Ons doel: Mount Eccles National Park, 360km ten westen van Melbourne. We rijden door schitterend glooiend landschap. Droog. Eenzaam. Overal schapen en her en der Eucalyptusbomen vol met grijsroze en witte kakatoes. Kangaroes. Op eerste gezicht verlaten plaatsen. Een enkeling die de auto nastaart. Je hoort ze denken, wat moeten die lui hier? Tussen de plaatsen gemiddeld 40km, tussen de boerderijen gemiddeld 20. We moeten nog een beetje wennen. We dachten in McArthur, het laaste plaatsje waar we doorheen reden, 10km voor het park, een paar boodschappen te kunnen doen. Hm. Bij de plaatselijke benzinepomp (zie foto) was wel een brood te krijgen en een flesje fanta, maar verder eigenlijk niets. Dus met een brood en het 's ochtends snel gepakte picknickje verder, het park in. Bij het park envelopje gepakt, erop geschreven wanneer we aangekomen zijn en wanneer we weer weggaan. Geld erin en in de grote houten bus gegooid voor de ranger (die we geen van de twee dagen hebben gezien). Basis voorzieningen bestaan uit toiletten en een kraan met water uit de grote regentank. Prima.
We vinden een prachtige plek, onder een boom met koala's. Met een BBQ en een picknicktafel. Alleen geen drinkwater. Oeps. Tandenpoetsen gaat dus voor koffiedrinken. Tenten opgezet. De tent voor de kinderen is een goedkope uitprobeertent. Om te kijken of de kindjes het leuk vinden. Bevalt kamperen dan kopen we een goede tent...... We zijn tenslotte mooiweer kampeerders en in Oz is het altijd mooi weer, toch?
Maar er is regen voorspelt. Ik zeg vol goede moed, ach, het zal wel meevallen. Victoria is een grote staat. En ik doe de belofte als het echt gaat regenen en onweren, ik altijd de weersvoorspellingen in Victoria zal luisteren en zal geloven.....
Nacht 1 verloopt uitstekend, wel koud. Op wat gegrom van de koala's na hebben we een rustige nacht. Een keer eruit voor de kindjes, maar dat geeft een kans om naar de ongelooflijke sterrenhemel te kijken. Zoveel sterren bij elkaar maakt dat we ons heel klein voelen.
Ochtend. Toch koffie maken op de BBQ, Bud maakt een prachtig vuur. We wandelen langs het kratermeer met de kinderen en genieten van dit avontuur. De kindjes vinden het spannend. Maar na een half uur gaat het beter. Er komt niet onder elke steen een slang of een spin tevoorschijn. Het pad is redelijk begaanbaar en we zien al binnen een kwartier een walibi. Na twee uur komen we moe maar voldaan weer bij de tent om ons klaar te maken voor een bezoekje aan de bewoonde wereld. Port Fairy. Ons vertrek wordt iets vertraagd door de ontdekking dat ik door een leech (bloedzuiger) ben gebeten. We hadden er wel 1 zien liggen op het pad, de grootte van een halve hand en hadden ons afgevraagd waar die vandaan kwam...... Leeches spuiten een antistollingmiddel in zodat het bloed makkelijk te zuigen is, echter het wondje bloedt daardoor nog heel lang door. En je merkt er niets van tot de tot je broekspijp doorweekt is.......Gelukkig is zo'n beet niet erg en hadden we volop pleisters bij ons.
Op naar Port Fairy. Mooi oud plaatsje aan de kust. IJsje gegeten, boodschappen gedaan. Naar het strand geweest. Echt vakantie. Ontspanning voor iedereen. Maar...de lucht wordt donker. We racen de 40km terug naar de tent, door verlaten en door de dreigende luchten woest uitziend landschap. Bud maakt een vuur, we gooien alle BBQ spullen er in 1 keer op. In de verte dondert het. De papegaaien die op zaterdag om 20.30u krijsend overvlogen naar hun rustplekken, vallen nu al om 18.00u stil. De wind valt stil. De koala's zijn stil. Snel snel eten. Snel snel nog een paar marshmellows roosteren met takjes boven het vuur. Snel snel nog even naar de wc voor het losbarst. Laat het tandenpoetsen maar, dat lukt niet meer. De weersvoorspeller in Victoria heeft het voor elkaar. Voortaan geloven we alle voorspellingen die worden gedaan. De hele nacht dondert en bliksemt het oorverdovend. In de tent van de kinderen regent het net zo hard als daarbuiten. Bud slaapt in de auto, na de kinderen te hebben ge-evacueerd naar onze tent. Die fantastisch droog blijft. En dus reuzeknus. We vinden het spannend maar slapen zelfs in deze woeste nacht heerlijk.
