Melbourne

Bezoek is een uitgelezen gelegenheid om de stad te bekijken, en dan wat verder dan de bus naar het museum. 

Gisteren hebben we gefietst en twee van de beroemde Melburnian iconen bekeken, de strandhuisjes van Brighton Beach en de Kiosk op Sint Kilda pier. Deze zijn beide binnen een straal van 12km vanaf ons huis gelokaliseerd. Janske had de fiets en helm van de buren geleend en met de opmerking, "als ik er alleen al naar kijk, begint hij te fietsen" gaat ze ervandoor, mij ploeterend achterlatend op mijn moederfiets waar de versnelling na al het gefiets op de heuvelachtige fietspaden met drie kinderen het al begint te begeven. Naar St Kilda gaat het eigenlijk nog wel, maar terug moeten we echt gaan racen. Voor de derde keer is het de Occasional Care niet gelukt om Tom langer dan een half uur tevreden te houden en we staan nog niet op de Pier als we terug moeten om hem op te gaan halen......

Vandaag is het zaterdag en gaan we het eens rustig aandoen. Bud blijft bij de kindjes en ik ga met Janske de stad in en de grootste markt op het zuidelijk halfrond verkennen. Uiteraard zijn onze plannen groots, maar de tijd die we hebben om alles te zien is 3 uur. Want 's middags staat de Rocky Horror Show en Chinatown op het programma waar ze samen met Bud naartoe gaat. 

De stad is wederom overweldigend. 

Overal waar je komt is ruimte ruimte ruimte. Iedere twee blokken is er een park. De straten zijn breed. De stoepen ook. Daardoor lijkt het ondanks het feit dat er zoveel mensen op de been zijn (het is kersttijd!) toch aangenaam rustig. Het deel wat we vandaag bezoeken (Victorian Market en Docklands)  is modern, hoog en er zijn vooral veel bouwplaatsen waar dag en nacht gewerkt wordt aan nieuwe kantoren. Wat opvalt zijn de architectonische hoogstandjes in de bouw. Modern, kleurig, bijzonder, afwisselend. De Westgate Bridge lijkt door de geringe afstand en al die enorme gebouwen klein vanaf deze kant van de stad.  

Janske laat mij de markt zien, ze is er al een keer geweest. Ik nog niet.

Janske vertelt: "De markt is gewoon heerlijk. Lekker slenteren tussen de mensen, de groenten en het fruit. Het is wel druk, maar er is geen enkele irritatie van mensen die voordringen, duwen of niet weten wat ze willen. Geen kinderwagens die je omverrijden. Wel kinderen overigens! Echt opvallend is de rust, het respect en de vloeiende beweging waarmee iedereen zich over de markt voortbeweegt. Er staan niet 2 mensen in een kraam, maar minstens 10, voor je hebt beslist wat je precies wil, hebben al 4 mensen aan je gevraagd wat ze voor je kunnen doen. Zijn wij het die de doorstroom op de markt verstoren? Het aanbod aan groenten en fruit is enorm, zo ook het prijsverschil tussen de kramen onderling, en in vergelijking met de supermarkten. Macedemianoten liggen hoog opgestapeld, net als de andere noten, gedroogde vruchten,  en bonen. In de groentenkramen zijn alle soorten seizoensgroenten en -fruit te krijgen. Watermeloenen, mango's, kersen, abrikozen en aarbeiden. Om niet te spreken van alle soorten kolen, en groenten waarvan ik de naam noch bereidingswijze ken. Mensen doen boodschappen met hun eigen kleine winkelwagentjes. In eerste instantie dacht ik dat je die ergens kon halen zoals in de supermarkt, maar het blijkt dat je die dingen gewoon kan kopen op iedere hoek van de staat of op de markt zelf. Veel mensen hebben ze, van zwerver, tot krantenrondbrenger, tot hippe vader. En die laatste groep was vooral veel te zien op de zaterdagochtend markt. Marktinkopen is blijkbaar echt mannenwerk, en ze nemen de kinderen nog gezellig mee ook."

We willen in de tijd die we hebben koffie en carrot cake eten. We kiezen Southbank aan de Yarra rivier om dat te gaan doen. Helaas is carrotcake op Southbank gelijk aan voer voor het voetvolk en wordt dus niet verkocht. Dat gaan we dus nog een andere keer proberen, op een doordeweekse dag in een Suburb. Janske heeft natuurlijk gehoord van de Lemon Merengue verslaving van Simon en kiest dat als goed alternatief voor de carrot cake en de lunch.  

