niet avontuurlijk

Mijn oude buurvrouw zegt dat ik niet avontuurlijk ben. En dat ik veel te serieus ben. Dat baseert ze op ons avontuur om een grote kast die we op straat hebben gevonden naar ons huis te krijgen in haar kleine hele oude Suzuki Swift. Ik zeg dat dat niet kan en dat het gevaarlijk is. Zij zegt dat het makkelijk kan en dat we hier niet in Europa zijn...... No worries!

Dat ik niet avontuurlijk ben laat ik mij niet zeggen. Dus we gaan het proberen. We hebben geen touwen, geen waarschuwingsvlaggetje, niets om de kast mee vast te zetten. Maar van buurvrouw is niet te winnen en dus gooien we het bankje plat, schuiven de voorstoel zo ver mogelijk naar voren en schuiven de kast erin. Ik schuif, buurvrouw geeft aanwijzingen. 

Kast 1 zit in de auto. Hij steekt maar een meter uit. De achterklep blijft open. Mijn taak is om voorin te zitten op de naar voren geschoven stoel, en de kast vast te houden. Ik zit niet op circus school of body building. Ik ben ook niet heel atletisch. Maar wel avontuurlijk.... Dus met mijn benen in mijn nek, en mijn armen naar achteren gevouwen, kast krampachtig vasthoudend zonder dat ik kan zie wat ik doe gaan we rijden. De remmen van de auto maken een akelig geluid, maar buurvrouw zegt dat we langzaam rijden dus dat dat niet uitmaakt. Haar theorie is dat we de achteromstraten nemen, dus niemand heeft last van ons. 

Het ritje is ongeveer twee kilometer. We doen het drie keer om de hele kast over te kunnen brengen. Het zweet staat op mijn rug. De kast glijdt langzaam van links naar rechts, of andersom, afhankelijk van welke kant de bocht omgaat. We halen het. Zonder boete, zonder ongelukken, met spierpijn! 

Met een grote grijns zegt ze "zie je wel dat het kan, avontuur is leuk en zorgt dat je jong blijft......". Ik lach en denk bij mijzelf "Jij bent 10 jaar jonger geworden op deze trip, en ik 10 jaar ouder!" Ik heb een iets andere interpretatie van avontuurlijk. 

De kast staat inmiddels. Ingericht. De oude brooddoos van de opa van Bud staat erin met mijn gereedschap. Nu dat staat kan ik aan de slag. Morgen ga ik zelf lampen ophangen. De lampen die we al 9 jaar meeslepen en die uit oude huizen van oude plafonds komen. Hoezo niet avontuurlijk! ;-)

nog een scarf

Het is nog vroeg als we het huis uitrennen om naar school te gaan. Het is koud en mistig, we hebben voor het eerst handschoenen aan en de enorme boom in onze voortuin laat al zijn gele bladeren vallen. 

Onze boom. 

Bink staat plotseling stil. Op de zwarte stenen van onze voorporch, tussen de grijze vlagen mist en ligt een klein pakketje. Voor Bink. 

Uit gaan de handschoenen. Vergeten is de haast. Het pakje moet open. Er zit een briefje in dat begint met "Allerliefste Bink". Het is van Kristine, uit België! Dat kan maar een ding betekenen en hij weet het meteen. Een enorme lach verschijnt en met trillende handen pakt hij het doosje uit. Een zelfgemaakte knuffel ter aanvulling van Poppe en Bisous (zijn twee knuffels die tot op de draad versleten zijn) en een echte grote das voor de winter, een "scarf". 

Bink zegt met een lach dat hij ook een beetje verdrietig is dat Kristine er niet bij is, maar dat hij ook heel blij is. Hij noemt het konijn "Sparky" en laat hem niet meer los. 

In een klein zakje, verstopt onder de kadootjes zitten Leonidas bonbons. Onze lievelingssmaken! Kristine heeft goed opgelet toen ze hier was :-). Na school doen we de kaarsen aan, kiezen passende muziek op de achtergrond, zetten thee en gaan om het bakje heen zitten. Eén bonbon per persoon per dag en alleen als er echt van genoten wordt. Heerlijk. 

We wanen ons een momentje in Europa. 

De timing is perfect. 

Bink is blij.

