ochtend

Met ijskoude handen komen we vroeg op school vanochtend. Het is prachtig weer, maar de winter is in aantocht. We zijn koud tot op het bot. De reden dat we vroeg zijn is dat we de start maken voor een project op school, het tweede project van de milieucommissie waar ik tegenwoordig zitting in heb. We gaan afval wegen op school. Althans, de kinderen gaan dat doen. Deze week gaan ze meten hoeveel afval ze meenemen in hun lunchboxen. Volgende week gaan de promoten dat er geen plastic, aluminium, wikkels, yoghurtdoosjes etc meer meegenomen worden. De kinderen blijven wegen en we hopen dat we een daling zien in het gewicht van het afval. Tot nu toe is iedereen enthousiast. Laten we hopen dat dat zo blijft. 


Pas als ik thuiskom en de Nederlandse krant lees op de computer denk ik eraan. Het is Koninginnendag! Hoe had ik dat kunnen vergeten. In Nederland is vandaag iedereen vrij. Met dat in mijn hoofd doe ik wat hoogstnoodzakelijke dingen voor werk. Het is koud is huis en ik kijk verlangend naar buiten. De zon schijnt. En dan neem ik een besluit. Ik neem een uur vrij. Zomaar. Voor de lol. Omdat het Koninginnendag is. Ik zet een kop koffie, pak mijn boek en ga in de tuin zitten lezen. O wat een heerlijke verwennerij!


Nu is mijn uur voorbij. De wasmachine piept dat hij klaar is, de telefoon gaat, er zitten mails in mijn mailbox. Bink moet zo opgehaald worden. Ik wordt er niet onrustig van. Ik heb weer energie voor tien. Dat uur van net, dat ga ik nu even inhalen. Ha ha ha.


Fijne Koninginnendag voor iedereen die viert! 

bijna

Bijna was ik erin getrapt. Ik kan er niet over uit.

Ik had in mijn gmail account een link gezien naar de wereldwijde Who is Who database. Leuk dacht ik, een professionele database, daar laat ik mij in registreren.

Vandaag word ik gebeld door iemand van de database. Hij neemt een interview af om te kijken of ik in aanmerking kom voor de database en voor registratie. Hij stelt een aantal vragen en ik antwoord netjes en beleefd. Wel vind ik het raar dat hij niets hoeft in te voeren, of hij kan ontzettend snel typen. Ook zijn de vragen maar heel oppervlakkig. Dan feliciteert hij mij en zegt dat ik in aanmerking kom om opgenomen te worden in de database van mensen die een professioneel verschil maken. Nu word ik nog achterdochtiger, hoe kan hij dat beoordelen op basis van de oppervlakkige vragen die hij stelt?

Dan komt de aap uit de mouw, ik maag meteen een platina lidmaatschap aanschaffen voor  5 jaar, en dan krijg ik een gratis vliegticket, en een website en nog veel meer. Alle alarmbellen rinkelen bij mij dus de helft van wat ik allemaal nog meer kan krijgen hoor ik niet. Goud mag ook maar dan krijg ik minder. Dat kost in plaats van 700 dollar, maar 500 dollar.

Ik geef aan dat ik liever op internet wil kijken wat de opties zijn en wat het beste bij mij past. Ik wil erover nadenken. Direct krijg ik een goedkopere optie aangeboden, een jaar lidmaatschap en dan kan ik mij alsnog upgraden als het bevalt......

Ik leg uit dat ik het niet wil. Ik vertel dat ik nooit zomaar over de telefoon iets aanschaf. Degene aan de telefoon wordt boos en geeft aan dat hij wel had verwacht dat ik mij beter had voorbereid. Hij verwijt mij dat ik zelf had aangegeven opgenomen te willen worden in de Who is Who lijst. Dat is waar, echter "alleen genoemd worden" is gratis. Toch? Ik stel voor om het eerst zelf te onderzoeken, daarna kan ik toch van alleen "genoemd" ge-upgrade worden naar een lidmaatschap?

