twee verjaardagen en een verloren wedstrijd

September komt altijd met veel taart en veel sport. Het einde van het voetbalseizoen, het begin van twee nieuwe levensjaren. De verjaardagen van Isis en Simon vallen dit jaar op door de weekse dagen. Dat is leuk omdat ze op school alle aandacht krijgen, maar ook minder leuk omdat er minder tijd is om te vieren. Helemaal voor Isis dit jaar. Haar verjaardag valt in de week dat de musical de Wiz speelt, zij speelt er in mee. Ze is in totaal een uur thuis op haar verjaardag. Als ik thuiskom uit werk heeft ze voor haarzelf en drie vriendinnen de tafel gezellig gemaakt met hapjes en bloemen. Ik ben trots op haar zelfstandigheid. Ik heb net tijd om de taart te versieren terwijl de meiden zich opmaken voor de voorstelling van de avond. We zingen, voorzichtig eten de meisjes een stukje taart zonder hun make-up te ruineren, en dan zijn ze verdwenen. Wij hebben kaarten voor de avondvoorstelling dus zien Isis toch nog :-). En hoe! Weken hebben ze op de musical ge-oefend. We zijn blij voor haar en voor onszelf. Wat een speciale verjaardag!

Simon viert zijn verjaardag rustig, hij wil uitgerust zijn voor de voetbalfinale in het weekend en wil zijn feestje uitstellen. Uiteraard doen we een zelfgebakken taart. Ookal heb ik niet helemaal voldaan aan de wens om een "malteser" taart te maken met de nieuwe smaak maltesers. In de winkel heb ik zel wel gezien, maar met een frambozen smaak. Ik kan mij niet voorstellen dat dat is wat Simon wil, dus kom met de traditionele thuis en vertel Simon dat ze de nieuwe caramelsmaak, zoals ge-adverteerd, niet hadden. Wat de gedeeltelijke waarheid is......

De voetbalwedstrijd is een finale. We moeten op zondagochtend in alle vroegte op het Mornington Peninsula zijn, een uur rijden bij ons vandaan. Iedereen komt. Broertjes, zussen, ouders, vrenden, opas, omas, hele families. De spanning is groot, de wedstrijd spannend. Maar het lukt het team niet te scoren en zo komt het dat ze met 2-0 verliezen. Een tweede plaats vind ik eerlijk gezegd een enorme prestatie, maar het team is diep bedroefd......Siem gaat met het team naar MacDonalds om het seizoen af te sluiten, en ik ga met Bud, Tom, Bink en onze buurjongen naar de speeltuin om te ontladen.

En nu is het cricketseizoen begonnen. Het gaat in een moeite door :-).

Einde voetbalseizoen Tom

Isis op haar verjaardag in "the Wiz"

Ook nog een beetje jarig

Maltesertaart van Siem. 

Verloren.....

Bink, Tom en buurjongen in de speeltuin. Groot maar toch ook nog kinderen :-)

sneeuw!

Australië wordt niet snel geassocieerd met sneeuw. En eerlijk gezegd is de relatieve oppervlakte van sneeuw in vergelijking met het hele land minimaal. Maar we hebben het wel. Een vriendin van mij vraagt of we een weekend met haar en haar zoon, een goede vriend van Tom, de Hoppit willen doen. Een internationale langlauf skitocht. De korte afstand, 7 kilometer. Ik ben meestal wel in voor een avontuur, en Tom ook dus we zegen ja. Voor Tom is het de tweede keer in zijn leven dat hij bewust sneeuw meemaakt. En de eerste keer dat hij op ski's staat. Voor mij is het jaren geleden dat ik de langlaufski's aan heb gehad. En misschien ook maar twee keer. Hoe moeilijk kan het zijn?

We nemen vrijdag vrij en rijden naar de Victorian Alps, zoals het hier genoemd wordt. We verblijven in Mount Beauty, de vlakte waar we gaan skiën heet de Bogong Plains en de plaats waar het allemaal begint heet Falls Creek. We rijden er heen door de Happy Valley en de King Valley. Veelbelovende namen.