Bonbons!

herfst in het bos

Vandaag is het moederdag en ik mag kiezen wat ik wil. Ik heb gevraagd om geen kadootjes. In plaats daarvan wil ik graag koffie op bed, een wandeling in het bos en worstjes bakken op een buitenvuur.

Ik hoor de kinderen zuchten bij het idee dat ze moeten wandelen in het bos, maar ze blijven lachen en zeggen dat ze het een goed plan vinden. Behalve Simon, die wil liever gaan bowlen met een vriendje die hem heeft uitgenodigd. Ik vind dat lastig, maar laat hem zelf kiezen. Hij kiest bowlen in plaats van het bos. Tja, wat doe je dan als moeder? Ik vind dat zijn plezier voorgaat dus hij gaat bowlen, maar diep in mijn hart ben ik natuurlijk een beetje teleurgesteld.

Dus met z'n vijven gaan we onderweg naar het bos. En oh wat hebben we een heerlijke dag. Alle wensen worden vervuld. Koffie, wandeling en vuur en zelfs een kleine Blue Wren die aan komt huppen.

De wandeling die we hebben gekozen doen we ieder jaar en noemen we de "paddestoelenwandeling". Dit jaar was het uitzonderlijk mooi. Honderden paddestoelen staan te pronken in het bos.

Ookal ben ik niet echt voor het vieren van moederdag (het is iedere dag moederdag, vaderdag, kinderdag, mensendag!), het was toch wel heel erg leuk om een dagje te mogen kiezen wat we gingen doen!

 Paddestoelenfeest in het bos.

Tom vindt voor mij een hart!

Vuur maken (Tom houdt een oogje op de Kookaburra's die zitten te azen op wat lekkers.....)

Blue Wren

Vuur uitdoven voor we weer gaan. 

de grasmaaier

Nu we onze eigen tuin moeten onderhouden moest er natuurlijk een grasmaaier komen. Bud wilde graag een grote, op benzine. Een echte Australische waar iedere man trots zijn tuin mee maait, en ook vooral de grasstrook voor het huis. De "curb side" zoals de grasstrook hier heet, of ook wel de "nature strip".  De trots van iedere huiseigenaar, belangrijker dan het merk auto dat voor de deur staat. Wie een nette "curb side" heeft stijgt in sociaal aanzien. 

Wij hebben niet echt een groot grasveld, en ook maar een kleine curb side.

Ik houd ervan dat als het niet echt nodig is, dat we het dan ook niet aanschaffen. Dat betekent voor mij geen grote grasmaaier, als we ook met een handgrasmaaiertje afkunnen. Net zo handig en functioneel, neemt minder ruimte in en is ook nog beter voor het milieu. Bud is het er niet mee eens. Maar na de onderhandeling dat ik verantwoordelijkheid zal nemen voor het gras, komt de handgrasmaaier er. Niet van harte. Maar toch....

Gelukkig ben ik niet alleen verantwoordelijk. Bink vindt het ook een leuk karweitje. En spontaan heeft de overbuurvrouw ook haar handhandgrasmaaier (30 jaar oud!) tevoorschijn gehaald. En zo staan we, in plaats van met twee machines elkaar te overstemmen in de straat, gezellig te keuvelen op de keurige curb side, achter de maaimachine. Althans....ik keuvel en Bink maait :-).

dagje thuis

Vandaag moet helemaal niets. De kinderen gaan gewoon naar school, iedere ochtend op de fiets. Ik fiets met Bink mee, en aan het eind van de middag weer terug. Daartussen heb ik een zee van tijd. 

Ik ga even langs bij de oude buurvrouw en krijg daar koffie en duizend praatjes. Ze heeft mij gemist de afgelopen weken, en ik haar. Ze heeft gezien dat er wat planten voor de tuin in de uitverkoop zijn bij de plantenwinkel om de hoek. Aangezien onze tuin aangepast moet worden geeft ze mij geen keus, we moeten ernaartoe. Ik koop voor bijna niets twee droogtebestendige struikjes. Heel leuk. Ze brengt ze even voor mij naar huis, samen met een halve rode kool en een zak wortels. Misschien denkt ze dat we hongerend Rusland zijn, ik zal er een stamppotje van maken en haar ook wat brengen :-). 