Ik hoor aan degene aan de andere kant van de lijn dat het gesprek de verkeerde kant op gaat. Hij wordt nu ongeduldig. Maar ik geef geen draad. Ik koop niet. Terwijl ik vraag waar ik contact op kan nemen als ik verder nog vragen heb hangt hij op.

Bijna was ik erin getrapt. Ik weet het niet 100% zeker maar volgens mij is dit een nepbedrijf dat op deze manier creditcard gegevens wil verkrijgen. Of iets verkoopt dat niet bestaat.

Ik heb direct een e-mail gestuurd om mij te laten verwijderen uit de Who is Who lijst. Ik wil er niets mee te maken hebben. Of ze nu oprecht zijn of niet, een bestaand bedrijf of niet, voor mij hebben ze afgedaan. Voor nu en voor altijd. Bijna was ik erin getrapt! Ik kan het niet geloven.

flight tracker

We vinden de technologie zo mooi! Om de 10 minuten kijken we waar Karin zich bevindt en hoe lang het nog duurt voor ze op haar eerste tussenstop is.....
http://flightaware.com/live/flight/QTR31

weg

We zijn net thuis van het afzetten van Karin op het vliegveld. Het stormt, giet van de regen en het is 11 graden. Weer dat past bij ons humeur. Het afscheid was zwaar, het verdriet over de afstand groot. Het is veel te snel voorbij gegaan.

wandelen en een hotel

Karin leest op dit moment een van mijn favoriete boeken over Australie. Het heet "The true history of the Kelly gang" en gaat over Ned Kelly en vooral ook over het leven in de tijd van de vroege "settlers" uit die uit Engeland en Ierland kwamen.
Om de omgeving uit het boek te kunnen plaatsen nemen we Karin vandaag mee naar het Lerderberg Statepark, ongeveer 1,5uur rijden bij ons vandaan. Ned Kelly kwam op veel plaatsen en de omgeving hier is er een van.

We rijden naar het oude dorpje Blackwood waarvandaan we een wandeling maken langs de bronnen, oude goudmijnen, een langzaam stromend riviertje en door een droog Eucalyptusbos. De kindjes hebben plastic tasjes aan een stok geknoopt om bladeren te verzamelen voor een herfstdoos. Bink zit het grootste deel van de weg als een koning in zijn draagrugzak terwijl speuren naar beesten en herfstschatten. Behalve een pop van een wesp, een duizendpoot en een Kukaburra zien we geen beesten. Schatten zijn er des te meer en die houden ons de 3,6km van de wandeling druk bezig. We proeven soda water recht uit de aarde, bekijken de jaarringen van een boom waarvan je kan zien in welke jaren er bosbranden zijn geweest. Het is heerlijk en een avontuur. Isis maakt foto's, Simon checkt of 2 km inderdaad 2000 stappen is en Tom vult zijn herfsttas tot de rand. Karin kijkt in alle oude goudmijnschachten, wijst Isis op paddenstoelen en loopt zonder angst over de smalste paadjes.

Na het bos gaan we lunchen in Blackwood, in het oude Hotel. The Blackwood Hotel. Het is een Pub en Bistro Aussie style. We kunnen hier kiezen uit frietjes of frietjes of frietjes. Helemaal naar de zin van de kinderen en dus gaan we daar frietjes eten. In de beetje donkere bar hangen overal oude foto's van de tijd dat het dorp nog een druk goudzoekersdorp was. Aan de muur hangt een oude krant, de Australian Gazette, waarin de dood van Ned Kelly wordt gemeld. We zijn terug in de tijd. Als Ned Kelly was binnengestapt na een van zijn lange en avontuurlijke paardrijtochten hadden we niet verbaasd opgekeken.   Zo'n plek is dit hotel.

 Water proeven bij de bron.

 Herfst!

 Zwarte jaarringen voor de jaren dat het bos heeft gebrand.

Wandelen, heerlijk. 