Het is er prachtig en koud. Echt winter. In de vallei aan de voet van de bergen ligt geen sneeuw. We verblijven daar in een low budget motel. Brandschoon, een beetje vervallen zoals zoveel hier en eenvoudig. Vier bedden op een kamer, een eigen badkamertje, een gemeenschappelijke keuken.  Precies goed voor ons vieren. Wij wandelen wat rond in de vallei terwijl de vele andere gasten in het motel hun langlaufski's staan voor te bereiden. Serieuze business. De zenuwen beginnen toe te slaan. Waar zijn we aan begonnen....

Zaterdag zitten we voor dag en dauw in de bus de berg op. Gehuurde ski's en skischoenen mee, goed humeur, koude handen. Het is een drukte van belang bij aankomst. Er zijn veel wedstrijdlanglaufers, broodmager en gespierd, hesjes aan, klaar voor de 21km of 42 km tochten. Gelukkig vertrekt de groep die de korte afstand doet als laatste en ik hoop met heel mijn hart dat het publiek dan al aan de koffie is en geen interesse meer heeft in de startlijn.

Een half uur voor de start doe ik mijn ski's aan, twee minuten later heb ik mijn enkel en duim gekneusd. Ik lach, maar vraag mij serieus af wat ik in mijn hoofd gehaald heb. Ik zie aan Tom dat hij bang is dat ik het niet wil doen. Voor hem zet ik door. Hij heeft zich er zo ontzettend op verheugd.
Tom valt de eerste 10 minuten minstens 30 keer. Maar dan heeft hij het onder de knie en gaat vrolijk heuvel op en af met zijn vriendje Ollie. Oh ja, die heuvels. Dat hadden ze er niet bijverteld. De jongens en mijn vriendin zijn geweldig. Ze wachten op mij, moedigen aan en blijven vrolijk aan mijn zijde gedurende de hele tocht. Ook ik haal het, luid aangemoedigd door het publiek, 5 minuten voor de eerste 21km wedstrijd racers binnenkomen. De eindstreep is aan het einde van een helling naar beneden en uiteraard ga ik met grote vaart onderuit. Maar of ik wil of niet, de eindstreep moet gehaald worden op ski's, lopen is geen optie. Dus met de moed der wanhoop sta ik op, en glijd wiebelend en met knikkende knieën de finish over, waar Tom mij stralend staat op te wachten. "Volgend jaar weer mam?" :-). Natuurlijk! Misschien met een paar lessen en wat oefening?

De rest van de dag gaat voorbij met sneeuwpoppen maken en sleeën en wij drinken thee bij mensen uit Melbourne die we kennen en gedurende het sneeuwseizoen op de berg wonen. Helaas heb ik tijdens het langlaufen twee enkels gekneusd en kunnen we niet meer een wandeling door de sneeuw maken. Ondanks dat is het is een sprookjesachtige belevenis en vinden we het jammer dat om 5pm de bus ons weer naar beneden brengt.

Zondag vroeg hinkel ik nog een stuk door de vallei om de zon achter de bergen op te zien komen, prachtig. We wijden op ons gemak terug en doen boodschappen in de regionale winkeltjes. Een avontuur op zich.

Wat een heerlijk weekend. Niet alleen vanwege de sneeuw, maar ook om iets samen met Tom te doen. We kunnen er weer even tegen!

In de Kiewa Vallei, rechts in de verte de bergen waar wij heengaan.

Boom. 

Anticipatie. 

Klaarmaken.

Gehaald! Spelen in de sneeuw.

Daar gaat Tom. 

Vroege ochtendwandeling, net voor zonsopgang. 

Boerenschuur.

Winkeltje onderweg waar we wat regionale dingen halen. Geld gaat in het doosje op de toonbank. 

urban jungle

Nu de kinderen minder vaak zin hebben om erop te gaan moeten we de natuur wat vaker dichter bij huis zoeken. En zo komt het dat ik vaker langs het strand loop, dat 400 meter bij ons huis vandaan ligt.

We kregen vorige week een boompje van de gemeente om onze kale grasstrook te vullen. We proberen wat worteltjes te oogsten uit de moestuin. Niet echt jungle achtig, maar toch. Op een tocht langs een tuintje van een 85 jarige dame krijgen we allemaal stekjes uit haar tuin omdat we haar bloemen zo mooi vinden. Met de 4WD rijd ik een avontuurlijke tocht door de stad, ook een beetje een jungle.....