Flinders Station, Yarra rivier

school

We hebben het wel altijd over school als we praten over het klasje waar Isis twee keer per week naartoe gaat, maar dat is eigenlijk helemaal geen school. Het is "Kinder" of "Pre-School". De voorbereidingen voor de echte school zijn in nu volle gang. De drie oefenochtenden zijn voorbij. De bibliotheek, lerares Italiaans en de Creatieve kamer zijn bezocht door Isis.  De informatieavond voor ouders bijgewoond. Het oefenpakket ontvangen. De regels uit ons hoofd geleerd. Nu nog de boeken bestellen. Maar ook het "papier en pen" pakket met alle schijf- en knutselbenodigdheden. Alemaal af te halen op de Grote Afhaaldag op 30 januari. De dag voor het nieuwe schooljaar begint. 

De lijst met alle ingredienten voor een goede lunch hangt al op de koelkast. Met daarbij de kantine bestellijst waar de kinderen 's middags pizza's en andere snacks kunnen halen.....maar ook een appel of een sandwich :-). De schitterende speeltuin die de school rijk is heeft is buiten lesuren, en tussen zonsopgang en zonsondergang vrij toegankelijk vor het publiek. Dus daar gaan we een paar keer spelen zodat Isis wat zekerder van haar zaak wordt. 

De ouders worden opgevangen, de leraren pleiten op de informatie avond voor een goede en naadloze overgang van thuis of kinder naar het drukke schoolleven. En spreken begrijpend uit dat het voor ouders natuurlijk ook een hele grote moeilijke stap is. Maar dat school leuk en belangrijk is en dat we ons niet schuldig hoeven te voelen als we onze kinderen achterlaten en ze zijn verdrietig. We zijn duidelijk in goede handen. 

Voor Isis is de belangrijkste mijlpaal gehaald in verband met school. Het uniform , kersvers uit de Stock Shop. 

tooth fairy

LIEVE ISIS, JE BENT VANDAAG JE EERSTE TAND VERLOREN. HIJ VIEL OP SCHOOL ZOMAAR UIT JE MOND. EINDELIJK! DAARNA BEN JE HEM IN DE AUTO KWIJTGERAAKT. NET TOEN JE HEM WILDE LATEN ZIEN. IK HEB HEM GEVONDEN. WANT IK BEN DE TOOTH FAIRY. IK HEB DE TAND MEEGENOMEN NAAR MIJN PALEIS, EN DAAR BEWAAR IK HEM VOOR ALTIJD. OP EEN BEDJE VAN GOUDEN EN ZILVEREN WATJES. IN RUIL DAARVOOR KRIJG JIJ EEN KADOOTJE. EN CENTJES OM IETS LEUKS OF IETS LEKKERS MEE TE KOPEN, HELEMAAL VOOR JEZELF. GEFELICITEERD! JE BENT ZO’N GROTE LIEVE MEID.

DE TOOTH FAIRY

simon fietst

Sinds dit weekend fietst Simon op de fiets van Isis. Zijn loopfiets staat verlaten in een hoek van de garage. De ene dag raced hij nog op z'n loopfiets, de volgende dag fietste hij weg op de crossfiets. De fiets van Isis is nog te groot om zelf op- en af te stappen dus we hollen er voortdurend achteraan om hem te vangen als hij stopt. Maar fietsen en sturen kan hij als de beste!

Hetzelfde geldt voor de aanhangfiets, sinds vrijdag kan hij bij de trappers en mag hij dus meetrappen. Dat doet hij dan ook vol overgave.

op zoek naar zon

Terwijl Janske in de zon ligt te bakken op Four Mile Beach in Port Douglas besluiten wij na de zwemles ook naar de zon te gaan zoeken. We gaan naar Torquay waar de beroemde Bells Beach zich bevindt met enorme golven. Omdat het nog steeds hard waait verwachten we een wilde oceaan. Wikipedia zegt over Bells Beach: 

Bells Beach (38°22′01″S 144°17′05″E) is an internationally famous surf beach in Victoria, Australia, located 100 km south-west of Melbourne, on the Great Ocean Road near the towns of Torquay and Jan Juc.

The main break is known as the Bells Bowl or Bowl section. It is a point break and works through all tides depending on the size of the swell. It is surfable from 2' up to 15', and a north-west to west wind is optimal wind direction.

Bells Beach is the home of the world's longest running surfing competition - the Rip Curl Pro Surf & Music Festival. The event was formerly known as the Bells Beach Surf Classic. The competition was first held in January 1961 and then at Easter every year since although occasionally, when conditions at Bells aren't suitable, the competition has been transferred to other breaks such as Johanna.