Ochtend 2 besluiten we in de gietende regen onze spullen te pakken. Het is wel prachtig in het park. Alles is opgefrist, er graast een walibi met jong achter onze tent. De hoeveelheid vogels neemt met de minuut toe, uit het niets komen bloemetjes tevoorschijn. Maar voor de kinderen is dit niet leuk genoeg, en voor ons ook niet. Op naar een nieuwe stek dus. De Otway ranges. Zingen in de auto. Koffie drinken in een typisch Australische strandtent in Port Campbell. We kijken naar de surfer lifesavers in training. Simon eet uiteraard een stukje lemon merengue pie, die er helaas later in de auto weer uitkomt. "Ik voel me niet zo lekker.....". Geen wonder met de kronkelweggetjes waar we overheen rijden.
We verbazen ons over het afwisselende landschap. En de vergelijkingen die we voortdurend maken. Een stuk langs de Great Ocean Road lijkt precies op de groene heuvels in Wales. Inclusief de schapen. Uiteraard maken we een uitgebreide stop bij de 12 Apostles (waarvan er nog maar 8 staan). Onze harten zijn licht van blijdschap. Wat is dit een prachtig land. En alles binnen handbereik! Zingend lopen we terug naar de auto. Op zoek naar een volgende stopplaats en die vinden we op een kamping vlak bij het Cape Otway Lighthouse. Omdat we volledig verregend zijn, al twee dagen niet hebben gedouched kiezen we voor een wat grotere kamping met meer faciliteiten. Het regent nog steeds dus we huren een bunkhouse met stapelbedden. De hit van de trip. Een groot gejoel wie er boven mag slapen. Eigen lampjes om te bedienen. Isis die zelf kan gaan douchen bij de muntdouches, en jawel, koala's in de bomen en een kleine speeltuin! Kinderen bekijken de wereld met een andere bril, dat wordt weer heel duidelijk. Maar daardoor ook leuk. Er worden veel meer details zichtbaar. Bijvoorbeeld, hoe vind je ergens de weg? Wat zijn de herkenningspunten? Welke dingen zie je op ooghoogte van een vijfjarige? En van een driejarige of 1,5 jarige? Wat voorheen vanzelfsprekend was, wordt opnieuw bevraagd en onderzocht.
Vanochtend besloten we een bushwandeling naar het strand te maken met de kindjes. Isis en Simon wijzen de weg. Ze zien werkelijk alles. Van enorme mieren die duizendpoten aanvallen, tot bijenkolonies die in de struiken hangen. Door ons volledig gemist. Ze stappen dapper door de duinen en het voor hun manshoge gras. Bekijken de bloemen die uitkomen op het moment dat de zon begint te schijnen. Verbazen zich over de enorme golven als we eindelijk bij het strand zijn aangekomen. En snappen niet dat er geen makkelijkere oplossing is gevonden voor de steile afdaling naar dat strand toe. Een glijbaan bijvoorbeeld hadden ze wel handig gevonden. Terug is zwaarder, vooral omdat het warmer is en we worden aangevallen door de duizenden vliegjes waar Oz zo om bekend staat. Deze vliegen willen in je ogen, neus en mond gaan zitten. Vier uur na ons vertrek zijn we moe maar voldaan weer terug. De volgende items die aan onze uitrusting worden toegevoegd zijn de netjes voor om je hoofd ;-)
's middag rijden we verder over de spectaculaire Great Ocean Road. We maken om 17.00u in Anglesea nog een stop om aan de liefste wens van de kinderen te voeldoen om de korte vakantie af te maken. Pizza eten. Helaas is dat niet gelukt. Bij 1 restaurant werd ons gezegd dat de kok aan het vissen was, jaja. Bij het tweede restaurant konden we alleen koffie drinken (kok was er niet) enzovoorts. Omdat alles verder dicht was of geen kok had (het is tenslotte Cupday!) gaan we naar de enige eettent die open is en ook echt iets serveert. Een soort snackbar. Waar je bij het bestellen van twee kipnuggets letterlijk twee nuggets op een schoteltje krijgt. Probeer onze gezichten voor te stellen :-). Gelukkig kwam ook dat goed en reden we uiterst tevreden weer op de stad aan. Het was ook weer aangenaam om de "Urban Jungle" in te rijden.
Dit gaan we vaker doen, maar dan zonder de regen! Wat is dit een fantastisch land. En dat allemaal zo vlakbij.
(Fotoupdate volgt)