Maar wat vooral de stadsnatuur meer opvallend maakt zijn de wandelingen met de hond Stanley. Hij is een Australische cattledog en moet eigenlijk 8 uur per dag werken om gelukkig te zijn. Omdat wij ook meer dan 8 uur werken blijft er voor hem maar 2 uur per dag over waarin hij langs het strand kan rennen, in het park of door de lanen naast de golfbaan. Stanley is geen sociale hond, hij heeft nooit geleerd hoe hij met andere honden om moet gaan dus we moeten het van afgelegen plekken hebben. Gelukkig wonen we in een urban jungle!
Afgelopen week heeft Stanley Simon ook als "cattle" geclassificeerd en heeft hem twee keer achter elkaar "genipt". Van de trainer mag ik niet "nippen"zeggen, nippen is een vorm van bijten. Dus ik moet zeggen dat hij Simon heeft "gebeten". En nu kan Stanley niet meer bij ons blijven. Hij is niet 100% te vertrouwen, zelfs al is het gedrag dat hij vertoont typisch cattledog gedrag en is hij gefokt om dit te doen als "de kudde" in het gareel moet komen.
Stanley hoort niet in een urban jungle, hoeveel we ook van hem houden, hoeveel we ook met hem lopen. Stanley moet naar een boerderij. Aan het werk. Nu zijn we dus op zoek naar een nieuwe baas voor hem, tot ons grote grote verdriet. Want hij is ook ontzettend lief en braaf. Hij luistert ongelooflijk goed en bewaakt ons met zijn leven, ook als de buurvouw een bosje bloemen komt brengen en wij niet in gevaar zijn.... Gelukkig is hij nog bij ons, een hond als deze vindt niet snel een ander huis. En de twee boeren die wij kennen willen hem niet, hij is  en dus te oud om het vak helemaal goed te leren. De meeste cattledogs gaan al vanaf 12 weken mee met de koeien.....

Laten we hopen dat er een heel goed huis gevonden kan worden voor hem.

Bloemen van de oude dame voor onze tuin. 

Een mooie jonge gumtree voor onze grasstrook. 

Stanley op het strand. 

Storm, gisteren op het strand.

De bomen zijn nog kaal, nog steeds winter. 

Met de 4WD door de urban jungle van Melbourne, afgelopen zaterdag. 

Winterwortels uit de tuin......

de maan

We aren er allemaal vol van. De lunar eclipse van afgelopen zaterdag. Om 5uur 's ochtends staan we achterin de tuin naar de eclipse te kijken, met verrekijkers. Het is prachtig. Bink en ik gaan nog even naar het strand als de maan te laag staat om hem nog vanuit de tuin te zien, en tot onze verbazing is het er om 6 uur 's ochtends ontzettend druk met mensen zoals wij. Het is koud buiten, maar de kiosk is open om mensen van koffie te voorzien en de rode gloed van de maan houdt ons arm vanbinnen.

Het is een natuurwonder. En nu we het toch over de natuur hebben.....We kunnen niet uit over het Australische beleid van de supermarkten om de plastic tasjes te bannen. Dat is een heel goed streven. Maar wat wij niet begrijpen is dat, omdat de kopers geen eigen tassen meenemen, de supermarkten blijven doorgaan met het uitgeven van plastic tassen. Weliswaar herbruikbare plastic tassen, maar er is geen hond die dat doet. Ze gaan gewoon in de vuilnis, en zijn veel moeilijker afbreekbaar dan de oude plastic tasjes die er voorheen waren. De gedachte was dat we moesten gaan betalen voor die tassen.... Hoe moeilijk is het om een eigen tas mee te nemen? Wij snappen er niets van. Waarom wordt er niet gekeken en geleerd van het Nederlandse model, waar volgens mij plastic tassen al jaren uit de running zijn. Ongelooflijk.

Lunar Eclipse, 6.30am, Half Moon Bay

de dinsdag

Altijd kijk ik uit naar dinsdag. Dinsdag is mijn vrije dag. Vast op het schema stond altijd een koffie drinken met Audrey, en sinds een paar maanden een lange wandeling met Stanley, onze woeste dingo zoals we hem noemen. Audrey is 91 geworden in april. Heel dement, in een rolstoel maar altijd met een lach en altijd in voor een koffie en een taartje in het cafe om de hoek. Ik vond het heel gezellig en heb veel geleerd over haar leven als alleenstaande werkende vrouw in een tijd waarin dat niet echt geaccepteerd was. Een paar weken na haar 91ste verjaardag kreeg ze een hersenbloeding en vlak daarna is ze overleden. De laatste van haar familie. Het voelt leeg op de dinsdag.