De zon schijnt. Ik doe administratie. Lees het kinderboek dat een vriend van ons heeft geschreven en waar hij graag feedback op wil voor het naar de editor gaat. Ik review het kookboek waaraan ik heb meegewerkt en dat inmiddels in de tweede versie uit is. We gaan het laten drukken, het is een succes. Ik schrijf mij in voor een online cursus over dementie aan de Universiteit van Tasmanie, zodat ik misschien meer kan doen voor de bewoners van het bejaardenhuis waar ik op dit moment als vrijwilliger werk. En het schuurpapier en de potten verf staan klaar voor de meubels die ik wil gaan opknappen. Helaas blijven die staan voor vandaag, het is alweer voorbij. 

De kinderen zijn alweer thuis, de pistachenootjes gepeld en de thee gedronken. Tom draait muziek op de platenspeler. Heel voorzichtig, met trots en precisie. De zon stuurt de laatste middagstralen naar de tafel waar Innes' zonnebloemen nog steeds staan te pronken. Simon vertelt over zijn wiskunde test die hij vandaag heeft gedaan om zijn nivo en leercurve te bepalen. Het wordt lastig voor hem, hij zit aan het plateau wat nog mogelijk is op de lagere school, en dat is het nivo van de tweede klas middelbare school. Bink gaat in bad, Isis wandelt met de hond. Ik ga zo koken en vanavond sporten.

Een dagje thuis. Een ongelooflijke luxe. 

familie

Alweer 7 weken wonen we in ons nieuwe huis. De tijd is omgevlogen. De meeste tijd hebben we bezoek gehad, waardoor we het huis, de tuin, de straat, en de omgeving optimaal onderzocht en benut hebben. Het betekent ook dat we ons vanaf de eerste minuut thuis gevoeld hebben op deze heerlijke plek.

Op vrijdag, een week geleden, een uur voor Cees en Mientje weer terug naar het vliegveld gingen, kwamen Inne, Maurice, Hedde, Sib en Nout aan. Wat een feest! Het was ongelooflijk om iedereen hier tegelijk op de koffie te hebben. Maar tegelijkertijd ook heel normaal. 

We hebben een heerlijke week gehad. De kinderen hebben gelogeerd bij onze kinderen, iedere avond roulerend in welk bed, op welke kamer. Innen en Maurice konden aan de overkant slapen, waar de  nieuwe overburen hun eenvoudige studio ter beschikking gesteld. Dat was heel lief en aardig, we kennen ze pas 4 weken! 

Deze week is de eerste normale week thuis. Geen bezoek, terug naar normaal. Het is stil in huis. We hebben de laatste dozen uitgepakt. Simon heeft zijn kamer ingericht en is blij met zijn plek. We maken een lijstje van dingen die we nodig hebben en hoog op de prioriteitenlijst staan. Onze eerste echte twee uitgaven voor het huis zijn de reparatie van een gesprongen waterleiding en twee nieuwe wc brillen. Nu kunnen we ook gaan werken aan de leuke dingen. Verven van meubels die van straat zijn geplukt. Op jacht naar een originele voordeur. Onderzoek doen naar een nieuw hek en de timmerman laten komen voor een paar grote buitenkasten om spullen op te ruimen. Ik heb boeken op tafel liggen voor het aanpassen van de tuin. Er is zoveel te doen! 

Eerst maar weer sparen, met kleine stapjes komen we er ook :-). 

Hieronder wat plaatjes van een week feest. 

Familie. Het beste wat er is!

Helpen met het opzetten van het voetbalveld voor de wekendwedstrijden. 

Simon, Nout en Hedde in gesprek. 

Bink heeft een groot drumstel gekregen van vrienden en voorziet ons (samen met Hedde) van muziek. 

Wandelen. Altij leuker met elkaar.....

...vooral als er om de 5 minuten "boskabouters" gespeeld wordt. 

Bushrangers Bay. 

Bink met gevaar voor eigen leven rennend door de rivier die in de oceaan uitmondt. De dag dat wij gingen waren er enrome "freak waves".

Nout op ontdekkingstocht Bushrangers Bay. 

Lief!

Langs het wandelpad. Herfstig gras. 

Nout in het spiegeldoolhof in de Enchanted Maze. 

Het boomhuis in de National Gallery of Victoria. 

De kinderen willen liever zelf een stukje kunst maken voor in het boomhuis, dan dat ze naar de van Gogh tentoonstelling gaan......

Het vertrek. Altijd lastig.