We hebben het boek kunnen plaatsen. Natuurlijk zijn er nog tientallen andere heel verschillende plekken waar Ned Kelly kwam, maar deze kunnen we vast van onze lijst afstrepen. Gezien, ervaren en helemaal goedgekeurd!

drukke dag

Zaterdag in dit huishouden is een drukke dag. Om 8u ligt iedereen in het zwembad om te zwemmen. Vervolgens speelt Simon tegenwoordig op Zaterdag een voetbalwedstrijd. Vandaag begint dat om 9.30u en omdat het de eerste keer is willen we natuurlijk een beetje op tijd zijn. Karin schreeuwt het hardst van iedereen om Simon zijn team aan te moedigen. Of het Sandringham tegen Hampton is, of Feijenoord tegen Ajax, dat maakt voor haar wat spanning betreft niet uit.
Karin heeft daarna tijd met Isis en ze gaan samen shoppen. Ik zet ze af in de shopping mall en terwijl de dames gezellig shoppen laad ik de weekboodschappen in een kar. Ik kan het niet laten om Karin even te bellen om een koffie te drinken, nu ze zo vlak bij is wil ik eigenlijk geen minuut missen. Na de koffie laat ik de meisjes in de mall achter, ze zijn nog lang niet klaar en willen met de bus terug naar huis.
Thuis moet er geruimd worden en eten voorbereid. We gaan BBQen, natuurlijk :-).
Als de meisjes thuiskomen is er nog net tijd voor de speeltuin en dan gaan we aan de borrel en wordt er voorgelezen. Niet helemaal vlekkeloos gaan we snel over op het eten. De kinderen lusten vandaag allevier helemaal niets. Omdat ik het heb opgegeven om speciaal iets voor hen te koken en er bijna niets bij is van hun gading,  zijn ze razendsnel klaar met eten en vliegen ons de voetballen om de oren als wij nog even rustig willen zitten. Tussen hoofdmaaltijd en toetje wil Isis nog even haar Ripstickkunsten laten zien, Tom zijn stepkunsten en Simon zijn skateboardkunsten. Karin krijgt nauwelijks de tijd om een glas wijn te drinken. Bovendien is Bink boos dat hij geen gedroogde kersen meer mag en gooit hij met luide protesterende stem de paprika over tafel. Een gesprek voeren zit er ook al niet meer in........
Gelukkig zijn de kindjes moe en ligt om 19u de laatste in bed. Om 20.30u duiken we er allemaal in. Rust! Heerlijk. En zo was er weer een dag die veel te snel voorbij gaat.

 7.45u, klaar om te gaan zwemmen. 

 9.50u, voetballen!

 16.14u, voorlezen en plaatjes zoeken. 

 16.21u, meer chips.

16.33u, de BBQ is aan :-)

vliegveld

Karin is vandaag een dag naar de Gold Coast. Ze vliegt met een prijzenvechter, zo ongelooflijk goedkoop, daar kan je zelfs niet met een auto voor heen rijden. Bud brengt haar voor dag en dauw weg, ik haal haar 's avonds weer op. Het is voor het eerst dat ik op de speciale terminal kom die voor deze maatschappij gebruikt word. Hij ligt 150 meter verwijderd van de grote terminals van Tullamarine Airport.

Ik moet er drie keer langslopen voor ik de aankomsthal herken als aankomsthal. Het is eigenlijk niet meer dan een golfplaten dak met een hekwerk eromheen, een kofferband in het midden, ijzeren draaideuren naar buiten. Het komt uit op een parkeerplaats.

Ik ben op tijd en ga even rondkijken. Je kunt nergens zitten en de "ophalers" staan buiten het hek te wachten, op de parkeerplaats. De lucht ruikt naar kerosine, de motoren van een aantal vliegen dat er staat staan te loeien. Ik zie in de verte het vliegtuig van Karin landen. Ik sta aan de rand van het vliegveld en kan door het hek alles goed zien en volgen. Zakken vallen van karretjes, motoren worden gechecked, er zijn duizend en een bezigheden. O, wat is een vliegveld toch een zalige plek om te zijn. Er komt een vliegtuig aanrijden en hoog bovenin zit de piloot. Hij zwaait naar mij, wat leuk!