The beach is named after the family that first took up the pastoral run in the 1840s. As early as 1939 surfers from Torquay made their way to Bells but access was a considerable problem until 1960 when Torquay surfer and Olympic wrestler Joe Sweeney hired a bulldozer and cleared a road along the Bells cliff ^[1] from the Cobb & Co Road, where the concrete wave now stands, down to the beach. He charged one pound per surfer to recover his expenses. This is now part of the Torquay to Anglesea walking track.

Nearby surf breaks include 'Southside', 'Centreside', 'Rincon', 'Winki Pop' (Uppers and Lowers), Boobs and Steps. Although Bells is known internationally as one of the best breaks in Victoria, 'Winki Pop' often works better under more diverse conditions than the other nearby breaks.

Van Wikipedia leren we dat de windcondities heel precies moeten zijn, blijkbaar is de windconditie vandaag niet goed, we zien geen enkele surfer.... Maakt niet uit, het was er ook zonder surfers spectaculair. Wij zijn stil en intens gelukkig met de ongekende mogelijkheden die deze omgeving ons biedt. In iets meer dan een uur rijden staan we op dit eenzame prachtige strand. Wow. En we hebben ook nog een uurtje zon...

working bee

Storm vandaag! Morgen zullen er wel weer overal electriciteitslijnen gerepareerd moeten worden...

Kitesurfen bij windkracht veel, voor bij ons op het strand. 

Uitwaaien bij zuidpoolwind. Koud!!

"Sat 19:58 EDT As predicted today has been one of the windiest, at least for parts of New South Wales (NSW) and Victoria (VIC) (de staat waar wij wonen), in months, with a Severe Weather Warning current for all of NSW and for eastern and northeastern VIC, due to damaging wind gusts"

Dit is het laatste nieuws ten aanzien van het weer bij ons. Fijn als je op vakantie bent met je koffer vol korte broeken....sorrie Janske. Op dit moment waait er een storm over Australie die geen vergelijking kent. De weersverslaggevers stralen, in alle grote steden regent het! Het is bijna een wonder. Er was nog maar heel weinig regen verwacht tot grote zorg van iedereen maar het stormt, waait, regent en sneeuwt zelfs op de hoger gelegen stukken. Janske heeft vandaag een paar dagen Port Douglas geboekt (Queensland). Zon, zee, strand en regenwoud, 30 graden. Geef haar eens ongelijk...morgen vertrekt ze. Woensdag, als het weer ook hier beter wordt komt ze weer gezellig terug. 

Terwijl Janske en ik proberen een droog moment te vinden om er even op uit te gaan dacht Bud vanochtend dat het slechte weer in zijn voordeel zou werken. Hij moest naar de "working bee" actie op het schooltje van Isis. Dat zijn sessies in het weekend waarbij de ouders het schooltje onderhouden.  Iedereen moet een keer meehelpen harken, poetsen, vegen, verven en speelgoed schoonmaken. Hij vertrok begeleid door kletterende hagel en regen en zei hoopvol, tot zo! We hadden hem eigenlijk een kwartier later al terugverwacht, maar dat gebeurde uiteraard niet.  Al het stereotype gedrag bevestigend werken de deelnemende vaders buiten en de moeders binnen. Vaders nemen de schuur en de tuin onder handen terwijl binnen de moeders het speelgoed schrobben. Heel ondeugend hebben de vaders de tuinslang met water gebruikt om een paar dingen schoon te spuiten, met alle regen op dit moment hebben ze toch wat minder moeite met de waterverbruikregels..... 

Nog iets heeft ons bezig gehouden de afgelopen dagen. Bud is er gisteren achtergekomen dat te hard rijden in Australie duur is, heel duur...... Zelfs een snelheidsoverschreiding van 5 km kost al 150 dollar. Toen zijn baas hem afgelopen vrijdag vroeg of hij een minuutje had schrok hij natuurlijk enorm. Toen hij hoorde dat het om een aantal boetes ging (geen grote overtredingen hoor!!) was hij in eerste instantie opgelucht. Toen hij zag hoeveel zoiets kost, wat minder. En nog minder toen bleek dat er met een puntensysteem gewerkt wordt en dat bij een bepaald behaald aantal punten opnieuw rijexamen gedaan moet worden.....We begrijpen nu waarom de meeste mensen zich zo netjes aan de snelheid houden. 

vakantie in een gezin

Wat doe je op je eerste dag aan de andere kant van de wereld? 

Wel op vakantie, maar in een gezin meedraaiend?

Wel een eigen kamer boven, maar geen deur die het geluid tegenhoudt van 3 kleine boefjes. 

