water.....

....maar een kniesoor die daar op let. Het kan ook bijna niet anders als je een grote zandbak ander je voeten hebt :-).

Minigolven met de jongens.

De beroemde bomen in Freo, tikkertje spelen. 

Een typische Fremantle tuin, op weg naar ons verblijf

Little Creature Brewery, terug naar civilisatie. 

Een typisch Fremantle cafe

En we eindigen in de speeltuin. Blij!