Het is altijd weer even slikken als de vakantie is afgelopen. We zijn weer terug. Zondagavond laat landden we in Melbourne na een hobbelige vlucht. Het is de natste en koudste lente in Australie in 50 jaar en dat hebben we niet alleen op vakantie gemerkt, maar ook aan de turbulentie op de weg terug.
Twee en een halve week zijn we weggeweest, 3100km hebben we gereden. Het is toch altijd weer verrassend hoeveel afstand we afleggen, zonder dat we het echt merken. Het is een ongelooflijk groot land. De plaatsten liggen ver uit elkaar, de national parks zijn enorm.
Wij houden daarvan.
De uitdaging van de vakantie met een gezin van 6 zit hem in het feit dat er voor iedereen iets leuks te doen moet zijn. Als je vergelijkt wat mijn mooiste moment van de dag is, met wat bijvoorbeeld Simon vindt, is dat een wereld van verschil. En zo is dat voor alle zes anders.
Onze reis verliep van een "tacky" hotel in Perth de eerste nacht, naar een cabin op een camping in Yallingup. Ons hoogtepunt was het prachtige strand en Cape Naturaliste met het lighthouse. De kinderen wilden alleen maar naar de enorme speeltuin aan het strand waar ze met de brullende oceaan op de achtergrond snelheidstesten deden.
Vervolgens gingen we via de surfstranden naar Margaret River, met een tussenstop bij een chocolade fabriek. Margaret River staat bekend om de wijngaarden, olijfolie, kazen en chocola. Behalve de chocola hebben we niet veel van de heerlijke dingen gezien, een compromis voor de kinderen :-). We zaten in een ecolodge zaten. Een cabin op een eco camping. Het is ijskoud en het regent. Maar er is een kachel in de cabin en iedere dag een krat hout om te stoken. Hoe eco dat is vraag ik mij af, maar we hebben het niet koud gehad :-). Bud is een ware vuurstoker. Mannenwerk! We eten bij de lokale taverne met een goede vriend van ons die daar woont. Heel Australisch. Bestellen en betalen aan de bar, dan met een nummer naar onze tafel waar het eten vervolgens gebracht wordt. Uiteraard Fish and Chips voor de kinderen. Wel met verse vis, rechtstreeks uit de baai 9km verderop.
We gaan vissen en wandelen. We bezoeken grotten (Jewel Cave, prachtig!), huren mountainbikes en spelen tafeltennis. Margaret River is een succes en Bink is het meest onder de indruk van de Tasmanian Tiger skeletten die in de grot te zien zijn.
Na drie nachten rijden we door naar Walpole Noralup National Park. Aan de rand van ht park is een voormalige boer die op zijn land 5 vakantiehuisjes heeft gebouwd, met uitzicht over de Frankland River. De kangoeroes springen voor het huisje dat wij hebben langs. Ik zie een Quokka aan de rand van het National Park. We kanoën, spelen tennis op de verlaten tennisbaan en bezoeken het national park en de valley of the giants met de reuzen Tingle trees. Uiteraard stoken we weer op hout en ik kan wassen in de aftandse bovenlader in een schuurtje. We hebben maar heel weinig spullen mee, dus ik ben blij dat we tussendoor even kunnen wassen.
Overal waar we komen komt het water uit regentanks. Het heeft ontzettend veel geregend dus het water is fris en ijskoud. We zijn het er allemaal over eens dat het water in Walpole het lekkerste is dat we ooit hebben gedronken.
Na Walpole rijden we via afgelegen havenstadje Albany naar Bremer Bay om walvissen te bekijken met hun kalfjes en het Fitzgerald River National Park te bezoeken. Het heeft zoveel geregend dat we 60 kilometer om moeten rijden om het National Park in te kunnen komen. Alle onverharde wegen staan gedeeltelijk onder water, de riviertjes en stroompjes zijn overstroomd. Bremer Bay is een afgelegen plaats, waar vooral vissers komen. Het is er prachtig en verlaten. Ik heb Simon beloofd een verse vis te kopen, maar behalve de general store (die vissticks van Iglo verkoopt) is er geen winkeltje te bekken. Iedereen vangt hier zijn eigen maaltje.
Het hoogtepunt zijn de walvissen. We kunnen er niet genoeg van krijgen om ze te zien zwemmen en spelen met hun kleintjes. Indrukwekkende dieren. We hebben Bremer Bay een echt huis en Simon bakt cakejes.
Na twee nachten Bremer Bay rijden we terug naar Albany om voor 4 dagen boodschappen te doen. We aan naar een oude homestead in de Porongurups. De homestead is uit 1907. De Porongurup Ranges zijn 1100 miljoen jaar oud :-). Terug in de geschiedenis, in alle opzichten.
De homestead moet eerst spinvrij gemaakt worden. Ze zitten overal, groot en zwart, met enorme kleverige webben. Wij zijn over het algemeen niet bang voor spinnen, maar om te slapen onder een raam waarvan je weet dat er 4 achter het randje zitten, nee, liever niet. We zijn er niet trots op, maar de spinnen die zich niet lieten vangen (Bud, de held en dierenvriend!!) zijn vredig naar de spinnenhemel vertrokken.
De kachel moet hoog gestookt worden om de kou en het vocht uit het huis te krijgen. Niemand is zo gek om hier te gaan zitten in het vroege voorjaar. Behalve wij. En we vinden het prachtig. Alles is antiek. In 100 jaar is er niets veranderd. Het deel van het huis waar wij slapen is de oude keuken. Het bed van Bud en mij staat naast de oude schouw. Isis en Simon slapen naast een ouderwetste koelkast waarin vlees en melk koel gehouden werd met water en luchtstroming.