Niet lekker uitslaapt, maar om 9.00u hijgend 2,5e km achter de walking wagon aan moet lopen omdat Marit dacht dat je wel uit zou slapen en dus vroeg een afspraak heeft gemaakt in een park om je thuis wat rust te gunnen. 

Niet lekker je hete long black koffie drinkt uit een typisch Melbourne coffeeshop, maar op het moment dat je een slok wil nemen een van de kinderen heeeeeel nodig naar de wc moet. 

Niet rustig genietend van de straten in de suburb, kuierend terug naar huis, maar 2,5e km de crossfiets van Isis moet dragen. 

Niet na de lunch even op het terras op een stretcher bij 30 graden zonnen maar zelf koffie zetten en in de kou en wind op het bankje op het terras  de vakantieplanning maken. 

Om er daara achter te komen dat Simon in die tijd niet niet sliep maar graag Pietje wilde zijn en dus zichtzelf en de speelkamer heeft geschminkt. 

Niet rustig even naar het strand in de koele namiddag, maar oppassen terwijl Marit de hoognodige boodschappen doet waar ze nog niet aan toegekomen was........

Niet rustig eten in een prachtige Melburnian restaurant waar Melbourne om bekend staat, maar de rondvliegende spaghetti en blaadjes spinazie ontwijkend terwijl je de inmiddels afgekoelde pompoensoep probeert te eten.

En dan niet de zon onder zien gaan in Port Phillip Bay maar de puinhoop afwassen terwijl Marit de kinderen in bed probeert te krijgen en Bud met Europa zit te teleconferencen....

Dat doe je op een eerste vakantiedag als je in een gezin terecht komt.........

Nu maar eens even aan Janske vragen wat zij er van vond vandaag ;-)

janske!

Grote tas. 

Uitgerust, vrolijk, meteen thuis. 

Zo zit ze erbij, 5 minuten nadat ze binnenkomt.

Janske, wat fijn dat je er bent.

sporten

De sportschool zit hier niet ver vandaan. Ca 2,5km. Hij is gigantisch. Zwembad. Kleedkamers met douches, sauna en zelfs een strijkplank en strijkbout. Enorme zaal met rij aan rij hardloopbanden, crosstrainers, fietsen, roeimachines. Een stretchruimte, de gewichtenruimte en vele fitness apparaten. Openingstijden door de week zijn ruim, je kan er van 6.00u 's ochtends tot 22.00u 's avonds terecht. Om de sportschool heen is een enorme parkeerplaats en een parkeergarage. En uiteraard is er een cafe om alle verbrande kilojoules weer terug op peil te brengen ;-). Ik heb inmiddels een abonnement op dit fenomeen. Ja, ik ben gezwicht. Eindelijk weer eens intensief bewegen. Heerlijk. Met het dagelijks fietsen en wandelen bereik je niet hetzelfde effect als een flinke workout. En hardlopen kan hier niet echt in het donker, dus daar ontbrak iedere regelmaat. Tijd dus voor een sportkaart. Wel met tegenstrijdige gevoelens. Maar het zal helpen om de Tazzi 10km te kunnen gaan hollen volgend jaar juli. Dat wordt het doel. En heb ik vandaag afgesproken met onze Tasmaanse vrienden die ieder jaar die loop doen. 

Maar nu doe ik vooral nog aan spinnen. Dat valt helemaal niet mee. Je beult je in 50 minuten af, meegesleept door het fanatisme van ca 40 andere spinners in de zaal. En de juf. Muziek hard, en racen maar. Ik fiets me suf om niet al te slecht uit de fitheidstest te komen die volgende week plaatsvindt. Ik probeer het tempo bij te houden. Maar echte fietsbenen heb ik nog niet, dus af en toe sjoemel ik met de weerstandknop. Als de weerstand heel hoog moet zijn maar mijn benen echt moe, dan zet ik hem iets lager. En hoop dat niemand het ziet..... 

Bud waagt zich niet aan het sporten. Die kijkt sport op de televisie. En daar houdt hij het voorlopig bij. Op zondagochtendzwemmen met de kinderen na natuurlijk. Dan trekt hij joggingbroek en gympen aan. En niet te vergeten het dragen van kolen naar de BBQ naar de tweede etage in ons huis. Zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. 

Vandaag hebben we voor de tweede keer geBBQed. En de brandweer hoefde niet langs te komen, het aansteken verliep goed. Het BBQen zelf ook. En als afsluiting , uiteraard ........

Rueben, Annelise, Isis, Simon en Tom met marshmellows

melbourne museum en sinterklaasjournaal in 1 dag

Het kan allemaal. Bij 35 graden naar het museum in hartje stad Melbourne, dino botten opgraven. Later op de dag vol spanning kijken naar de eerste aflevering van het sinterklaasjournaal. Is de wereld dan toch klein?