Ik zie Karin aan komen lopen op het vliegveld en loop gauw terug naar de draaideuren. Tien minuten nadat ze is geland staat ze buiten en zeggen we weer hallo. Supersnel, super efficiënt. En Karin heeft een ontzettend leuke dag gehad. Wat wil een mens nog meer.

onbelangrijk

Natuurlijk wil ik dat alles perfect is als mijn moeder hier is. Het huis moet helemaal opgeruimd zijn, de was moet eruit zien alsof het een fluitje van een cent is. Het eten altijd lekker en in een handomdraai op tafel. De kinderen altijd vrolijk en fantastisch luisterend. Werk tussen de bedrijven door in alle rust en evenwichtig.

Nu Karin hier is, is er veel minder te doen in huis. Ik heb een vakantiegevoel. Ze neemt mij bergen huiswerk uit handen. Er zijn lekkere boodschappen in huis en je kan hier van de vloer eten. Bink is inmiddels helemaal gewend waardoor ik een lange ochtend kan gaan werken in de stad.
Maar als het met zorg en liefde gekookt eten niet zo gezellig is omdat een van de kindjes een driftaanval heeft baal ik. De tijd is maar zo kort dat Karin er is, ik wil die tijd niet verspillen aan ruziemaken met de kindjes. Gelukkig komt de driftaanval ook weer goed. Natuurlijk. Het is hier net het gewone leven :-).

's Avonds zitten Karin en ik te keuvelen op de bank. We wachten op Bud die de afgelopen weken en nu nog steeds marathon weken draait op zijn werk. Het is stil in huis. De kindjes liggen heerlijk te slapen na alle aandacht en extra lange verhalen. De afwas is gedaan. De koffiepot staat te pruttelen.

Ik kijk rond en zie met andere ogen ons huis. Het is oud, het is rommelig en we hebben nauwelijks meubels. De gordijnen zijn oude rolgordijnen die je laat zakken langs de schuifdeuren als het buiten donker wordt. We zitten altijd onder de verlichting die bij het huis hoort en niet gedimd kan worden. De buitenstoelen hangen half uit elkaar. De tuin is een grassige chaos.

Plotseling ben ik de oude zooi helemaal zat. Diep in mijn hart hoef ik geen meubels, maar een mooie fleurige bank zou toch wel leuk zijn. Alle boeken op de planken van de kleine boekenkastjes zou ik het liefst achter de deuren van een moderne strakke kast willen hebben staan. Het speelgoed in mooie stevige houten vrolijk gekleurde laden. Ik weet het zeker. Als wij de volgende keer verhuizen doe ik alle oude rotzooi weg. We nemen de helft mee van wat we nu hebben. De oude kast en de oude tafel mogen blijven, net als wat andere persoonlijke spulletjes. Maar de rest gaat eruit, weg, foetsie.

Ik weet het zeker. De volgende keer dat Karin hier is is alles anders. Misschien geen meubels ;-) maar ook geen oude rotzooi. Een heerlijke gedachte.

En nu? Ik merk dat ik alle momenten wil koesteren dat Karin er is. We hebben het heerlijk. Vanochtend zaten we om 5u aan het ontbijt want Karin gaat een dagje naar de Gold Coast om een oude bekende op te zoeken. Om ieder moment een kopje koffie te kunnen drinken met mijn moeder, al is het om 5u 's ochtends aan de ontbijttafel waar Bink net weer een glas melk om gooit, of 21u 's avonds onder de ongezellige plafondverlichting, is voor mij een groot goed. Al het andere is onbelangrijk.

genieten

We genieten! Allemaal.
:-)

een echte verjaardag

Het is stralend weer. Bud viert zijn verjaardag in de tuin. De warme zonnige tuin. Zijn grootste wens is om niets te doen. Helemaal niets. Aardbeientaart in de ochtend, een biertje en chips in de middag. Eten in het plaatselijke eetcafe in feestelijke kleren. Vroeg naar bed en uitrusten. En iets leuks op zondag om met de kado's te kunnen spelen.