De biljarttafel in de schuur is uit 1930, toen een groot deel van de Homestead gebruikt werd als gastenverblijf..... Het is een interessant huis met veel geschiedenis.
Het is er idyllisch. De bomen beginnen net te bloeien, over grazen kangoeroes en de kookaburra houdt ons vrolijk met zijn schaterlach vanuit de grote boom achter het huis. We wandelen, doen spelletjes en we spelen tafeltennistoernooien en biljartwedstrijden in de oude schuur. We blijven 4 nachten, weten te koken op het fornuisje uit begin jaren 60 en hebben een schema voor wie er aan de beurt is flessen drinkwater te tappen uit de grote regentank 50 meter verderop. Telefoon is er niet, internet ook niet. Er staan bloemen uit de tuin in een oude vaas op tafel. We doen spelletjes terwijl buiten de heuvels zijn bedekt onder een deken van grijze wolken en het stroomt van de regen.
Op de droge momenten lopen we over de oude rotsten van de Ranges, beklimmen Castle Rock, Duwen tegen Balancing Rock en beklimmen de hoogste berg van de Stirling Ranges, 40 km verderop. Een prachtige klim die we bijna tot de top hebben gehaald. Maar door de hele harde wind konden we het niet afmaken. Maar uiteindelijk was niet het doel om de top te bereiken, maar plezier te hebben met de lopen over rotsen en te kijken naar de uitzichten. En spannend was het!
De tocht terug naar Margaret River rijden we door verlaten gebieden. Houtindustrie is groot hier, road trains met tonnen hout van Karri Trees rijden af en aan. Er zijn kersen- en perzikboomgaarden en er wordt honing verkocht. En er zijn boerderijen met koeien. De koffie is slap en de tosties vet, de koppen lauwwarme chocola zo groot als een emmer. Precies zoals je verwacht in een afgelegen dorp. We genieten van ieder moment.
Terug in Margaret River zitten we in een ander huis. Modern. De kinderen zijn teleurgesteld. Ze wilden liever terug naar de kleine cabin met het haardvuur en het modderige pad en mountainbikes. Maar dat was volgeboekt, in West Australie is de schoolvakantie ook begonnen.
Tom,Bink en Simon smeken of ze mogen minigolven en naar het doolhof mogen. Het is tenslotte vakantie zeggen ze met hun allerliefste gezicht. Isis wil cakejes bakken voor de verjaardagen van nichtje Hedde en opa Cees. Bud wil gewoon even lekker zitten en zijn boek uitlezen. Dus we verdelen de activiteiten en ik neem de jongens mee op golf avontuur.
De vakantie zit er dan bijna op. De laatste twee dagen brengen we door in Perth waar we een vriendin bezoeken en de jongens in een Freemantle cafe de footy Grand Final willen kijken. En naar de grote speeltuin willen.
En zo beginnen we met de speeltuin, en eindigen we ook met de speeltuin. Daartussenin was de natuur onze speeltuin. En oh, wat hebben we gespeeld. Jammer dat het voorbij is, maar heerlijk dat het kon, en goed om te weten dat we hier nog een keer terug willen komen!
Nu zijn we weer terug naar normaal. De school is weer begonnen, alle spullen zijn opgeruimd, de foto's uitgezocht, de eerste zwemtraining alweer achter de rug.
Wat hebben we het goed. :-)
Simon bakt cakejes in Bremer Bay
Fitzgerald River National Park is niet eenvoudig te bereiken
Point Ann, Fitzgerald River National Park
French Bay, Albany
Vanuit het keukenraam van de Bolganup Homestead
Spel in de tuin
De vaste bewoner van de homestead
Bink op weg naar Castle Rock
Familie portret bij Balancing Rock, gemaakt door een man uit Queensland die ons vertelt dat er in Queensland een veel mooiere grotere Balancing Rock is. Wij weten waar we de volgende keer heen moeten ;-)
Spel bij de homestead
Ondanks de kou en het voorjaar dat maar niet wil beginnen, toch wat voorzichtige eerste bloemen.
Kleine bloemetjes op de Porongurup graniet rotsen.
Porongurups, uitzicht vanaf Nancy's Peak
Stirling Ranges, uitzicht vanaf Bluff Knol, de hoogste berg
De achtertuin
Wandeling door het sprookjesbos met reuzenbomen. Karri Trees.
Prehistorische bloemen in het bos.
Uitzicht op de driveway naar de homestead. De huidige (bejaarde) eigenaren ontmoetten elkaar onder de grote boom.
Overblijfselen van de oude bloementuin.
Op weg terug naar Margaret River, Lake Muir
Onze stopplaats onderweg. Verlaten.
Hamelin Bay, vlak bij Margaret River. Dit is een natuurreservaat voor roggen. We hebben ze weer niet gezien door het slechte weer en het onrustige water.....
....maar een kniesoor die daar op let. Het kan ook bijna niet anders als je een grote zandbak ander je voeten hebt :-).
Minigolven met de jongens.
De beroemde bomen in Freo, tikkertje spelen.
Een typische Fremantle tuin, op weg naar ons verblijf
Little Creature Brewery, terug naar civilisatie.
Een typisch Fremantle cafe
En we eindigen in de speeltuin. Blij!