Sinterklaasjournaal 

Naar het museum met vriendje Ross en vriendin Caroline

Dino botten opgraven

Wachten op de bus in hartje centrum.....

.........met uitzicht op Flinders Station

warm!

Met de bevestiging dat Janske aanstaande dinsdag 3 weken komt logeren is meteen het weer beter geworden en zijn we gisteren en vandaag de 30 graden gepasseerd. Daar wordt iedereen vrolijk van! Het enige nadeel is dat de geraniums bij ons in de voortuin het langzaam beginnen te begeven. En dat terwijl er in het huurcontract staat dat we er goed voor moeten zorgen.....geraniumkenners, laat van jullie horen! 

Van mooi weer word je vrolijk. Zo vrolijk dat Mieke gaat schommelen!

weekend

Een mijlpaal. Dit weekend was er een feestje. Voor Isis. Van een vriendinnetje van dansles. Een feeenpartijtje. Alleen kwam de fee niet opdagen. En plotseling maken we de direkte kant van de Ozzies mee..... Want een feest zonder ingehuurd vermaak is geen echt feest en dat laat iedereen de gastvrouw (die dagen heeft voorbereid, gekookt, gebakken, versierd, kadootjes voorbereid, lollies gemaakt) luid en  duidelijk weten. Met als klap op de vuurpijl de moeder die thuis de schmink heeft gehaald om dan maar "bij gebrek aan beter" de 11 kindergezichtjes te verven, bij het ophalen alle kinderen aanwijst die zij zelf niet heeft gedaan en nog wel even zal "fixen" voor ze naar huis vertrekken....... ;-). Nu kon zij heel goed schilderen en waren ik en de moeder van de jarige misschien niet de besten, maar toch.... Ik had hoofdpijn, de moeder van de jarige vermoed ik ook, maar Isis vond het feest geweldig.  Het minst leuke vond ze dat haar lollie vanmiddag door de mieren was gevonden en overwoekerd. 

Wat hebben we nog meer beleefd? 

Ik ben met een groep dames van school uit eten geweest. Dat was een hele belevenis. Waar het hier normaal niet uitmaakt hoe je eruit ziet kwam nu iedereen prachtig gekleed, opgemaakt, behangen met goud en zilver. Daar had ik niet op gerekend. Helemaal niet omdat het eten in een doorsnee eetcafe was. Les voor de volgende keer dus. Gespreksonderwerpen? Werk. De slechte economie. Kansen om  je baan te verliezen. Hypotheek. Het possumprobleem in de tuin en wie de ergste spinnenbeten heeft meegemaakt. En natuurlijk een beetje over school. En of de wijn koud genoeg was, de koffie heet genoeg, de kipschnitzel plat genoeg. Iedereen heeft wel een keer iets teruggestuurd naar de bar of de keuken.... Het was fantastisch, ik heb mijn ogen uitgekeken.

En Bud heeft een belangrijke mijlpaal behaald. Hij is eindelijk voor het eerst naar het strand geweest tegenover ons huis! Samen met Isis en Simon die hem alles hebben laten zien, inclusief de trap waar Tom een keertje een stukje glas in zijn hand had gekregen.  Glimmend van trots en plezier, hoeden op, zand in haren kwamen ze weer thuis. 

En in de tijd dat zij op het strand zaten ben ik samen met Tom een keer naar St Kilda gefietst waar het echte stadse leven zich af schijnt te spelen. Ik was zooooo nieuwsgierig. Veel boten, veel poeha, veel hippe mensen, veel gezinnen. Allemaal aan het strand of op het fietspad. Op weg ernaartoe (ca 10 km vanaf ons huis, langs het strand) overal strandfeesten, BBQs en plezier. De zondagmiddag wordt hier in uitbundigheid doorgebracht,  ruim ondersteund door glazen bier, wijn en champagne. 

Op de achtergrond het strand van St Kilda. Dit is dus waar iedereen het over heeft..... Tom was mee en kijkt op het moment van de foto naar een vlieger die wordt opgelaten. 

Vanaf het strand is het lunapark zichtbaar. 

En dan last but not least. Om het weekend goed af te ronden hebben Bud en ik het eindelijk voor het eerst gered om op tijd te zijn voor het bezichtigen van de zonsondergang vanaf ons terras. 

Onze eerste aanschouwde zonsondergang ziet er zo uit. ca. 20.20u vanavond. 

Vier

Lieve Kees,

Vandaag word jij VIER jaar.

Gefeliciteerd!