We hebben een hele gezellige dag. Dat Karin er is maakt het extra feestelijk. De kindjes zijn niet te stoppen in hun verhalen. Bink moet nog even wennen maar begint langzaam te ontdooien. Karin is al bont en blauw van het voetballen. Bud is schor van het waarschuwingen roepen naar de kindjes dat ze voorzichtig moeten zijn met hun oma Karin. Isis heeft gelakte nagels. Tom is 5cm gegroeid van trots omdat Karin zo vaak zegt dat hij zo geweldig is. En Simon is veranderd van wilde leeuw in een knuffelbeer. En ik? Ik geniet ervan dat Karin er is. Ik ben altijd een beetje kind van binnen met Karin in de buurt. En als ze speciaal voor mij een kopje koffie zet en wij samen op de tuinbank zitten het op te drinken, dan voel ik mij warm en blij en kompleet.

Vandaag gaan we met de kado's buiten spelen. De nieuwe drinkflessen worden gevuld, de nieuwe rugzak in wordt gebruik genomen, het nieuwe vest gaat aan. Dat laatste maar kort want het wordt vandaag 30 graden. We gaan naar het Mornington Peninsula National Park, naar een strand waar wij nog niet geweest zijn. Rye's Backbeach. Een surfers strand met gigantische golven.

Het is schitterend weer. Het strand is eenzaam en het is druk met surfers in hun pakken en met planken. Ze temmen de huizenhoge golven met gemak. Althans, zo lijkt het. Wij wandelen door het zand, spelen in rotspoeltjes van de prachtig uitgesleten koralen en stenen op de het strand. We trappen een balletje. Zwemmen is er niet bij vandaag, het water is te wild en er zijn geen life savers.

In de loop van  de middag zijn we weer thuis in de stille tuin onder de bomen. We drinken hier de koffie en eten het ijs dat we op weg naar huis links hebben laten liggen door de enorme drukte langs de andere stranden. Het lijkt alsof heel Melbourne op deze misschien laatste mooie nazomer dag op het strand zit langs de helderblauwe Port Philip Bay. De baai is prachtig, maar de mensenmassa's, daar houden wij niet zo van.

Bink vindt het inmiddels goed dat Karin met hem gaat wandelen.  Hij is gewend en vindt het ook leuk dat ze er is. Hij is weer helemaal zichzelf. Dat merk ik als hij beledigd vanuit de tuin binnen komt stampen eruit de grond van zijn hart zegt "Isis stout". Isis, die het allerbeste voor Bink zorgt van iedereen, is nu ook beledigd. Het enige dat ze had gedaan was dat ze had gezegd dat Bink geen likje meer van haar ijsje mocht. Hij had zijn eigen ijsje al gehad. Ha ha ha, we geven Isis gelijk en proberen Bink uit te leggen dat Isis inderdaad gelijk heeft en niet stout is. In mijn hart ben ik trots dat hij zo zelfstandig is en zichzelf weet te redden.

We proberen in de wind de kaarsje op de taart aan te steken.  

Verhalen vertellen.  

Vertrouwen op Rye's Back Beach. 

 Een stukje wandelen langs het strand. 

 Volmaakt rotspoeltje op het strand.  

Als we 's avonds fish and chips eten en daarna een heftig Beyblade gevecht voeren in de wasmand is iedereen tevreden. Wat een verrukkelijk verjaardagsweekend.

wat is het fijn, maar wat is het ver......

De kindjes heb ik wakker gemaakt. Zo hadden we het afgesproken.

Isis heeft haar kleren klaargelegd voor ze naar bed ging.
Simon is gedouched en fris aangekleed gaan slapen. Zodat hij meteen in de auto kan stappen als het zo ver is. Alleen Tom, die ook aangekleed in bed ligt is met geen 10 kanonnen wakker te krijgen.
Met z'n drietjes rijden we naar het vliegveld. We zijn ruim op rijd, gelukkig. Want vanaf het moment dat het vliegtuig geland is heb ik geen moment rust.

We wachten bij de schuifdeuren.
En dan.
De blik. De herkenning. De tranen. De blijdschap.

Karin "Wat is het fijn om bij jullie te zijn. Maar o wat is het ver......." 