Vandaag is Simon thuis. Na een lang weekend waarin hij begon met Robot Soccer championships waar hij en een paar andere klasgenoten zelf een robot voor hadden gebouwd en geprogrammeerd, een verjaardagsfeest met overnachting, een voetbalwedstrijd en 4 uur mountainbiken, kon hij de maandag maar net doorkomen. Vandaag was hij doodmoe en bleef hij thuis. Heel gezellig. Een kopje thee, wat pianospelen, een croissantje een lekker boek en heel veel rust. Ik ruim op, boen het huis, doe de was, probeer het hek te repareren dat gisteren in een orkaanstorm is losgewaaid.

Ik neem de luxe om met een vriendin te lunchen, loop een heel eind over het strand met de hond. Kook, haal, breng en organiseer de week voor het voetbalteam van Tom, waar ik de manager van ben. Samen met Bink ga ik voor ons jaarlijkse bezoek naar de Aldi, waar we dachten daar het Nederlandse week zou zijn. Uiteraard waren we een week te laat. Geen stroopwafel of hagelslag meer te bekennen. Wel Nederlandse kaas en rookworst. Dat slaan we dus maar in.

Buiten waait het, regent het en schijnt de zon. Four seasons in one day, letterlijk.

Dinsdag. De beste dag van de week :-).

Simon en zijn vriend op de fiets in het bos.

Audrey, een van de laatste keren. 

Stanley op de breakwater bij het strand. 

Tulpen in het cafe vanmiddag.

Mooie lunch!

Nederlandse kaas. 

zoete kip

Tijdens mijn afwezigheid op de blog ben ik een poosje ziek geweest. Hersenvliesontsteking. Dat is niet erg, dat gaat weer over en het heeft uiteindelijk alleen maar goede dingen gebracht. Waardering voor gezond zijn. Onverwachte vriendschappen. Respect voor het ziekenhuissysteem en de zorg.

Mensen die we kenden, en minder goed kenden kwamen in touw om te helpen. Zonder vragen. Bossen bloemen, versgebakken broden, soep, iemand die kwam strijken, iemand die de kinderen kwam halen, kwam brengen. Bud kreeg zorgverlof van zijn baas. Zonder een moment twijfel.
Het heeft ons een ander beeld gegeven van de omgeving waarin we wonen en de mensen die we hebben leren kennen in de afgelopen jaren.

Maar het allerfijnste was dat Karin, mijn moeder, kwam om een paar weken om te helpen. We hebben ondanks alles een heerlijke tijd gehad. In de tuin gezeten met koffie. Gordijnen opgehangen, gekeuveld. Nauwelijks plaatjes, want daar is het niet van gekomen. Maar om weer even kind te zijn, dat was een ongelooflijke luxe.

Karin is allang weer naar huis. Ik ben allang weer helemaal beter.

Maar vandaag dacht ik er weer aan, omdat de laatste bak met eten van die periode uit de vriezer kwam. Zoete kip. Met liefde gemaakt.

Zoete kip, gezond en mooie herinneringen, het leven is goed.

Aan de tafel, begin mei, het was zo te zien koud in huis!

Gordijnen naaien. 

10 jaar

Na tien jaar op dezelfde plaats beginnen dingen zich te normaliseren. Ons oog wordt minder scherp, dingen vallen minder op. Het is ons nieuwe thuis. Tien jaar zijn omgevlogen. Precies 10 jaar geleden trokken we de deur achter ons dicht in Zeist. Het was ook op een dinsdag. Net als vandaag. Zonnig en winderig.

Karin, mijn moeder, vroeg mij pas of het het waard is. Of het heeft gebracht wat we hadden gehoopt. Dat is een moeilijke vraag. Is er een antwoord? Is het een vraag die iedereen zichzelf kan stellen met de beslissingen die ze maken in het leven?

Wij zijn blij dat we het hebben gedaan. Australië is wat natuur en vrijheid betreft het beloofde land. We genieten er nog steeds van, ookal is het minder toegankelijk met opgroeiende kinderen. Sport, school, afspraken, muziek spelen een steeds grotere rol in het dagelijkse leven en maken het minder makkelijk er even tussenuit te gaan. En eerlijk gezegd hebben de kinderen niet altijd evenveel zin als wij om eropuit te gaan met een rugzak.