Wij hebben een cake gebakken.

En voor je verjaardag een groot stuk opgegeten.

Terwijl jij nog lag te slapen.

Jij gaat vandaag naar Burgers Bush.

En geeft morgen een feestje.

Heel veel plezier.

En wij denken aan jou.

Wat word je al groot.

Wat gaat de tijd snel.

Dikke kussen van ons. 

Boodschappen

Dagelijkse boodschappen doen is altijd een plezier hier. Groenten en fruit zijn divers met een Engelse en Aziatische invloed (turnips, parsnip en alle soorten kolen, zeewier en pepers), maar natuurlijk ook erg Australisch (maiskolven, pompoenen, 40 soorten bacon, 30 soorten worstjes). Fruit is geweldig. Op dit moment is het watermeloen, mango en aardbeientijd. Maar ook appels sinaasappels en peren zijn volop verkrijgbaar. En nog veel meer natuurlijk. Voor de noten en gedroogd fruit liefhebber is het hier goed toeven. Zakken met allerlei soorten noten liggen hoog opgestapeld en het gedroogd fruit beslaat zeker 1 volledig schap van boven naar beneden. Moeilijker is het om onbereide produkten te kopen. En ongezoete yoghurtproducten. Uiteraard is wel alles light verkrijgbaar. En "Proudly Australian Made", het standaard statement op veel produkten. 

Natuurlijk begint nu de kerst langzaam maar zeker de winkel in te sluipen. Kadopakketten staan klaar, kerstballen, snoepgoed, wollen kerstmutsen (bij 41 graden?) en lampjes nemen steeds meer plek in beslag. 

Of we typisch Nederlandse dingen missen? Nee hoor, nog niet. Helemaal nu we de recepten voor pepernoten en borstplaat toegestuurd krijgen en het recept voor pindasaus een grote hit is. Waarom we dat ooit uit een blikje hebben gekocht? 

Wat we wel missen zijn de verse bloemen. Die zijn hier nauwelijks te krijgen. Een bosje gerbera's of duizendschoon, of een paar Singapore Orchideeen, dat is het wel wat keuze betreft. Van de week hadden ze roosjes in de winkel, dat was echt een uitzondering. Vaak zijn de bloemen oud en erg duur.  Voorbeeld, een bosje met 5 gerbera's kost 12AUD. 

Voor de andere boodschappen zoals kleding zijn we er nog niet helemaal uit waar we terecht kunnen. We moeten bijvoorbeeld nieuwe schoenen voor de kinderen hebben. Omdat de kinderen vaak lopen en fietsen willen we dichte schoenen. Maar dat is erg lastig te krijgen. Het is nu het seizoen van de sandalen en de slippers. Als je dichte schoenen wil moet je sneakers (gymschoenen) kopen. Je ziet ze denken, die gekke buitenlanders, je laat je kinderen toch niet wandelen of fietsen in de zomer......

:-)

foto's bij "deur achter ons dicht"

Een paar foto's om een beeld te krijgen bij het verhaal. Het lastigste van een blog is om de impressies en de beelden over te brengen aan de lezer. Het volledige plaatje ontbreekt. Er zijn nooit genoeg foto's om alles te laten zien. Die foto's zitten in het hoofd van degene die het meemaakt. En zelfs dan is het een vertekend beeld.......

Mt Eccles National Park, Walibi met jong

Mc Arthur tankstation, geen boodschappen

Latirus in de BBQ?

Tom zoekt een plek voor de tent, met tegenzin

De kraterwandeling

Hard werken voor de kindjes

Simon op het strand bij Port Fairy, nog steeds energie

En Isis weet ook van geen ophouden.

Port Campbel, altijd Australisch gezellig.....

De 12 Apostelen, het meest gefotografeerde stukje Oz, Uluru komt op 2

Wandelen bij Cape Otway

Het is even sjouwen, maar dan heb je ook wat. 

De bloemen laten hun gezicht zien als de zon gaat schijnen

Koala met jong steekt over

 Voeremmers van de paarden op de camping, Cape Otway

THE END

de deur achter ons dicht

Vandaag was het Cup day. Dat is de dag dat de belangijkste paardenraces van Victoria worden gehouden in Melbourne, er is ca. 36 miloen AUD aan wedgeld omgezet en deze dag is een vrije dag in Melbourne. Wij hebben ons niet opgedoft om naar de races te gaan kijken. In tegendeel. Wij hebben zaterdag de kampeeruitrusting in de auto geladen, oude spijkerbroeken aangedaan en we zijn op pad gegaan. Vier dagen voor onszelf, wat een luxe. Even afstand nemen van werk, de financiele crisis in de wereld, internet.