En dat is het ook. Heel ver. Maar ook heel vertrouwd. De straat is niet veranderd in 1,5 jaar. Ons huis ook niet. Er is niets bijgekomen, alleen uitgegaan. Het buro staat nog op dezelfde plek, de tekeningen hangen nog steeds aan dezelfde muur. De eettafel staat nog altijd onder de lelijke lamp.

Alleen de kindjes zijn enorm gegroeid. En wij hebben wat meer rimpels.

Het is heerlijk om Karin in huis te hebben. We vechten nu al om wie de vloer mag vegen ;-). Heel vertrouwd.   Heel fijn. En even heel dichtbij. Dat gaan we koesteren.

Op het vliegveld. 

kado

Ons verrassings verjaardagskado is onderweg!
Ik ga "het" over een uurtje ophalen :-).

roltrap

Op 5km van waar wij wonen is een grote shopping mall. Nu ben ik niet zo van het shoppen, en al helemaal niet van de malls. Toch moest ik er vandaag zijn. Het komt mooi uit dat Isis, Simon en Tom naar een twee uur durend vakantieprogramma zijn op de route naar de mall.

Bink gaat met mij mee, voor op de fiets. Het is koud en hij heeft een rode neus en blauwe lippen. Toch zit hij te zingen op de fiets en roept en zwaait naar iedere vrachtwagen die we tegenkomen. We moeten langs een drukke weg.

Bij de mall valt hij stil. Hij is pas een paar keer mee geweest en dat was of in een karretje, of in een grote winkelwagen om weekboodschappen te doen. Nu loopt hij aan de hand en we nemen de grote rolband van beneden naar de eerste verdieping. Zijn handjes trillen in die van mij. Hij leunt tegen mijn benen en kijkt heel voorzichtig onder zijn oogwimpers door naar voren.  

Boven aangekomen zucht hij diep en schudt zijn hoofd. Nee, dit was niet zo leuk. Maar de spanning is snel voorbij. Vrolijk stappend gaan we uit op onze missie. Deze shopping mall is echt heel groot dus al gauw draag ik Bink een stukje.

Niet lang, want hij ziet een roltrap. "Keer Keer Keer" roept hij blij. Dus we nemen de roltrap naar de derde verdieping. Het is een lange roltrap met glas aan de zijkant. Je ziet de mensen die beneden blijven staan kleiner worden, net als de tassen, zonnebrillen en andere spullen op de tweede verdieping. Bink begint te zwaaien en roept door het glas "Dag mensen, Dag mensen". Hij is diep onder de indruk van dit wonder.

Nu is er geen houden aan. Het lukt net om een van onze doelen te volbrengen. Echter, de kadootjes voor de verjaardag van Bud die we zouden kopen, liggen nog in de winkels.

In een winkelraam staan drie bewegende diertjes. Bink kan er niet langs. Steeds roept hij dag, loopt 2 meter verder en rent terug. Hij vindt ze zo ontzettend mooi. Bij een andere winkel krijgt hij een roze sticker met een tekkel op zijn arm geplakt. Hij laat hem aan iedereen zien, zijn gezicht straalt van genoegen.

Voor de lol gaan we een half uur lang roltrap op en roltrap af, op allemaal verschillende plekken in de mall. Bink is warm. Zijn trui is al uit, zijn wangen zijn donkerrood, zijn ogen zijn sterren. Geen boodschap hebben we gedaan.

De laatste roltrap gaan we 3 keer heen en weer.
Naar beneden.
Ga je mee naar de fiets Bink. "Nee! Keer Keer Keer."
Naar boven.

Naar beneden.
We moeten nu echt naar de fiets Bink. "Nee! Keer Keer Keer."
Naar boven.

Naar beneden.
Bink kom we gaan, anders zijn we te laat om de kindjes op te halen. "Nee! Keer Keer Keer."
Naar boven.

Naar beneden.
Alleen met het argument dat de kindjes zijn sticker natuurlijk graag willen zien laat hij zich overhalen om toch eindelijk weer richting fiets te lopen.

