Zes in OZ: de bmw edge

Dansen! Optreden! Na 4 maanden trouw iedere les gevolgd te hebben. In het begin met tranen, met boosheid, daarna steeds vaker met plezier en de laatste weken vooral met trots heeft Isis vandaag de kroon op haar volhardendheid gezet. De dansuitvoering van de dansschool.

Zoals bijna alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt is de uitvoering een toonbeeld van orde, discipline en superorganisatie. De lokatie was geweldig. Een theaterzaal midden op Federation Square, hartje centrum. Ultra modern. De kinderen volgens de voorschriften thuis geschminked en aangekleed in hun kostuums. Balletschoenen gepoetst, haren tot plastic toe gesprayed om te vookomen dat er kleine plukjes uitsteken. Haarnetjes. Make-up, lippenstift. Van heinde en verre komen ze aangelopen met hun vaders, moeders, broers zussen, opa's en oma's. Over het enorme plein. De kleine dansers en danseressen. Er zijn kleurige torren, babydieren, kangoeroes, vlinders, strandgangertjes en nog veel meer. De kindjes uit de groep van Isis zijn zonnebloemen, groene glimmende pakjes, groen met gele tutu en een gele organza haarspeld.

De vrijwillige supervisors halen uiteraard keurig op tijd hun groepen kinderen op. Er is rust. Er wordt niet gekeet, gegild of gerend. Vrolijke snoetjes van kinderen van 5, 6 en 7 die opgemaakt zijn alsof ze naar hun eindexamenbal gaan. Ze staan met hun kleurige kostuums op het glazen balkon dat boven het hele podium loopt. Ze kunnen dus voortdurend de zaal zien met het trotse publiek, maar ook alle optredens. Stipt op tijd beginnen de voorstellingen. In razend tempo komen achter elkaar de groepen op en dansen hun dans. Geen fout wordt gemaakt. De muziek sluit naadloos aan. Er wordt getapt, op de grond gerold, door de lucht gesprongen, rondgedraaid en vooral gedanst. Het publiek geniet en klapt. De zaal is muisstil. Wij ook. Bij een groot aantal groepen staat de juf in een nisje te coachen. Een ontroerend gezicht, al die kleine koppies die vol concentratie de bewegingen van de juf na proberen te doen. De kinderen op het balkon zitten als kleurige bloemen op hun beurt te wachten. Zachtjes wuiven ze af en toe heen en weer.

Als Isis met haar groepje opkomt zwellen onze harten van trots. Simon zegt vol stille bewondering, "ohhhh, daar komt ze, daar komt Isis, kijk! Ze danst echt" Isis doet uit alle macht mee wat ze heeft ingestudeerd en thuis vaak heeft geoefend. Ze zingt de teksten uit volle borst mee. Geniet van de aandacht van het publiek, het applaus. Ze heeft tot onze grote verrassing geen plankenkoorts. Kijkt niet eens naar ons.

Na 1,5 uur is het grootse spektakel voorbij. De kinderen worden keurig opgehaald en in een schrift afgetekend dat ze door de juiste persoon zijn gehaald. Isis heeft maar 1 wens. Met z'n allen koffiedrinken, wat we natuurlijk doen. Volledig opgaand in een enorme regenboogijs verwerkt ze de ontlading van de spannende ochtend. Het is even vechten als ze haar gewone kleren weer aan moet. We zijn met de trein dus ze mag niet haar balletpak aanhouden. Dat is

hier "not done".

Tot vorige week heeft Isis gezegd dat ze blijft dansen tot de uitvoering. Dat ze daarna stopt. Het is te saai. Ze heeft het waargemaakt, en meer dan dat. In de trein terug vertelt ze dat ze het heel leuk vond en dat als het mag ze toch nog wel verder wil gaan. Maar dan echt dansen, voor grote meiden. Want nu kan ze inmiddels verstaan wat er gezegd wordt op de les.....en zo'n optreden wil ze nog wel een keer meemaken!