 

Ons doel: Mount Eccles National Park, 360km ten westen van Melbourne. We rijden door schitterend glooiend landschap. Droog. Eenzaam. Overal schapen en her en der Eucalyptusbomen vol met grijsroze en witte kakatoes. Kangaroes. Op eerste gezicht verlaten plaatsen. Een enkeling die de auto nastaart. Je hoort ze denken, wat moeten die lui hier? Tussen de plaatsen gemiddeld 40km, tussen de boerderijen gemiddeld 20. We moeten nog een beetje wennen. We dachten in McArthur, het laaste plaatsje waar we doorheen reden, 10km voor het park, een paar boodschappen te kunnen doen. Hm. Bij de plaatselijke benzinepomp (zie foto) was wel een brood te krijgen en een flesje fanta, maar verder eigenlijk niets. Dus met een brood en het 's ochtends snel gepakte picknickje verder, het park in. Bij het park envelopje gepakt, erop geschreven wanneer we aangekomen zijn en wanneer we weer weggaan. Geld erin en in de grote houten bus gegooid voor de ranger (die we geen van de twee dagen hebben gezien). Basis voorzieningen bestaan uit toiletten en een kraan met water uit de grote regentank. Prima. 

We vinden een prachtige plek, onder een boom met koala's. Met een BBQ en een picknicktafel. Alleen geen drinkwater. Oeps. Tandenpoetsen gaat dus voor koffiedrinken. Tenten opgezet. De tent voor de kinderen is een goedkope uitprobeertent. Om te kijken of de kindjes het leuk vinden. Bevalt kamperen dan kopen we een goede tent...... We zijn tenslotte mooiweer kampeerders en in Oz is het altijd mooi weer, toch?

Maar er is regen voorspelt. Ik zeg vol goede moed, ach, het zal wel meevallen. Victoria is een grote staat. En ik doe de belofte als het echt gaat regenen en onweren, ik altijd de weersvoorspellingen in Victoria zal luisteren en zal geloven.....

Nacht 1 verloopt uitstekend, wel koud. Op wat gegrom van de koala's na hebben we een rustige nacht. Een keer eruit voor de kindjes, maar dat geeft een kans om naar de ongelooflijke sterrenhemel te kijken. Zoveel sterren bij elkaar maakt dat we ons heel klein voelen. 

Ochtend. Toch koffie maken op de BBQ, Bud maakt een prachtig vuur. We wandelen langs het kratermeer met de kinderen en genieten van dit avontuur. De kindjes vinden het spannend. Maar na een half uur gaat het beter. Er komt niet onder elke steen een slang of een spin tevoorschijn.  Het pad is redelijk begaanbaar en we zien al binnen een kwartier een walibi. Na twee uur komen we moe maar voldaan weer bij de tent om ons klaar te maken voor een bezoekje aan de bewoonde wereld. Port Fairy. Ons vertrek wordt iets vertraagd door de ontdekking dat ik door een leech (bloedzuiger) ben gebeten. We hadden er wel 1 zien liggen op het pad, de grootte van een halve hand en hadden ons afgevraagd waar die vandaan kwam...... Leeches spuiten een antistollingmiddel in zodat het bloed makkelijk te zuigen is, echter het wondje bloedt daardoor nog heel lang door. En je merkt er niets van tot de tot je broekspijp doorweekt is.......Gelukkig is zo'n beet niet erg en hadden we volop pleisters bij ons. 

Op naar Port Fairy. Mooi oud plaatsje aan de kust. IJsje gegeten, boodschappen gedaan. Naar het strand geweest. Echt vakantie. Ontspanning voor iedereen. Maar...de lucht wordt donker. We racen de 40km terug naar de tent, door verlaten en door de dreigende luchten woest uitziend landschap. Bud maakt een vuur, we gooien alle BBQ spullen er in 1 keer op. In de verte dondert het. De papegaaien die op zaterdag om 20.30u krijsend overvlogen naar hun rustplekken, vallen nu al om 18.00u stil. De wind valt stil. De koala's zijn stil. Snel snel eten. Snel snel nog een paar marshmellows roosteren met takjes boven het vuur. Snel snel nog even naar de wc voor het losbarst. Laat het tandenpoetsen maar, dat lukt niet meer. De weersvoorspeller in Victoria heeft het voor elkaar. Voortaan geloven we alle voorspellingen die worden gedaan. De hele nacht dondert en bliksemt het oorverdovend. In de tent van de kinderen regent het net zo hard als daarbuiten. Bud slaapt in de auto, na de kinderen te hebben ge-evacueerd naar onze tent. Die fantastisch droog blijft.  En dus reuzeknus. We vinden het spannend maar slapen zelfs in deze woeste nacht heerlijk.