Ik zie de shopping maal plotseling met heel andere ogen. Een roltrapparadijs voor 1,5 jarigen.

de paashaas

Nog steeds weten we niet zeker of hij bestaat.
De Paashaas.
Is bij jullie geweest?

Of hij bestaat of niet, dat maakt voor ons niet uit.
Vanochtend voor dag en dauw vonden wij eieren in de tuin :-).
De mandjes zijn vol.
De buiken ook.

Er staat een enorme "paasboom" midden op tafel van Eucalyptus takken die wij gisteren snoeiden.
Het ruikt verrukkelijk.
Het is Pasen.

 Zondagochtend, 7.26u. Bij het vinden van het eerste paasei zet Bink zijn mand op zijn hoofd en eet het ei op. Voor hem is deze dag nu al een succes.

lang herfstweekend in de tuin

Wie wil op vakantie als er onbeperkt toegang is tot de trampoline van de buren? Starjump van Simon. 

Over het algemeen zijn wij de stad al uit zodra er een lang weekend enigszins in zicht komt. Eigenlijk wilden we ook dit weekend weg. Goede vrijdag is hier een vrije dag. Maandag is ook vrij, vier dagen op een rij.

Ik zoek naar mogelijkheden om ergens een huisje te huren. Maar er is niets meer beschikbaar. Heel Melbourne zit buiten de stad in dit lange Paasweekend. Het is het laatste lange weekend voor de winter begint. Iedereen wil daar nog even van genieten. 

Kamperen dan misschien? Nee, dat kan niet want Simon is ziek. Die kan zeker niet kamperen. De knoop wordt makkelijk doorgehakt. We blijven gewoon thuis. In onze inmiddels herfstige tuin. 

In dit lange weekend is thuisblijven heerlijk. De stad is uitgestorven, de suburb leeg. Vrijdag, de dag dat hier alles dicht is, komen we de hele dag niet verder dan de overkant van de straat waar we de kat moeten verzorgen. Bud leest 100 pagina's voor uit Dolfje Weerwolfje. We rommelen een beetje in de tuin in in huis. Bink krijgt zijn laatste kiezen en slaapt bijna de hele dag. Isis heeft te lang gesprongen op de trampoline in de hete zon en komt bij op de bank met veel water en een aspirine tegen de hoofdpijn.  We schilderen wat eieren en versieren de paastafel.  "Wat een heerlijke dag" verzuchten de kindjes aan het einde van de dag. Ik kan het beamen. 's Avonds zitten Bud en ik op de bank, we hebben een DVD gehuurd. Een avondje uit maar dan thuis. Even helemaal niets. 

Wij zijn blij met dit lange weekend thuis. Het is net alsof we op vakantie zijn. De zon schijnt. De vogels zingen. De vissen hebben drie jongen. De vijver is schoon, de tuin is bijgewerkt, het koper en zilver gepoetst. Tom heeft eindelijk toegang gekregen tot mijn computer om een spelletje schaken te spelen. Bud is op verjaardagskadootjestocht geweest vanmiddag. Ik heb met Bink een fietstocht gemaakt en alleen met hem in een speeltuin gespeeld. Dit tot zijn grote vreugde. Isis kijkt een paardenfilm. Simon is naar de dokter geweest en moet rust houden. Vanavond worteltjes met appelmoes en aardappelbolletjes en vis uit de oven. We maken ons er een keer heel makkelijk vanaf :-). 

Zo komen wij ook de twee komende dagen wel door. 

Vrolijk Pasen!

Herfst in de voortuin.  

 Bladeren vegen. 

Daar komt Bud met de boodschappen aanrijden in onze vrijwel lege straat. 

6 handdrukken van elkaar

Weten jullie nog dat wij in december een Sinterklaas pakketje kregen dat opgehaald moest worden in een hotel? De mensen van wie dat pakketje kwam wonen sinds afgelopen donderdag in Melbourne. En nu hebben we ze ontmoet. Heel bijzonder hoe dat gaat, en vooral ook erg leuk. De kinderen hebben de tijd van hun leven en spelen met de 3 jongens van Kees en Sandra. Ze worden meteen dikke vrienden.

