Dat ik niet avontuurlijk ben laat ik mij niet zeggen. Dus we gaan het proberen. We hebben geen touwen, geen waarschuwingsvlaggetje, niets om de kast mee vast te zetten. Maar van buurvrouw is niet te winnen en dus gooien we het bankje plat, schuiven de voorstoel zo ver mogelijk naar voren en schuiven de kast erin. Ik schuif, buurvrouw geeft aanwijzingen.
Kast 1 zit in de auto. Hij steekt maar een meter uit. De achterklep blijft open. Mijn taak is om voorin te zitten op de naar voren geschoven stoel, en de kast vast te houden. Ik zit niet op circus school of body building. Ik ben ook niet heel atletisch. Maar wel avontuurlijk.... Dus met mijn benen in mijn nek, en mijn armen naar achteren gevouwen, kast krampachtig vasthoudend zonder dat ik kan zie wat ik doe gaan we rijden. De remmen van de auto maken een akelig geluid, maar buurvrouw zegt dat we langzaam rijden dus dat dat niet uitmaakt. Haar theorie is dat we de achteromstraten nemen, dus niemand heeft last van ons.
Het ritje is ongeveer twee kilometer. We doen het drie keer om de hele kast over te kunnen brengen. Het zweet staat op mijn rug. De kast glijdt langzaam van links naar rechts, of andersom, afhankelijk van welke kant de bocht omgaat. We halen het. Zonder boete, zonder ongelukken, met spierpijn!
Met een grote grijns zegt ze "zie je wel dat het kan, avontuur is leuk en zorgt dat je jong blijft......". Ik lach en denk bij mijzelf "Jij bent 10 jaar jonger geworden op deze trip, en ik 10 jaar ouder!" Ik heb een iets andere interpretatie van avontuurlijk.
De kast staat inmiddels. Ingericht. De oude brooddoos van de opa van Bud staat erin met mijn gereedschap. Nu dat staat kan ik aan de slag. Morgen ga ik zelf lampen ophangen. De lampen die we al 9 jaar meeslepen en die uit oude huizen van oude plafonds komen. Hoezo niet avontuurlijk! ;-)
