Isis heeft haar kleren klaargelegd voor ze naar bed ging.
Simon is gedouched en fris aangekleed gaan slapen. Zodat hij meteen in de auto kan stappen als het zo ver is. Alleen Tom, die ook aangekleed in bed ligt is met geen 10 kanonnen wakker te krijgen.
Met z'n drietjes rijden we naar het vliegveld. We zijn ruim op rijd, gelukkig. Want vanaf het moment dat het vliegtuig geland is heb ik geen moment rust.
We wachten bij de schuifdeuren.
En dan.
De blik. De herkenning. De tranen. De blijdschap.
Karin "Wat is het fijn om bij jullie te zijn. Maar o wat is het ver......."
En dat is het ook. Heel ver. Maar ook heel vertrouwd. De straat is niet veranderd in 1,5 jaar. Ons huis ook niet. Er is niets bijgekomen, alleen uitgegaan. Het buro staat nog op dezelfde plek, de tekeningen hangen nog steeds aan dezelfde muur. De eettafel staat nog altijd onder de lelijke lamp.
Alleen de kindjes zijn enorm gegroeid. En wij hebben wat meer rimpels.
Het is heerlijk om Karin in huis te hebben. We vechten nu al om wie de vloer mag vegen ;-). Heel vertrouwd. Heel fijn. En even heel dichtbij. Dat gaan we koesteren.
Op het vliegveld.
