De afgelopen twee dagen zijn we in sneltreinvaart fietsenmaker, smid, timmerman, electricien en computerspecialist geworden. Allemaal ambachten die hier zeer schaars zijn dus goed voor ons cv... Maar dat haastige spoed zelden goed is bleek vanochtend. Met het fietsen naar het zwembad op de, door de kersverse fietsenmaker zo zorgvuldig en serieus in elkaar geschroefde fiets, zwabberde het stuur plotseling van achteren naar voren. Kinderen gillen van het lachen, maar de fietsenmaker baalde. Vooral dat wel de fietspomp mee was, totale onzin met twee splinternieuwe banden, maar niet de imbussleutel. Later, bij het vertrek bij het zwembad werden we uitgezwaaid door een hele groep nieuwsgierige toeschouwers die dit spectakel wel eens wilden zien. Twee kinderen op de twee fietsstoeltjes en 1 op de aanhangfiets. Simon met zijn nieuwe spiderman helm die bijna twee keer zo groot is als hijzelf. En dat met zwabberend stuur, wie wil dat nu niet zien. De familie Flodder is er niets bij vergeleken met dit hilarische tafreel. Bud zat dan ook gemaskerd en incognito achter het stuur van de auto de toestand te aanschouwen. Hier hoorde hij absoluut niet bij....
Vandaag voelden we ons erg ver weg. We verlangen er naar dat jullie een borreltje komen drinken in ons nieuwe gezellige huis. Even bijpraten, horen hoe het met iedereen is. Het gemis zat ons allemaal in het bloed vandaag. Isis is vrijdag jarig en op de vraag wat ze 's avonds wil doen antwoordde ze heel blij "We gaan met iedereen uit eten. En dan reserveren we een tafel bij de pizzeria. Een hele grote zodat iedereen kan zitten. Tom, Simon, Bud, Marit, Karin, en en en ." En toen viel het even stil. Bij ons allemaal.
We hebben veel plezier, maar we missen jullie erg.