Wat betreft werk is het aanpoten. Door grote tijdverschillen met de rest van de wereld zit Bud vaak 's avonds laat nog aan de telefoon. De dagen zijn lang. Maar dat heeft niet met Australië te maken. Dat is denk ik inherent aan werken in een veeleisende baan. Ik ben inmiddels ook weer van baan veranderd, ik had het niet naar mijn zin. Nu werk ik op contract basis en ben ik eigen baas. Ik werk bij een heel leuk bedrijf dat gedagsveranderingsprogrammas ontwikkelt voor verslaafde gevangenen in Victoria. Weer iets heel anders, en iets waar ik energie van krijg, in plaats van dat het alleen maar energie kost.

We zijn blij met ons Australische huis. Het is wel oud en heeft onderhoud nodig. Het is te duur om het in een keer op te laten knappen, en voor kleinere klussen wil geen hond komen, daar is de markt te goed voor. We zitten dus een beetje in een impasse. Gelukkig is het huis functioneel, warm en gezellig. Volgens Australische begrippen niet geschikt voor "entertaining" maar een kniesoor die daar op let. Wij zijn niet van die entertainers, en de mensen die wel komen komen niet voor het huis maar voor ons :-).

Natuurlijk lopen we tegen dingen aan. Het schoolsysteem bijvoorbeeld. Onze kinderen gaan naar een openbare school, en niet een privé-school. Wij vinden het een prima systeem, maar de meningen zijn sterk verdeeld en volgens een aantal mensen stellen wij onze kinderen achter door ze naar de openbare school te sturen. Onze kinderen hebben het naar hun zin, doen het goed en na gesprekken met de school zelf zijn we gerustgesteld. Alle scholen doorlopen hetzelfde curriculum, en moeten voldoen aan dezelfde examencriteria. Waar het wel verschil kan maken is in je gemiddelde eindcijfer op je eindexamen. Het cijfer bepaalt of je wel of niet naar de universiteit kan. Privé-scholen scoren over het algemeen hoger. Maar ook daar kan aan gewerkt worden, als de kinderen strategisch hun vakken kiezen.

Na 10 jaar zijn we gewend aan Footy, Cricket, vrijstaande huizen zonder tweede verdieping, barbecues in het park en afgelegen doodstille plekken. Nog steeds gaan we veel op de fiets en het openbaar vervoer, kunnen we het redden met 1 auto, daar zijn we niet Australisch in geworden. De kinderen spreken nog steeds Nederlands, wel met een Engels accent inmiddels. De jongens dragen onverminderd hun korte broeken in de winter, en lopen altijd en overal op blote voeten in de zomer. We hebben een Australische Cattledog, Stanley, die we goed in de gaten moeten houden omdat hij ervan houdt om iedereen bij elkaar te drijven, vooral kinderen die op bezoek zijn.....

Heeft het gebracht wat we hadden gehoopt? Na 10 jaar kan ik zeggen "ja". Het heeft ons het avontuur gebracht. Maar ook het gewone leven. Het kan niet altijd een avontuur zijn. En voor iemand als ik met "itchy feet" was dat even wennen. Nu besef ik mij dat het gewone leven het heerlijkste is wat er is.

Maanden heb ik niet geschreven. Het gevoel dat er langzaam aan aan het avontuur een einde komt, en dat we meegesleept worden in de repeterende molen van werk, eten, slapen, school heeft de inspiratie weggenomen. Maar ik ben er ook achter dat dat een keuze is. Het hoeft niet zo te zijn. De natuur is er nog steeds, de 4WD staat voor de deur om er ieder moment op uit te kunnen gaan. En dat doen we ook. We zijn terug in goede doen. En terug op de blog. Want er is nog zoveel om over te schrijven.

Carpe diem.

Stanley

Wandelen met vrienden

Bezoek aan het quarantaine centrum op Point Nepean. 

Bezoek aan oud goudmijnershuisje in Bendigo

4WD trip naar Lerderberg Statepark

Bink aan het spelen in het bos

Bink, You Yangs

Tom, koud en blij

Simon, vol met grappen. 

Bezoek aan Luna Park, St Kilda vorige week.