Ochtend 2 besluiten we in de gietende regen onze spullen te pakken. Het is wel prachtig in het park. Alles is opgefrist, er graast een walibi met jong achter onze tent. De hoeveelheid vogels neemt met de minuut toe, uit het niets komen bloemetjes tevoorschijn. Maar voor de kinderen is dit niet leuk genoeg, en voor ons ook niet. Op naar een nieuwe stek dus. De Otway ranges. Zingen in de auto. Koffie drinken in een typisch Australische strandtent in Port Campbell. We kijken naar de surfer lifesavers in training. Simon eet uiteraard een stukje lemon merengue pie, die er helaas later in de auto weer uitkomt. "Ik voel me niet zo lekker.....". Geen wonder met de kronkelweggetjes waar we overheen rijden. 

We verbazen ons over het afwisselende landschap. En de vergelijkingen die we voortdurend maken. Een stuk langs de Great Ocean Road lijkt precies op de groene heuvels in Wales. Inclusief de schapen. Uiteraard maken we een uitgebreide stop bij de 12 Apostles (waarvan er nog maar 8 staan). Onze harten zijn licht van blijdschap. Wat is dit een prachtig land. En alles binnen handbereik! Zingend lopen we terug naar de auto. Op zoek naar een volgende stopplaats en die vinden we op een kamping vlak bij het Cape Otway Lighthouse. Omdat we volledig verregend zijn, al twee dagen niet hebben gedouched kiezen we voor een wat grotere kamping met meer faciliteiten. Het regent nog steeds dus we huren een bunkhouse met stapelbedden. De hit van de trip. Een groot gejoel wie er boven mag slapen. Eigen lampjes om te bedienen. Isis die zelf kan gaan douchen bij de muntdouches, en jawel, koala's in de bomen en een kleine speeltuin! Kinderen bekijken de wereld met een andere bril, dat wordt weer heel duidelijk. Maar daardoor ook leuk. Er worden veel meer details zichtbaar. Bijvoorbeeld, hoe vind je ergens de weg? Wat zijn de herkenningspunten? Welke dingen zie je op ooghoogte van een vijfjarige? En van een driejarige of 1,5 jarige? Wat voorheen vanzelfsprekend was, wordt opnieuw bevraagd en onderzocht. 

Vanochtend besloten we een bushwandeling naar het strand te maken met de kindjes. Isis en Simon wijzen de weg. Ze zien werkelijk alles. Van enorme mieren die duizendpoten aanvallen, tot bijenkolonies die in de struiken hangen. Door ons volledig gemist. Ze stappen dapper door de duinen en het voor hun manshoge gras. Bekijken de bloemen die uitkomen op het moment dat de zon begint te schijnen. Verbazen zich over de enorme golven als we eindelijk bij het strand zijn aangekomen. En snappen niet dat er geen makkelijkere oplossing is gevonden voor de steile afdaling naar dat strand toe. Een glijbaan bijvoorbeeld hadden ze wel handig gevonden. Terug is zwaarder, vooral omdat het warmer is en we worden aangevallen door de duizenden vliegjes waar Oz zo om bekend staat. Deze vliegen willen in je ogen, neus en mond gaan zitten. Vier uur na ons vertrek zijn we moe maar voldaan weer terug. De volgende items die aan onze uitrusting worden toegevoegd zijn de netjes voor om je hoofd ;-)

's middag rijden we verder over de spectaculaire Great Ocean Road. We maken om 17.00u in Anglesea nog een stop om aan de liefste wens van de kinderen te voeldoen om de korte vakantie af te maken. Pizza eten. Helaas is dat niet gelukt. Bij 1 restaurant werd ons gezegd dat de kok aan het vissen was, jaja. Bij het tweede restaurant konden we alleen koffie drinken (kok was er niet) enzovoorts. Omdat alles verder dicht was of geen kok had (het is tenslotte Cupday!) gaan we naar de enige eettent die open is en ook echt iets serveert. Een soort snackbar. Waar je bij het bestellen van twee kipnuggets letterlijk twee nuggets op een schoteltje krijgt. Probeer onze gezichten voor te stellen :-). Gelukkig kwam ook dat goed en reden we uiterst tevreden weer op de stad aan. Het was ook weer aangenaam om de "Urban Jungle" in te rijden.  

Dit gaan we vaker doen, maar dan zonder de regen! Wat is dit een fantastisch land. En dat allemaal zo vlakbij. 

(Fotoupdate volgt)