Maar dat is niet alles. Er bestaat een theorie die zegt dat iedereen in wereld in niet meer dan 6 handdrukkenvan elkaar verwijderd is. "In real life you're only 6 hand shakes away from any contact".

Het blijkt dat Kees en Sandra mensen kennen die wij ook kennen in Nederland. Sterker nog, zij hebben Anouk (mijn nicht) en Jeroen (haar man) eerder in Australie ontmoet toen zij daar met hun families woonden. Is dat niet ongelooflijk? Slechts 2 handdrukken zitten er tussen ons en hen.

We gaan elkaar nog vaker zien! Leuk.

dagen met namen

Deze vakantie hebben we zoals altijd weer een verlanglijst van dingen die we willen doen. Echter, nu hebben we wat anders verzonnen voor iedere dag van de vakantie. Ieder dag heeft een naam gekregen. Bijvoorbeeld. Vandaag was "Maandag Goed Luisteren Dag". Morgen is het Dinsdag Lieve Woorden Dag". En zo hebben we een "Donderdag Tuindag", "Zondag Snoepdag", "Woensdag Kookdag". We hebben ook een Opruimdag, Sportdag, Verjaardag. En vakantie vol speciale dagen, dat is weer eens iets anders. De "Lelijke Dag" hebben we bij nader inzien toch maar weer van de lijst gehaald.......

"Maandag Goed Luisteren Dag is vredelievend en gezellig verlopen. Ik ben nu al benieuwd naar morgen, de Lieve Woorden Dag ;-).

8 uur

O ja, na de paasdrukte van vandaag vergat ik dit nog te melden. Sinds vandaag is hier de wintertijd ingegaan. Het tijdsverschil met Nederland/ Luxemburg en ons is nu weer 8 uur. In afstand is het nog even ver, in tijd zijn we wat dichterbij :-).

pasen

Ook dit jaar hebben we meegedaan met de zogenaamde "Easter Raffle". We hebben drie kadootjes ingebracht, we hebben 5 loten gekocht. En weer is het niet gelukt. Geen mand vol met chocola gewonnen om mee naar huis te nemen. Er was iemand bij Isis in de klas die twee manden won omdat twee keer de naam werd getrokken. De kinderen zijn teleurgesteld.
Dus we gaan onze eigen paasmandjes maken. Vandaag hebben we Mabel en Kieran op bezoek, dus het wordt extra leuk.
Wat vooral leuk is, is chocolade paashazen kopen. De kinderen mogen die zelf langs de scanner halen. Grote hilariteit, ze vinden het prachtig. We slaan ook een paar mandjes in en 10 nep-eieren die er levensecht uitzien. We zijn er klaar voor.
Thuis zet ik verf klaar, paaseiverfsetjes, veel tissues en veel placemats. Kinderen allemaal een schort voor en aan de slag. Bink mag ook meedoen maar drinkt al na vijf minuten zijn beker met het verfwater haf leeg en dipt vergenoegd zijn verfkwast steeds in de verf om hem daarna heerlijk in zijn mond te doen... Bink is al snel klaar met schilderen...
De rest is minder snel en werkt hard aan het project. Een nestje maken in het mandje, twee eieren schilderen en minstens 1 paasdecoratie maken is de opdracht.
We hebben heel veel plezier. Ik ren voortdurend om de tafel om eieren te draaien, plassen water op te dweilen, gevallen klodders glitter op te vegen en lintjes te knippen. Mijn handen zitten vol verf, mijn vest is nat, mijn wangen rood. De kinderen zijn keurig met hun schorten en fris gewassen handen als het knutselproject voorbij is. Ik sta dan de eerste paashaas die Bink van het aanrecht heeft getrokken ongezien weer in het folie te duwen, inmiddels verbrande tosti's af te schrapen en met zachte tot dringende hand iedereen de tuin in te werken. Ik moet er ook een beetje om lachen. Wanneer wordt dit huishouden nu eens georganiseerd......
Plezier hadden we en daar ging het om :-).